คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : สี่องศาเซลเซียส
4
สี่อศาเลเียส
//
ลมหนาวในเือนธันวา
10 °C
โอาสฝน: 0%
วามื้น: 82%
ลม: 8 ม./ม.
แสแยามเ้าหลุรอาผ้าม่านเ้ามาในัวห้อว้า ๆ แ่้วยโทนสีรีมอลมหนาว เ้าอห้อที่เลียแสเวลานอนพลิัวหนีแสลับมาอี้าน ึผ้าห่มผืนหนาึ้นมาลุมไว้มิอเพราะวามหนาว เือนเท้าศอไว้บนที่นอนนุ่ม ้อร่าบาที่พึ่หันหน้ามาทาเา้วยสายาที่อ่อนโยน ใบหน้าหวาน ๆ นั้นหลับาพริ้มไม่ิะื่นึ้นมามอหน้าเาเลย
มือหนาอเือนวาลที่แ้มนิ่มอลมหนาวแล้วใ้หัวแม่มือลูบไปามพวแ้มเบา ๆ เาโน้มหน้าเ้าไปหาลมหนาว ูบลบนหน้าผา้า ๆ แล้วผละออมา้อนี้เา่อ เาไม่เยทำอะไรลมหนาวมาว่าูบเลย และไม่ใ่เพราะไม่อยาทำ เาอยาทำ แ่เาอยาทะนุถนอมลมหนาวให้มาที่สุมาว่า
“อืออ”
ลมหนาวยับัวเล็น้อยยมือึ้นมายี้าัวเอไปมานเือน้อึมือลมหนาวออ เพราะลัวาใส ๆ น้ันะแ ไม่นานลมหนาว็ลืมาึ้นมาเพ่มอนรหน้าี ๆ พอภาพัึ้นสิ่แรที่เห็นือใบหน้าออีนที่ำลัส่ยิ้มให้อยู่
“ธันวา”
“รับ”
“ยิ้มบ่อย ๆ ใลมหนาวอาะวายไ้นะรับ”
“นเราน่ะ ถ้ามีเหุให้อยายิ้ม็้อยิ้มไม่ใ่หรอรับ ลมหนาว”
ลมหนาวยิ้มลับืนให้เือนเป็นำอบเพราะเหุผลที่้อยิ้มอเาับเือน็ไม่่าัน เือนยีผมยุ่ ๆ ไปมานยุ่มาว่าเิม เาเอื้อมมือไปหยิบแว่นบนโ๊ะ้าเียึ้นมาสวมให้ลมหนาวเบา ๆ แล้วบีบใบหน้าหวาน ๆ ออีฝ่าย้วยมือ้าเียวไปมา นปาเล็ ๆ นั่นยู่เ้ามาหาัน
น่าหมั่นเี้ยวมา
“อื้อ ๆ ปล่อย ๆ แล้วนี่เือนะื่นเ้าทำไมรับ มีเรียนบ่ายไม่ใ่หรอ”
“ถ้านอน็มีเวลามอลมหนาวนิเียวเอ เวลามอึ้นไปบนเวทีับมอลมหนาวที่ห้อวามรู้สึมัน่าันมานะรู้ไหม”
ลมหนาวอยายีหัวนัวโมา เวลาที่เือนอยาอยู่ับเาหรืออยาไ้อะไราเา สายาเือนมัะหลบลไปมอ้าล่า ปาะว่ำลเล็น้อย แล้วส่สายาอ้อนวอนนั้นมาให้ ลมหนาวิว่าท่าทาแบบนี้มันเหมือนไบีเรียนฮัสี้ไม่มีผิเลย ถ้ามีหูับหาออมานี่ใ่แน่ ๆ เลย
“เือนเนี่ยน้า”
ลมหนาวึแ้มนที่เาิว่าเป็นไบีเรียนฮัสี้ให้ยืออนพอใแล้วัมือออ ลุึ้นาที่นอนไปหยิบผ้านหนูเรียมเ้าห้อน้ำ พอหันลับไปหาเือน็เห็นสายาที่ยัมอมาทาเาอยู่ และูท่าะมอทุอิริยาบถเลยทีเียว
“อนเย็นมีร้อเพลที่ลานิรรมนะ”
“เป็นนิสิวิทยาลัยุริยา์หรือนัร้ออมหา’ ลัยรับเนี่ย มีานอะไรที่ไหนมีลมหนาวที่นั่น”
“มีลมหนาวที่ไหน็มีเือนที่นั่นเหมือนันนั่นแหละ”
“ลมหนาวไม่รู้หรอว่า ใน่วฤูหนาวน่ะเวลาลาืนะมาว่าลาวัน”
“...”
“และวันทร์็ะอยู่นานว่าวอาทิย์”
เือนเินไปอเอวบาอลมหนาวไว้า้านหลัแล้ววาาไว้บนไหล่เล็ สูเอาลิ่นอมะลิอ่อน ๆ าร่าบาเ้าเ็มปอ ทำไีเือนเสพิลมหนาวเ้าแล้ว
“รู้รับ รู้้วยว่าถึแม้ะอนลาวันวันทร์็ยัอยู่ที่เิมไม่หายไปไหน”
“...”
“แล้วุวันทร์รู้ไหมรับ ถึแม้ว่าามอลมะพัมาแล้วพัผ่านไป แ่ในทุเือนธันวาะมีลมหนาวอยู่เสมอนะ”
ลมหนาวพูเสร็รีบึแนอเือนที่อเอวเาอยู่ออ วิ่รไปทาห้อน้ำแล้วปิประูุหน้าลบนฝ่ามือทันทีเพราะวามเิน
เราเินแล้วนะเือน!
เป็นลมหนาวที่พัเ้ามารุนแร่อหัวใอเือนธันวาเหลือเิน…
“นเยอะัวะ”
ทอยพูึ้นหลัาที่ลาเพื่อนทั้สี่นอเามาไ้สำเร็ เือนับเย์ไม่ยาที่ะวนมาที่นี่เพราะพวเาอบมาูลมหนาวอยู่แล้ว แ่อินับเทห์ฟ้าน่ะสิยา ถึั้น้อหาพานมาไหว้เิพวมันให้ออมา
“ูไ้ยินมาว่าวมหา’ ลัย็มา้วย นเลยเยอะมั้” เย์อบแล้วมอหาที่ว่านั่
“หวเลยสัส ลัวแฟนลับลมหนาวเพิ่มึ้น”
เือนไ้แ่หัวเราะในใ อยารู้นัว่าถ้าพวมันรู้ว่าลมหนาวเป็นแฟนเาพวมันะทำหน้ายัไ ะยินีหรือแอบเอาระเบิมาปาห้อเา็ไม่แน่ใ เือนเลิสนใเพื่อนแล้วเยหน้าึ้นไปมอลมหนาวที่ำลัเินึ้นมาบนเวที เามอท่าทาอ่อนน้อมอลมหนาวที่้มศีรษะเล็น้อยให้ับพี่ ๆ แบอัพ านั้นเ้าัว็หันมาปรับสายีาร์ัวโปร แล้วยไม์ึ้นทัทายนู
“สวัสีรับ ลมหนาวุริยา์ปีสอรับ”
ลมหนาวล่าวพูทัทายผู้มแล้ววาสายาไปรอบ ๆ เพื่อมอหาเือน พอเอเือน็พบับรอยยิ้มอเือนที่เผยออเล็น้อยเพื่อส่ยิ้มมาทาเา ลมหนาวเห็นแบบนั้นเลยแล้้มหน้าลไปปรับสายีาร์เพื่อแอบยิ้ม เือนน่ะท่าะไม่รู้ัว้วย้ำว่าัวเอยิ้มบ่อยพอ ๆ ับพี่ปั้นินพี่ายอเือนเลย
“นนี้หรอลมหนาวอพวมึ”
เทห์ฟ้าหันไปถามเย์ับทอยทันทีเพราะเาเยเห็นนนี้ แ่ไม่รู้ว่าื่ออะไร
“เออ เป็นไีล่ะสิ” ทอยอบ
“เหมือนะเป็นเพื่อนอเพื่อนูนะ เยเห็นแว็บ ๆ”
แล้วทุนหันหน้าไปทาเทห์ฟ้าหมยเว้นอิน และใุ่ธันวาไ้หันไปหาเทห์ฟ้า่อนใรเลย เือนรีบหันลับึ้นไปมอบนเวทีแล้วเอียหูฟั่อ
“ไอ้เทห์ ไอ้วัถุท้อฟ้า มึรู้ัลมหนาวหรอ!” ทอยรมาเย่าแนเทห์ฟ้าอย่ารุนแรเพื่อเ้นเอาำอบ
“ไม่เิรู้ั ูแ่เยเห็นหน้าผ่าน ๆ เาเป็นเพื่อนับไอ้ันเพื่อนมอปลายูเอ สมัย่อนเย้อมนรีับมัน มันพาเามา้อมนรี้วยบารั้”
“ลมหนาว็บมอปลายโรเรียนเียวันับมึหรอ” เย์ถาม
“ไม่เยเห็นในโรเรียน เห็นแ่ในห้อ้อม”
“โอยยย หนทาะไุ้ยับลมหนาวไม่ไลเินเอื้อมแล้วว่ะทอย”
“เอออ ในที่สุู็มีเส้นสายับเาัที ไอ้เทห์เพื่อนรั เรียไอ้ันอะไรนั่นมาเี๋ยวนี้”
“เลิโม้ัทีิพวมึ ลมหนาวอพวมึะร้อแล้วนั่น”
เือนับไฟเป็นประายในาอทอยและเย์ล้วยารับหัวอทั้สอนมอไปทาลมหนาว มออยู่รนี้ไม่พอใหรือไ ทำไม้อมาอยาพูอยาุยับแฟนเา เทห์ฟ้านี่็ันมารู้ัลมหนาวอี ลมนไม่รู้ะลมยัไแล้วโลน่ะ
เสียหวาน ๆ อลมหนาวัึ้น เรียทุอย่าให้หยุลเหมือนทุรั้ที่ไ้เปล่เสียร้อออมา เสียร้อนุ่มละมุนนั้นเมื่อไ้ประสานับเสียีาร์เบา ๆ มันทำให้รู้สึเลิ้มนอยาหลับาละรนี้ ลมหนาวำลัเล่นบทเพลเยียวยาิใ ำลัเล่นเพลที่ทำให้ใร็ามที่ไ้ฟัรู้สึผ่อนลายเหมือนำลันั่ิบาท่ามลาหุบเาอันเียบสบ
ใ่แล้ว ลมหนาวำลัเล่นนรีบำบั…
เสียหวาน ๆ นั้นหยุลเหลือแ่เสียีาร์าอ้อมแนอลมหนาว มือเล็ ๆ ่อยเาเบา ๆ เป็นทำนอเพล ใบหน้าที่ละสายาาีาร์ึ้นมามอผู้ม้าล่าพร้อมส่ยิ้มบา ๆ ออมา ทำเอาทุนแทบะยมือึ้นมาับที่รหัวใ ลมหนาวอนนี้เป็นเหมือนภาพ ๆ หนึ่ที่แสในานนิทรรศาร เป็นภาพที่มีวามรู้สึ เป็นภาพที่ามนบารั้เือนรู้สึว่าัวเอเอื้อมไม่ถึ
เมื่อลมหนาวีอร์สุท้ายนบล เสียปรบมือึ้อไปทั่วลานิรรม แ่เพล ๆ เียวลมหนาวไ้ื้อในทั้ลานไปแล้วเรียบร้อย ไม่เว้นแม้ระทั่นที่เ้ามาูลมหนาวรั้แรแบบเทห์ฟ้า
“ูรู้แล้วว่าทำไมพวมึถึิลมหนาวนั” เทห์ฟ้าพูึ้นพลามอไปบนเวทีไม่ละสายา
“ีมา ๆ ีทุท่วท่า ทุทำนอ ีนูิว่าเป็นเทพบุรไปแล้ว ลมหนาวไม่ใ่น” ทอยุมหัวใัวเอที่ำลัเ้นอยู่ไว้ มันรู้สึีน้อทำท่านี้ริ ๆ
เือนยันิ่มอไปที่ลมหนาว นี่ไม่ใ่รั้แรที่เาไ้ฟันรีบำบัาลมหนาว ลมหนาวเล่นแบบนี้ใน่ายธรรมะที่เาไปเ้าร่วมเมื่อหลายเือน่อน แ่ปลายนิ้วอลมหนาวรลบนีาร์เือน็หยุมอร่าบานั้นไม่ไปไหนแล้ว าที่อนแระหนี่ายลับลายเป็นว่าเายอมทนนั่สมาธิเพื่อฟัเพลออีน
หรือว่าลมหนาวะไม่ใ่นริ ๆ อนเย็นลอหยิูีไหม…
ลมหนาวแอบำเลือมอไปทาเือนเห็นแววา้าหน่อย ๆ อร่าสูแล้วอยาบีบแ้มะมั เล่นเพลบทีไรทำสายาแบบนี้ใส่ทุทีเลยเือนอะ ทำอย่าับเาเป็นนัร้อนัไปไ้ ลมหนาวรีบลาเวทีเพื่อให้วอันไ้ึ้น่อ ที่วันนี้นเยอะว่าปิไม่ใ่เพราะเาหรอ เพราะวอันีรีวมหา’ ลัยเียวแหละ
รื…
แรสั่นามือถือสั่นึ้นพร้อมับแสบนหน้าอที่แส้อวามอนที่มัะส่มาให้เสมอ หลัาที่ร้อเพลเสร็
เือนธันวา.
ลมหนาวมาให้เือนพิสูน์เลยว่าใ่นรึเปล่า
ลมหนาว.
ลมหนาว็เป็นนสิรับ
เือนธันวา.
เือน้อพิสูน์ ไม่ั้นไม่เื่อ
ลมหนาว.
พิสูน์ยัไรับ
เือนธันวา.
ูบให้ปาเ่อเลย
ลมหนาวอ่าน้อวามบนโทรศัพท์เสร็็บหน้าลบนโ๊ะทันทีเลย เิมายี่สิบปีไม่เยมีใรมาพูารไปรมาใส่นานี้ เือนเนี่ยอบพูอะไรไม่รู้ให้เินลอเลย นาแ่ำพูยัสามารถสั่ผีเสื้อมาบินวนในท้อไ้ เือนอันรายริ ๆ เือนไม่ใ่ไบีเรียนฮัสี้แล้ว เือนเป็นิ้อเ้าเล่ห์
“ใรเ้ามาพูเรื่อแบบนี้ันอะธันวา โอยย”
ลมหนาวใ้มือพัไปมาที่หน้าอัวเอเพื่อระบายวามร้อนบนหน้า เินไปแล้ว เือนเินไปแล้ว
เือนธันวา.
เือนไม่เยพูเล่นนะรับ ลมหนาว
เือนส่้อวามที่สอเสร็็แอบส่ายหัวให้โทรศัพท์เล็น้อย ป่านนี้ลมหนาวำลับหน้าอยู่ที่ไหนสัที่เพื่อ่อนใบหน้าแ ๆ อัวเออยู่แน่ ๆ
“เือนูสัเุมึหลายรอบละ” เย์พูึ้นหลัาที่เห็นเพื่อนยิ้มให้โทรศัพท์ัวเอ
“อะไร”
“มึยิ้มให้โทรศัพท์บ่อยไปนะหลายเือนมาเนี่ย”
“ใ่! มีแฟนใ่ไหม” ทอยเสริม
“เสือ”
“้า...”
เทห์ฟ้าถึับหัวเราะออมาลั่นทันทีที่นั่ฟับทสนทนาอเพื่อนสามนมานาน มีอะไรมันไม่ยอมบอหรอเือนน่ะถ้ายัไม่ถึเวลา ถ้าอยารู้อะไรเี่ยวับเือน้อรอเท่านั้น ไม่ั้น็้อถามอินแ่อินพูแล้วพิุละร่ว
“นั่นไเพื่อนลมหนาว”
เทห์ฟ้าี้ไปทาเวทีให้หันไปมอันเพื่อนอลมหนาวที่พึ่ึ้นมาาบนเวที เสียรี๊ัสนั่นนเย์ับทอยใ เป็นารเียร์่าับลมหนาวโยิ้นเิ อนที่ทุนฟัลมหนาวเรียบร้อยมา พอวอันเินึ้นมาบนเวทีเท่านั้นแหละ ทำไมทุนถึแปลร่าไปไ้ อนแรือเรียบร้อยามลมหนาวหรอ
“นัหรอวะ” เย์ถาม
“ไอ้นี่หล่อใ้ไ้เลยว่ะ ลมหนาวบอว่ามีแฟนแล้ว…” ทอยหันหน้าไปทาเย์แล้วทั้สอ็มอหน้าัน
“มึิแบบูไหมบีหนึ่”
“าที่ไอ้เทห์พูว่าันพาลมหนาวไปห้อ้อม้วยลอนั้น…”
“แฟน! แฟนันแน่นอน” เย์ับทอยพูึ้นมาพร้อมันแล้วหันไป้าบนเวที
เือนฟัแล้วหุหินอยาะไปหน้าไอ้ันเพื่อให้หายเลยทีเียว ไม่แปลหรอที่ะิแบบนั้นอนที่พึ่รู้ัับลมหนาวเายัิเลยว่าลมหนาวมีแฟนแล้วือันเล่นัวิันนานี้ เารู้ัันเพราะลมหนาวเล่าเรื่อนนี้ให้ฟับ่อย ลมหนาว็รู้ัพวเพื่อนอเาเหมือนัน เพราะทัู้่แนะนำนรอบ้าัวเอให้ันฟันรู้ัหมแล้ว เหลือแ่บอให้นรอบ้ารู้เท่านั้นว่าเาสอนเป็นแฟนัน
“เรียมันมาถามเลยีมะ” เทห์ฟ้าพู
“พวมึี้เสือริ ๆ” อินถึับพูออมานทุนหันไปมอหน้าเพื่อนัวเอที่เียบไปนาน พอพูออมาันเป็นำ่า
“สอเสือละวันนีู้” เย์พูึ้นแล้วเินไปออเทห์ฟ้า
“ูไม่อยารู้หรอว่าแฟนไม่แฟน ูอยารู้ัลมหนาวเ้าใไหมมมม”
“เออออ มึพูถูทอย ลมหนาวเท่านั้นที่รออยยยย”
รื…
ลมหนาว.
เือนใส่็อปัวเียวอีแล้ว
มันหนาวนะรับ
เือนล้วโทรศัพท์ออาระเป๋าาเึ้นมาู้อวามแล้วมอไปรอบ ๆ หาเ้าอ้อวาม เมื่อเห็นเ้าัวที่นั่อยู่ม้าหินอ่อนไม่ไลึพิมพ์้อวามลับไป
เือนธันวา.
ไม่หนาวหรอรับ
ใส่็อปแล้วสาวมอเยอะนะ เือนทนไ้
ินอะไรยั หิวไหม
ลมหนาว.
อย่าุเรานะถ้าเราบอว่า…
เรายัไม่ิน้าวเที่ยเลย
เือนถอนหายใให้ับนื้อที่ไม่ยอมิน้าว เรื่อทำให้เาเป็นห่วเนี่ยลมหนาวถนันั อยาุมาริ ๆ แ่พอเห็นหน้าลมหนาวทีไรเาุไม่ออ
ลมหนาว.
เือนลมอโทษ
ลมะินอนนี้เลย
เือนธันวา.
เี๋ยวเือนพาไปรับ
ลมหนาว.
เือนอยู่ับเพื่อนนะ
เราไปเอไ้
เือนธันวา.
รับ เี๋ยวเือนพาไป นั่อยู่รนั้น
เือนะไปหา
เือนเยหน้าึ้นมอไปทาลมหนาวแล้วมอไปทาเวทีันร้อเพลเสร็พอี เาลุึ้นแล้วเินามเพื่อนสามนที่เินไปรอันร้อเสร็ั้แ่อนไหนไม่รู้ อินที่เินามเือนมาิ ๆ สะิไหล่เือนให้หยุ แ่นี้เือน็รู้แล้วว่าอินหมายถึอะไร
“ูแสออมาไปหรอ”
“สายามึมันโหไม่ไ้เือน”
อินบอเือนเสร็แล้วรไปหาลุ่มเพื่อนที่พูุยับันอยู่ ะให้เาแสสายารัเีย็ไม่ไ้็เารัอเา เือนเ้าไปร่วมลุ่มเพื่อนที่ำลัุยันเหมือนรู้ัันมาเป็นาิ แล้วหันไปทาลมหนาวที่นั่หน้าออยู่สสัยหิว เาส่้อวามหาลมหนาวแล้วเ็บโทรศัพท์ใส่ระเป๋า
เือนธันวา.
ลมหนาว เินมาหาัน เือนอยู่ับันรับ
เห็นไหม?
ลมหนาวอ่าน้อวามอเือนแล้วมอไป้าเวทีพอเอเือนที่อยู่รหน้าันแล้วลมหนาวแทบลมับ แล้วเาะทำัวยัไล่ะ ให้ทำัวไม่รู้ัเือน่อหน้าเพื่อนเือนนี่เาะทำไ้หรอ โนับไ้แน่เลยันมันรู้ทันแน่ ๆ
แ่ถ้าไม่ไป็หิวายแน่ ๆ เลย
วามหิวมันไม่เ้าออใรนะ…
ลมหนาวหายใเ้าลึ ๆ แล้วเินเ้าไปหาลุ่มเือนและันเพื่อนอเา พอลมหนาวเ้าไปถึทุนที่พูุยอยู่อนแรเียบลทันที
ทำไมหรอ เราทำผิอะไร
“เอ่อ… ือลมหนาวเพื่อนันรับ”
ร่าบาเาท้ายทอยแนะนำัวะุะัเพราะเินสายาอเพื่อน ๆ เือน รวมไปถึเือน้วย อาารย์ะวิศวะไม่ไ้สอนเี่ยวับวิศวรรมแล้วแหละ ลมหนาวิว่าอาารย์สอนวิา้อ วิศวะ้อเ่เินไปแล้ว ฮืออ
“ะ ะเย์รับ นั่นเทห์ นั่นทอย นั่นอิน ส่วนนั่นเือนรับ”
ทอยพูเสร็็เอามือุมหัวใที่ำลัเ้นแรไว้พร้อมถอนหายใโล่อ ลมหนาวในระยะใล้แบบนี้หน้าใสมา าวมา น่ารัมา ปาที่ำลัเม้มนั่น็โรน่ารัเลยโว้ยยยยยยย
“ไอ้เทห์เป็นเพื่อนูอนมอปลายอะ ำมันไ้ไหม มึเยเห็นมันนะ” ันี้ไปทาเทห์
“็ุ้น ๆ นะ ยินีที่ไ้รู้ัทุนรับ” ริ ๆ ำไ้ั้แ่เห็นในลุ่มไลน์อเือนแล้วล่ะเทห์ฟ้าน่ะ
“เ่นันรับ”
เย์ยืนมือไป้าหน้าเพื่อทำวามรู้ัับลมหนาว ร่าบาแอบำเลือไปมอเือนแว็บนึแล้ว่อย ๆ ยมือึ้นะับมือเย์
“ิน้าวันูหิว”
เือนยแนึ้นพาอทอยแล้วออแรให้ถอยออมาาลมหนาว เรื่ออะไระให้ับนาเายัไ้แู่บนอื่นห้ามทำอะไรทั้นั้น หว หวมา้วย หิว็ไม่ไ้หิวอะไรหรอแ่เป็นห่วอีน
“เออว่ะ พวูยัไม่ไ้ินอะไรเลย ลมหนาวหน้าีแล้วเนี่ย”
ันพูึ้นทำเอาเือนหันวับไป้อหน้าลมหนาวั ๆ ทันที พอมอี ๆ เือนึเห็นใบหน้าที่มัึ้นสีมพูา ๆ อนนี้ลับลายเป็นีเหมือนไม่ไ้ินอะไรมาั้แ่เ้า
เรื่อทำให้เป็นห่วเนี่ยที่หนึ่เลยลมหนาว…
“ไม่ไ้ินั้แ่อนไหน”
เือนถามัน้วยใบหน้านิ่เหมือนไปโรธใรมานอินแอบเอานิ้วไปสะิหลัเือนเบา ๆ ลมหนาวเม้มริมฝีปาัวเอแน่นเพราะลัวเือนเป็นห่วเลยบอว่ายัไม่ิน้าวเที่ย แ่วามริแล้วยัไม่ินั้แ่ออมาาห้อเมื่อเ้าเลย
“ั้แ่เ้า มัว้อมเพลินนลืมูเวลา” ันพูแล้วหันไปมอหน้าลมหนาว เวลาไม่ไ้ิน้าวลมหนาวะมีอาารแบบนี้ลอ
“เอ้า ั้นรีบเลยไป้วยันหมนี่แหละ ันมึเอารถมาไหม” เทห์พูแล้วเรียมพาเพื่อนออไปิน้าว
“ูปั่นัรยานมา”
“ั้นไปรถไอ้ทอยับรถไอ้เือน”
“เ”
แล้วผู้ายเ็น็เินผ่านลานิรรมไปทาะวิศวรรมศาสร์โยมีสายานับร้อยู่มอมาทาพวเา พวเาอาะิว่าทุนมอันแ่ไม่เลย นมอพวเาทั้ลุ่ม ถึแม้ทุนะมอมาที่พวเาแ่สายาอเือนมีให้แ่ลมหนาวเท่านั้น เาลัวลมหนาวเป็นลมะแย่แล้ว
“โอยวิศวะห้านือัสรรหน้าามาเป็นเพื่อนันแน่นอน”
“เออ เอลมหนาวับันเ้าไปอีใู๊ววว”
เสียุบิบพูุยันัึ้นหลัาที่พวเาเินออมาาลานิรรม ไม่นานพวเา็เินมาถึลานอรถะวิศวรรมศาสร์ ้วยวามเยินลมหนาวไ้เินรไปที่รถอัวเอึ่เือนเป็นนับมา่อนใร ร่าบานึึ้นไ้เลยรีบเินผ่านรถัวเอไปหาอีัน เือนแอบำลมหนาวแล้วเินไปรถอลมหนาวที่เาับมา
“เือนวันนี้มึับันไหนมาวะ”
“ันนี้” เือนปลุแแล้ว้าวาเ้าไปนั่ เพื่อนที่เหลือเลยึ้นมานั่าม
เทห์ฟ้าึ้นรถเือน ันับลมหนาวเลยำเป็น้อึ้นรถเือนามมา้วย เย์หัน้ายวาะันไหนีเลยโึ้นรถเือนามมาิ ๆ
“เี๋ยวสัสเย์มึไปนั่หน้าิวะ”
“ไม่เว้ย ูไม่ถนันั่้าสัสเือน”
“นอาี้เสือแล้วยัเรื่อมาอี ั้นลมหนาวนั่หน้าเลยรับะไ้ไม่เบีย”
เทห์ฟ้าผลัเย์ออารถเพื่อเปิทาออให้ลมหนาวไ้ไปนั่หน้า เย์มอเพื่อนัวเอาวา ทีับเานี่ไม่เยอ่อนโยน ับลมหนาวที่พึ่รู้ันี่ละมุนเียว ไอ้เพื่อนเลว
“เอาั้นหรอ”
“รับไปเลย ไอ้เือนไม่ั”
ลมหนาวยอมออมาาที่นั่้านหลัเินไปนั่้านหน้าแอบำเลือมอเือนนิหน่อยแล้วนั่เบาะหน้ารถ
“เือนรถมึมันหอมลิ่นมะลิั้แ่เมื่อไหร่วะ” เย์ทำมูฟุฟิ ๆ เพราะลิ่นในรถอเพื่อนมันแปลไป ทุันไม่มีลิ่นนี้ทำไมันนี้ลิ่นอมะลินำมาเียว มแล้วิถึแม่เย
“เมื่อไหร่”
“อะไรเมื่อไหร่”
“เมื่อไหร่มึะเลิเสือ”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ูลั่น”
เทห์ฟ้าับันหัวเราะลั่นรถยเว้นลมหนาวที่้มหน้าลเพราะลัววามลับแ ็ลิ่นมะลิอะลิ่นเาเอ ลมหนาวอบนทุอย่าที่ใ้เป็นลิ่นมะลิ เรื่อนี้ันรู้ีออย่าให้ันสสัยเถอะ
“าเบลท์้วย เี๋ยวหัวทิ่ม”
เือนบอลมหนาวทีู่ท่าะินเพราะปิเาเป็นนาให้ลอ อนแรเือน็เือบะหันไปาให้แล้วแ่ลืมไปมีพวมารอยู่้วย
“เือนนนีู้อ แบบเ้าีนนเหี้ย ๆ แบบมึ้อี้วยอะ มึเ้าใฟิลนั้นปะ” เย์พู
“ไม่เห็นำเป็น”
ลมหนาวแอบยิ้มับท่าทาอเือน ทำไมลมหนาวรู้สึหมั่นเี้ยวเือน็ไม่รู้อนนี้ เหมือนำลัห้ามัวเอไม่ให้ทำามที่้อารอยู่ เหมือนำลััับธรรมาิอัวเอ แล้วท่าทามัน็ออมาเลิ่ลั่ลมหนาวมอออ
“มึนี่มันมึริ ๆ เลยเือน ว่าแ่ทำไมมึับ้า ปิูเห็นแทบพาูบินอะ”
ะไม่ให้ับ้าไ้ไลมหนาวนั่อยู่!
“เทห์เอารอเท้ามึยัปามันให้เลิพูที”
“เือนูบอให้ทำัวี ๆ ลมหนาววใอูนั่อยู่้า ๆ!”
“เียบสัทีเย์”
เทห์ฟ้าหันไปห้ามเย์ที่ำลัะเถียเือน่อ พอเห็นสายาห้ามปรามอเทห์ฟ้า เย์เลยไ้แ่นั่สบเสี่ยมเียมัวอยู่้า ๆ ันที่นั่รลา
“เราเพิ่มแอร์ไ้ไหมเือน”
“หนาว?”
“อือ”
ลมหนาวเอื้อมมือไปปรับอุหภูมิแอร์รถให้เพิ่มึ้น เาไม่หนาวหรอ เาเป็นห่วเือนมาว่าเสื้อ้าในแ่เสื้อล้ามัวเียว้านอ็มีแ่็อปอีหน่อยแหมไ้สั่นันพอี
“ราวหลั้อใส่เสื้อันหนาวัน้วยนะรับ มันหนาวนะเี๋ยวไม่สบาย”
“ไม่ไ้หนาวนานั้น”
“มันนานั้นแหละเือน”
“สิบสออศาเอ”
“สิบสออศา็หนาวแล้ว” ลมหนาวออเถียเือนโยมีทั้สามเบาะหลับนรถมอสอนเถียันไปมา
“เพราะลมหนาวพัมา่าหา”
“…”
“พัมาเือนที่สิบสอ้วยนะ”
เือนที่สิบสอ็เือนธันวา…
ลมหนาวเียบแล้วหันหน้าไปมอ้าทาเพื่อหลบหน้าเือน มาเล่นอะไรอนนี้เพื่อนอยู่เ็มรถเือนนะเือน
“มึพูอะไรอมึวะเือน”
“ถึแล้ว ๆ ลไปหาไรแไ้แล้วพวมึ”
ลมหนาวรีบเปิประูรถออมาแล้วแอบุมแ้มัวเอไว้เพราะรู้สึร้อนที่หน้า พอทุนลมาเลยรีบเอามือล ันที่สัเเพื่อนมาลอทาแอบยิ้มับัวเอแล้วเินไปออลมหนาวให้เ้าไปในร้าน
“มึับไอ้เือนเป็นมาว่านรู้ัใ่ไหม”
ร่าบาหยุเินทันที ทำให้ันที่ล้ออลมหนาวอยู่ำเป็น้อหยุาม หน้าแนานี้ลมหนาวเพื่อนอเา้อเป็นอะไรที่มาว่านรู้ัันเยๆ แน่ เผลอๆ ไอ้เือนนี้แหละเป็นแฟนที่ลมหนาวมันพยายามปินัหนา
“มันัเนหรอ”
“มาว่าริๆ สินะ”
ลมหนาวส่ายหัวไปมาให้ันเป็นำอบพลาระบายยิ้มออมาบาๆ
#เือนที่สิบสออศา
*วิทยาลัยุริยาศิลป์เป็นวิทยาลัยนรีที่มีานะเทียบเท่าะหนึ่เปิสอนวิาเี่ยวับนรีโยเพาะ่ะ
ลมหนาวเรียนวิทยาลัยุริยาศิลป์เอนรีไทยและนรีะวันอออยู่ในมหาลัยเียวันับเือนนะะ
*ื่ออ เทห์ฟ้า อ่านว่า เท-ฟ้านะะ เทห์ฟ้าือวัถุทาาราศร์ เมื่อเรามอไปบนท้อฟ้าเราะเห็นลุ่มาวที่มีแสสวยาม หรือแท้ระทั้หลุมำที่เรามอไม่เห็นนั้น็ือ วัถุอท้อฟ้าที่นัวิทยาศาสร์เรียว่าเทห์ฟ้านั้นเอ่ะ
หาผิพลาประารใิมไ้เลยนะะ อบุทุอมเมน์และหัวใ่ะ
้วยรั.
ความคิดเห็น