คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ห้าองศาเซลเซียส
5
ห้าอศาเลเียส
//
นเป็นแฟนเาทำันแบบนี้หรอรับ
ทอยอยมอไปที่ประูลอว่าเมื่อไหร่เพื่อนที่เหลือะมา เาเอ็ไม่เ้าใทำไมพวมันไปนั่รถไอ้เือนหมปล่อยเาไว้ับอินแ่สอน
“ินเพื่อนมึเมื่อไหร่ะมา”
“…”
“หิวแล้วเนี่ย ะินหัวมึไ้แล้ว”
“สั่ิ”
ทอยเลื่อนสายาาร้านมามอหน้าเพื่อนสนิทัวเอแล้วหยิบปาามาเียนเมนูที่ะิน พอเียนเสร็็พอีับัหวะที่พวที่เหลือเปิประูเ้ามาในร้านพอี สายาอทอยมอไปที่ลมหนาว่อนนแรเพราะเือนับเทห์ไม่่อยน่ามอเท่าไหร่สำหรับเา
“ทอยมึเ็บูบนหัวมึ้วย้า” เย์แวทอย
“สัสเย์ มึมานั่นี่เลยมาีเ่ายัไม่เลียร์ แหมมม วิ่ไปึ้นรถไอ้เือนไวเหลือเิน ปล่อยูไว้ับเ้าหิพิุลทอ”
“ไอ้สัส เ้าหิพิุลทอ ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ไ้ ๆ ๆ ูอื้อ”
เือนเินรมานั่้าอินแล้วเลื่อนสายาูเมนู ไม่สนใสอแสบที่เถียันอยู่ ันันร่าอ
ลมหนาวให้นั่้า ๆ เือนแล้วเินไปนั่ฝั่ร้ามับลมหนาว พอมอไปที่ใบหน้าเพื่อนที่้มนแทบะมุโ๊ะหนีนั้นันยิ่อยาแล้ให้เินายไปเลย
“พวมึินไรเียนเลย เร็ว ๆ ้วยูหิว”
ทอยส่ระาษไปให้เทห์ฟ้าที่นั่อยู่หัวโ๊ะแล้วเท้าาไว้ับโ๊ะ้อหน้าลมหนาว ลมหนาวเป็นนที่น่ามอริ ๆ น่ามอทุท่วท่าแบบที่เย์ว่าไม่มีผิ ใบหน้าที่าวใสเ็มไป้วยรอยยิ้มนั้นมัน่าเ้าับเสียนุ่มเวลาร้อเพลเหลือเิน ทอยอยาหอมหัวลมหนาว
“หน้าเรามีอะไรหรือเปล่าทอย”
“เปล่ารับ ลมหนาวแ่น่ามอ”
“ทอยน่ามอว่าเราอีนะรับ”
“ริหรอ ั้นีบลมหนาวไ้ไหมรับ”
“เรามีแฟนแล้วรับ”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ไอ้ท๊อยยยยยยยยยยยย”
เสียหัวเราะทั้ลุ่มัึ้นหลัาที่ลมหนาวอบแบบนั้นับทอยไป ส่วนนที่ไ้ื่อว่าแฟนลมหนาวที่ำลัเียนเมนูอยู่ลั้นยิ้มนแทบะไม่ไหวแล้ว
“ลมหนาวทำไม้อพูรนานี้้วยยยย”
“เป็นนที่ื่อสัย์ับแฟนีั อิาแฟนอลมหนาวแล้วเนี่ย” เทห์ฟ้าพูึ้นบ้า
“ไม่นานั้นหรอรับ”
ลมหนาวยิ้มเิน ๆ แล้วเอื้อมมือไปหยิบระาษแผ่นเล็ที่เือนส่่อมาให้เียนเมนู ลมหนาวส่ยิ้มให้เือนนินึแล้ว้มลเียนเมนูที่ะสั่ เาไล่สายาอ่านเมนูลมาเรื่อย ๆ นสะุับบรรทัสุท้ายที่เป็นลายมือเือนเียนไว้
[1.ะเพราหมูสับไ่าว 1+1+1
2.ะเพราหมูรอบ 1
3.ผัพริแ 2
4.ผัผับุ้หมูรอบ 1
'แฟนเือน้อิน้าวผันะรับ เี๋ยวแสบท้อ']
ลมหนาวยิ้มึ้นมาทันทีหลัาที่อ่านเสร็ ร่าบา ๆ วามือไว้บนาอเือนที่อยู่ใ้โ๊ะแล้วแอบหยิเบา ๆ เล่นเียนใส่แบบนี้วามลับไ้แันพอี ลมหนาวใ้ปาาี่า้อวามอเือนออแล้วเียนสั่้าวผัลไป านั้นึเินไปส่ระาษออเอร์ที่หน้าร้าน
“เือนอนเย็นมึห้ามหนีสนามอีนะเว้ย สำั ๆ” เย์บอเือนัไว้เพราะลัวเือนะิ่หนีอีแบบเมื่อวาน
“เออน่า”
เือนมอามลมหนาวไปทาหน้าร้านแล้วส่้อวามไปหาอีนที่ำลัะเินลับมา
เือนธันวา.
ลมหนาว้อถออนแทแล้วนะรับ
เอาแว่นมาไหม
ลมหนาว.
อือ เราำลัะไปเ้าห้อน้ำ
ลมหนาวเินเ้ามานั่โ๊ะามเิมแล้วหาแว่นาับล่อใส่อนแทเลนส์ึ้นมาวาบนโ๊ะ เพื่อน ๆ ทั้โ๊ะมอท่าทาลมหนาวอย่าเพลิเพลินนลมหนาว้อหยุารระทำแล้วเยหน้ามอเพื่อน ๆ
“อาารย์ไม่ไ้สอนเี่ยวับวิศวรรมใ่ไหม อาารย์สอนวิา้อใ่ไหมรับ ้อเ่เินไปแล้วนะ”
“ถ้ามีวิานี้เราไ้เอบวอะรับ” เย์อบ
“เลิมอเรา็ไ้ เราทำัวไม่ถู”
“้อใ้เวลาหน่อยนะ ่วนี้พวเราเห่อลมหนาวน่ะ”
“เราไปห้อน้ำีว่า”
ลมหนาวยิ้มให้เย์แล้วเินรไปทาห้อน้ำเพื่อถออนแทเลนส์ ีวินสายาสั้นมัน่าลำบาริ ๆ ว่าะใส่อนแทเ้าไปในวาไ้ในแ่ละวัน้อมาอยถออี ลมหนาววาทุอย่าไว้หน้าระแล้วถ่าาัวเอออเพื่อแะเอาอนแทเลนส์ออ แ่แะลไปหลายรั้็ไม่ินิ้วเาสัที
“โอยย ออสิ ๆ”
ลมหนาวแะ้าหนึ่ออไ้นสำเร็แ่ยัเหลืออี้า ร่าบาพยายามใ้นิ้วเรียวแะวาอัวเออยู่นานสอนานอนแทเลนส์็ไม่ินิ้วเาออมาสัที เาึเลิทำแล้วยืนหลับาเพราะรู้สึแสบา
รื…
แรสั่นาโทรศัพท์ในระเป๋าาเสั่นึ้นทำให้ลมหนาวล้วออมาู
เือนธันวา.
ลมหนาวถอไ้ไหม
ลมหนาว.
เือน่วยเรา้วยยยยยยย
ลมหนาวพิมพ์อบ้อวามเือนลไปแล้วพยายามถออนแทเลนส์อออี ลมหนาวมอหาน้ำาเทียมเพื่อมาหยอาแ่็ไม่เอ สสัยเาไม่ไ้เอามา้วยลมหนาวเม้มปาแน่น หุหิัวเอที่ไม่ลืมอย่าหนึ่็ลืมอีอย่าหนึ่ทุทีเลย
ทาฝั่เือนเมื่อเห็น้อวามลมหนาวึรีบยืนึ้นแล้วทำท่าะเินออไปนอร้านเพื่อไปเอาน้ำาเทียมอลมหนาวที่เามีเผื่อไว้
“เี๋ยวูมา”
“ไปไหน”
โยไม่ทันอบเพื่อนเือนรีบเินออไปนอร้านรไปยัรถทันที เาบอแล้วลมหนาวน่ะเรื่อทำให้เาเป็นห่วที่หนึ่เลย ทำให้เป็นห่วเ่เหลือเิน พอไ้อที่้อารแล้วเือนึเ้ามาในร้านอีรั้แล้วเินรไปเ้าห้อน้ำหาลมหนาว
“ลมหนาว”
“ธันวา เราแสบาแล้ว”
เือนเินรไปหาร่าบาแล้วประอแ้มทั้สอ้าึ้นมาให้เามอไ้ัๆ วาอลมหนาวแนเารู้สึแสบแทน เือนหันไปล็อประูหน้าห้อน้ำแล้วหันมาหยอาให้ลมหนาว
“าแหมแล้ว แสบมาไหมรับ”
“นินึ” ลมหนาวยมือึ้นมาะยี้าัวเอ แ่เือนไวว่าว้ามือร่าบาไว้ทัน
“อย่ายี้นะรับ อยู่นิ่ ๆ เือนะทำให้”
เือนล้ามือเสร็แล้วเยาลมหนาวึ้น หยอน้ำาเทียมลไปบนาลมที่้อแป๋วมาทาเาอยู่พอเสร็แล้วเือนึแะนิ้วลไปบนวาอร่าบาให้อนแทเลนส์ินิ้วเาึ้นมา
“ถ้าเ็บบอเือนนะ”
เือน่อย ๆ ิ้มนิ้วี้ลไปบนวาอนัวเล็ว่าอย่าแผ่วเบา นในที่สุอนแทเลนส์เ้าปัหา็ออาวาอลมหนาวไ้สำเร็ เือนรีบหยิบแว่นามาสวมให้ร่าบาเบา ๆ แล้วผละออ
“ไปื้ออันใหม่เลยนะรับ อันนี้เอาไปทิ้ ถอยาเิน”
“อื้อ อบุนะรับ”
“ลมหนาวออไปเลยเี๋ยวเือนามไป”
“โอเ”
ลมหนาวเ็บล่อแว่นและอนแทเลนส์ึ้นมาทำท่าะเินออไป แ่เือนเินมาัหน้าประูไว้่อน นัวเล็ว่าเลยเอียอ้วยวามสสัยว่าเือนมีอะไร
“ใส่แว่นแล้วน่ารัว่าเิมอี เือนหวัวะ”
“ั้นเราไม่ใส่”
“ไม่ใส่็ห่ว ูบหน่อยละัน” เือนึร่าบาให้เ้ามาใล้แล้วโน้มหน้าลมาหาลมหนาว
“เี๋ยว ๆ ๆ เือนไม่เห็นะเี่ยวันเลย ๆ เรา้อออไปแล้วเี๋ยวันเป็นห่ว”
“โอเรับ ๆ”
เือนปล่อยลมหนาวออาอ้อมแนแ่ใบหน้ายัไม่ถอยออไป เาิว่าเา้อทำอะไรสัอย่า ไม่ั้นนอนไม่หลับแน่ ๆ ืนนี้ เือนูบลรริมฝีปานุ่มแอบัเบา ๆ นร่าบาสะุ้แล้วผละอออย่ารวเร็ว
“ไหนเทห์บอเือนไม่ั แล้วมาัเราทำไม”
“เือนถนัเลยล่ะรับ”
ลมหนาวหันหลัหนีเือนทันทีที่เอสายาเ้าเล่ห์อเือน นอะไรอบวยโอาส ลมหนาวยหลัมือึ้นมาเ็ปาัวเอเล็น้อยแล้วลับไปนั่ที่เิม อนนี้้าวที่สั่ไ้ันนรบทุนแล้ว
“ไปใส่แว่นมานี่เอ”
“ลมหนาวอนเย็นไปูเือนแ่รถ้วยันไหม”
“หือ เราไปไ้หรอ”
“แล้วทำไมถึะไปไม่ไ้ล่ะรับ”
เือนไม่ยอมแน่ ๆ
“ัน็ไปหรอรับ”
“ใ่รับ มันบออยารู้อะไรใหม่ ๆ”
ลมหนาวั้าวผัเ้าปาเียบ ๆ โยยัไม่อบเพื่อน ๆ ว่าะไปหรือไม่ไป เือนไม่ยอมให้เาไปที่แบบนั้นหรอ แ่ไปร้อเพลที่ลับเือนยัามไปเฝ้าเาทุรั้เลย ไปในที่อโรแบบนั้นมีหวัเือนไ้ยเลิารแ่ันนั้นไปเลยแน่ ๆ ถ้ารู้ว่าลมหนาวะไป
“ลยัไรับลมหนาว”
“อะไรัน” เือนที่พึ่มาถึถามึ้นหลัาที่เห็นเย์รอเอาำอบาลมหนาว
“ลมหนาวะไปสนามแ่”
เี๋ยวเายัไม่บอเลยว่าะไป
เือนหันมามอหน้าลมหนาวนิ่แล้วหันไปสนใ้าวในานไม่พูอะไรอี ลมหนาวเม้มปาแน่น ร่าสู้า ๆ เียบไปนลมหนาวลัวว่าเือนะยเลิารแ่ันนี้ไปริ ๆ ารแ่รถือวามอบอเือน เาไม่อยาให้เือนไม่ไ้ทำในสิ่ที่ัวเออบ
“ูไม่ไปแ่ืนนี้ไ้ไหม”
เือน…
ลมหนาวั้ใหันไปมอเือนาวาเลย ราวนี้เือนเป็นนที่เอาแ่ใที่สุ ิะทำอะไร็ทำ ไม่สนใวามรู้สึเพื่อนเลย ร่าบายั้อเือนไม่หันหน้าไปไหน เือนเอ็ไม่ยอมแพ้ลมหนาวเ่นัน ้ออบร่าบาปานะินหัวอีนเ้าไปให้ไ้
“เอ่อ ือ...”
เย์รู้สึไ้ถึวามไม่พอใอลมหนาวเลยพูึ้นเพื่อทำลายบรรยาาศที่มันมาุแปล ๆ เือนเพื่อนอเานี่มันไม่ธรรมาเลยแฮะ ทำให้ลมหนาวไม่พอใไ้้วย
“เือนูราบล่ะานนี้เสียเินไม่ว่า แู่เสียหน้าไม่ไ้ว่ะ”
เือนหันไปมอเย์แล้วหันลับมามอใบหน้ายุ่ ๆ อลมหนาวอีรั้ มวิ้วยุ่ใส่แบบนี้ิว่าัวเอน่าลัวมามั้ เหมือนแมวที่ำลัู่เ้าอเพื่ออปลาทูมาว่า
“ทำไม ้อะเอาอะไรไม่มีปลาทูให้หรอนะ”
“เราไม่ไ้ะเอาปลาทู”
“แล้ว้อทำไม”
ลมหนาวไม่อบทำหน้ามุ่ยใส่เือนแล้วหันหน้าหนีไปอีทาเลย เารู้ว่าเือนเป็นห่วไม่อยาให้ไปึ่เาไม่ไป็ไ้ แ่เาโมโหที่เือน้อทิ้ารแ่ันเพราะเา พอเือนเห็นท่าทาแบบนั้นอลมหนาวเา็รู้เลยว่าโนอนเ้าแล้ว
เย์มอหน้าทอยแล้วทำหน้าใส่ันให่ ทั้สอใ้สายาเี่ยันไปมาให้อีฝ่ายพูับเือนให้ไปสนามแ่
“เถียันเรื่อปลาทูทำไมวะ ะไปไหมมึสรุป”
“ไป ูไม่ปล่อยไอ้เโมันไ้หน้าหรอ” วามริเือนลัวลมหนาวอนมาว่า
“ให้มันไ้ี้เพื่อนู”
หลัาทาน้าวเสร็ทุน็ออมาาร้านอาหารเพื่อทยอยลับไปทำิวัรอัวเอ่อน แล้ว่อยเอันใหม่อนเย็น ๆ เือนแอบยัิ้วให้ลมหนาวที่มอมาทาเาพอีแล้วเินนำเพื่อนไปึ้นรถ
“เือนฝาส่ลมหนาว้วย อนโูไปทาเียวันับไอ้ทอย”
ันพูึ้นแล้วโึ้นไปนั่รถทอย เาไม่รู้หรอว่าหอทอยไปทาไหน แ่อยาให้ลมหนาวอยู่ับเือนนาน ๆ เห็น้อันเ่ะนานั้นปล่อยไปเลยละัน เย์ที่อยู่หอเียวันับทอย็ึ้นรถามันมาเ่นัน เหลือแ่เทห์ฟ้าับอิน
“มึไปับไอ้เือนเถอะิน ูลัวมึปวหัวายถ้าึ้นรถไอ้ทอย”
เือนอมยิ้มให้ลมหนาวหลัาที่เห็นท่าทาออีน ลมหนาวออมอหน้าเือน้วยใบหน้า
ยุ่ ๆ ูไม่พอใสุ ๆ แ่เือนมอว่ามันน่ารัที่สุ เหมือนู่อปลาทูริ ๆ
“เือนเือบเอาแ่ใัวเอแล้วนะ”
“ลมหนาวทำท่าู่ะเอาปลาทูอีแล้ว”
“ธันวา” ลมหนาวทำเสียนิ่
“โอเรับ ไม่เล่นแล้ว ็เือนเป็นห่ว ไม่อยาให้ไป”
“ัน็อยู่อิน็อยู่ ไม่อยาให้เราไปเนี่ยนัสาวไว้ใ่ไหมรับ”
“ลมหนาว เือนไม่ไ้เ้าู้นะรับ”
“เือนไม่ไ้เ้าู้ แ่เือนวผู้หิไม่้ำหน้าเลย”
“โถ่ลมหนาว เือนแ่ว วที่แปลว่าวริ ๆ ไม่ไ้หลับนอน้วยะหน่อย”
อินส่ายหัวให้ทัู้่ที่เถียันไปมาเหมือนู่รัทั่วไป านั้นึเินึ้นรถไป่อนลมหนาวึเินามอินไปโยไม่สนใเือน
“ินูฝาลมหนาว้วยนะ”
เือนเอื้อมมือไปาเบลท์ให้ลมหนาวแล้วหันไปพูับอินที่อยู่เบาะหลั อินเป็นนเียวที่รู้ว่าเาับลมหนาวเป็นแฟนัน เพราะอินเป็นนเียวที่ยอมไปเ้า่ายธรรมะับเา ลอเวลาที่ผ่านมาอินเลยเป็นผูุ้มวามลับอเือน
“อืม”
“ิน ้อลมหนาวนี่ทำไวะ”
“เราไม่ไ้อนเือนะหน่อย” ลมหนาวอบเือนแ่ใบหน้ายัมอไป้าทา
“โห ไม่มอหน้าเือน นี่เรียไม่อนใ่ไหมรับ”
“อินเราฝาบอเือนหน่อยว่าเราไม่อยาพูับนเ้าู้”
อินส่ยิ้มให้ับลมหนาวที่ะโหน้ามาหาเาที่อยู่เบาะหลั ปาุ้ย ๆ ที่ำลัพูอลมหนาวมันูน่ารันอินมอ้า เือนเลย้อหาอะไรโยนใส่เพื่อนัวเอ เห็นเียบ ๆ แบบนี้อินนี่ัวีเลย มันือหัวหน้าแฟนลับลมหนาวแน่ ๆ
“น้อย ๆ หน่อยมึน่ะ”
“แล้วเือนะไปโยนวน้ำใส่อินทำไมรับ”
นั่นไเือนผิเยเลย…
หลัาที่เือนส่อินเสร็เา็รมาอนโอลมหนาว เ้าอห้อพอถึห้อ็วิ่เ้าไปุัวที่ผ้าห่มหลับาพริ้ม ไม่สนเือนที่เปิห้อนอนามเ้ามาหาเลย เาเินไปนั่บนเียแล้วมอใบหน้าอลมหนาวที่เอาแ้มแนบับหมอนโยไม่ยอมถอแว่น เี๋ยว็เป็นรอยันพอี
“ลมหนาวถอแว่น่อนรับ”
“ถอให้หน่อย”
ลมหนาวบอเือนทั้ ๆ ที่ายัหลับอยู่ ูท่าะเหนื่อย ทั้เรียนทั้้อมนรี ไหนะ้อมาแสให้ับานมหา’ ลัยอี เือน่อย ๆ ถอแว่นาอลมหนาวออแล้วลูบแ้มที่เริ่มึ้นสีเบา ๆ
“ไม่ไปสนามแ่็ไ้นะ เี๋ยวเือนบอพวนั้นให้”
“อนแรไม่อยาไป อนนี้อยารู้แล้วว่าเือนทำอะไรบ้าที่สนาม”
“นี่เริ่มหวเือนึ้นมาหรือไ”
“เรา็หวเือนทุวันนั่นแหละ”
ลมหนาวลืมาึ้นมายิ้มให้เือนแล้วเพ่สายามอเือนี ๆ เพราะภาพที่เห็นือเือนเลือนราไปหม ลมหนาวอยาเห็นใบหน้าเือนอนนี้มา
“เือนยับเ้ามาใล้ ๆ เราหน่อย”
เือนส่สายาเ้าเล่ห์ให้ลมหนาวแล้ว้มลไปนมูิับร่าบา เือนหัวเราะในลำอเพราะลมหนาวหลับาแน่นแถมเร็ไปทั้ัว
“เือนใล้ไปรับ”
“อ้าวหรอรับ เือนไม่รู้นะเนี่ย”
“ถอยออไปเลย อยู่ท่านี้นาน ๆ ไม่เมื่อยหรือไ”
“ั้นท่านี้นะ”
เือนทิ้ัวลนอน้า ๆ ลมหนาวแล้วใ้แนโอบัวลมหนาวไว้ ใบหน้าุอยู่ับออาว ลิ่นมะลิอ่อน ๆ อลมหนาวทำเอาเือน้อยับใบหน้าเาไปใล้ ๆ นริมฝีปารอยู่บนออลมหนาว
“เือนมันใล้ว่าเิมอีนะ ฮื้ออ เราั๊ี้ เือนนน”
ลมหนาวหอหนี มือทั้สอ้า็ผลันัวสูออแ่็ไม่ยอมออไป่าย ๆ เลย ไม่ใ่ว่าไม่อบที่โนเือนทำ แ่เาไม่เยทำแบบนี้มา่อนมันเลยแปล ๆ ผีเสื้อในท้ออเามันไม่ไ้มีนับร้อยอนนี้มันมีนับล้าน
“ลมหนาวทำไมัวหอมัรับ”
“เือนนนนนนน”
ลมหายใอเือนร้นออร่าบาอยู่ ทำให้นัวเล็ว่าิ้นไปมาให้หลุออาอ้อมแนเือนเสียที
“เือนไม่แล้เราิ พอ่อน ไม่ไหวแล้ว”
เือนเปลี่ยนท่ามาร่อมร่าอลมหนาวโยเท้ามือยันเียไว้ เพื่อมอไปยัหน้าใบหน้าอลมหนาวที่แไปนถึใบหู พอเห็นแบบนี้เือนยิ่ทนไม่ไหว ลมหนาวเป็นนที่เาอยาึมาหอมแ้มลอเวลาไม่ว่าะทำสีหน้าท่าทายัไ
“เือน็ไม่ไหว เือนอไว้่อนไ้ไหม”
พูเสร็เือน็่อย ๆ โน้มัวลไปบนอออนใ้ร่าอีรั้ เาสูหายใรับลิ่นอ่อนออมะลิเ้าเ็มปอ แล้วรริมฝีปาไว้รอออลมหนาวเม้มเบา ๆ ให้เิรอย นร่าบาสะุ้ใับสิ่ที่เือนทำ
“เาะไ้รู้ว่าลมหนาวมีแฟนแล้ว”
ลมหนาวึผ้าห่มึ้นมาลุมไว้มิหัว ไม่ยอมโผล่หน้าออมาูเือน เารู้ว่าที่เือนทำมันืออะไรเพราะเยเห็นในทีวี นัู่ในทีวี็ว่าเินแล้ว มาเอับัวเินหนัว่าเิมอี
“นเป็นแฟนเาทำันแบบนี้หรอรับ”
“เาทำมาว่านี้อี”
“มาว่านี้เราเป็นลมแน่ ๆ เลย”
เือนส่ยิ้มเอ็นูให้ลมหนาวแล้วึผ้าห่มที่ลุมอยู่ลมาเพราะลัวะหายใไม่ออ เมื่อไหร่ที่เาทำอะไรที่ไม่เยทำับลมหนาวมัมีำถามนี้ออมาทุรั้ ‘นเป็นแฟนันเาทำแบบนี้หรอ’ อนเาูบลมหนาวรั้แรเ้าัว็ถามเา้วยำถามนี้ อนแรเาิว่าลมหนาววนหรอถึถาม แ่ไม่เลยที่ลมหนาวถามออมาือลมหนาวไม่รู้ริ ๆ
“มาว่านี้อลมหนาวเาทำันยัไรับ”
“เราไม่รู้ เือนไม่รู้แล้วเราะรู้ไ้ไ”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ โอเรับ ๆ หลับไหม เี๋ยวเือนปลุ”
เือนระับผ้าห่มให้ลมหนาวที่ทำาใส่แป๋วเหมือนแมวส่มาให้เาแล้วลูบหัวเบาๆ เพราะลมหนาวน่าทะนุถนอมนานี้ เาะไปล้าทำอะไรมาว่าูบไ้ยัไ แ่ที่ทำไปเมื่อี้ยัรู้สึผิเลย แ่็ถือว่าุ้ม ไปสนามนเยอะเาหว
//
มีแฟนน่ารั็ทำใหน่อยนะธันวา
on twitter
เราอยาให้นอ่านนิยายเรามีวามสุถ้าอ่านไปยิ้มไป็บอเรานะะ
ถ้ายัไม่ยิ้มเห็น้อวามเราแล้วยิ้มเลย ยิ้มเี๋ยวนี้
ในวันที่รู้สึแย่อให้อนนี้่วยเยียวยาิในะะ
ความคิดเห็น