OS KaiHun...ติดเกาะ 100%

เนื้อเรื่อง

    

 

      ผมลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆและมองไปรอบๆ "ที่นี่ที่ไหนกันนะ"

ผมเอ่ยออกมาเบาๆ ละค่อยๆพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นมานั่ง ทำไมที่นี่มีแต่ทราย

ผมหันไปมองด้านหลังพลางถอนหายใจออกมาเพราะภาพที่ปรากฏอยู่

มันมีแต่ต้นไม้เยอะแยะไปหมด ผมหันกลับมามองด้านหน้าที่มีแต่ทะเลอีกครั้ง

พร้อมกับตัวเองพูดเบาๆ "นึกว่าจะไม่รอดแล้วเสียอีก"

 

.

 

.

 

  ย้อนกลับไปเมื่อ5ชั่วโมงก่อน ก่อนที่เครื่องบินจะตก

ผมชื่อคิม จงอิน ผมเป็นนายแบงค์อยู่ที่อูรีแบงค์ สาขาแดชีดง ผมลาพักร้อน
1อาทิตย์เพื่อที่จะไปเที่ยวครับ ผมเดินทางมาเช็คอินที่สนามบินนานาชาติ
อินชอนตอน7โมงเช้า ซึ่งปลายทางก็คือประเทศออสเตรเลีย ผมจะไปเที่ยว
ซิดนี่ย์ครับ ผมนั่งรอเข้าเกทอยุ่พักหนึ่ง ก็ถึงเวลาเข้าเกท มาถึงตอนนีทุกคน
คงสงสัยว่าทำไมผมถึงมาคนเดียว ผมไม่ใช่จะไม่มีเพื่อนนะ เพื่อนผมมีแต่...
ผมเกิดอยากแบ็คแพ็คขึ้นมาสะงั้น อันนี้ใครก็ห้ามไม่ได้ ไปเดี่ยวๆ ฉายเดี่ยวเท่ๆ
กลับเข้าเรื่องเถอะครับ...ไม่นานนักเครื่องก็เริ่มขึ้นแล้วผมก็หลับไป
รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่คนนั่งข้างๆขอออกไปเข้าห้องน้ำหน่อยนี่แหละ ผมหลับไป
เกือบสองชั่วโมง ขยับตัวเล็กน้อยเพราะคิดว่าตัวเองเมื่อย อยู่ๆก็มีเสียงเตือน
ดังขึ้นให้ทำโน้นนั้นนี้ตามประกาศ ทุกคนในเครื่องแตกตื่นจนทำอะไรไม่ถูก
ซึ่งผมเองก็แอบหวั่นเหมือนกัน เสียงเตือนดังอยุ่ซ้ำๆไม่หยุด เครื่องที่ดูเหมือน
ตกหลุมอากาศทุก5วินาที ทำเอาทุกคนขวัญเสีย ผมไม่รู้หรอกนะว่าเกิดอะไร
ขึ้นจะว่าเครื่องตกหลุมอากาศก็ไม่นาจะตกบ่อยขนาดนี้ ละตอนนี้ผมกำลังกลัว


โบ้มมมมมมมมมม!! เสียงระเบิดดังสนั่นมาจากปิกด้านซ้ายของเครื่อง


  เครื่องบินที่ผมนั่งมาดิ่งแหวกอากาศสู่ด้านล่างด้วยความเร็ว
บนเครื่องดูวุ่นวาย ทุกคนเริ่มกรีดร้อง บางคนก็เอาแต่ร้องไห้ขอให้ผู้เป็น
พระเจ้าคุ้มครอง  "เครื่องกำลังตก งานนี้ผมอาจไม่รอด" 

"ที่สำคัญผมยังไม่มีแฟน!!!!!!"


.


.



.


.

2ชั่วโมงในการลอยคอ...
  ผมลอยคออยู่ในทะเล ทะเลที่ผมก็ไม่ทราบว่าเป็นที่ไหนประเทศใดไหนจะ
เศษเครื่องที่แตกกระจัดกระจาย กับหลายๆคนที่ลอยคออยู่ คนที่อ่อนแอและไป
ต่อไม่ไหว ก็ค่อยๆจมหายไปทีละคนสองคน พวกเรายังโชคดีที่เครื่องแตก
และตกลงสู่ทะเล ถ้าที่นี่ไม่ใช่ทะเล ทุกคนคงไม่รอด 

ผมมองออกไปข้างหน้าอย่างเหนื่อยอ่อน เปลือกตาที่หนักอึ้งค่อยๆปิดลงช้าๆ 
คิม จงอินกำลังหมดแรง ผมหมดแรงแล้วจริงๆ.......

 

.............................................................๓๐%



  ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผมบ้างตอนที่เปลือกตาหนาคู่นี้ปิดลง
พอรู้ตัวอีกทีผมก็นอนอยู่บนหาดแล้ว


"ผมติดเกาะ?"


  จงอินมองไปรอบๆ มองหากิ่งไม้และใบไม้แห้งมาก่อกองไฟเพื่อที่จะเพิ่ม
ความอบอุ่นให้กับร่างกาย เวลาในตอนนี้ก็ค่อนข้างเย็นแล้ว ไหนจะชุดที่เปียก
นี่อีกล่ะ "หนาวจัง" จงอินได้แต่พูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนบิดตัว เล็ก-
น้อยจนเกิดเสียงดัง กรอบแกรบ พร้อมกับมองทอดออกไปยังทะเลเบื้องหน้า
 "ผมต้องเข้าป่าหรอ" จงอินหันกลับไปมองทางเข้าป่าอีกครั้งก่อนจะออกเดิน


  ผมเดินเข้ามาไม่ลึกมากก็ได้ของที่ต้องการไหนจะกิ่งไม้ไหนจะใบไม้แห้ง
พอได้ของแล้วผมก็รีบออกมาจากป่าขืนอยู่นานผมได้หลงแน่ๆ ผมไม่รู้นะว่า
ผมคิดไปเองหรือเปล่า ในป่ามีรอยเหมือนมีคนตั้งใจทำให้มันเกิด ทางเดิน
ที่ผมคิดว่ามีคนทำไว้ก่อน ไหนจะรอยเท้าพวกนั้นอีก ผมไม่รู้ว่าคนทำจะตั้งใจ
หรือเปล่า ไม่แน่อาจจะเป็นคนที่ลอยคอมาถึงเกาะนี้ก่อนผมก็ได้...แต่เดี๋ยวนะ
"คนที่มาถึงก่อนหรอ" ผมลืมไปเลยผมคิดว่าผมลอยมาติดเกาะคนเดียวเสียอีก



"ทำไมเขาถึงเข้าป่า ผมว่าในป่าน่ากลัวกว่าการอยู่ที่หาดเยอะเลย"


.


.




18.22น.~
  มือหนาถือกิ่งไม้มาวางแล้วเอาใบไม้ที่หามาได้วางทับอีกที
"ผมกำลังจะก่อไฟ" จงอินอมยิ้มกับสิ่งที่ตัวเองกำลังจะทำ เพราะตั้งแต่เกิดมา
เขาไม่เคยก่อไฟด้วยวิธีนี้เลย เขาเอากิ่งไม้มาสองอัน อันหนึ่งวางไว้กับพื้น
ส่วนอีกอันก็เอามาถือไว้ "ผมดูมาจากละครหลังข่าวน่ะว่าทำแบบนี้"
เอ่ยกับตัวเองจบก็ใช้กิ่งที่ถืออยู่มาหมุนไปหมุนมาบนกิ่งไม่ที่วางกับพื้น
จงอินตั้งใจในการก่อกองไฟครั้งนี้มากแต่ยิ่งทำก็ยิ่งล้มเหลว จงอินขำเบาๆ
กับการกระทำที่สุดแสนจะแย่ของเขา "เชี่ย!! แค่ก่อก่องไฟผมยังทำไมได้"
เขาสถบออกมาอย่างหัวเสียแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง สายตาคู่เดิมยังคง
จ้องไปยังเบื้อหน้าไม่ละ หากแต่สายตาคู่นี้หันไปเห็นแสงไฟเล็กๆ
จากที่ไกลๆตรงนั้น


  ผมยิ้มออกมาอย่างมีหวังก่อนจะออกเดินไปยังเป้าหมาย ซึ่งผมก็ไม่รู้
ว่าถ้าเดินไปถึงตรงนั้นแล้วจะเจอกับอะไร จากที่มองจากตรงนี้ไปไฟเล็กๆ
ตรงนั้นมันเหมือนกองไฟมากกว่าจะเป็นอย่างอื่น

"อย่างอื่นที่ผมมักจะบอกกับตัวเองเสมอว่าไม่มีอยู่จริง"

ใช้เวลาไม่นานในการเดินผมก็มาถึง ไฟดวงน้อยๆที่มองมาจากที่ไกลๆเมื่อกี้
ใหญ่ขึ้นมาทันตา ความหนาวที่มีอยู่เริ่มเบาลงเพราะกองไฟ ผมเดินมานั่งลง
ใกล้ๆแล้วมองไปรอบๆ แต่ผมกับไม่เจอใคร

"ขอโทษนะครับมีใครอยู่แถวนี้ไหม" ผมมารยาทดี แต่ก็ได้แค่ความเงียบกลับมา

"ขอผมอยู่ด้วยคนนะครับ" ...เงียบไม่มีเสียงตอบรับ

นั้นไงมีมันเผาด้วย พอเห็นแล้วผมก็หิวเลย เง้อออ อยากกิน

"มันเผาตรงนี้ผมขอน้าาาา ไม่เกรงใจแล้วนะคร๊าฟฟฟ" 

"ผมจะแดกแล้วนะครับบบบบบบ"


จะว่าไปผมก็เหมือนคนบ้าพูดอยู่คนเดียว คึคึ ไม่แคร์ครับ ผมใช้ไม้ที่อยู่ใกล้ๆ
ค่อยๆเขี่ยมันเผาในกองไฟออกมา "มันคือมันเผาของจริง เกรียมช่ะ"
ผมเขี่ยมันออกมานอกกองไฟสักพักมันก็เย็นลงจนผมถือขึ้นมาได้ แอบชม
ความงามของมันนิดหน่อยก่อนจะค่อยๆแกะเปลือกดำๆออก แล้วยัดปาก
เคี้ยวตุ้ยๆ พอผมได้กินของคนอื่นคำเดียวสั้นๆเลยครับ "ฟินนนนนนน"

.



.






"คุณกินมันเผาของผมอ่าาาาาาาาาาา ฮื่อจะร้องแล้วนะ"
เป็นเสียงของคนมาใหม่บ่นออกมาเบาๆ คนมาใหม่ที่ดูยังไงก็เหมือนกำลัง
อาบน้ำเสร็จมาหมาดๆ ก็กลิ่นสบู่อ่อนๆของคนตรงหน้านี้ไงครับมันบอกผม

"เราติดเกาะ สบู่???"

เอ่อผมขอโทษนะเรื่องมันเผาที่แอบกินไป แต่ผมขออนุญาตแล้วนา
จงอินเกาหัวแล้วลุกขึ้นยืน ยิ้มหวานส่งไปให้คนที่เพิ่งเข้ามา

ไม่เป็นไรครับคุณคงหิวมาก มันเผามีตรงด้านนู้นอีกอันนึง ผมก็แค่โวยวาย
ไปงั้นๆ เพราะผมไม่มีคนมาคุยด้วยแบบนี้นานแล้ว คนมาใหม่เอ่ยแล้วยิ้มตอบ

เง้อคุณอยู่ที่นี่นานแล้วหรอ ไม่มีใครเข้ามาช่วยเลยหรอ
จงอินมองคนมาใหม่อย่างหมดหวัง

ครับผมอยู่มาจะเดือนละ เอ่อผมเซฮุนครับ โอเซฮุน คุณล่ะ 

ผมจงอินนะครับ คิมจงอิน จงอินยิ้มตอบกับไปแล้วยัดมันเผาเข้าปากอีกครั้ง


.


.

.

  ผมกำลังจะร้องไห้หลังจากที่เพื่อนใหม่ชื่อเซฮุนได้เล่าถึงเหตุการณ์ที่เขาเจอ
เซฮุนบอกผมว่าเขาติดเกาะมาเกือบเดือนแล้ว ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา
ไม่มีแม้แต่เจ้าหน้าที่ของทางรัฐหรือเอกชนเข้ามาให้ความช่วยเหลือเลยสักคน
ผมคุยกับเซฮุนแล้วผมก็แอบสงสารเขานะ แต่..มันต้องมีแต่สิ คึคึ เกือบจะ
หนึ่งเดือนแต่เสื้อผ้าที่เซฮุนใส่ยังดูดีอยู่เลย เขาซักทุกวัน? แล้วไหนจะกลิ่น
หอมอ่อนๆของสบู่นั้นอีก พอผมถามเซฮุน เขาก็ตอบแบบปัดๆว่าซักที่ทะเลไง
แล้วกลิ่นหอมๆนี้ก็คงจะเป็นกลิ่นดอกไม้พฤกษาแถวๆบนเกาะนี้แหละ

พฤกษานกแก้วสินะ แพรอทโกลด์อะ เซฮุนอย่าคิดว่าเราไม่รู้จัก...


.


.

  นี่ก็เข้าวันที่ห้าแล้วที่ผมติดเกาะกับเซฮุน เวลาเข้าป่าไปหาผลไม้
เซฮุนไม่เคยให้ผมไปด้วยสักครั้ง พอเขากลับออกมาผลไม้ก็เต็มไม้เต็มมือ
ไปหมด ตัวก็ผอมแค่นี้ไม่รู้หอบมาได้ยังไง ที่สำคัญหามาจากที่ไหนเข้าป่า
ไปไม่ถึงสองชั่วโมง ผมจะไม่บอกอย่างนี้ถ้าวันนั้นผมไม่เข้าป่าไปหาใบไม้แห้ง
ผมก็จะไม่รู้ว่าป่านี้แทบจะไม่มีผลไม้ เรื่องผลไม้นี้เขาอาจเข้าไปลึกกว่าที่ผม
ไปมาก็ได้ แต่.. แต่ต้องมา คึคึ กีวี องุ่น ลำไย มะไฟ มาไง อย่างกับไปช๊อปที่
ตลาดนัดวันพุธมาอย่างงั้นแหล๊ะะะะ...

.

.




  เขาชอบหายตัวไปตอนดึกๆ เขาคงคิดว่าผมหลับแล้ว แล้วเขาก็หายไป
บางวันเซฮุนก็กลับมาเกือบสว่าง ผมไมรู้หรอกนะว่าเซฮุนไปไหน ผมไม่
กล้าถาม เพราะเวลาจะถามอะไรเซฮุนก็ชอบยิ้มให้ ยิ้มที่โคตรน่ารัก ที่ผมเห็น
แล้วก็ลืมไปหมดว่าเมื่อครู่สมองสั่งการอะไร ผมกำลังจะเป็นบ้าเพราะรอยยิ้มนั่น
  เซฮุนเป็นคนน่ารักเขาดูแลผมดีมาก มากจนผมจะเป็นง่อยสักวัน ละทุกครั้ง
ที่เซฮุนเข้าป่าเขามักจะมีเสื้อผ้าติดมืออกมาด้วยเสมอ เซฮุนบอกผมว่าหาดทาง
โน้นนน โน้นนไหนไม่รู้ของคนตัวขาวเค้าล่ะ มีกระเป๋าใบใหญ่มากกกก ตกอยู่
เขาเอากลับมาด้วยไม่ได้ ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรแค่อยากจะเอ่ย เสื้อผ้าที่ผมใส่
ทุกวันนี้มีกลิ่นหอมดาวนี่น้ำเดียวนะครับไม่ได้โม้ พอผมถาม เซฮุนก็แถหน้าตาย

"ก็เจอในกระเป๋าใบใหญ่ไงจงอินสงสัยอะไรหรอ"

ครับไม่สงสัยก็ได้....


.


.


......................................๖๐%




   วันที่สิบแล้วที่ผมติเกาะกับเซฮุน ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาเซฮุนไม่เคยทำให้ผม
ลำบากแม้แต่น้อย ถ้าถามหาความหิวผมตอบได้เต็มปากเลยว่าไม่มีวันไหน
ที่ผมจะบ่นว่าหิว และถ้าที่นี่มีโรงแรมหรือที่พักอาศัยนะผมจะคิดว่าผมกับเซฮุน
มาพักร้อน มาฮันนีมูนอะไรแบบนี้ คิคิ 

  เข้าวันที่สิบเซฮุนก็ไม่คิดจะทำอะไรที่เป็นเชิงขอความช่วยเหลือ ทุกครั้งที่มี
เครื่องบินเล็กอย่างเฮริคอปเตอร์บินผ่าน เซฮุนก็จะมีอาการเฉยๆซึ่งต่างจากผม
ผมออกจะตื่นเต้นทุกครั้งที่เหล็กบินได้ผ่านมา ทั้งเป่ากองไฟให้ควันลอย
ขึ้นไปเยอะ ทั้งขีดเขียนบนพื้นทรายขอความช่วยเหลือ เหมือนพวกเขา
จะเห็นนะแต่ก็ผ่านไป มันเป็นแบบนี้มาหลายวันแล้ว
.


.


.

 "จงอินครับจงอินไม่อยากอยู่กับเราแล้วหรอ"
เซฮุนพูดตัดเพ้อแล้วมองผมด้วยสายตาที่หม่นหมองลง
  ไม่ใช่นะเซฮุน ไม่ใช่แบบนั้น ผมมีความสุขมากที่ได้อยู่กับเซฮุนที่นี่ แต่...แต่
บางทีเราควรกลับออกไปจากเกาะนี้ไม่ใช่หรอครับ ผมยอมรับนะว่าเซฮุนดูแล
ผมดีมาก มากจนบางทีผมก็เกรงใจ ผมรู้สึกดีกับเซฮุนนะ พูดจบผมก็หันไปยิ้ม
อย่างจริงใจให้คนตัวขาวทางด้านหลัง เซฮุนเขากำลังนั่งเขี่ยทรายเล่นอย่าง -
น้อยใจ พอเซฮุนเห็นผมยิ้มให้ เขาเลยลุกขึ้นยืนแล้วเดินมาตรงหน้าผมทันที

  ขอบคุณครับจงอินที่รู้สึกดีกับเรา เราก็ไมต่างจากจงอินนักหรอก เพราะเรา
ชอบจงอินมากเราถึงได้ตามมาอยู่กับจงอินที่เกาะนี่ไง จงอินครับ เซฮุนหยุดไป
ครู่หนึ่งก่อนจะเอื้อมมือขาวๆนั่นมาจับมือผมไว้ ผมได้แต่ทำหน้าสงสัย อะไรคือ
เซฮุนตามผมมาอยู่ที่เกาะ ก่อนที่ผมจะสงสัยไปมากกว่านี้เซฮุนก็จับมือทั้งสอง
ข้างของผมไว้แน่น เราสบตากับพักหนึ่ง เซฮุนก็พูดต่อ 



.


.

.


"จงอินครับเรากลับโซลกัน"
เซฮุนหันมายิ้มตาปิดแบบที่เขาชอบทำก่อนจะเดินนำหน้าผมไปโดยที่มือ
อีกข้างของผมยังคงมีมือของอีกคนกอบกุมไว้ ผมได้แค่มองแผ่นหลังของคน
ตัวขาวตรงหน้าแล้วออกเดินตาม ระหว่างทางเดินเซฮุนก็เอาแต่พูดประโยค
เดิมๆซ้ำๆไม่เลิก "ขอโทษนะจงอิน จงอินอย่าโกรธเรานะ นะจงอินนะ" 
เซฮุนพูดแบบนี้ซ้ำๆ ซึ่งผมก็ไม่รู้หรอกครับว่าคนตัวขาวขอโทษเรื่องอะไร
แล้วทำไมผมจะต้องโกรธเขา 

  
   เราสองคนเดินเลียบชายหาดมาเกือบครึ่งชั่วโมงได้ มันเป็นครึ่งชั่วโมงที่ผม
ยอมเลยว่ามีความสุขม๊ากกกมาก มากเสียจนลืมเรื่องจะกลับโซลเลย 
เอ่อกลับโซลงั้นหรอ ความคิดของผมเริ่มตีกันในสมอง



"แล้วเราจะกลับอย่างไร เซฮุนแอบต่อแพรงั้นหรอ หื้อออ ไม่หรอกมั้ง"
.


.





.






"จงอินครับถึงแล้ว"


 

.


  พอหมดคำพูดเซฮุนก็กระตุกมือผมให้มองไปข้างหน้า ผมอ้าปากกว้างเพราะ
อึ้งกับสิ่งที่ผมเห็น จงอินจะเป็นโลม พยุงผมด่วนๆเลยยยย


.



"ป่ะกลับโซลกัน"
เซฮุนพูดเสียงใส แล้วยิ้มออกมาแบบที่เขาชอบทำ

"เซฮุนมีอะไรบะบอกผมอีกไหม"
ผมพูดเสียแข็ง ไม่รู้เพราะโกรธหรืออยากรู้ความจริง

"จงอินอ่า อย่าทำหน้าแบบนั้นสิถ้าจงอินจะโกรธ ก็ไปโกรธพี่ลู่หาน พี่มินซอก
ไอ่บยอน ไอ่หูกาง นู้เลยนะ"

"หื้ออออเซฮุนรู้จักเพื่อนผมด้วยหรอ????"

"ครับรู้จักทุกคนเลย"




.



.





.

บนเรือยอร์ชสวนตัวของเซฮุน ผมกับเซฮุนก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีก



.





.




.


  ที่คอนโด ย่านแดชีดง เขตนัม กวางจู
ผมนั่งถอนหายใจอยู่บนโซฟาตัวเดิมที่คุ้นเคย ผมไม่ยอมกลับมาคนเดียว
ทั้งที่ยังคาใจแบบนี้หรอก ผมเลยลากโอเซฮุนตัวดีกลับมาที่กวางจูด้วย
เซฮุนไม่บ่นอะไรสักคำที่ตัวเองโดนลากมากวางจู ทั้งๆที่บ้านเขาอยู่โซล
นอกจากจะไม่บ่นแล้วยังเอาแต่ยิ้มตาปิด ยิ้มที่จะทำให้ผมเป็นบ้านั้นแหละ 


  แสบนักนะเราแล้วนี้จะบอกความจริงผมได้หรือยัง หื้ม ไม่พูดเปล่าผมก็ดึง
ไอคนที่ยืนยิ้มอยู่ลงมานั่งที่ตัก เซฮุนหันมามองคอนผมหน่อยๆก่อนจะเริ่มเล่า
เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น ก่อนเซฮุนจะเล่าเขายังไม่วายบอกผมห้ามโกรธอีก


"จงอินสัญญาก่อนว่าจะไม่โกรธเรา"

"มันน่าโกรธไม่ล่ะ"

"จงอินอะ"

"อื่อ ไม่โกรธหรอครับ ใครจะโกรธลงกันละ" 
ผมกระชับแขนที่กอดรอบเอวของเซฮุนให้แน่นขึ้น พร้อมกับยกยิ้มมุมปาก

"บ้า" 


โดนตีสิครับ โทษฐานทำให้คนบนตักเขิน

.


.


.






  วันนั้นเครื่องบินที่จงอินโดยสารมาเกิดระเบิดแล้วตกลงทะเล เราได้รับข่าวสาร
จากหน่วยงานของรัฐที่เข้ามาช่วยเหลือ เขาขอให้รีสอร์ทบนเกาะในละแวกนั้น
ช่วยเหลือคนที่ประสบอุบัติเหตุเครื่องบินตกกลับขึ้นฝั่ง ซึ่งเกาะที่เราสองคน
อยู่ก็เป็นเกาะของเราเอง วันนั้นถ้าเราเดินไปอีกหน่อยจากที่จอดเรือ จงอินก็
จะร้องอ๋อเลย เพราะรีสอร์ทที่ว่าจงอินเคยมาพักอยู่อาทิตย์หนึ่งกับเพื่อนๆไง
เซฮุนยิ้มบางๆให้ผม ผมเลยยิ้มตอบคนบนตักไป ผมไปที่รีสอร์ทของเซฮุนจริง
แต่ผมจำเซฮุนไม่ได้ เพราะตอนไปพักร้อนครั้งก่อนนอกจากนอนแล้วผมก็ไม่
ทำห่าอะไรเลย ปาร์ตงปาร์ตี้ริมหาดที่บยอน แบคฮยอนเข้ามาชวนแทบทุกคืน
ผมก็ไม่ได้ออกไปร่วมด้วย กลับอยากอยู่คนเดียวในห้องจิบเบียร์เย็นๆมากกว่า

หมาน้อยบอกกับผมว่าจะแนะนำเพื่อนสมัยเรียนให้รู้จัก เพราะตอนนั้นผมไม่ได้
ออกไปปาร์ตี้กับเพื่อนๆ ผมเลยไม่ได้เจอเซฮุน พอเอาเข้าจริงๆ ผมได้มาเจอ
เซฮุน ตอนนี้ผมกับรู้สึกเสียดายปาร์ตี้ครั้งก่อนขึ้นมาสะงั้น ฮอลลลลล~


.


"เซฮุน"
ผมเรียกชื่อคนบนตักพร้อมกับกระชับอ้อมแขนที่กอดเขาไว้

"ครับจงอิน"
เซฮุนยังคงยิ้มแบบเดิมยิ้มแบบที่ทำให้ผมอาจคลั่งตายได้ในไม่ช้า

  ทำไมเซฮุนถึงไม่พาผมกลับไปที่รีสอร์ทล่ะ มาลำบากกันทำไม
ผมถามเซฮุนเพราะผมคาใจเรื่องนี้มาก แล้วคุณพี่กับคุณเพื่อนทั้งหลายรู้เรื่อง
อะไรด้วย เซฮุนถึงให้ไปโกรธพวกนั้นกัน

เอ่อ.....เอ่อ เซฮุนยิ้มตาหยี๋แล้วเอื้อมมือขาวๆสองข้างมาแก้มผมเบาๆไปมา

.



.


 
 

  ก็หลังจากเกิดเรื่องเราเลยสั่งให้คนขับเรือของรีสอร์ทออกไปช่วยเหลือเจ้า
หน้าที่ในทะเล ไม่นานนักแบคฮยอนก็โทรหาเราเสียงของหมาน้อยดูร้อนรน
มากตอนแรกเราก็ไม่รู้ว่าจงอินอยู่บนเที่ยวบินนั้น มารู้ตอนที่แบคฮยอนบอก นั่น
แหละ เราตกใจมากกลัวจงอินจะเป็นอะไรไปเราเลยตัดสินใจเอาเรือออกเพื่อจะ
ตามหาจงอิน เราวนอยู่แถวนั้นหลายรอบเลย ช่วยคนไปตั้งหลายคนแต่ก็ยัง
ไม่เจอจงอิน เราคิดว่าเจ้าหน้าที่ของรัฐคงช่วยจงอินได้แล้ว เราเลยหันหัวเรือ
เพื่อที่จะกลับรีสอร์ท แต่สายตาของเรากับเห็นใครก็ไม่รุหล่อๆผิวสีเข้มๆ ที่ดู
ยังไงก็จะจมให้ใด้ เราเลยรีบเข้าไปช่วยจงอิน จงอินรู้ไหมเราดีใจมากที่เจอ
จงอิน เราช่วยจงอินขึ้นเรือกำลังจะพากลับเข้าฝั่ง มือถือเราดันดังเสียก่อน
เรามองชื่อคนที่โทรเข้ามาแล้วรับสาย คนที่โทรมาก็ไม่ใช่ใครที่ไหน พี่ลู่หาน
นั้นเอง เพื่อนจงอินคนอื่นๆ ก็อยู่กับพี่ลู่หานด้วย พี่เขาถามเราว่าเป็นยังไง
เจอจงอินไหม เราเลยตอบพี่ลู่หานไป ตอนที่เราบอกพี่ลู่หานว่าเจอจงอินแล้ว
จงอินปลอดภัยทุกคนก็โห่ร้องกันออกมาอย่างกับชนะเกมส์เศรษฐีห้าตา
ติดต่อกัน เซฮุนเงียบไปอีกครั้งหันมามองผม พร้อมกับรอยยิ้มอ่อนๆนั่น

"จงอินเมื่อยมั้ย เรานั่งที่โซฟาได้นะ"

"ไม่ครับ ต่อให้เซฮุนนั่งบนตักผมทั้งคืนผมก็ไม่เมื่อย"


เซฮุนก้มหน้าลง ซ่อนริ้วสีแดงอ่อนๆบนใบหน้าขาวไว้
ผมเลยช้อนคางคนบนตักขึ้นมาแล้วจ้องตาเขาไม่ละ 

"แล้วตัวแสบไปร่วมมืออะไรกับพวกนั้นหื้ม"

"ป่าววว (เสียงสูง) พี่ลู่หานกับหูกางมันยุเรา"

"ยังไงเล่าให้หมดเลย ไม่เล่าต่อจงอินมีจูบนะครับ"
ผมพูดพร้อมกับเขยิบหน้าเข้าไปใกล้ๆหน้าขาวๆของเซฮุน แต่ก็โดนคนบนตัก
ผลักหน้าผากซะเกือบหงาย ไม่พอโดนตีที่ไหล่อีกสองสามทีเพราะทำให้เขิน


"จงอินชอบแกล้ง เล่าก็ได้" 
#ยิ้ม
 

เซฮุนยิ้มแบบนั้นอีกแล้ว เซฮุนเคยรู้ตัวไหมว่ามันอันตรายต่อตัวเองเนี่ย!!

.



.


พี่ลู่หานกับชานยอลก็ช่วยกันวางแผนจะแกล้งจงอิน พี่เขาบอกหมั่นไส้ที่จงอิน
แบ็คแพ็ค พี่มินซอกอยากไปซิดนี่ย์ หมาน้อยก็อยากไปซิดนี่ย์

"หื้อ พี่มินซอก กับ บยอนน่านะ อยากไปซิดนี่ย์"

#เซฮุนเชื่ออย่างนั้นหรอครับ เบ้หน้าแพบ


"ครับ พวกเขาเอาแต่หัวเราะ เราเลยหัวเราะตาม"
#ยิ้ม

.



.


เราตกลงจะร่วมมือด้วยเพราะตอนปาร์ตี้จงอินเสียมารยาทไม่ยอมออกมา
เจอกัน ทั้งๆที่บยอนบอกจะแนะนำเราให้รู้จักกับจงอิน แต่จงอินก็ไม่มา ชิ!



"เราพาจงอินไปวางไว้บนหาดอีกด้านของเกาะ จากนั้นก็ตีเนียน"

"แต่ฮุนไม่เนียน บนเกาะร้างที่ไหน มี กวี องุ่น ลำไย มะไฟกันครับ
ไหนจะเสื้อผ้าที่หอมดาวนี่น้ำเดียว แล้วไหนจะกลิ่นหอมอ่อนๆของสบู่
ที่ถูกส่งมาจากเซฮุนนั่นอีก"ผมหลุดยิ้มขำมองคนบนตัก แต่ก็ถูกตีที่ไหล่กว้าง
ตามแบบฉบับของคนบนตักที่กำลังเขินหน้าแดง

"ก็เรากลัวจงอินลำบากนี่นา ยิ่งเห็นตอนก่อกองไฟนะอยากจะลมเลิกแผน"

"พักหลังๆเราหายไปไหนตอนดึกๆ"

"กลับรีสอร์ท เรากลัว จงอินเรากลัวใจตัวเอง"

"แล้วเซฮุนคิดว่าเราไม่กลัวใจตัวเองงั้นหรอ"

"จะ ..จ ...จงอิน"

#เขินนนนนนนนนนนน
  

.



  



.





   เซฮุนครับขอบคุณนะที่คอยดูแลผมดีขนาดนี้ถ้าไม่ได้เซฮุนวันนั้น ผมคง
ไม่รอด ผมอุ้มเซฮุนลงจากตักให้นั่งลงข้างๆก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือคนตัวขาว
มากุมไว้ ผมกับเซฮุนสบตากัน

"เซฮุนดูแลผมมามากพอแล้ว จากนี้ให้ผมได้ดูแลเซฮุนบ้างนะ
ความรักของเรามันอาจจะเร็วไป แต่ผมก็ไม่อยากช้าไปมากกว่านี้แล้ว
คบกับผมนะครับเซฮุน ผมสัญญาผมจะรักจะตามใจเซฮุนผมจะทำให้ดีที่สุด"

เซฮุนที่นั่งข้างๆผมก็ได้แต่พยักหน้ารัวๆเพราะเจ้าตัวเขินจนหน้าแดง
หูแดงไปหมด เห็นแบบนั้นแล้วก็อยากจับฟัดสะให้รู้แล้วรู้รอด ผมขยับตัว
เข้าไปกอดคนตัวขาวไว้แน่น คนตัวขาวก็ไม่มีทีท่าจะถอยห่าง ผมเลยหอมเข้า
ที่แก้มขาวฟอดหย่ายยยยยยย

"จงอินอะ"

#หน้าแดง
คนอะไรก็ไม่รู้น่ารักเป็นบ้าเลย





.





.



.

ก่อนผมจะจัดการกับเซฮุน ขอผมจัดการกับ พี่มินซอกเมียพี่ลู่หาน
ไอ่แบคฮยอนเมียไอ่หูกาง ละที่หนักๆ เลย ไอ่ชานกับพี่ลู่ ที่บังอาจแกล้งผม
แรงขนาดนี้ แต่ ....งานแต่ต้องมา...ผมอยากจะขอบคุณเหตุการณ์ครั้งนั้น
ถ้าเครื่องไม่ตก ถ้าพรหมลิขิตไม่เล่นตลก เมื่อไหร่กันที่ผมจะได้เจอเซฮุนอีก
ถ้าเดอะแก๊งไม่แกล้งจะรู้ไหมว่าเซฮุนห่วง และดูแลผมได้ดีขนาดไหน ผมว่า... 




"ติดเกาะครั้งนี้มันโคตรคุ้มเลย"









...............................................................THE END





สวัสดีค้า ^^
เขินแพบเราไม่ค่อยสนิทกับเด็กดีเท่าไหร่ ทุกทีเราสิงเพจ
ฟิคสั้นไคฮุนเรื่องแรกที่แต่จบ ฮ่าๆปกติจะดอง ><
เรื่องมันอาจจะหน้าเบื่อนิดหน่อย ไม่ค่อยมีอะไรให้ฟิน
ทำไมถึงมาเป็น% คิคิ เราดึกแล้วง่วงเลยไปหลับ(นี่คอความจริง)
เม้นสักนิดเราจะดีใจและมีกำลังใจ ติดแท็กสักหน่อยเราจะแอบไปส่อง
ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านนะคะ ^^ 



                                      #ไคฮุนติดเกาะ