• Memory •

มันไม่ใช่หูของฉันที่คุณกระซิบ 

แต่เข้าไปในหัวใจ

มันไม่ใช่ริมฝีปากของฉันที่คุณจูบ 

แต่คือวิญญาณของฉัน

Judy Garland

………

แสงแดดของวันใหม่เริ่มโผล่พ้นขอบฟ้าจนกระทบเข้ากับบ้านเรือนมากมายที่ลายล้อมรอบทะเลสาบ ขุนเขาเล็กใหญ่ขึ้นซับซ้อนสลับกันไป บ้างก็ยังมีหิมะปกคลุม บ้างก็เขียวชอุ่มไปด้วยต้นไม้นานาพันธุ์ 

ผู้คนเริ่มออกมาทำกิจวัตรประจําวันของตัวเอง จะมีก็แต่ใครบางคนที่ยังคนนอนหลับใหลอยู่ที่โซฟานั่งเล่น ปล่อยให้แสงแดดกระทบใบหน้าเนื่องจากเพดานห้องพักของโรงแรมเป็นแบบกระจกใส เพื่อให้ยามค่ำคืนบริเวณโซฟานุ่มนี้นอนแหงนมองดูดาวได้

ร่างหญิงสาวที่นอนคดตัวอยู่นั่นค่อยๆ ขยับตัวช้าๆ เมื่อตัวเองรู้สึกว่า ความร้อนจากแสงแดดเริ่มรบกวนการนอนหลับของเขา ใบหน้าขาวหันหลบรัศมีแสงแดด ก่อนจะค่อยๆ ปรือตางัวเงียเนื่องจากเพิ่งจะพักผ่อนได้เพียงแค่ 3 ชั่วโมง

“หาววววว~”

อ้าปากหาววอดๆ พร้อมกับบิดขี้เกียจไปมา ก่อนจะค่อยๆ ชันตัวลุกขึ้นนั่งทั้งที่ตายังไม่เปิดเปลือกดี

แกร๊งๆ

ปลายเท้าเผลอไปชนเข้ากับกระป๋องขวดเบียร์ที่กองอยู่ตามพื้นจนหล่นกลิ้งไปตามพื้นไม้ โชคดีที่พวกมันถูกดื่มจนหมดแล้ว มิเช่นนั้นคงได้หกเลอะเต็มพื้นห้องเป็นแน่

“วันใหม่แล้วสินะ…”

เสียงนุ่มนั้นพูดออกมาลอยๆ คล้ายละเมอ ก่อนจะพาตัวเองเดินไปยังห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกาย ใจจริงก็อยากจะนอนต่อแหละนะ แต่เพราะค่าตั๋วที่ซื้อมาแพงเพื่อให้ได้ใช้เวลาอยู่กับตัวเอง ต้องกอบโกยทุกวินาทีที่ได้ท่องเที่ยวที่นี่ให้คุ้มค่า อุตส่าห์บินมาไกลถึงสวิตเซอร์แลนด์ประเทศที่มีบรรยากาศสวยงามเสียขนาดนี้ ให้เอาแต่นอนอุดอู้คิดแต่เรื่องเดิมซ้ำๆ วนไปมาก็คงไม่ไหว

สวิตเซอร์แลนด์ที่ที่เขาตัดสินใจบินมาแบบกะทันหัน อันที่จริงก็แทบจะจองตั๋วบินมาที่นี่ไม่ได้เสียด้วยซ้ำ แต่เดชะบุญที่มีเพื่อนที่รู้จักทำงานพวกสายการบินเธอเลยหาที่นั่งพาหัวใจอันบอบช้ำมายังสถานที่นี่ได้ และทุกอย่างที่นำพาเขามาที่นี่เพียงเพราะเขาอยากลืมใครสักคน ที่ฝังใจรักมาตลอด5ปี อยากหนีใครคนนั้นที่ตอนนี้คงมีความสุขอยู่ที่ประเทศไทย หนีใครคนนั้นคนที่ใจร้ายกับเขามากที่สุด

Rrrrr…

ร่างหญิงสาวส่วนสูง 170 กำลังเดินเหนื่อยๆ พร้อมขยี้ผมยาวปะบ่าที่เปียกหมาด หยิบโทรศัพท์ที่ชาจแบตทิ้งไว้หัวเตียงขึ้นมาก่อนจะกดรับเบอร์โทรไลน์ที่ดังเรียกเจ้าของเครื่องอยู่ ถ้านอกจากเพื่อนแล้วก็คงจะมีแต่คนๆ นี้แหละที่คอยโทรหาเขาตลอด ค่อยเป็นห่วงตลอดเวลา แม้ว่าตอนนี้เขาจะอายุ 24 ปี แล้วก็ตาม

“ค่ะแม่….”

หญิงสาวยิ้มบางให้ปลายสาย

[ตื่นแล้วหรอไลท์…เมื่อคืนเมามากหรือเปล่า]

เสียงหญิงอายุ53ปีเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

“นิดหน่อยค่ะ…แต่สบายมาก”

[แล้วทำไมตื่นเช้าจัง..ไม่นอนต่ออีกสักหน่อยหรอลูก]

ปลายสายถามด้วยความเป็นห่วง ก็ปกติเวลาเขาเมาเขาจะชอบตื่นสาย คุณแม่ของเขาเลยกลัวว่าเขาจะแฮงค์เอาได้

“ไม่เป็นไรค่ะ…ไลท์นอนอิ่มแล้ว นี่กะว่าจะไปเดินเที่ยวดูบ้านเมืองสักหน่อย”

เขายิ้ม พร้อมกับขยี้ผมให้แห้งไปด้วย ตั้งแต่ไลท์เดินทางมาถึงที่สวิตเซอร์แลนด์ก็เอาแต่นั่งดื่มเหล้าจนไม่ได้สนใจรอบข้างเลยด้วยซ้ำ ยังโชคดีที่เขาไม่ได้เจออันตรายใดๆ จะว่าไปคนที่นี่ก็ดูจะน่าไว้ใจได้ในระดับหนึ่งอาจเป็นเพราะพื้นที่แถวนี้อยู่ในแถบชานเมืองผู้คนเลยเป็นกันเอง แถมยังช่วยเหลือเขาอีกต่างหาก

[อย่าลืมถ่ายรูปมาฝากแม่นะ]

“ค่ะแม่…รักแม่นะคะ”

[รักลูกเหมือนกันจ้ะ]

หญิงสาวยิ้มน้อยๆ ก่อนจะกดวางสายมารดาไป หลังจากนั้นไม่นานก็มีข้อความไลน์ของกลุ่มเพื่อนเด้งขึ้นมา เขากดเปิดมัน แต่นั่นก็เป็นเหตุทำให้รอยยิ้มจางๆ เมื่อครู่นี้หายไปทันที อุตส่าห์หนีมาไกลขนาดนี้เหล่าพวกเพื่อนตัวดีก็ยังไม่วายตามมาซ้ำเติม

Now : [รูปภาพ]

Now : ไม่ได้จะซ้ำเติมมึงนะ แต่กูอดไม่ได้ที่จะถ่ายมาให้ดูจริงๆ

มือเรียวไล่ดูรูปสามรูปที่เพื่อนในกลุ่มส่งมา มันเป็นภาพที่ทำให้เขาแทบกดตอบข้อความเพื่อนไม่ถูก ใครคนหนึ่งในรูปนั้นคือผู้หญิงที่เขารักมาก รอยยิ้มเธอดูมีความสุขเมื่อไม่มีเขาอยู่ตรงนั้น จนป่านนี้แล้วเธอจะรู้บ้างมั๊ยว่าเขาต้องทนทุกข์อยู่ในวังวนความเจ็บปวดอย่างไร หัวใจที่แตกสลายกำลังประท้วงให้เขาหยุดดูรูปภาพพวกนี้เสียที

Light : รอยยิ้มของจีนยังสดใสเหมือนเดิมเลยเนาะ

ถึงอย่างนั้นรอยยิ้มของเธอก็ยังแจ่มชัดอยู่ในความทรงจำและตราตรึงในหัวใจเขาเสมอ วันเวลาที่ผ่านมาไม่มีเลยสักวันที่เขาจะลบภาพเธอออกไปได้ ปากบอกอยากหนีไปให้ไกลแต่ใยความต้องการก้นบึ้งในใจยังตะโกนว่ารักเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันบ้าสิ้นดีที่ตอนนี้เธอไม่ใช่นางฟ้าของเขาอีกแล้ว ไม่อีกแล้ว

...............

??“?