ไม่ว่าเวลาใด เธอคือคนที่ทำให้หัวใจรู้สึกดี

ข้อมูลเบื้องต้น

 

ความรัก ไม่ต้องการอะไรตอบแทน แค่ได้รักก็พอใจแล้ว
ความรักของผม ไม่ต้องการให้เค้ารักตอบ
แค่ต้องการให้เค้ารู้ว่า ผมรักเค้า
เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว

เนื้อเรื่อง

     16 พฤษภาคม 2548 วันแรกของการเป็นนักเรียนมัธยม วันแรกของการเรียนในโรงเรียนใหม่

     เวลาผ่านไปเร็วเหลือเกิน รู้สึกเหมือนเมื่อวานเลยนะ ที่เรานั่งเรียนด้วยกัน เล่นด้วยกัน เมื่อวาน เราเป็นนักเรียนชั้นป.6 เราเป็นนักเรียนประถม วันนี้ ฉันกำลังกลายเป็นนักเรียนมัธยม ในโรงเรียนประจำจังหวัด ฉันกำลังจะได้เรียนในโรงเรียนใหม่ ได้พบเพื่อนใหม่ๆ ทั้งที่เตรียมใจ เปิดใจพร้อมรู้จักกับเพื่อนใหม่เอาไว้แล้ว แต่ในใจก็ยังกังวลใจ กลัว  และรู้สึกคิดถึงเพื่อนเก่า บรรยากาศเก่าๆ เฮ้อ... !

     "เธอ" คือ หนึ่งในเพื่อนใหม่ เธอคือใครสักคนในห้องเดียวกัน คนที่ทั้งที่อยู่ห้องเดียวกัน เคยได้ยินชื่อ แต่ไม่รู้ว่าเธอคือคนไหน ไม่เคยมีตัวตนสำหรับฉัน ไม่เคยพูดคุยกัน เวลาผ่านไป 1 เทอม ฉันได้คุยกับเธอครั้งแรกหลังจากเปิดเทอม 2 เพราะ กอล์ฟ-ไมค์ ฉันจำได้ดี เรื่องแรกที่เราได้คุยกัน เราคุยกันเรื่อง กอล์ฟ-ไมค์ เธอชอบกอล์ฟ-ไมค์ มาก และฉันรู้สึกเฉยๆ แต่ไม่รู้ว่าทำไม ทั้งที่เฉยๆ แต่เมื่อรู้ว่าเธอชอบ กลับบ้านไปในเย็นวันนั้น ฉันจะต้องพยายามหาทุกอย่างที่เกี่ยวกับกอล์ฟ-ไมค์ ไม่ได้หามาให้เธอ แต่หามาเพื่อที่จะได้คุยกับเธอ

     จากวันนั้น เราสนิทกันมากขึ้น มากขึ้นทุกวัน จากเพื่อนคนนึง ฉันยกให้เธอเป็นเพื่อนสนิท ไม่ว่าจะทำอะไร ฉันจะคิดถึงเธอเป็นคนแรก "นี่ฉันกำลังชอบเธออยู่รึเปล่า?" ฉันถามตัวเอง และคำตอบที่ฉันตอบตัวเอง คือ "จะเป็นไปได้ยังไง เธอเป็นผู้หญิง และ ฉันก็เป็นผู้หญิง" ...

     เราคุยกันมากขึ้น ฉันอยากเจอเธอทุกวัน อยากคุยกับเธอทุกวัน มันเพราะอะไรกันนะ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

     และแล้ว ปิดเทอม เวลาที่ฉันไม่ต้องการก็มาถึง ในใจของฉัน ไม่อยากให้ปิดเทอมเลย ไม่อยากเลย

     ตลอดปิดเทอม เธอส่ง SMS มาหาฉันตลอด ถ้าไม่ส่ง SMS เธอก็จะโทรมาหาเสมอ ไม่รู้เพราะอะไร ทุกครั้งที่คุยกับเธอ จะสั่นตลอดเวลา สั่นไปทั้งตัว ทั้งที่เป็นคนไม่ชอบคุยโทรศัพท์ แต่เมื่อเธอโทรเข้ามา ฉันกลับทิ้งทุกอย่าง และ หาเรื่องมาคุยกับเธอ  อยากให้เวลาที่เราคุยกันยาวนานกว่านั้น..

     ช่วงหนึ่ง ฉันสอบไม่ผ่าน 1 วิชา เธอเป็นคนเดียวที่ให้กำลังใจ SMS ที่ส่งมาว่า "อ่านหนังสือเข้านะ เป็นกำลังใจให้" แค่นี้ หัวใจก็มีความสุข บางครั้ง รู้สึกเหมือนเป็นคนบ้า ที่นั่งยิ้มกับ SMS ต่างๆที่เธอส่งมาให้ ..หรือว่าฉันกำลังชอบเธอจริงๆ.. (ไม่จริงหรอกน่า มันเป็นไปไม่ได้)..

      16 พฤษภาคม 2549 วันแรกของชั้น ม.2

      ฉันมาโรงเรียนแต่เช้า เพื่อดูว่า ตนเองยังอยู่ห้องเดียวกับเธอหรือไม่ ซึ่งเตรียมใจไว้แล้ว ว่าคงไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน และก็เป็นแบบนั้นจริงๆ เธออยู่ห้อง 9 เหมือนเดิม และ ฉัน ลงมาอยู่ห้อง 8

      ทุกๆวันเมื่อฉันมาโรงเรียน ที่ห้องประจำของฉัน จะมีเธอ เธอมาหาฉัน ไม่สิ มาหาเพื่อน ที่ห้องประจำฉันทุกวัน เราได้เจอกันทุกวัน คุยกันทุกเช้า เขินเสมอ เวลาเธอเข้ามา ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เราเป็นแบบนี้กันทุกวัน

       10 มิถุนายน 2548

       เราไปอิมแพคด้วยกัน เป็นนิทรรศการของในหลวง ฉันขึ้นรถก่อน และ เธอ แย่งเพื่อนหนึ่ง เพื่อนั่งข้างฉัน ไม่รู้เพราะอะไร แต่แอบยิ้มในใจ ทุกครั้งที่เธอจับมือ ทุกครั้งที่เธอยิ้มให้ ทุกครั้งที่เธอถามว่าเป็นอะไร ทุกครั้งที่เธอพูด ทุกครั้งที่เธอถาม ฉันประทับใจในทุกๆการกระทำของเธอ และยิ้มให้กับมัน เราฟัง mp3ด้วยกัน ทุกครั้งที่ได้ใกล้เธอนั้น เธอรู้มั๊ย ฉันสั่นเหลือเกิน

ฉันทำกล้องดิจิตอลหาย และ เธอ ทั้งที่ไม่สบาย แต่เธอกลับช่วยฉันหา อย่างลืมว่าตัวเองไม่สบาย เธอเป็นกำลังใจให้ฉัน จับมือฉัน แม้ฉันจะไม่ได้กล้องคืน แต่ก็ได้พบกับหัวใจบริสุทธิ์ 10 ดวงที่มอบให้ฉัน ในวันนั้น จากนั้น เราไปเดินเที่ยวห้างกันต่อและ เธอ ซื้อผ้าเช็ดหน้าให้ฉัน (เค้าบอกว่า ถ้าเพื่อนซื้อผ้าเช็ดหน้าให้เพื่อนความสัมพันธ์จะเปลี่ยนไป ฉันไม่เคยเชื่อ จนกระทั่ง..) คำพูดนึงที่เธอถามตอนที่นั่งด้วยกัน เธอลองมานั่งที่ฉันนั่งแล้วถามว่า "ร้อนขนาดนี้นั่งไปได้ยังไง" รับรู้ได้ว่าเธอเป็นห่วงกัน ในขณะที่ทุกคนหลับกันหมดแล้ว เธอส่ง SMS มาให้ฉัน แล้วเราก็ยิ้มกันอยู่ 2 คน เสียงเล็กๆของเธอ ข้อความของเธอ ฉันอยากหยุดเวลาตรงนี้ไว้ให้นานๆจังเลย ไม่อยากให้มันผ่านไปเลย

  
       เช้าวันรุ่งขึ้นที่โรงเรียน ที่ห้องประจำฉันไม่มีเธอเหมือนอย่างเคย เธอคงมีการบ้านค้างเยอะ ฉันคิด แต่มันไม่ใช่แค่นั้น วันนั้นทั้งวัน เจอกันเธอก็ไม่ทัก ไม่ยิ้มให้ เพื่อนบอกว่าเธอก็ชอบทำหน้านิ่งๆแบบนี้แหละ แต่สีหน้าของเธอ ทำให้ฉันคิดเรื่องผ้าเช็ดหน้าขึ้นมา มันจะเป็นจริงมั๊ย ฉันขาดเธอไม่ได้นะ ฉันไม่อยากให้เราขาดกันเลยนะ เธอทำเหมือนไม่อยากคุยกับฉัน ไม่อยากให้ฉันอยู่ตรงนั้น เธอชอบทำเหมือนฉันไม่มีตัวตน และฉัน เสียใจมาก ถ้าเป็นแบบที่ฉันคิด

         เธอเป็นแบบนี้ทุกคน จนฉันยิ่งรู้ว่า ขาดเธอไม่ได้ และก็ขาดเธอไม่ได้ ทุกครั้งที่เห็นเธอยิ้มกับคนอื่น ฉันรู้สึกมีความสุขที่เห็นเธอมีความสุข แต่ในขณะเดียวกันฉันก็รู้สึกน้อยใจ น้อยใจที่เธอไม่เคยยิ้มแบบนั้นให้ฉันบ้าง

         แม้เธอจะไม่ยิ้มให้กันเหมือนเมื่อก่อน แต่เธอก็มักมีของมาฝากฉันเสมอ ของทุกๆชิ้นที่เธอให้ ไม่เคยมีซักชิ้นที่ฉันไม่เก็บไว้ แม้แต่ของกิน ขนมที่เธอให้ ฉันก็ไม่เคยแกะมัน เธอจะรู้มั๊ย ??

         ฉันรู้สึกว่า ฉันทำให้เธอไม่มีความสุข ดังนั้นสิ่งที่ฉันตัดสินใจทำคือ หลบออกมา ทุกครั้งที่เห็นเธอ

         ทุกๆเช้า เพื่อนฉันชอบมาเล่ามาเธอลำบากใจ เธอเสียใจที่ฉันทำแบบนี้  แต่เธอจะให้ฉันทำยังไง ในเมื่อทุกครั้งที่ฉันเข้าไป ถ้าเธอกำลังยิ้มอยู่ เธอจะหยุดยิ้มทันที ฉันก็ลำบากใจเหมือนกันนะ

         ความสัมพันธ์ระหว่างเรา กลายเป็น 3 วันดี 4 วันเคือง ไม่ชอบแบบนี้เลย ไม่ชอบจริงๆ จนตอนนี้ฉันก็ยังไม่รู้ว่าฉันคนนี้ชอบเธอไปแล้ว

          หลังจากสอบมิดเทอมครั้งที่ 1 ผ่านไป ฉันและเธอ เราได้คุยกันมากขึ้น ผ่าน MSN แต่ทุกครั้งที่เจอที่โรงเรียนก็ไม่ได้คุยกันเหมือนเดิม ทุกๆครั้งที่คุยกัน เธอจะบอกว่ารักฉัน ชื่อเอ็มของเธอ จะบอกว่ารักฉัน ทุกๆวันที่ฉันเห็นมัน ฉันนอนฝันดีตลอดเวลา ฉันอยากใช้ชื่อเอ็มบอกว่ารักเธอมั่ง แต่ไม่รู้เพราะอะไร ถึงไม่ใช้ซักที

          สอบปิดภาคเรียนที่ 1 เธอนัดถ่ายรูป และฉันไม่สามารถไปได้ ไม่รู้ว่าเธอโกรธกันมั๊ย และฉัน แคร์เธอจริงๆ เธอไม่โทรหาเหมือนเมื่อก่อน และฉันรู้สึกน้อยใจ

          เปิดภาคเรียนที่ 2 เราคุยกันน้อยลงมาก ถึงมากที่สุด ไม่มีชื่อเอ็มที่บอกว่ารัก หรือ คำพูดว่ารักเหมือนเมื่อก่อน เธอคิดว่าฉันไม่รักเธอ และฉันรู้สึกเสียใจที่เธอคิดแบบนั้น เสียใจที่ไม่เคยแสดงมันออกมาว่าฉันรักเธอ

          ปิดเทอม ฉันมีแฟน 1 คน และ เธอเป็นคนเดียวที่รู้ แฟนของฉันกับเธอ ได้คุยกัน แฟนของฉันบอกว่า เธอ อยากฟังคำว่ารักจากฉัน อยากรู้ว่าฉันรักเธอบ้างมั๊ย เย็นนั้น ฉันออนเอ็มแล้วเห็นชื่อเอ็มของเธอ ฉันจึงตัดสินใจ โทรไปบอกเธอ ว่าฉันรักเธอ แม้เอจะพยายามบอกฉันว่าเธอไม่ได้ร้องไห้ แต่ฉันรับรู้ได้ว่า เธอกำลังร้องไห้ และร้องไห้เพราะ ..ฉัน.. จากวันนั้น เอก็คุยกับฉันน้อยลงไปอีก เจอกันก้หลบ เธอคุยกับแฟนของฉันมากขึ้น (ที่ฉันไม่รู้สึกหึงอะไรเลย ก็เพราะ ฉันคบกับคนคนนี้เพื่อลืมเธอ) และในที่สุด แฟนของฉันเค้าก็ชอบเธอ ซึ่งฉันรู้ดี และรู้ว่า เอเองก็ชอบเค้าอยู่ เพื่อเธอมีความสุข ฉันยอมเป็นคนถอยออกมา แต่เธอกับเค้าก็ไม่ได้รักกัน จะด้วยอะไรฉันไม่รู้ แต่เธอเหมือนยิ่งโกรธกันมากขึ้นไปอีก เธอแทบจะไม่คุยกับฉัน เจอหน้ากันเธอก็หลบหน้าฉันตลอด ไม่ใช่ว่าฉันไม่เห็น แต่ฉันทำเป็นไม่เห็น เพราะไม่อยากให้น้ำตาที่กำลังเอ่อนั้นไหลลงมา

           ช่วงกีฬาสี เราได้คุยกันอีกครั้ง แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่ฉันก็มีความสุข

          ช่วงหนึ่ง เราได้ไปจุดเทียนชัยถวายพระพรด้วยกัน เธอยืนข้างๆฉัน แล้วเรายืนดูพลุด้วยกัน ฉันอยากไปส่งเธอที่บ้านจัง แต่ ทำไม่ได้ มันพูดไม่ได้ แม่ฉันก็รู้ว่าฉันชอบเธอ แม่ยังบอกให้ฉันไปรับเธอมาด้วยกันเลย

                     วันหนึ่งในขณะที่เข้าแถวกันอยู่ เธอ เข้ามาทางด้านหลัง และกอดฉัน ก็ต้องอึ้งเป็นธรรมดา แต่เธอกอดแปปเดียวก็ปล่อย เธอพูดว่า  "ไม่อยากให้กอดใช่มั๊ย ไม่กอดก็ได้ ขอโทษที่กอด" ไม่ใช่แบบนั้นนะ อยากให้เธอกอดนานกว่านี้ด้วยซ้ำ มันอบอุ่นและ ฉันชอบ แค่ตกใจ อึ้งนิดหน่อยเท่านั้น

          วันที่ 3 มกราคม 2550 ที่โรงเรียนจัดงานปีใหม่ย้อนหลังให้ และฉันได้ของขวัญจากเธอ ตุ๊กตาหมีขาว ฉันตั้งชื่อมันว่า "อายซ์ยูมิ" มันคือชื่อของเธอ และฉันพกมันติดตัวตลอดเวลา ไปโรงเรียน หรือไปที่ไหนๆ มันอยู่ใกล้ๆฉันตลอด มันทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันยังมีเธออยู่ข้างๆ ในวันนั้น เราก็นั่งเทียบกันว่าคิดกับเพื่อนคนไหนแบบไหน และเธอพูดว่า "คนเนี๊ยแบบแฟน.." เธอชี้มาที่ฉัน และ ฉันเขิน อึ้งมาก เมื่อถึงตาฉัน ฉันชี้ไปที่เธอและพูดว่า "แฟน กับน้องสาว" เธอสีหน้าเปลี่ยนไป ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทำไมพูดออกไปแบบนั้น วันนั้นเธอกลับบ้านไปอย่างไม่สนใจว่าฉันยืนอยู่ตรงนั้น เธอโกรธฉันอยู่ใช่ไหม  ??

          เธอไม่คุยกับฉันไปหลายวัน แม้จะเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบ่อยนะ แต่ฉันกลับกังวล และแคร์มันมาก

          วันที่ 2 กุมภาพันธ์ 2550 วันนี้เป็นวันเกิดฉัน เพื่อนๆทุกคน พูด "Happy Birthday"กับฉัน แต่เธอไม่ ฉันไม่ได้ยินคำว่า Happy Birthday จากเธอ แม้แต่ฝากเพื่อนมาบอก ก็ไม่มี ฉันไม่ต้องการอะไร ฉันต้องการแค่คำว่า Happy Birthday จากเธอเท่านั้น แค่เท่านั้นจริงๆ

          หลายวันต่อมา ขณะที่เข้าแถวที่วิ่งมาแล้วยัดสิ่งหนึ่ง ในมือฉันแล้วเดินจากไป มันคือ สร้อยหมู เส้นหนึ่ง ซึ่งเป็นอีกหนึ่งสิ่งที่มักอยู่กับฉันตลอดเวลา เธอบอกว่า "ขอโทษที่ให้ช้าไปหน่อย" แค่เธอยังจำได้ฉันก็ดีใจมากๆแล้ว

                      วันที่ 14 กุมภาพันธ์ 2550 เป็นวันวาเลนไทร์ ฉันเดินเอาของขวัญวันวาเลนไทร์ไปให้เธอและ เธอบอกว่า เธอเพื่อนๆทุกๆคนชอบมันมาก ฉันรู้สึกดีใจจังเลย

           เธอเป็นนักกีฬาบาสฯของห้อง วันหนึ่งที่เธอลงแข่ง เธอโดนชนล้ม ฉันมองไม่เห็นหรอกนะว่าคนที่ล้มเป็นเธอ แต่ฉันรู้สึกเจ็บเหลือเกิน และฉันร้องไห้ออกมา ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร ฉันรักเธอมากขนาดนี้เลยเหรอ

           ปิดเทอม ม.2 ปิดเทอมนี้ไม่มี SMS เหมือนเคย ไม่มีโทรศัพท์เหมือนเคย น้อยใจนะ แต่ไม่กล้าโทรไปหาเธอ กลัวเธอไม่ว่าง กลัวรบกวนเธอ กลัวทุกอย่าง เธอก็โทรมาหาบ้าง และเอคิดว่าการโทรมาของเธอรบกวนฉัน แต่ความจริงแล้วไม่ใช่เลย ฉันกำลังตื่นเต้น เพราะฉันเฝ้ารอโทรศัพท์ของเธอมาตลอด ปิดเทอมนี้ฉันเป็นฝ่ายโทรหาเธอ ทั้งที่ไม่มีเรื่องคุย แต่มันอยากโทรก็ต้องโทร เพราะ คิดถึงเธอเหลือเกิน ไม่ได้เห็นหน้า ไม่ได้อ่านข้อความ ได้ยินเสียงบ้างก็ยังดี..

            16 พฤษภาคม 2550 วันแรกของ ม.3

            ห้องประจำของฉัน และ เธอ อยู่บนอาคารเดียวกัน อยู่บนชั้นเดียวกัน แม้จะอยู่คนละฝั่ง ทุกๆวันในตอนเช้า ฉันจะนั่งอยู่ที่ระเบียงและคอยมองหาเธอ อยากเจอกับเธอเหลือเกิน แต่ไม่เข้าใจว่าทำไม ทุกครั้งที่เห็นเธอต้องทำเป็นไม่เห็น และ เดินหนีเธอตลอด เทอมใหม่นี้ เราเจอกันน้อยลง เพราะห้องเรียนไกลกันตลอด

                          คาบเรียนวิชาเลือก ไม่รู้เพราะอะไร แต่เราเลือกเรียนวิชาเดียวกัน คือคอมพิวเตอร์ และ ฉันดีใจที่มีเธอ แต่เศร้านิดหน่อย ที่เห็นเค้า (เค้าคือคนคนนึงที่ฉันคิดว่าเธอแอบชอบอยู่ และเค้าไม่ได้ชอบเธอ)  เค้าเป็นคนเรียนเก่งมาก และ เป็นคู่แข่งหัวใจกับฉัน ไม่ชอบเค้าเลย ตอนสอบเข้าม.1 เค้าก็สอบได้ที่ 1 แต่ฉันสอบได้แค่ที่ 3 เป็นคู่แข่งทั้งในเรื่องเรียน และเรื่องหัวใจ และเธอก็ชอบเค้าอยู่ เรียนด้วยกัน ฉันรู้สึกปวดใจ ฉันสู้เค้าไม่ได้ซักอย่าง เรียนก็ไม่เก่ง เล่นกีฬาก็ไม่ได้เรื่อง เล่นดนตรีก็ไม่เป็น เห็นจะมีเหนือกว่าเค้าอยู่อย่างเดียวคือคอมฯ

              
                            ฉันรู้สึกดีใจ ที่ฉันได้ทำอะไรๆเพื่อเธอ ฉันได้แชร์ข้อมูลให้เธอ ฉันชอบที่ฉันได้ทำทุกๆอย่างเพื่อเธอ ฉันดีใจที่ได้รักเธอ และ ขอบคุณวันเวลาดีๆที่ทำให้ฉันได้พบเธอ  เวลาของเราทั้งสองคนจะเดินต่อไป ฉันไม่สนว่ามันจะสมหวังหรือไม่ แต่ฉันดีใจที่วันนี้ฉันได้รักเธอ

"All the time you make my heart grows and glows" ไม่ว่าเวลาใด เธอคือคนที่ทำให้หัวใจรู้สึกดี

+*+
เรื่องนี้ เป็นเรื่องจริงที่เพม เป็นอยู่
และได้เขียนลง zheza ไว้ด้วย (บอกไว้เผื่อบางคนเคยอ่าน)
แล้วก็ บทสรุปของเรื่องนี้ ไม่รู้จะป็นแบบไหน
แต่ที่รู้ตอนนี้
คือ ผมรักคุณจัง
 และคุณจะเป็นความทรงจำของผม ตลอดไป
+-+