หัวเราะทีหลังดังกว่า!!

     **ย้ำชื่อเรื่องเหมือนนิยายตลกโปกฮา แต่เนื้อหานั้น ความตลกก็ไม่ถึงครึ่งอ่ะนะคะ = = 

เนื้อหาค่อนข้างรุนแรงพอสมควร ถึงตอนเปิดมาจะออกไปทางโหดร้ายก็เถอะ

แต่รับประกันความแปลกใหม่และพระนางที่คู่ควรกับตำแหน่งแน่นอนค่ะ!

เรื่องนี้โรแมนติกดราม่า แต่ไม่ใช่อีโรติกแน่นอนค่ะ 

ตอนนี้กำลังเปิดจองหนังสือทำมืออยู่

(ตอนจบแฮปปี้เอ็นดิ้งพร้อมบทอัศจรรย์+ตอนพิเศษ 3 ตอน+ภาพประกอบ 1 ภาพเล็ก+ที่คั่น+โปสการ์ด 4x6)

ส่วนตอนจบในเว็บนี้จะเป็นแบบ True end นะคะ

และถ้าซื้ออีบุ๊คใน meb จะได้ตอนจบทุกแบบ แต่ได้ตอนพิเศษแค่ 2 ตอนค่ะ!

         ...

“ไปเถิดซู่ซู่ ข้าไม่เป็นไร” คนผู้นั้นกล่าวพลางหันหลังให้ ซู่ซู่จึงไม่ได้พูดอะไรออกไปนอกจากเดินกลับตำหนักของตน

ทว่านางก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองแผ่นหลังขององค์ชายสี่ที่ดูเศร้าซึมจนนางรู้สึกได้

หากในยามปกติคนหน้ามึนผู้นั้นเป็นพระอาทิตย์ที่ส่องแสงเจิดจ้า ตอนนี้เขากลับดูเหมือนเมฆอึมครึมในวันที่ฝนตก

แต่ไม่ว่าอย่างไรข้าไม่ชอบที่จะต้องเห็นเขาเป็นเช่นนี้เลย...

เช่นนั้นต่อไปนี้ข้าจะอยู่เคียงข้างเขาเอง!

เมื่อคิดดังนั้น ดรุณีน้อยตัวเล็กๆ คนหนึ่งจึงตั้งปณิธานขึ้นมาในใจ...

“หากท่านพี่เป็นดาบ ข้าจะเป็นธนูคอยอยู่เคียงคู่สนับสนุนท่านจนกว่าชีวิตจะหาไม่...”

ทว่านี่คือโลกแห่งความเป็นจริงมิใช่เทพนิยายปรัมปราและมันก็ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น...

……………………………………………………….

"หม่อมฉันก็แค่ทำในสิ่งที่สมควร ผิดอะไรหรือเพคะ!?" ร่างบางที่ข้อเท้าทั้งสองข้างถูกล่ามไว้ด้วยโซ่ตรวนสีดำเอ่ย หลังจากที่เพิ่งฟื้นจากยาสลบแล้วถูกนำตัวมาพบกับคนที่ลักพาตัวนางออกมาจากวังหลวง

"สิ่งที่สมควรงั้นหรือ!?" บุรุษตรงหน้าเอ่ยพลางจ้องเขม็งไปที่ใบหน้างามของอีกฝ่ายที่ยังคงเชิดขึ้นอย่างอวดดี

"เพคะ…นางสมควรตายแล้ว" ก่อนหน้านั้นนางได้ทำสิ่งใดลงไปงั้นหรือ! ก็ลงมือสังหารสตรีผู้หนึ่งที่เป็นไส้ศึกของแคว้นปลอมตัวมาอย่างไรเล่า! เพราะบุรุษโง่เขลาตรงหน้าหลงรักอีกฝ่ายหัวปักหัวปำจนไม่ยอมทำเอง นางถึงต้องเป็นคนทำเพื่อแคว้น!

นี่สินะ...ที่เรียกว่าเนื้อไม่ได้กิน หนังไม่ได้รองนั่ง กลับต้องเอากระดูกมาแขวนคอ...

เพียะ! ฝ่ามือหนาตวัดลงไปยังแก้มขาวเนียนของนาง จนปรากฏเป็นรอยจางๆ ห้านิ้ว

"คนที่สมควรตายที่สุดก็คือเจ้า!! ไม่ใช่นาง!!"

“หรือทรงยอมรับความจริงไม่ได้เพคะ...ความจริงที่ว่าองค์หญิงแคว้นหลางผู้นั้นเป็นไส้ศึกที่เข้ามาเพื่อล้วงความลับแคว้นฉินและหาโอกาสลอบปลงพระชนม์เสด็จพี่ ท่านอ๋องเพคะ...แม้ปากของพระองค์จะเอ่ยเช่นนี้ แต่ในพระทัยกำลังนึกขอบคุณหม่อมฉันต่างหากที่ช่วยกำจัดสตรีผู้นั้นออกไป เพราะพระองค์ใจไม่แข็งพอที่จะทำมันด้วยตัวเอง สิ่งที่หม่อมฉันควรจะได้รับคือการสรรเสริญที่ทำทุกอย่างเพื่อแคว้นฉินของเรา เพื่อฝ่าบาท มิใช่การปฏิบัติเช่นนี้!! และพระองค์ก็ใช้มันเป็นข้ออ้างในการลักพาตัวหม่อมฉันมา”

"เห็นทีเจ้าจะหลงตัวเองมากเกินไปแล้วกระมัง"

"ทรงยอมรับเถอะเพคะ ว่าพระองค์ยังรักหม่อมฉันอยู่ แต่เสียใจด้วยที่ในใจของหม่อมฉันมีเพียงฝ่าบาทคนเดียว แม้ฝ่าบาทจะรับหม่อมฉันเป้นพระสนมไม่ได้ก็ตาม" เมื่อเห็นสายตาโกรธแค้นที่มองมายังตนเอง นางก็หัวเราะเบาๆ แล้วพูดต่อ

"พระองค์บอกหม่อมฉันสมควรตาย…เช่นนั้นก็ฆ่าหม่อมฉันเลยเพคะ หากทำมิได้ก็ยอมรับเถิด..."

"หึ…" มุมปากของผู้ที่ถูกท้าทายกระตุกขึ้นเบาๆ

"ผิดแล้วล่ะ ที่ข้าเอาตัวเจ้ามาเพราะข้าจะให้เจ้าได้รู้...ว่าสิ่งที่ทรมานกว่าความตายเป็นเช่นไร"

"น่าสนใจนะเพคะ หม่อมฉันก็อยากรู้เหมือนกัน" กล่าวจบ นางก็ส่งยิ้มหวานหยดย้อยที่แสดงออกถึงการกวนประสาทให้อีกฝ่าย ร่างสูงจึงเลิกต่อปากต่อคำ แล้วหันไปสั่งคนของตนด้วยน้ำเสียงทรงอำนาจว่า

"ทหาร!! มาเอาตัวนักโทษผู้นี้ไปก่อกำแพงอิฐฝั่งตะวันตก!!!"

"กล้าดีอย่างไรมาแตะต้องตัวข้า? ข้าเป็นท่านหญิงนะลืมไปแล้วหรือ?" ร่างบางพูดพลางพยายามสะบัดตัวให้หลุดพ้นจากฝ่ามือสากๆ ของทหารสองนายที่จับลงมาบนข้อมือขาวเนียนของนาง

"ท่านหญิงตัวจริงตอนนี้อยู่ในวัง…ส่วนเจ้าเป็นเพียงนักโทษ..." ร่างสูงพูดพลางยิ้มเยาะ เมื่อนึกถึงคนที่เขาจัดหาให้ไปทำหน้าที่แทนสตรีที่เขาจับตัวมา

"เอาตัวไป!!"

"อีกไม่นาน…ฝ่าบาทจะต้องรู้เรื่องนี้!! และพระองค์จะต้องส่งคนมาช่วยข้าแน่!! ปล่อยข้านะ!!" ร่างบางตะโกนทิ้งท้ายขณะที่ถูกลากตัวออกไป

ไม่ต้องห่วง

นี่แค่เริ่มต้นเท่านั้น...

ยังมีบทลงโทษอื่นอีกมากมายที่ข้าได้เตรียมไว้ให้เจ้าโดยเฉพาะ

ข้าอยากจะเห็นเหลือเกิน ว่ายามที่ท่านหญิงซู่ซู่ผู้ร่านรักและหยิ่งผยองแห่งวังหลวง ต้องก้มหัวร้องขอความเมตตากรุณาจากผู้อื่นนั้นเป็นเยี่ยงไร!

     .

     .

     .

     คิดว่าแผนของพระองค์ล้ำเลิศนักใช่หรือไม่?!

     ทรงลำพองใจให้เต็มที่เลยเพคะ เพราะอีกไม่นานพระองค์ก็จะได้รู้ว่า...

     เสียงหัวเราะของพระองค์ในตอนนี้กับพวกหม่อมฉันในอนาคต อย่างไหนมันจะดังกว่ากัน

     "แน่ใจแล้วงั้นหรือ ถึงกล้าเอ่ยเช่นนี้ออกมา!?"

     คำถามนี้หม่อมฉันควรจะเป็นฝ่ายถามพระองค์มากกว่านะเพคะ

     “แล้วพระองค์ล่ะเพคะ แน่ใจแล้วหรือ!?”

     หม่อมฉันจะทำให้เห็นเองว่าแท้จริงแล้วหมากกระดานนี้เป็นของผู้ใด!

ไม่รู้จะเกริ่นยังไงแล้วนอกจากใช้วิจารณญาณของท่านในการรับชมนะคะ

***เนื่องจากรีดเดอร์รีเควสต์คุณพระเป็นท่านอ๋องมาเยอะก็จัดให้เลยเจ้าค่ะ

ไหนๆ ลิสต์อาชีพอื่นก็มีไปเกือบหมดแล้ว 

คำแนะนำ:ตอนต้นอาจมีฉากรุนแรง แต่นั่นไม่ใช่ทั้งหมดค่ะ อยากให้ทุกคนอ่านให้จบเพราะนักเขียนมั่นใจว่าไม่เหมือนกันที่นักอ่านเคยอ่านมาแน่นอน

***ทุกอย่างในเรื่องเป็นเพียงเรื่องสมมติที่เขียนตามความมโนของผู้เขียน ไม่สนับสนุนให้ใช้ความรุนแรงในชีวิตจริงค่ะ!!***

เหตุการณ์ในนี้เป็นเรื่องสมมติ พวกตำแหน่งนั่นนี่ชื่อเมือง ธรรมเนียมต่างๆ ก็ล้วนเพื่ออรรถรส ไม่อิงประวัติศาสตร์นะคะ 

เรื่องนี้แต่งมาเพื่อเป็นน้ำขิงสำหรับกินแกล้มกับเต้าฮวยเรื่องหนูหลินหลิง ถถถ