ปิ๊งรักร้าย นายรุ่นพี่

เนื้อเรื่อง

นี่ๆ พี่บอมเค้ามาแล้วนะตาล" ตุ๊กตา เพื่อนสนิทคนเดียวของฉันพุดขึ้น ทำให้ฉันหัวใจพองโต ตอนนี้หัวใจฉันมีหลายอารมณ์มาก สับสน อาย เขิน ตื่นเต้น ฯลฯ

"มาแล้วออกไปเลย" ตุ๊กตา ดันฉันให้ออกไปหารุ่นพี่ แต่ขาของฉัน ดันพันกันเอง

"ปึก!!" นั่นทำให้ฉันแทบล้ม แต่ว่าที่แย่ยิ่งกว่าคือฉันไม่ล้ม แต่สะดุดไปชนรุ่นพี่ พี่บอมมองฉันงง ๆแล้วถาม

"เป็นไรมั้ยครับ" พี่บอมถามแล้วดึงแขนฉันให้ทรงตัวอยู่

"มะ...ไม่เป็นไรค่ะ" ฉันบอกรุ่นพี่เสียงสั่น ไม่กล้ามองหน้าเลย นี่ยัยดาวทำอะไรลงไปรู้มั้ย ฉันอยากฆ่าเธอจริงๆเลย

"อะ...เอ่อ พี่บอมคะ" ฉันพยามยามรวบรวมความกล้าพุดขึ้นอีกครั้ง

"ครับ" พี่บอมมองฉัน แล้วตอบ ตอนนี้มีสายตาหลายคู่จับจ้องอยู่ที่พวกเรา แต่ฉันไม่ยอมแพ้ และพยายามพูดต่อ

"ระ...รับไว้...ด้วยคะ" ฉันพุดแล้วยื่นกล่องช็อกโกแลตกล่องเล็กสีชมพูหวานผูกโบว์ด้วยสีชมพูอ่อนให้รุ่นพี่

"ครับ เนื่องในโอกาส..."

"เอ่อ ไม่ใช่เนื่องในโอกาสค่ะ แต่อยากให้ค่ะ"

"ขอบคุณครับ" พี่บอมตอบ แล้วส่งยิ้มหวานมาให้ฉัน เพราะเหตุนี้แหละฉันถึงได้ชอบรุ่นพี่ รอยยิ้มของพี่ สดใสเสมอ เมื่อ 2เดือนที่แล้ว...

"ปึก!!!" ลูกบอลลูกหนึ่งลอยมากระทบหัวของฉันดังปึก ฉันเซล้มลงไป แล้วก็มีรุ่นพี่คนหนึ่งวิ่งมา ด้วยท่าทางกระหืดกระหอบ

"เป็นไรมั้ยครับน้อง.." พี่คนนั้นพุดด้วยท่าทางเป็นห่วง ฉันพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้นมา พี่คนนั้นจึงช่วยเข้ามาพยุง

"ไม่เป็นไรค่ะ" ฉันตอบ

"ไม่เป็นไรก็ดีแล้วล่ะ" พี่คนนั้นพูดแล้วส่งยิ้มที่ดูอบอุ่นมาก มาให้ฉัน วินาทีนั้นเหมือนโลกหยุดหมุน ฉันตกหลุมรักพี่เค้าทันทีที่เห็นรอยยิ้มอันสดใสและอบอุ่นนั่น...

จากนั้นฉันก็เฝ้ามองพี่เค้ามาตลอด

"พี่มีเมลมั้ยคะ" ฉันรวบรวมความกล้าอีกครั้งแล้วถามออกไป

"มีครับ"พี่บอมตอบแล้วรับกระดาษจากฉันไปเขียน

"นี่ครับ"

.....

เย็นนั้น ฉันนั่งมองเมลของพี่บอมนานกว่าชั่วโมง แอดไปดีมั้ย เหรอว่าไม่แอดดี แอดดี ไม่แอดดี การตัดสินใจแค่นี้กลายเป็นเรื่องยากของฉันไปเลย

ในที่สุดก็ตัดสินใจแอดไป ทำไงได้ ฉันทนคิดถึงไม่ไหวนี่นา ก็อยากคุย อยากเห็นหน้า อยากสนิทกันให้มากกว่านี้ แค่ได้คุยกันไม่กี่คำ วันทั้งวันของฉันก็มีความสุขแล้วแหละ

"ดีจ้า" พี่บอม เริ่มบทสนทนาก่อน

"ดีค่ะ" ฉันตอบ การเริ่มบทสนทนาด้วยการทักทายไม่กี่คำ มันทำให้ฉันมีความสุขมากเลย ฉันคุยกับรุ่นพี่หลายเรื่องมาก ไม่ว่าจะเป็นการเรียน สิ่งที่ชอบ เรื่องตลก เหรอว่ารสชาติของลูกอม ฉันชอบรุ่นพี่อีกอย่าง ที่เป็นคนตลก ตัดกับบุคลิกของรุ่นพี่ ทำให้ฉันคุยได้อย่างไม่เกร็งและเป็นกันเองดี

"ตาลเคยมีแฟนยัง" พี่บอมเริ่มยิงคำถาม

"ก็นะคะ...ตั้งแต่อยู่โรงเรียนนี้ เคยมีแค่คนเดียว"

"..."

"เพราะไม่ค่อยถูกโรคกับผู้ชายมั้งคะ"

"โรคอะไรเหรอ"

"ก็ไม่ชอบผู้ชายทะลึ่งๆอ่ะค่ะ" ฉันตอบไปตามความจริง ที่ไม่ชอบคงเพราะพวกผู้ชายบ้ากามที่โรงเรียนเยอะมั้ง มันเลยทำให้น่ารำคาญ และอีกอย่างคือไม่ชอบ

"เหรอ...อย่างนั้นก็แย่น่ะสิ เพราะพี่ยิ่งทะลึ่งนิด ๆอยู่ด้วย" พี่บอมตอบ คำตอบนั้นมันทำให้ฉันคิดมาก แต่พี่เค้าบอกฝันดีฉันด้วย ปลื้มมากจนนอนไม่หลับเลยรู้มั้ย ต้องนอนพลิกไปพลิกมาหลายรอบ กว่าจะนอนหลับ

'ฝันดีนะ' แม้จะไม่ได้ยินจากปาก แต่ก็ปลื้มมากเลย อยากบอกจังเลยว่าฉันรักรุ่นพี่ แต่ว่า ฉันไม่มีความกล้าพอ


...วันรุ่งขึ้นมา พอฉันส่องกระจกก็ต้องตกใจ เมื่อเห้นตัวเองขอบตาดำปี๋เลย อ๊ายยยยย เพราะเมื่อคืนนอนดึก(มัวแต่คิดถึงพี่บอม) เลยทำให้นอนดึก แถมตื่นสายอีกด้วย ไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลงอะไรมากมาย ฉันลุกจากที่นอนไปอาบน้ำ แต่งตัวไปโรงเรียนทันที

"ตุ๊กตา เมื่อวานน่ะ ที่เธอผลักฉันไปชนพี่บอม..."

"ฉันขอโทษฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ" ฉันกำลังจะพูด แต่ยัยตุ๊กตา ก็แทรกขึ้นมาซะก่อน คงจะกลัวความผิดน่าดู

"ใครว่าล่ะ ฉันจะขอบคุณเธอตางหาก" ฉันพูด ตุ๊กตา เอามือที่กำลังพนมปิดหน้าอยู่ลง แล้วมองฉันอย่าง งงๆ

"ฮะ? อะไรนะ ฉันทำเธอชนพี่บอม แต่เธอขอบคุณเนี่ยนะ"

"อือ ก็เธอทำให้ฉันได้ให้ช็อกโกแลตพี่เค้า ทำให้ฉันได้เห็นรอยยิ้มน่ารัก ๆของพี่เค้าน่ะ" ฉันพูดแล้วยิ้มให้ตุ๊กตาที่ทำหน้าเอ๋อ

"อะไร บอกว่าขอบจัยก็ขอบใจสิ เดี๋ยวลงหน้าโรงเรียนเป็นเพื่อนหน่อยนะ ฉันจะซื้อลูกอม" ฉันบอกตุ๊กตา

"อะ...อือ" ยัยนั่นพยักหน้าแต่ยังทำท่างงๆอยู่

..........

.....พักกลางวัน.....

"เฮ้ย ตาล เป็นอะไรหน้าโทรมมาเชียว" เพื่อนร่วมกลุ่มของฉันทักขึ้น เมื่อเห็นขอบตาดำๆ ของฉัน

"ก็วันนี้มันยังไม่ได้เจอพี่บอมสุดที่เลิฟของมันเลยอ่ะดิ" ตุ๊กตาพูดขึ้นอย่างรู้ดี

"ช่ายยยยย ยังไม่ได้เจอเลยด้วย" ฉันพูดท่าทางงอน ๆ แล้วมองหาอยู่ทั่วโรงอาหาร เพื่อน ๆของฉันที่สนใจขนมอยู่ในร้านซุบซิบกัน ตุ๊กตาซึ่งเป็นคนชอบสอดรู้สอดเห็นอยู่แล้วจึงแทรกเข้าไปดู ไม่ถึง วินาทีก็โผล่หน้าออกมาเรียกฉัน

"ตาลมานี่เร็ว"

"อะไร" ฉันถาม ตุ๊กตา ชี้ไปที่พี่บอมที่กำลังยืนเลือกขนมอยู่ ตอนนั้นหัวใจที่เหี่ยวเฉาของฉันพองโตขึ้นมาอย่างไรสาเหตุ มือของฉันล้วงเข้าไปในกระเป๋ากระโปรงโดยอัตโนมัติ ไม่นานลูกอมสารพัดรสก็ออกมาจากกระเป๋าฉัน ฉันยื่นมันให้พี่บอม

"ขอบคุณครับ" พี่บอมตอบแล้วยิ้มให้ฉัน ฉันอยากรู้จริงๆ ว่าพี่เค้า จะยิ้มให้ทุกคนเหมือนที่ยิ้มให้ฉันรึเปล่า ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นเลย ฉันอยากให้พี่บอมยิ้มให้ฉันคนเดียว นี่ฉัน เห็นแก่ตัวเกินไปรึเปล่านะ ก็ช่วยไม่ได้นี่ ฉันรักรอยยิ้มรุ่นพี่ ไม่อยากให้ใครเห็นทั้งนั้นแหละ ท่าฉันคงจะเห็นแก่ตัวจริงๆแล้วแหละ.....

สติฉันกลับคืนมาก็ตอนที่รุ่นพี่เดินจากไปได้ไม่ไกล ฉันอยากจะพูดคุยให้นานมากกว่านี้ ทำไงดี ทำไงดี

"พี่บอมคะ" ฉันตะโกนเรียก อ๊ายยยยนี่ฉันทำอะไรออกไปเนี่ย คนมีอยู่เต็มโรงอาหาร พี่บอมหันมา ฉันกลัวพี่เค้าจะโกรธที่เรียกแล้วไม่พูดจึงตัดสินใจพูดออกไปทั้งที่อาย

"พี่ไม่กินข้าวเหรอคะ" ฉันตะโกนถาม พี่บอมพูดอะไรก็ไม่รู้ สองสามคำ แต่ฉันคิดว่าน่าจะเป็น 'กินแล้วครับ' เหรออะไรซักอย่างนี่แหละ แต่แค่รู้ว่ารุ่นพี่ตอบคำถามฉัน ฉันก็ดีใจแล้ว

…..ตอนเย็น.....

ฉันรวบรวมความกล้าและหน้าด้าน ลงไปหารุ่นพี่ที่ชั้นสอง แต่พอก้าวออกไปแค่ก้าวนึง ก็ถอยออกมาสามก้าวแล้ว นึกถึงเพลงนึงของศรเลยนะเนี่ย ‘เดินตามไปก้าวนึง ต้องถอยออกมาหนึ่งเสาไฟ’ ใครบางคนอาจเคยฟังนะ คงเหมือนกับฉันในตอนนี้เลย เป็นอย่างนี้ทุกวัน ฉันเอากระเป๋าไปเก็บที่รถแล้วเดินมาหารุ่นพี่ที่ชั้นสองทุกวัน แต่ก็ไม่เคยเจอเลย เพราะมัวแต่ เดินขึ้นบันไดไปก้าวนึง ถอยออกมาหลายก้าวเลย ไม่กล้าขึ้นไป ทำไงดี ซื้อไอติมไว้ จะเอาไปให้ก็ไม่กล้า เขียนกลอนไว้ จะฝากใครไปให้ก็ไม่มี ได้แต่เฝ้ามองจากชั้นล่าง ว่าเมื่อไหร่จะลงมาซักที แต่สุดท้ายก็กลับไปด้วยความผิดหวังทุกที.....

"พรุ่งนี้ยังมีนะตาล อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ" ตุ๊กตาพูดปลอบใจฉัน พอไม่ได้เจอรุ่นพี่ ทำไมในใจมันเหงาอย่างนี้ล่ะ อยากเห้นหน้าตลอดเวลาเลย แต่ว่าคงเป็นไปไม่ได้ ขอแค่ได้เห็นหน้าวันละหลายๆรอบก็พอใจแล้วแหละ...

"ไม่เป็นไรหรอกตุ๊กตา พรุ่งนี้ยังมีใช่ ฉันต้องสู้"

"ดีมาก นี่สิ ตาลตัวจริง เพื่อนเลิฟ"

"55" นี่ก็เป็นความรักอีกอย่างนึงของฉัน แต่มันเป็นความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนที่ไม่มีวันจืดจาง ฉันกับตุ๊กตาเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ม.1 แต่เรามีวีรกรรมป่วนๆมากมาย ทั้งซ่า แก่น ซน และอีกหลายๆ อย่าง เคยผ่านเรื่องราวมาหลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเศร้า เหงา สนุกสนาน เดือดร้อน แสบๆ เราต่างผ่านมาด้วยกันหมด แนรักเพื่อนคนนี้จริงๆ แม้แต่เรื่องพี่บอม ตุ๊กตาก็พยายามช่วยฉันอย่างเต็มที่ทุกอย่าง ขอบใจมากนะ เพื่อนเลิฟของฉัน.....

.....

"นี่ตาล นั่นไงพี่มิ้น ฉันรู้จักเค้าด้วย เค้าเป็นเพื่อนกับพี่บอมล่ะ" ตุ๊กตาสะกิดฉัน เมื่อได้ยินชื่อพี่บอม สมองฉันก็สั่งการให้มันสนใจโดยอัตโนมัติ

"ไหนๆ" ฉันดึงแขนตุ๊กตาให้หยุดดูอย่างสนใจ

"นี่ไงเดินมาแล้ว...พี่มิ้น"

"อ้าวตุ๊กตา มีอะไรเหรอ" พี่คนหนึ่งตัวป้อม ๆ ที่ท่าทางน่าจะชื่อมิ้น ทักขึ้น

"พี่รู้จักพี่บอมป่ะ" ตุ๊กตาถาม ไม่นานพี่มิ้นก็ทำหน้าอ๋อทันที

"อ๋อ ไอ้บอมไง" พี่มิ้นหันไปพูดกับเพื่อนคนข้าง ๆ ที่หน้าตาน่ารักมาก ฉันปลื้มหน้าตาพี่เค้าตั้งแต่เห็นหน้าแล้วแหละ

"ทำไมเหรอ น้องคนนี้ชอบเหรอ" พี่คนสวยข้างพี่มิ้นถามขึ้น แล้วหันมามองฉัน ทำไมต้องมองฉันล่ะ ทำไมต้องเจาะจงมาที่ฉันด้วย ฉันไม่ตอบ แต่เดินหลบไปทางตุ๊กตาแทน

"พี่เค้ามีคนที่ชอบยังอ่ะ" ตุ๊กตาถาม

"โอ้ยยย อย่างนั้น่ะ ไม่มีหรอก" พี่มิ้นตอบ ทำให้ฉันหวนคิดว่า พี่บอมไม่สนใจพี่คนสวยข้างๆ นี่เลยเหรอ เพราะพี่เค้าหน้าตาดีมาก ผู้ชายคนไหนที่เดินผ่านไปแล้วไม่มอง ต้องแปลกแน่ๆ

"เอ่อ...แล้วพี่บอมเค้าไม่ชอบพี่เหรอ หน้าตาก็ดี..." ฉันหันไปถามพี่คนสวยคนนั้น

"ก็..." พี่คนสวยกำลังจะตอบ แต่ตุ๊กตาดันแทรกขึ้นมาก่อน

"เดี๋ยว ฉันว่าพี่บอมต้องเคยจีบแน่ แต่พี่เค้าไม่เอาอ่ะดิ" ฉันคิดว่าตุ๊กตาล้อเล่นจึงไม่คิดมาก

"ใช่แล้ว...ถูกต้อง" แต่พี่คนสวยดันตอบว่าจริง มันทำให้ฉันใจเสียไม่น้อยเลย มันเป็นเรื่องจริงเหรอ ทำไมรุ้สึก หัวใจโหวงอย่างนี้นะ รู้สึกเหมือนหัวใจกำลังเป็นรู

ฉันนั่งเหม่ออยู่บนรถโรงเรียนขณะกลับบ้าน ตุ๊กตาสังเกตเห็นแล้วคงรู้สาเหตุเลยถาม

"เอ่อตาล เมื่อกี๊ฉันขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจพุดไปงั้น แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่ามันจะเป็นจริง"

"....."

"นี่ ฉันบอกว่าขอโทษได้ยินมั้ย"

"ฮะ? อะไรนะ"

"ขอโทษ"

"เรื่องนั้น ฉัน...ไม่เป็นไรหรอก" ถึงจะตอบไปว่าอย่างนั้น แต่หัวใจของฉันเบาหวิวสุด ๆ ไม่รู้ทำไมถึงได้เป็นอย่างนี้นะ แค่พุดแค่นี้ก็เจ็บซะแล้ว หัดควบคุมตัวเองให้ได้หน่อยสิ

"ไม่เป็นไรจริง ๆ" ฉันหันไปบอกตุ๊กตาที่มองหน้าฉันอย่างเป็นห่วง แล้วยิ้มให้

..........

วันทุกวันฉันสดใสขึ้นมาก จนเพื่อนทักว่าฉันเป็นอะไร ความลับของฉันก็คือ ฉันได้เจอพี่บอมน่ะสิ ได้คุยได้ทักแค่ไม่กี่คำ แต่มันยังอยู่ในใจของฉันทุกวันเลย

บางวันก็มีเสร้า มีสนุก แค่ได้คิดถึงพี่บอมก็สุขใจมากแล้ว อยากให้พี่รู้จังว่ารัก แต่ถ้าเกิดพี่รู้แล้ว ความรู้สึกของพี่ต้องเปลี่ยนไป ทำให้เราห่างกัน งั้นฉันก็ขอเก็บความรักนั้นไว้ในใจดีกว่า จนกว่าวันนั้น ฉันจะบอกรุ่นพี่ พี่คะ รอก่อนนะ ไม่นานเกินรอ ซักวันแน่ๆค่ะ ซักวัน ฉันจะบอกให้รุ่นพี่รู้ค่ะ "ฉันรักรุ่นพี่ค่ะ" …..


..........


..+**+..+**+..+**+..+**+..+**+..จบ..+**+..+**+..+**+..+**+..+**+..


บทส่งท้ายอีกนิด ตอน ความฝันของตาล

"พี่บอมคะ" ฉันพูด

"ครับ" พี่บอมตอบ

"ฉัน...รักพี่บอมค่ะ" พูดไปแล้วๆ ฉันเงยหน้ามองพี่บอม ที่หน้าแดงก่ำ

"พี่ก็.....รักตาลครับ 'ตาลๆๆ ตื่นได้แล้ว' " เอ๊ะ เสียงอะไรแทรกขึ้นมาเนี่ย เหมือนแม่เลยแฮะ

"บอกให้ตื่นไม่ตื่นใช่มั้ย นี่แน่ะ" อยู่ๆฉันก็รู้สึเหมือนมีน้ำเย็น ๆสาดมาที่หน้าของฉัน ฉันเอามือปาดหน้าแล้วลืมตาดู

"แม่!!!!!!" ที่ตกใจ ไม่ใช่เพราะเห็นแม่ แต่ที่ฉันตกใจ เป็นเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้เป้นความฝัน อะไรกัน พี่บอมอุตส่าห์สารภาพรักฉันนะ แม่นะแม่ ทำแนฝันสลายหมด แล้วตกลงเรื่องเมื่อกี๊นี่ ช้านฝันปายช่ายม้ายเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย..........


..+**+..+**+..+**+..+**+..จบจริงๆแล้วจ้า..+**+..+**+..+**+..+**+..