การใช้ชีวิตในกำเเพงแห่งนี้มันชั้งโหดร้ายเป็นการใช้ชีวิตซํ้าๆซากๆที่ทุกคนมองมันเป็นเรื่องปกติ
เอเลนหลับตาลงนึกถึงเหตุการ์ณเก่าๆที่เลวร้ายที่สุดในชีวิต วันที่เค้าต้องเดี่ยวดายอยู่บนโลกใบนี้
นํ้าตาของเอเลน ไหลออกมาจากดวงตา ด้วยความเจ็บปวด ทุกครั้งที่เค้าหลับตาลง ....
เค้าจะเห็นภาพที่เลวร้ายที่สุดของเค้าคือวันที่แม่ เค้าตายจากไปต่อหน้าต่อตา ใช่!!! เเม่เค้าตายเเล้ว
ด้วยฝีมือไททันตัวใหญ่มหึมา พวกมันเหมือนดังสัตว์ร้าย ที่พากแม่ไปจากเค้า ...
มันเป็นสาเหตุ ที่ทำให้เค้าอยากจะเป็นทหาร เพื่อฆ่าพวกมันให้สินซาก!! เค้าลืมตาขึ้นอีกครั้ง..
เมื่อนึกขึ้นได้ว่า เค้าจะไปเข้าหน่วยฝึกทหารสายนั้นเอง ในขณะที่เค้ากำลังเดินเข้าไป
อาร์มินก็เค้ามาเรียกเค้าเสียก่อน "เห้!! เอเลน หัวหน้าเรียกนายไป พบอ่ะ"
"อืม"เมื่อเอเลนรับทราบคำพูดนั้น จึงเริ่มเดินไปโดนเร็ว
เพราะเค้าพึ้งย้ายมาหน่วยนี้ใหม่ๆจึงไม่อยากที่จะชักช้า
ทันทีที่เค้าเปิดประตูเข้าไป "ปัก!!! มาช้าไป 10 วิ"หนังสือขนาดไม่หนามาก ปาใส่หน้าเค้าอย่างจัง
พร้อมกับ เสียงคนปา "ก็เเค่ช้าไป 10 วิ"ทันทีที่เอเลนป่าวประกาศออกไป หัวหน้า ลีวาย รีบพุ้งเเล้วกระชากคอเค้าอย่างจัง
"โอ๊ย!!" "มะกี้นายพุดว่าอะไรนะ" ลีวายเปลี่ยนจากกระชากคอเอเลน เป็นขังเค้าไว้ภายใต้อาณาเขตของเค้า
ด้วยการเอามือ ตั้งฉากกับผนังห้อง เพื่อไม่ให้เอเลนหนีหรือหลบตาเค้าไปได้ ก่อนจะให้ขาข้างหนึ่งของกดทับอาเลนไว้
อย่างเเรง จนเอเลนชักสีหน้าด้วยความเจ็บปวด " กะ..ก็..เเค่..ชะ..โอ๊ย!"เมื่อเอเลนยืนยันที่จะพูดคำเดิม
รีวายจึงเพิ่มนํ้าหนักที่กดทันบนตัวเค้าเเรงขึ้นจนที่ให้ช่องว่างระหว่างเค้า 2 คนไม่มีที่ว่างที่มดแซกไปด้วยซํ้า.....
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น