Paradise of love ตกหลุมรักนางฟ้าจำแลง

ท่ามกลางความมืดแห่งรัตติกาลอันเงียบสงัด ไม่มีเสียงนกที่ออกหากินตอนกลางคืน ไม่มีเสียงลมพลิ้วไหวของใบไม้....ไม่มีแม้กระทั่งเสียงลมหายใจของใครนอกจากฉัน ที่นี่ที่ไหนฉันไม่รู้ ฉันรู้เพียงแต่ว่าสัญชาตญาณของฉันมันบ่งบอกให้เดินตามแสงสีเหลืองนวลนี้ไป มันไม่ใช่แสงของดวงจันทร์แต่เป็นแสงบางอย่างที่กำลังล่อลวงให้ฉันเดินไปเพื่อหาอะไรบางอย่าง

ประตู!

แสงนั่นหลุดออกมาจากประตูที่ถูกแง้มไว้ นั่นเสียงอะไรน่ะ!

“นายทำแบบนั้นไม่ได้นะ!!”

“หึๆ แม่สาวน้อยฉันจะบอกอะไรเธอให้อย่างนะ...ต่อให้คนที่ใหญ่ที่สุดบนฟากฟ้ามาขวางก็ทำอะไรฉันไม่ได้อยู่ดี”

“ฉันรู้ว่านายนิสัยดี ลองคิดดูนะว่าถ้านายทำแบบนั้นมนุษย์ก็จะรู้ว่าเรามีอยู่จริง และมัน..”

“และมันก็จะเป็นเรื่องที่น่ายินดี ถ้าเจ้าจะหุบปากโสมมของเจ้าไปซะ!!”

“…”

กึก!

“นั่นเสียงอะไรน่ะ”

“…”

“ใครอยู่ที่ประตูแห่งมิติ!! ข้าถามว่าใคร”

พลั่วะ!

ว้าบ!

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก”