คำมั่นนิรันดร:หนึ่งในอนันตกาล

‘แต่งงาน’ ดูเหมือนจะเป็นคำศักดิ์สิทธิ์ ถ้าหากว่าคนสองคนที่จะใช้คำนี้จำกัดสถานะใหม่ในปัจจุบันของตน แต่กับ อิษยา และ กฤษิก มันคือถ้อยคำลมๆที่ไร้ความหมาย...แต่เป็นข่ายรั้งให้ไร้อิสรภาพโดยไร้ทางต่อต้าน

เธอ...มีตัวเอง กับ...ความว่างเปล่า

เขา...มีหัวใจที่ให้กับเธอคนนั้นที่เขารัก

                ความว่างเปล่าเดียวดาย...ที่แฝงเงาของความมืดมนแห่งหนทางชีวิตเริ่มส่งผลร้ายกาจ ต่อ อิษยา หญิงสาวเป็นเหมือนนางร้ายที่เหมาะสมกับคำว่า ‘เสียใจ’ และน่าขำใช่ไหมที่เธอก้มหน้ายอมรับมันแต่โดยดี...เพราะรู้ตัวเสียแล้วว่าเผลอให้ใจกับเขาไป และยัง...ไม่รู้วิธีที่จะถอนใจกลับคืน

                หล่อนถอย...ในเวลาที่สมควร และห่างหายหนีหน้า เวลาผ่าน..เดือนเคลื่อน...ดาวลับ จนปีผันจากไป

                หนึ่งปี....

                สองปี....

                สามปี...และสี่ปี จนกลายเป็นเจ็ดปี

                จากสาวน้อยหน้าใสเปลี่ยนเป็นไกด์สาวสวย...และเย็นชา

                จากหนุ่มน้อยอารมณ์ดีเปลี่ยนเป็นผู้อำนวยการใหญ่...เคร่งขรึม

                รอยเท้าวนเวียนตามเส้นทางที่หลบหลีก แต่...หลีกไม่พ้น

                หนึ่งคนที่ใช้เวลาค้นใจเนิ่นนาน กับ หนึ่งคนที่ใช้เวลาซ่อนใจเนิ่นนาน...บนจุดเริ่มต้นที่สิ้นสุด...กำลังจะเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง...บนคำว่า ‘ลืม’