จนกว่ารักจะพานพบ

“นี่รูปใครวะทำไมฉันถึงไม่เคยเห็นเลย” หญิงสาวชี้ไปยังรูปถ่ายที่ตั้งอยู่บนโต๊ะบูชาเตี้ยๆ ตรงหน้า ครั้งนี้มันไม่ใช่ครั้งแรกเสียหน่อยที่เธอเข้ามาในห้อง เก็บพระอัฐินี้ ตลอดเวลาที่ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ในฐานะเด็กในอุปการะของคุณทวดเมฆเธอเข้าออกทุกๆ ห้องเป็นว่าเล่น ทว่ากลับไม่เคยเจอรูปถ่ายของคนๆ นี้เธอสักครั้ง

“อ๋อ คุณทวดคนเล็กน่ะ ท่านคือท่านหญิงอวัศยา นรากุล ถือพระยศหม่อมเจ้า ท่านเป็นกนิษฐภคินีหรือว่าน้องสาวแท้ๆ ของคุณทวดฉันเอง”

“คุณทวดเมฆมีน้องสาวด้วยเหรอ” นรากุลถามด้วยตัวเองนั้นเข้าออกวังที่ชื่อเหมือนตัวเองเป็นว่าเล่น หนำซ้ำยังอยู่อาศัยเพราะถูกคุณทวดเจ้าของวังอุปการะเลี้ยงดู แต่เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าผู้มีพระคุณที่แสนใจดีของเธอมีน้องสาว

“มีสิ แต่ฉันไม่เคยรู้จักหรือว่าเห็นหน้าค่าตาหรอกนะ ก็เพิ่งมาเคยเห็นก็ตอนที่เจอพระรูปนี้ในห้องเมื่อไม่กี่วันนี่แหละ อ่อเขาก็เจอกล่องรูปในห้องที่แกเคยอยู่ไง มันอยู่ในซอกหลืบของตู้เก็บของเลยแหละ คุณพนักงานเจอเข้าตอนที่ไปทำความสะอาดห้องให้แกนั่นแหละ แต่ท่านคงสิ้นชีพิตักษัยไปตั้งแต่อายุน้อยๆ แหละมั้ง เลยไม่มีใครรู้ประวัติของท่านเลย ถามใครก็ไม่มีใครรู้”

“ประชวรเหรอ” นรากุลพึมพำถามสายตาก็ยังคงจับจ้องที่รูปถ่ายไม่วางตา

“ไม่รู้เหมือนกัน”

คำตอบของเพื่อนทำเอาเธอแปลกใจจนเลิกคิ้วขึ้นสูง

“เอาตรงๆ เลยฉันก็เพิ่งจะรู้เหมือนกันว่าคุณทวดมีน้องสาวน่ะ เพราะไม่เคยมีใครพูดถึงคุณทวดคนนี้เลย” ตวันว่าตาก็ยังคงจับจ้องที่รูปถ่ายของญาติที่เพิ่งจะรู้จัก “ชื่อแซ่ที่รู้ก็เพราะเห็นเขียนอยู่ในรูปถ่ายที่ถ่ายคู่กับคุณทวดตอนเล็กๆ”

“แปลกๆ เนอะ ท่านหญิงอวัศยาเป็นน้องสาวของคุณทวดแท้ๆ แต่ทำไมถึงเป็นเหมือนคนที่ไม่มีตัวตนอย่างนั้นล่ะ”

“นั่นน่ะสิ”

***

นิยายเรื่องนี้สงวนลิขสิทธิ์ห้ามคัดลอก ดัดแปลง ทำซ้ำ ตามตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537