รักร้ายๆของนายตัวแสบ

บทนำ

[Luhan Part]

                น่าเบื่อชะมัด เฮ้ออ...

                “นี่ก็คงเป็นอีกวันสินะที่ผมต้องออกมาใช้ชีวิตนักเรียน ม.ปลาย ที่แสนจะลำบากยากเข็ญยิ่งกว่า...” ผมยังไม่ทันตัดพ้อเสร็จสรรพ เสียงที่คุ้นเคียงของหญิงสาววัยกลางคนก็ดังขึ้นเสียก่อน

“นี่เธอ...ลู่ห่านสินะ? ช่วยตามฉันมาที่ห้องพักครูหน่อย”

‘ชิบล่ะ...เจ๊ระเบียบเรียก...เราไปทำอะไรไว้วะเนี่ย?’ ผมรู้สึกได้ถึงเม็ดเหงื่อที่พรายขึ้นเต็มใบหน้า แต่ก็ยังคงตอบรับไปตามมารยาท พร้อมทั้งเดินตามเจ๊สุดโหดประจำสายชั้นปีไปด้วย “ได้ครับเจ๊...เอ้ย! ครู”

“เธอช่วยดูแลเพื่อนใหม่ที่จะย้ายเข้ามาในห้องปีนี้ได้ไหม? ชื่อโอเซฮุน...”

“นามสกุลนี่...หมอนี่เป็นลูกชาย ผอ. เหรอครับ?” ผมโพล่งไปอย่างไม่ทันคิดจนได้สายตาตำหนิกลับมา

“ใช่แล้ว ท่านได้ขอร้องให้ทางครูช่วยดูแลลูกชายท่านเป็นพิเศษ ครูเลยคิดว่าเธอน่าจะดูแลเขาได้...” เจ๊ระเบียบหรี่ตามองผม จนผมรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ “...ในฐานะหัวหน้าห้อง” หน้าที่เฮงซวย!

“อย่างน้อยก็ช่วยดูแล และแจ้งพฤติกรรมของเขาให้ครูรู้เป็นระยะๆ ถือว่าครูขอร้องแล้วกันนะ” เจ๊ระเบียบตวัดสายตาคมกริบมาที่ผม ถึงปากจะบอกว่าขอร้อง แต่สายตามันบังคับกันชัดๆ!

“แต่...ผมเนี่ยนะครับ? ถึงจะเป็นหัวหน้าห้องแต่ก็ใช่ว่าจะกล้าขนาดไปสั่งสอนลูก ผอ. ได้นะครับ” ผมถามด้วยน้ำเสียงที่พยายามปั้นให้ตกใจสุดกู่ แต่เจ๊แกคงจับผิดผมได้ เลยยกยิ้มมุมปากขึ้น และบอกสิ่งที่ทำให้ผมขนลุกเกรียวไปทั้งตัว

“ถ้าเธอไม่ทำ...ฉันจะตัดคะแนนของเธอ หักจิตพิสัย และให้เธอติด F ในวิชาของฉัน”

เฮ้ย! จะบ้าเรอะ วิชาเจ๊แกแค่ได้ E ก็บุญโขแล้ว แล้วผมจะมายอมติด F กับเรื่องแค่นี้ได้ยังไง?!

“เอ่อ...ก็ได้ครับครู เดี๋ยวผมจัดการให้เองครับ” ผมกล้ำกลืนฝืนพูดไปอย่างอยากลำบากจนแทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ตัวเองทำหน้ายังไง

“ดีมาก ขอบคุณเธอด้วยนะที่ให้ความร่วมมือ ครูหมดธุระกับเธอแล้วล่ะลู่ห่าน” หญิงสาวัยกลางคนกล่าวเสียงเรียบเป็นเชิงไล่ ซึ่งผมก็ไม่คิดจะอยู่ให้ขัดศรัทธา

“งั้นผมขอตัวนะครับ” พูดจบผมก็รีบชิ่งออกมาจากห้องพักครูทันที คิ้วบางๆ ขมวดด้วยความไม่พอใจ

“เซฮุน...ไม่มีปัญญาอยู่ในโรงเรียนด้วยตัวเองรึไงกัน ถึงต้องใช้บารมีพ่อมาบังคับ...ไม่สิ อ้อนวอนจนทำให้ชาวบ้านเขาเดือดร้อนแบบนี้ หึ” ผมพึมพำด้วยความไม่คิดอะไร เพราะที่ตรงนั้นไม่มีใครสักคนอยู่แม้แต่นิดเดียว อ๋า! นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ไปซื้อขนมปังที่โรงอาหารเลย เวลาผ่านมาเท่าไหร่กันแล้วเนี่ย? รีบไปดีกว่า!

[Luhan Part END]

                “นี่แกทำตัวแบบนี้ มันเสื่อมเสียมาถึงฉันรู้มั้ย?! ทำตัวแหลกเหลว ไม่เอาการเอางาน เรียนก็ไม่เรียน ปล่อยให้ฉันเป็นขี้ปากชาวบ้านอยู่ได้ ถ้าแกไม่เลิกโดดเรียน ฉันจะเอาคนขับรถมาบริหารโรงเรียน! ไอ้ลูกเวรเอ้ย!” ชายวัยกลางคนที่แม้จะเริ่มเข้าสู่วัยชราแล้ว ยังดูหนุ่มอยู่เสมอ ตวาดลั่นใส่เด็กหนุ่มตรงหน้าด้วยความโกรธ จนแทบไม่เหลือมาดของ ผอ. ผู้แสนใจเย็นเลย

                “โถ่ คุณคะ...ใจเย็นๆ ก่อนสิคะ จริงๆ แล้วลูกเราอาจจะไม่ได้ชอบเรียนการบริหารก็ได้นะคะ ลูกเลยไม่ไปเรียนไงคะ” หญิงสาวสวยสะพรั่งเหมือนดั่งอายุเพิ่งเลยเลข 3 มาหมาดๆ แต่แท้จริงแล้วเธอเลยวัยทองมาแล้วต่างหาก กล่าวกับผู้เป็นสามี พร้อมทั้งเข้าไปสวมกอดลูกชายทันทีเมื่อได้ยินประโยคถัดมา

                “นี่คุณ...เพราะคุณให้ท้ายมันอย่างงี้ไง! อ้อ...ที่ลูกมันเป็นแบบนี้มันก็เป็นเพราะคุณด้วยนั่นแหละ!”

                “หยุด-ทะ-เลาะ-กัน-สัก-ที!!!” เด็กหนุ่มเน้นแบบชัดถ้อยชัดคำ พร้อมทั้งลุกขึ้น ผละจากอ้อมกอดของผู้เป็นแม่ด้วยสีหน้าเฉยเมย “...พรุ่งนี้ผมจะไปเรียน” เขาหยิบหูฟังขึ้นมาสวมก่อนจะเดินออกไปจากห้องโดยไม่สนชื่อของตนที่หลุดออกมาจากปากแม่เลย...

                ณ บ้านของผู้อำนวยการโรงเรียนชื่อดังในโซล

                กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง ... โทรศัพท์กลางในบ้านได้ดังขึ้น หญิงสาววัยกลางคนที่เดินผ่านมาพอดีจึงรับสายแทน

                “สวัสดีค่ะ นี่บ้านของท่านประธานโอกูวอน ไม่ทราบว่าจะเรียนสายใครคะ”

                “สวัสดีค่ะ ดิฉันเป็นคุณครูที่ปรึกษาของโอเซฮุนนะคะ รบกวนขอเรียนสายท่านผู้อำนวยการ โอกูวอน หน่อยค่ะ”

                “ได้ค่ะ รบกวนรอสักครู่นะคะ ดิฉันจะทำการโอนสายให้ค่ะ” หญิงสาวรับคำเล็กน้อย เธอรอเพียงครู่เดียวเท่านั้นเสียงปลายสายก็ติดขึ้นมาใหม่

                “อันยอง...หรืออะไรงั้นเหรอครับ?” ท่านประธานกล่าวระหว่างตรวจเช็คเอกสารกองพะเนิน

                “ดิฉันจัดการให้แล้วนะคะ ต่อจากนี้ลูกชายของท่านจะมีคนดูแลเป็นอย่างดีที่โรงเรียนเลยค่ะ”

                “ยังไงผมก็ต้องขอบใจมากที่จัดการเรื่องที่ผมขอร้องไว้ หวังว่าลูกชายของผมมันจะเอาการเอางานขึ้นมาได้บ้าง ขอบคุณมากนะครับ” คำพูดของท่านประธานทำเอาเจ๊ระเบียบแทบกระโดดตีลังกาด้วยความดีใจ แต่เธอก็ต้องเก็บอาการไว้ “ด้วยความยินดีค่ะท่านประธาน ถ้ามีเรื่องอะไรอีกที่ดิฉันสามารถช่วยเหลือได้ บอกมาได้เลยนะคะ”

                สิ้นเสียงจากปลายสายเป็นสัญญาณว่าสายตัดไปแล้ว เจ๊ระเบียบก็หัวเราะลั่นพร้อมคิดในใจด้วยความสุขอย่างที่สุด แม้ว่าการกระทำแบบนั้นมันจะทำให้คนอื่นมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ ก็ตามที

                ‘โบนัสจ๋า โบนัสสส อุฮุๆๆ รอฉันก่อนเถอะ! คอยดู ถ้าเจ้าลู่ห่านคุมได้ไม่ดีเมื่อไหร่ เจ๊จัดให้แน่นอน!’

                ตกดึก

                ก๊อกๆๆ ... ท่านประธานโอกูวอนนี่เองที่เป็นคนมาเคาะประตูห้องเขา...เซฮุนมองลอดช่องหน้าประตู เขาปล่อยให้ผู้เป็นพ่อรออีกสักพัก รอไปเรื่อยๆ...จนในที่สุดชายวัยกลางคนก็ทนไม่ไหว ตะโกนกร้าวด้วยความฉุนจนแทบไม่เหลือประโยคพูดกับลูกดีๆ ที่ฝึกซ้อมมาตลอดเลย...

                “โอเซฮุน…พรุ่งนี้แกต้องไปโรงเรียน!!! เข้าใจมั้ย? ฉันเตรียมคนดูแลแกไว้แล้ว ห้ามทำตัวเหลวแหลก เพราะมันจะทำให้ฉันขายหน้า!”

เซฮุนได้ยินดังนั้นก็ลอบคิดทันที ‘ใครกันวะจะมายุ่งเรื่องของผม ขนาดยัยครูที่ปรึกษานั่นยังเอาตัวไม่รอดเลย หึหึ’ เขาหวนคิดไปถึงวีรกรรมเมื่อปีก่อนที่ทำให้เขามีชื่อเสียอย่างที่สุด...และพ่อของเขาก็ขายขี้หน้าอย่างที่สุด ด้วยความสุขีเปรมปรีจนแทบกลั้นยิ้มไม่ไหว ‘อ๋า...ว่าแล้วก็โทรไปหาเจ้าหล่อนหน่อยดีกว่า’

                “ว-ว่าไงจ๊ะ คุณโอเซฮุน” หญิงสาวปลายสายกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ จนเขาแทบกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่

                “นี่คุณป้าครับ...ถามหน่อยเถอะ คนที่จะมาดูแลผมอะไรนั่นน่ะใครกันเหรอ? บอกไว้ก่อนว่าหมอนั่นไม่รอดแน่”

                “...” ปลายสายเงียบไปสักพักจนเซฮุนต้องพูดขู่ “ถ้าไม่ยอมบอกป้าก็แย่เหมือนกันนั่นแหละน่า”

                “ล-ลู่ห่านจ้ะ! เขาเป็นหัวหน้าห้องในชั้นปีนี้น่ะ” หญิงสาวรีบลนลานตอบจนเซฮุนหัวเราะหึหึ ก่อนจะตัดสายทิ้งไปทันทีหลังจากรู้ชื่อผู้ดูแล