คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่12 : อยากจะร้องไห้
#อยากจะร้องไห้
ร่างบางที่พึ่งกลับมาถึงบ้านในช่วงเย็นของวันแทบจะติดสปีดเท้าตัวเอง ก้าวเข้ามาในบ้านอย่างรวดเร็วกระเป๋าและ
สัมภาระอื่นๆถูกวางลงบนโซฟาอย่างไม่รู้สึกใส่ใจ ในตอนนี้กระจิตกระใจมันไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว
ก็วันนี้ ตอนที่เธอกำลังถ่ายแบบอยู่ กอล์ฟก็หนีกลับมาเฉยโดยไม่บอกไม่กล่าวกับใครทั้งนั้น ให้เธอรู้สึกเป็นห่วงทั้งยัง
โมโหเพิ่มมากขึ้นเป็นสองเท่าอีกในเวลาเดียวกัน วันนี้เธอต้องเจออะไรเหนื่อยๆมาทั้งวัน
โดยเฉพาะ น้ำชา..
ฐาเปิดประตูห้องเข้ามา เห็นร่างสูงที่นั่งกุมเข่าอยู่ที่มุมห้อง ก็รีบสาวเท้าเข้าไปด้วยอารมณ์โทสะ แล้วกระชาก
แขนอีกฝ่ายอย่างแรง สายตาของร่างบางแสดงออกถึงความไม่พอใจคนตัวสูงอย่างแรงกล้า
“กอล์ฟ..ทำไมหนีกลับมาแบบนั้น”
ร่างทั้งสองสบตากันเนิ่นนานให้ฐาได้รู้สึกใจอ่อนก่อนที่ร่างสูงจะเป็นฝ่ายละสายตาไปก่อน ภายในแววตาของร่างสูง
เป็นแววตาที่ว่างเปล่า แต่ไม่แน่ว่า ตอนนี้สติของกอล์ฟอาจไม่ได้อยู่กับตัวแล้วด้วยซ้ำ
“คนเค้าเป็นห่วงอะ” คนตัวเล็กพูดเสียงอ่อย เมื่อเห็นกอล์ฟเหม่อมองไปทางอื่น
แต่ยิ่งร่างบางพูดมากเท่าไร ร่างสูงยิ่งแสดงท่าทางไม่สนใจเธอมากขึ้นเท่านั้น เธอรู้ว่ากอล์ฟเจออะไรมามากในวันนี้
แล้วฐาเอง ในฐานะที่เป็นคนๆที่รักกอล์ฟ ก็เข้าใจดีทุกอย่าง
“ฐาพูดกับกอล์ฟ มองหน้าฐาสิ” ฐาเอามือคล้องไว้ที่ต้นคอของอีกคนแล้วประคองหน้ากอล์ฟให้หันมองตนเอง
ทั้งสองสบตากัน ภายในแววตานั้น ร่างบางสังเกตเห็นน้ำใสๆที่คลออยู่ในตาของกอล์ฟ แววตานิ่งเฉยที่ส่งมา
กลับแบกรับอะไรไว้มากมาย ร่างสูงจับมือของฐาออกก่อนจะเงยหน้าขึ้นเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมา
“ฐา ..กอล์ฟขออยู่คนเดียวได้มั้ย”
แม้จะไม่สบตากัน จมูกของร่างสูงที่แดงก่ำกับหยดน้ำตาที่ไหลลงมาช้าๆ ก็สามารถบอกฐาได้ว่าตอนนี้ คนตัวสูง
กำลังร้องไห้และกำลังเสียใจมากแค่ไหน
กอล์ฟคงจะรำคาญเธอมากสินะ ถ้าเธอเป็นน้ำชาอะไรๆคงจะเป็นไปในทางที่ดีกว่านี้ละมั้ง ถ้าได้เป็นคนที่กอล์ฟรัก
อะไรคงจะดีกว่านี้ใช่มั้ย ร่างบางทำได้แค่ตัดพ้ออยู่ในใจ
“นะ” คำๆนี้ร่างสูงพูดด้วยเสียงที่สั่นเครือไปหมด ร่างสูงจ้องหน้าคนตัวเล็กจนทำให้ ฐาปวดร้าวไปทั้งใจแค่เห็น
กอล์ฟร้องไห้เธอก็แทบจะร้องตามอยู่แล้ว
“ไม่ได้..” ร่างบางโผลเข้ากอดร่างสูงแล้วปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา กลายเป็นร่างบางเองที่ตอนนี้ตัวสั่นไปหมด
ด้วยความรู้สึกที่ตีกันไปหมด จะสงสารกอล์ฟเหรอแล้วทำไมไม่รู้จักสงสารใจตัวเองบางหละ กิตติ์ลภัส
แต่หัวใจเธอมันเลือกแล้ว คงจะเปลี่ยนแปลงไม่ได้ ไม่มีใครอยากเห็นคนที่ตนเองรักต้องเสียใจหรอก
“ถ้าฐาไม่ไป กอล์ฟจะทำไรฐารึไง” ฐาจ้องตาร่างสูงนิ่ง ไม่มีเสียงตอบรับอะไรเพียงแต่มือบางของคนตัวสูง
“ฐาไม่ปล่อยให้กอล์ฟอยู่คนเดียวหรอก” ร่างบางหมายความอย่างที่พูด พลางกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นกว่าเดิม
ให้คนในอ้อมกอดได้รู้สึกสั่นสะท้านไปทั้งหัวใจ ร่างสูงปล่อยน้ำตาออกมาจนตัวสั่นไปหมด
ในตอนนี้ฐาทำได้เพียงแค่ลูบหัวร่างสูงเบาๆเท่านั้น กอล์ฟยังคงร้องต่ออย่างไม่มีท่าทีว่าจะหยุดง่ายๆ ไม่คิดเลย
จริงๆว่าแค่ผู้หญิงนึงจะทำให้ ผู้หญิงอีกคนเสียใจได้ขนาดนี้
“ฮึก.. ฐา น้ำชาเค้าไม่รักกอล์ฟแล้ว” ร่างสูงกอดฐาแน่นด่วยความรู้สึกร้าวราน แต่ฐาก็ทำได้แค่ลูบหัวคนตัวสูงเบาๆ
เท่านั้น ตอนนี้เธอก็รู้สึกร้าวรานไม่ต่างจากกอล์ฟมากเท่าไรนักหรอก ที่ต้องมาฟังคนที่ตัวเองรักเพ้อเรียกแต่
ชื่อคนอื่น กอล์ฟไม่รู้หรอกว่าเธอก็เสียใจไม่แพ้กัน ร่างบางกำหมัดแน่นอย่างคิดโกรธผู้หญิงคนนั้น น้ำชาก็แค่
ผู้หญิงที่โชคดีที่สุดแต่กลับเห็นแก่ตัว ..
“ทำไมฐา.. ทำไมเป็นแบบนี้ ฮึก”
.
.
“น้ำชา” ร่างสูงเรียกชื่อคนคุ้นเคยพลางยิ้มร่าออกมาอย่างปกปิดไม่ได้ ในตอนนี้กอล์ฟรู้สึกราวกับว่า เลือดมันสูบ
ฉีดไปทั่วร่างกาย มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
“กอล์ฟ” ในวินาทีแรกที่ได้เห็นร่างสูง ทำเอาน้ำชาถึงกับอึ้งไปด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูกจะเรียกว่าเศร้าและ
รู้สึกผิดก็ว่าได้ แต่ก็ไม่นานก่อนที่ใบหน้าสวยจะเผยยิ้มละมุนออกมาให้กอล์ฟ
กอล์ฟกับน้ำชาอาจจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าในตอนนี้ทุกๆคำพูด สายตาและการกระทำของทั้งสอง ก็ยังมีคนอีก
คนที่เฝ้าดูอยู่ตลอด ยิ่งเห็นสายตากอล์ฟที่มองน้ำชาแบบนั้น ยิ่งปวดใจ
“ ไม่ได้เจอกันตั้งนานสวยขึ้นนะ” ร่างสูงยิ้มเขินๆ ก่อนจะกล่าวชมคนตรงหน้า ในตอนนี้หัวใจของร่างสูงมันเต้น
โครมครามระคนตื่นเต้นไปหมดแล้ว
เห็นท่าทางเขินๆแบบนั้นมันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกดีไปด้วย ร่างสูงตรงหน้า ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไรก็ยัง
เหมือนเดิมสินะ
“กอล์ฟก็หล่อขึ้นนะ” น้ำชากล่าวชมกอล์ฟ ให้อีกคนที่เขินอยู่แล้ว ยิ่งเขินเพิ่มมากขึ้นจนตัวจะม้วนอยู่แล้ว
“แล้วมางานนี้ได้ไงคะเนี่ย”
“เค้ามากับฐาอ่า” ร่างสูงพูดเสียงหวาน ให้น้ำชาได้มองตามฐาที่ยิ้มให้กอล์ฟเล็กน้อย แต่พอฐาเห็นว่าร่างเพรียว
จ้องมากลับหลบสายตาไปสะอย่างนั้น อาการแบบนี้มันพอทำให้เธอเดาอะไรออกได้เป็นเค้าเป็นโครงขึ้นมา
แล้วหละ
“มานั่งก่อนสิคะ ตัวแสบ” ร่างเพรียวละความสนใจจากคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ แล้วอมยิ้มหวานเรียกกอล์ฟให้มา
นั่งที่เก้าอี้อีกตัวใกล้ๆเธอ
ในห้องที่มีน้ำชากับกอล์ฟและเธอ.. มีคนสองคนที่รักกันและมีอีกคนที่แอบรัก บรรยากาศแบบนี้ไม่ชอบเอาซะเลย
ถ้าเป็นไปได้เธอแทบอยากจะหายไปจากตรงนี้ ณ ห้วงเวลานี้เลยด้วยซ้ำ เธอไม่รู้จริงๆว่าเธอควรจะต้องทำตัวอย่างไร
ไม่เข้าใจตัวเอง สถานการณ์ตอนนี้สำหรับเธอมันน่าอึดอัด ..อึดอัดมากจนมือไม้มันสั่นไปหมด
เธอกำลังกลัวอยู่สินะ ถ้ากอล์ฟจะกลับไปคบกับน้ำชาจริงๆ
น้ำชาจ้องมองร่างบางที่นั่งนิ่งสายตาราวกับกำลังเหม่อลอยอยู่ให้เธอต้องร้องเรียกขึ้น
“เอ่อ พี่ฐาคะ..”
.
.
“พี่ฐา”
“คะ น้ำชามีอะไรเหรอคะ” มือบางที่เอื้อมมาจับไหล่ฐาไว้ทำให้คนตัวเล็กต้องสะดุ้งหลุดออกมาจากภวังค์ความคิด
พลางสบสายตากับน้ำชาแล้วยิ้มออกมาเจือนๆ แปลกนะ ทั้งที่เมื่อกี้ยังรู้สึกดีกับร่างเพรียวตรงหน้าแท้ๆ ..แต่ตอน
นี้ฐากลับรู้สึกทั้งโกรธและกลัวคนตรงหน้า ใช่จริงๆเหรอ ผู้หญิงคนนี้เหรอคือ น้ำชา
“เปล่าค่ะ น้ำชาเห็นพี่เงียบไป.. " ร่างเพรียวส่งรอยยิ้มที่ดูอ่อนโยนมาให้เธอแต่ในรอยยิ้มนั้นกลับซ่อนอะไรไว้มาก
มายใช่ว่าฐาจะสัมผัสมันไม่ได้ หรือดูไม่ออก ที่แน่ๆถ้าเธอไม่ได้คิดไปเองแล้วรอยยิ้มนั่นไม่ได้เป็นมิตร เหมือนที่ผ่านมา
เป็นรอยยิ้มที่ราวกับกำลังเยาะเย้ยเธออยู่ตลอดเวลา
" รู้จักกับกอล์ฟเหรอคะ”
“อ้อค่ะ พอดีพ่อฐารู้จักกับแม่กอล์ฟหนะคะ” ฐาเลือกตอบยิ้มๆอย่างเป็นปกติ ให้น้ำชาได้พยักหน้าเบาๆอย่างเข้าใจ
ก่อนที่เธอจะละความสนใจออกจากฐา
" แหม ถึงว่าหละ เราหายไปไหนมา .." ร่างเพรียวพูดพรางลูบหัวร่างสูง เท่าที่ร่างบางเห็น เหมือนว่าที่น้ำชาทำ
มันดูเหมือนจะจงใจจะให้เธอเห็นภาพตรงหน้าชัดๆ แต่ทั้งหมดที่น้ำชาทำเทียบไม่ได้กับสิ่งที่ร่างสูงกำลังทำ
อยู่ตอนนี้ด้วยซ้ำ กอล์ฟที่กำลังเอียงหน้าไปซบไหล่ของร่างเพรียว ภาพนี้แทบทำให้ฐากลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
จนต้องเมินหน้าหนีไปอีกทาง แต่หางตาเธอกลับสังเกตได้ถึงแววตาเยาะเย้ยของน้ำชาอยู่ตลอดเวลา
เสียงประตูเปิดเข้ามาพร้อมกับผู้มาใหม่เป็นร่างสูงใหญ่ที่ใส่แว่นดำดูภูมิฐานพร้อมกับดอกกุหลาบสีขาวช่อใหญ่
ก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะถอดแว่นออกช้าๆ แล้วเดินเข้ามาหาร่างเพรียวช้าๆ
สีหน้าของน้ำชาซีดเจือนลงอย่างเห็นได้ชัด ร่างเพรียวปล่อยมือที่กุมมือกอล์ฟพลางอยู่ลุกขึ้นมาหาชายหนุ่ม
อย่างอึ้งๆ
“ชิน”
“น้ำชา” ร่างสูงใหญ่พูดแล้วยื่นดอกไม้ช่อใหญ่ให้ร่างเพรียว พร้อมกับสำเนียงภาษาอังกฤษที่ชัดเจน
“Surprise ” น้ำชารับดอกไม้ช่อนั้นมาด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนักแล้วมองหน้าชินสลับกับหน้าร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้
แววตากอล์ฟเปลี่ยมล้นไปด้วยความไม่เข้าใจ
“ม..มาได้ไงคะเนี่ย” ร่าเพรียวยิ้มให้ชินเบาๆ ก่อนจะละสายตาไปอยู่ที่กอล์ฟตลอดเวลา
“ผมก็ขับรถมาไงครับ” แม้ในตอนนี้ชายหนุ่มจะตอบกวนเธอแค่ไหนแต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้บรรยากาศดีขึ้นเลย
สักนิด อีกทั้งยังมาคุเพิ่มขึ้นอีกด้วยซ้ำ
จนทำให้เกิดความเงียบขึ้นระหว่างคนทั้งสามคน ฐาที่นั่งนิ่งอยู่นานเริ่มจะมองอะไรออกอย่างชัดเจนขืนเป็นอย่างนี้
ก็คงจะไม่ดีแน่ๆ
“ จะไม่แนะนำผมให้รู้จักหน่อยหรอครับ.” ร่างสูงใหญ่กระซิบข้างหูของน้ำชาเพื่อทำลายความเงียบ ให้ร่างเพรียว
ต้องสะดุ้งโหยงอย่างตกใจ ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วพยักหน้าเบาๆ
“อ้อ พี่ฐา.. กอล์ฟคะ นี่ชิน ค่ะ ” ร่างเพรียวหันมองกอล์ฟและฐาด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก ก่อนจะแนะนำชายหนุ่มให้ได้
รู้จักเพียงสั้นๆ ในใจเธอนึกไม่อยากจะให้ชินเอ่ยปากพูดอะไรมามากกว่านั้น ในใจเธอภาวนาอย่างแข็งกล้า
ไม่ให้อีกคนพูดมันออกมา ยิ่งเห็นสายตาแบบนั้นของกอล์ฟแล้ว..
แต่ดูเหมือนสวรรค์จะไม่เข้าข้างสักเท่าไร
“เป็นแฟนน้ำชาครับ”
อธิบาย รู้สึกโกรธเคืองแฟนหนุ่มที่คบมาเพื่อบังหน้า จะโผล่มาอะไรตอนนี้
ร่างสูงนิ่งไปเนิ่นนานอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ใบหน้ากอล์ฟตอนนี้มันชาไปหมดเหมือนหัวใจแทบจะหยุดเต้น
สองขาก้าวลุกจากเก้าอี้อย่างคนไร้วิญญาณ
“กอล์ฟเดี๋ยว จะไปไหน”
ฐาร้องเรียกอีกคนเมื่อเห็นว่า คนตัวสูงกำลังจะเดินออกจากห้องไป แต่ก็ไม่มีวี่แววว่ากอล์ฟจะหันมาสนใจฟังเธอ
แต่อย่างใด ทั้งยังเดินต่อไปอย่างไม่สนคำพูดเธอ แต่ร่างสูงกลับถูกรั้งไว้ด้วยอ้อมกอดของน้ำชาที่กอดเธอจาก
ข้างหลัง
.
.
“กอล์ฟจะไปไหนคะ ” ร่างเพรียวพูดเสียงเศร้าแล้วกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีก เธอสัมผัสได้ถึงเสียงสะอื้นของ
ร่างสูงเล็กน้อย ก่อนที่กอล์ฟจะเอื้อมมือไปจับแขนร่างเพรียวให้คล้ายอ้อมกอดลง
.
“..กอล์ฟขอไป ..เข้าห้องน้ำก่อนนะคะ” ร่างสูงพูดแบบนั้นแล้วเดินหายออกจากห้องไปแต่ก็ไม่กลับมาอีกเลย
จนได้มารู้ที่หลังว่าเจ้าตัวหนีกลับมาแล้ว
.
.
“จะร้องไห้ทำไมนักหนา ฐาไม่อยากเห็นน้ำตากอล์ฟนะ หยุดร้องเดี๋ยวนี้เลย” ร่างบางประคองหน้ากอล์ฟให้มองตาเธอ
พลางสั่่งทั้งๆที่ตนเองก็ยังร้องไห้อยู่เหมือนกัน
ฐาใช้นิ้วเช็ดน้ำตาให้ร่างสูงเบาๆ แล้วยิ้มออกมา
“เลิกโทษตัวเองได้แล้ว”
แต่การที่ฐาทำแบบนั้นกลับไม่ได้ช่วยให้อะไรมันดีขึ้นมาเลย ร่างสูงโผลเข้ากอดเธออีกครั้งแล้วร้องไห้ออกมา
หนักกว่าเดิม
“กอล์ฟรักน้ำชา ฮึก..”
.
.
“กอล์ฟ”
มานอกอก ก่อนที่ฐาจะตัดสินใจพูด ..ในสิ่งที่เธอไม่คิดว่าเธอจะเป็นคนพูดมันออกมา ด้วยใจขี้ขลาดและกลัวคำตอบ
คำตอบที่เธอก็พอรู้
ยอมรับได้หวังว่าอะไรๆมันจะดีขึ้น.. ไม่แน่สิบอกไปอาจจะสมหวังก็ได้ เธอมีสิทธิ์หวังมั้ยกับคำพูดนั้น
“ฐารักกอล์ฟ ”
สายตาของกอล์ฟแสดงออกถึงความว่างเปล่า ก่อนจะยิ้มละมุน
" กอล์ฟก็รักฐ..."
“ฐาไม่ได้รักกอล์ฟแบบพี่น้องนะ !!! ” ร่างบางพูดขัดขึ้นมาอย่างรู้ทัน ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าร่างสูงคิดอะไร เพราะเธอ
ไม่ได้คิดกับกอล์ฟเป็นแค่พี่น้องเธอเลยต้องบอกให้รู้ แต่เมื่อเห็นว่าร่างสูงนิ่งไปกลับทำให้เธออยากร้องไห้ออกมา
.
.
“ฐาจริงจังนะกอล์ฟ ” ฐาโผลเข้ากอดอีกคน
“ฐ ...ฐาพูดอะไรของฐาอะ” หัวใจร่างบางกระตุก น้ำตาที่กลั้นไว้ไหลออกมา แต่เธอก็ยังกัดปากแล้วพูดต่อไป
“เป็นแฟนกันมั้ย กอล์ฟ”
คำขอเป็นแฟนของฐา ทำให้ร่างสูงถึงกับอึ้งและสับสนไปด้วยความไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจว่าร่างบางกำลังคิดอะไรอยู่
ร่างสูงผละร่างบางออกจากอ้อมกอด
“ร..เราเป็นพี่น้องกันไม่ใช่เหรอ”
สิ้นประโยคนั้น ฐาโน้มหน้าของร่างสูงลงมาประกบปากทันที ทำให้กอล์ฟที่ตั้งตัวไม่ทันได้ตกใจ แล้วผลักร่างบาง
ออกห่างอย่างลืมตัว ด้วยความรู้สึกผวา
“พี่น้องเค้าทำกันแบบนี้เหรอ” คนตัวเล็กตะโกนใส่หน้ากอล์ฟด้วยความรู้สึกน้อยใจ น้ำตาไหลออกมาอย่างเก็บไว้
ไม่ได้
“ยังจะมีหน้ามาบอกอีกว่าเป็นพี่น้องกัน” ฐาเขย่าตัวกอล์ฟที่กำลังสับสนไปทั้งใจ
“เราเป็นพี่น้องกันไม่ใช่เหรอ พี่น้อง.. ” ร่างสูงพร่ำพูดออกมาลอยๆ พลางปัดมือร่างบางออก
“กอล์ฟ ” ร่างบางเอื้อมไปกระชากมือกอล์ฟ แต่ถูกกอล์ฟปัดออกอีกทั้งยังถูกอีกคนตะโกนใส่
“ฐาเป็นอะไรของฐา !! ” กอล์ฟสะกดกลั้นความรู้สึกต่างๆไว้ไม่ได้ ตั้งแต่น้ำชาแล้ว.. แล้วพี่ฐาก็มาพูดอะไรอีกคน
มันคืออะไร ร่างสูงกุมหัวน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง นี่มันบ้าอะไรกัน
“ออกไปนะ ฮึก.. กอล์ฟอยากอยู่คนเดียว”
“โถ่เว้ย” ร่างบางลุกขึ้นพลางเดินไปเอาหมอนที่เตียงมาปาใส่ร่างบางอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเดินออกมานอกห้อง
ปังงง
“ทำไมวะกอล์ฟ..ทำไม ทำไม”
“ชอบกอล์ฟสินะคะ” ในขณะที่กำลังเลิกกอง น้ำชาเดินมากระซิบเบาๆที่ข้างหูเธอให้ เธอต้องย้อนถาม
"คะ?"
“ตัดใจเถอะค่ะ พี่ไม่มีทางได้เด็กคนนั้นหรอก” ร่างเพรียวตบไหล่ฐาเบาๆพลางบีบแน่นจนร่างบางเจ็บไปหมด
“แล้วน้ำชามีสิทธิ์อะไรมาบอกพี่คะ” ร่างบางปัดมือของอีกฝ่ายออกพลางกระแทกเสียงถามอย่างคนอารมณ์ขึ้น
แต่ก็เจอกับสีหน้าเจ้าเล่ห์ของน้ำชาที่ เผยออกมาให้เธอเห็นในนาทีนี้ ร่างเพรียวก้มลงมากระซิบข้างหูเธอเบาๆ
.
.
“สิทธิ์ที่กอล์ฟเคยเป็นของน้ำชาไงคะ”
แต่คำพูดนั้นก็ทำให้ ฐายิ้มมุมปากอย่างไม่ยอมแพ้
“แค่ เคยเป็น น้ำชาอย่ามาพูดดีกว่าค่ะ คนที่คบกับผู้ชายมาบังหน้าอย่างน้ำชาเนี่ย
.
.
แย่นะคะ” ร่างบางพูดพลางก้าวขาเพื่อเดินหนีแต่กลับถูกอีกฝ่ายกระชากแขนแล้วตะโกนใส่หน้าเธอด้วยโทสะ
“แล้วคนที่ชอบขโมยของๆคนอื่น มันดีเหรอคะ !! ”
ฐานิ่งไปเหมือนโดนไฟช็อตทั่วร่างกาย ก่อนร่างเพรียวจะกระซิบเบาๆข้างหูเธออีกครั้ง
“ถ้าน้ำชาไปขอกอล์ฟคืนดี พี่ฐาคิดว่ากอล์ฟจะว่าไงละคะ”
“ทำไมเธอทำแบบนี้” ร่างบางผลักอีกคนออกไป แววตาใสๆมีน้ำตาคลอเบ้าเต็มไปหมด ไม่แพ้กับร่างเพรียวที่ตอนนี้
เริ่มเสียงสั่นเครือไม่แพ้กัน จมูกแดงไปหมด
“แล้วพี่หละคะ คิดจะทำอะไร ขโมยของหน้าไม่อาย !! ”
“แล้วเธอจะทิ้งกอล์ฟไปทำไม เธอก็แค่เห็นแก่ตัวนะน้ำชา”
"แล้วพี่สู้ได้เหรอคะ "
.
.
" แค่บอกรักกอล์ฟ ยังไม่กล้าเลย"
" โอ้ย"
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ค่าเดี๋ยวไม่อยู่ประมาณ 3-4 วันนะคะไปต่างจังหวัด ในที่สุดก็อัพและ
ขมขื่นใจเหมือนกันที่ต้องมาอัพตอนนี้ เพราะว่า กำลังอยู่ในช่วงอินเลิฟ
แต่ต้องมาอัพอะไรแบบนี้ อารมณ์มันเลยไม่อินจริงๆ ขอบคุณรีดเดอร์
ทุกคนนะเออ ทั้งเม้นและไม่เม้น อยากบอกว่า ตอนนี้อะเป็นตอนที่ยากที่สุด
เลยมั้งเพราะมันเป็น ฉากบอกรักที่ต้องผิดหวัง รีดเข้าใจปะ? คือไรท์ไม่เคย
บอกรักใครแล้วแบบว่า เจ็บช้ำเคืองโกรธ อะไรแบบนั้นมันก็ยากนิดๆ
ขอบคุณที่รอ ขอบคุณกำลังใจ ขอบคุณที่เร่งเร้า
ปล.อ่านคอมเม้นรีดเดอร์แล้วนั่งขำ แต่ละคนน้อใส่ยับ อย่ามาตบไรท์เตอร์นะคะ
เม้ามอย twitter
เมื่อก่อนไม่ติดทวิตเลยนะ แต่ติดเฟสบุ๊ค แบบเวลาเน็ตหลุดงี้ก็จะแบบ
ราวกับขาดใจตาย เข้าใจใช่มั้ยคะ กับทวิตตอนนี้ก็เป็นเหมือนกัน
มันเริ่มจากแท็ก กอล์ฟฐา แล้วก็มาแบบที่เริ่มๆติดเลยนะ หลังจากมี
แบบผู้หญิงคนนึง บอกว่าจะแต่งกลอนลงฟิค - - กลอนทำร้าย เอิ่ม
เถียงไปเถียงมาช้ะ ตอนแรกเรียกกันว่า ไรท์เตอร์-รีดเดอร์ ไปๆมาๆก็เรียก
ชื่อกัน .. เอิ่มถ้าใครไปแอบสุ่มอ่านในทวิตก็จะรู้อะนะตอนนี้ก็เรียกกันว่า เค้า-ตัวเอง
เอิ่มออกสื่อไปมั้ย แต่กำลังใจส่วนนึงและส่วนมากก็มาจาก ผู้หญิงคนเนี้ย
อารมณ์ประมาณว่า เธอทั้งนั้น <3 ที่ทำให้ช่วงชีวิตของฉันน่าจดจำ ...
ขอบคุณนะ แต่ก็ใจดำไปนะถ้าไม่พูดถึง อืมน่าจะเรียกว่า คนสำคัญอีกคน
เด็กบางคนอะ ที่มันชอบเถียง ขอแฉแป้บ เมื่อคืนอะนัทบอกกับมันว่า จะแต่งฟิค
ให้อยู่เป็นเพื่อนหน่อยได้มั้ย เด็กคนนั้นก็ตกลง แต่รู้มั้ย มันหลับ - - อื้อหือ
ดีมากเลยสินะ 55555 แต่สุดท้ายก็ตื่นมาทำตามสัญญา อืมม
กว่าจะแต่งตอนนี้เสร็จก็ตีห้านู่น เด็กคนนั้นก็อยู่เป็นเพื่อนจริงๆ แล้วถ้า
ไม่มีไอ่บ้านี่มาช่วยเร่งให้อัพก็คงแบบ เวิ่นเว่อ ผลัดผ่อนวันไปเรื่อยๆ สินะ
จะไม่ขอบคุณหรอกนะ อายปาก
ปล.อีกครั้ง ไม่มีจุดประสงค์ใดที่เอาพี่ฐารูปนี้ 5555 ไม่มีจริงๆ // รู้สึกบรรยายนี่จะมากกว่าฟิค ?
ความคิดเห็น