[Fic Percy Jackson] Smoothy love (Yaoi)

ข้อมูลเบื้องต้น

[Smooth(y) Love]

Percy x Nico

************************

เพอร์ซีย์ไม่รู้เลยว่าเป็นเวลานานกี่วันแล้วที่เขาเดินมาซื้อน้ำปั่นร้านหลังโรงเรียนฮาฟบลัดแบบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเพื่อนตัวดีของเขาอย่างโกรเฝอร์เรื่องมันคงไม่เป็นแบบนี้หรอก...

ร้านน้ำปั่นที่เขาพูดถึงเป็นร้านเพิ่งเปิดใหม่ได้ไม่นาน ลักษณะร้านเป็นแนวพังค์ๆร็อคๆหน่อยๆ ตอนแรกๆที่เพอร์ซีย์เห็นร้านนี้เขาไม่ได้มีความสนใจอะไรนักเพราะเเค่ลักษณะร้านมันก็ไม่ใช่ตัวเขาแล้ว จนกระทั่งวันนึงโกรเวอร์เพื่อนเขาเขาชวนไปนั่นแหละ

เพอร์ซีย์จำได้ว่าวันนั้นเป็นวันที่ร้อนที่สุดในรอบเดือน อีกทั้งยังมีเรียนคาบพละ คอของเพอร์ซีย์แห้งผากไม่ต่างจากทะเลทรายซาฮาร่านัก และดูเหมือนว่าเพื่อนของเขาเองก็เช่นกัน

"นี่ เพอร์ซีย์ ฉันได้ยินมาว่าหลังโรงเรียนเรามีร้านน้ำเปิดใหม่นายสนใจหน่อยไหม"

แล้วเพอร์ซีย์ก็ย้อนนึกกลับไปถึงร้านแปลกประหลาดนั่น ใจนึงเพอร์ซีย์ก็ไม่อยากไปเพราะรสนิยมของเขามันต่างจากร้านนั้นสุดขั้ว แต่อีกใจนึกหากคอที่แห้งผากนี้ได้โอเอซิสสักหน่อยคงดีไม่น้อย แล้วเพอร์ซีย์ก็ตอบตกลง ซึ่งนั่นเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องที่เกิดขึ้น...

หลังจบคาบพละซึ่งเป็นคาบสุดท้ายเพอร์ซีย์กับโกรเวอร์แทบไม่มีเสียงจะพูด พวกเขาเก็บของในล็อคเกอร์ไว้เรียบร้อยก่อนจะลากตัวเองออกมาจากโรงเรียนและมุ่งไปสู่จุดหมาย เมื่อมาถึงร้านสิ่งแรกที่เพอร์ซีย์สัมผัสได้หลังจากเหยียบเข้าไปในร้านคือเสียงดนตรีร็อคที่ยังก้องมาอยู่ในหูเขาจนถึงทุกวันนี้ บรรยากาศเหมาะสำหรับแนวขาร็อคตัวจริง ซึ่งมันไม่ใช่เขาเลยสักนิด

 "เฮ้ เพอร์ซีย์ฉันว่าฉันเห็นที่นั่งว่างแล้วล่ะ ตามมาๆ"

ในตอนแรกเพอร์ซีย์กะจะขอตัวกลับก่อนเพราะเสียงพวกนี้เริ่มทำให้เขาหูอื้อแต่เมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทเดินเข้าไปข้างในอย่างมีหวังที่จะได้น้ำสักแก้วสองแก้วมาดื่มด่ำหลังอดทนจบคาบพละมานานนั่นทำให้เขาปฏิเสธความหวังของโกรเวอร์ไม่ลง

ไม่นานหลังจากพวกเขาหย่อนก้นบงแตะกับโซฟาสีดำสนิทตัวนิ่ม พนักงานสาวอายุมากกว่าเข้าไม่มากก็เดินเขามารับเมนู เธอมีสีผมดำสนิท ผิวขาวซีดซึ่งมาพร้อมกับรอยยิ้มนิ่งๆที่ทำให้เพอร์ซีย์เกิดคิดว่าถ้าเกิดเขาพูดอะไรไม่ถูกใจเธอขึ้นมา ขวดโซดาแก้วบนโต๊ะคงเป็นเครื่องมือให้เธอได้อย่างดี

"เอ่อ ขอโทษนะครับ พอดีว่าผมกับเพื่อน เอิ่ม ... พึ่งมาครั้งแรกเลย ... คือมีเมนูอะไรแนะนำไหมครับ"

เพอร์ซีย์พยายามฉีกยิ้มให้อย่างเป็นมิตร แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ค่อยช่วยอะไรเท่าไหร่ เพราะกล้ามเนื้อบนใบหน้าพนักงานสาวยังไม่มีทีม่าว่าจะขยับเลย แต่ยังดีที่เธอยังพูดโต้ตอบกลับมา

"ร้านเรามีทุกอย่าง ขอเเค่เธอสั่ง"

"โอเค" นี่มันชักจะตึงเครียดไปแล้วแล้ว เพอร์ซีย์หันไปมองหน้าเพื่อนตัวดีที่นั่งอยู่ตรงข้ามหวังว่าจะช่วยจากสถานการณ์อึดอัดแบบนี้ได้ กะอีแค่สั่งน้ำไม่กี่แก้วเพอร์ซีย์ไม่เข้าใจว่ามันเกิดเหตุการ์แบบนี้ได้ยังไง ถ้าคุณเธอเขาหมายถึงพนักงานเสิร์ฟสาวยิ้มแย้มกว่านี้หน่อยก็คงดี

"ผมขอลาเต้แล้วกันครับ" โกรเวอร์สั่งแบบขอไปที ทิ้งเพอร์ซีย์ไว้กับอาการตัวเกร็งจากสายตาที่พนักงานสาวมองอยู่

" ...สีฟ้า คือผมอยากกินอะไรสีฟ้าๆ" แล้วเพอร์ซีย์ก็คิดอยากจะตบปากตัวเองสักร้อยที เขาไม่ได้ตั้งใจกวนประสาทแต่เพราะความเคยชินตอนอยู่กับแม่ๆมักทำอะไรสีฟ้าให้กินเสมอ มันเลยติดมาตลอด ตอนแรกเพอร์ซีย์คิดว่าเขาคงถูกขวดโซดาบนโต๊ะฝาดตามที่เขาคิดไว้ แต่พนักงานสาวกับแค่มองนิ่งๆ ก่อนจะร่ายเมนูน้ำสารพัดน้ำออกมาซึ่งเพอร์ซีย์มั่นใจว่าทั้งหมดต้องเป็นเครื่องดื่มที่มีสีฟ้าแน่ๆ แต่น่าเศร้าที่เขาฟังทันแค่ไม่กี่ชื่อเท่านั้น

"สรุปแล้ว จะสั่งอะไรคะ" เธอถามหลังจากร่ายรายการอาหารทั้งหมดเสร็จ พลางเหลือบมองไปยังป้ายชื่อนักเรียนของเขา "...คุณแจ็กสัน"

เพอร์ซีย์ไม่ได้อยากกินอะไรพิเศษอย่างน้อยก็ตั้งแต่เหยียบเขามาในร้าน เขาตัดสินใจสุ่มรายการอาหารสักอย่างนึงที่เขาฟังทันก่อนจะบอกพนักงานสาวไปแล้วเธอก็เดินกลับไปที่หลังเคาท์เตอร์

“ให้ตายเถอะ นี่เธอกะจะฆ่าฉันด้วยสายตาเหรอไงกัน น่ากลัวชะมัดยาดเลย”

“เอาน่าเพอร์ซีย์ อย่างน้อยเราก็ได้น้ำกลับมากินนะ” หลังจากพูดเสร็จโกรเวอร์ก็นั่งชิว เหล่มองสาวๆจากโรงเรียนอื่นที่เข้ามาอุดหนุนร้านไม่ก็หลงเข้ามาเหมือนพวกเขาสองคน

สถานการณ์อันน่าอึดอัดเมื่อกี้ส่งผลให้เพอร์ซีย์รู้สึกว่าตัวเองต้องการปลดปล่อย เขาขอตัวไปเข้าห้องน้ำ จริงๆแล้วเขาอั้นมาตั้งแต่วิชาพละแล้วล่ะ แต่เพราะพอคิดถึงคอที่แหงผากทำให้ความอยากเข้าห้องน้ำของเขาลดลงฮวบ แล้วมันก็กลับมาใหม่เมื่อเจอสถานการณ์เมื่อกี้

เพอร์ซีย์คิดว่าความซวยสำหรับวันนี้จะจบไปแล้ว พอทีกับเรื่องร้ายๆ เขาแค่อยากจะกินน้ำแบบปกติ แบบที่ไม่ต้องมีพนักงานเสิร์ฟมาจ้องเขม็งเวลาเขาสั่ง หรืออยากเข้าห้องน้ำแต่ไม่ได้เขา จริงๆเพอร์ซีย์ไม่ใช่ผู้ชายขี้บ่นแต่ครึ่งวันหลังนี่มันก็เกินไปจริงๆ แต่แล้วเขาขอของเพอร์ซีย์กลับไม่ได้ดั่งใจเมื่อเขาเดินชนเขากับเด็กผู้ชายอายุรุ่นคราวเดียวกับเขาอย่างจัง

“เฮ้ย!!!” เขาร้องจ๊ากก่อนที่เขาจะเปลี่ยนทิศทางได้ทัน ร่างเด็กหนุ่มคนนั้นเซไปทางลังเก็บของที่อยู่ข้างทางตามทิศทางที่เขาชน แต่ด้วยแรงชนบวกกับลังกระดาษที่ไม่ค่อยแข็งแรงทำให้ลังเกือบสิบหล่นลงมาแบบไร้ทิศทาง เสียงอื้ออึงดังไปทั่วก่อนจะเงียบลงราวกับเป่าสาก

“ตายแล้ว เกิดอะไรขึ้นเนี่ย!”

“เอิ่ม คือ ... มันเป็นอุบัติเหตุ”

“คุณแจ็กสัน” เธอเรียกเขาเสียงเย็น

“ผมอธิบายได้นะ ...” เขาพูดยังไม่ทันจะจบประโยคด้วยซ้ำแต่พนักงานสาวคนเดิมก็เดินผ่านเขาไปราวกับสายหมอกตรงไปยังเด็กหนุ่มที่เมื่อกี้เขาชนเข้าอย่างจัง เพอร์ซีย์หันมองตามหลังไปหวังจะขอโทษแต่แล้วกลับต้องสะดุดตากับเด็กหนุ่มที่เขาเพิ่งเดินชนเมื่อกี้

ผมสีดำขลับของเขาทอประกายใจแสงไฟห้องน้ำ ผิวขาวราวกับกระดาษตัดกับสีผมของเขาอย่างสิ้นเชิง ดวงตาสีดำสนิทซึ่งยากที่จะรู้ได้ว่ากำลังรู้สึกอย่างไรอยู่กำลังมองมาทางเขา แล้วห้วงเวลาก็หยุดลงอย่างสิ้น เพราะเพอร์ซีย์คิดว่าเขากำลังตกหลุมรักหนุ่มแปลกหน้าคนนี้เขาอย่างจัง

“เฮ้ นิโค นายไหวนะไม่เจ็บต้องไหนใช่รึเปล่า” เพอร์ซีย์มองการสนทนาอยู่เงียบ รอดูท่าที

“ฉันไม่เป็นไร แล้วนี่เธอมาทำอะไรหลังร้านเนี่ย”

“กล้าถามนะ เสียงดังไปยันหน้าร้านเลย ฉันเป็นเจ้าของร้านฉันก็ต้องมาดูซิ”

“เธอกลับไปอยู่หน้าร้านเถอะเบียงก้า เผื่อเฮเซลกับแฟรงก์มาหาเขาจะได้เจอ”

“เดี๋ยวก่อนจะไป ... “ เธอหันหวับมาทางเพอร์ซีย์แบบที่ทำให้เขาเองเสียวสันหลังวาบ สายตาที่เธอจ้องมองมามันเป็นสายตาอาฆาตอย่างจริงจัง เธอมองหน้านิ่งๆเขานิ่งๆก่อนจะเดินตรงมาหา เพอร์ซีย์คิดว่าบางทีเธออาจจะเดินเข้ามาตบเขาสักฉาดเพราะเห็นว่าเขาชนแฟนเธอล้มไปชนลังกระดาษพวกนั้น แต่นั้นยังไม่ทำให้เพอร์ซีย์ห่อเหี่ยวใจเท่ากับการที่เขาคิดว่านิโคมีแฟนแล้วไอ่โง่  แต่แล้วประโยคต่อมาที่เบียงก้าพูดก็ทำให้เขาลิงโลดอีกครั้ง

“นายมาเดินชนน้องชายฉันทำไม”

“เบียงก้า มันเป็นอุบัติเหตุ ไม่เป็นไรหรอก...” แต่เบียงก้าไม่ฟังแม้แต่น้อย

“ถ้าเกิดเขาบาดเจ็บขึ้นมาจะเป็นยังไงแล้วไหนจะของพวกนี้ที่มันเสียหายอีก คุณจะว่าไงคะคุณแจ็กสัน”

เพอร์ซีย์รู้แล้วว่าการโต้เถียงกับผู้หญิงนี่มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แล้วยิ่งกับผู้หญิงที่กำลังปกป้องน้องชายแล้วยิ่งไม่ต้องพูดถึง ถ้าเธอเอาแปรงขัดส้วมมาง้างปากให้เขาพูดได้เธอคงทำไปแล้ว เขามองดูความเสียหายรอบๆที่เกิดขึ้น ก่อนจะตัดสินใจอะไรบางอย่าง

“เดี๋ยวผมจะทำงานชดเชยค่าเสียหายที่ผมทำไปเอง”

เบียงก้าเอียงหน้ามองเพอร์ซีย์ก่อนจะหัวเราะเบาๆ “หน้าอย่างนายทำอะไรในร้านน้ำปั่นเป็นบางล่ะ ใช้เครื่องปั่นเป็นรึเปล่าเถอะ หนุ่มน้อย”

คำสบประมาททำให้เพอร์ซีย์เลือดขึ้นหน้า แต่เขาก็ได้แต่อดกลั่นโทสะไว้ แต่ในระหว่างนั้นเองเขากลับนึกถึงแผนเด็ดๆอะไรบางอย่างออก “งั้นเอางี้ ฉันยอมรับว่าฉันอาจจะทำอะไรไม่ค่อยเป็นเกี่ยวกับพวกการทำน้ำหรืออะไรเทือกๆนั้น แต่แหม คนเราเก่งแต่เกิดซะเมื่อไหร่ มันต้องมีการฝึกฝนกันมาก่อนทั้งนั้น”

“แล้ว?”

“ก็อย่างที่พูดไปแหละ เราทุกคนย่อมมีอาจารย์กันทั้งนั้น เธอก็แค่ให้คนในร้านบางคนมาสอนฉันก็ได้แล้วหนิ” เขาพูดพลางหันไปมองนิโค

“นี่นายกำลังจะพูดอะไรน่ะ แจ็กสัน” สรรพนามเรียกเขามันเริ่มเปลี่ยนไปทำให้เพอร์ซีย์รู้แล้วว่าเบียงก้าเริ่มจะจับแนวของเขาได้แล้วเหมือนกัน พวกผู้หญิงนี่มีเซ้นส์จับอะไรแบบนี้ทุกคนเลยรึเปล่านะ หรือเป็นแค่พี่สาวที่กำลังจะรู้ว่ามีไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้กำลังตกหลุมรักน้องชายของเธอจากการเดินชนกันจนลังกระ ดาษจนถล่มลงมาและกำลังจะใช้ประโยชน์จากลู่ทางนี้มาจีบน้องของเธอ แหม โรแมนติกซะไม่มี เพอร์ซีย์คิด

“ก็ถ้าเธอไม่อยากสอนฉัน นู้นไงน้องชายของเธอก็น่าจะทำเป็นอยู่ไม่ใช่เหรอ ไอ้เรื่องอะไรเทือกๆนี้น่ะ ว่าไง หรือจะปล่อยฉันไปแบบนี้เหรอ ให้ลอยนวลอยู่แบบนี้อะนะ ไม่รับผิดชอบอะไรเลย”

“แจ็กสัน!!!”

“พอเถอะเบียงก้า ปล่อยเขาไปเถอะ”

“...นิโค”

“เพราะฉันเองก็ไม่อยากสอนเขาเหมือนกัน เพราะฉะ---“

“ถึงนายจะไม่อยากสอนแต่ว่าฉันอยากรับผิดชอบหนิ งั้นรอบหน้าถ้าฉันทำอะไรถล่มอีกฉันก็เดินออกไปได้แบบชิวๆเลยใช่ไหม” เพอร์ซีย์กดดันอีกฝ่ายสุดฤทธิ์จนในที่สุดนิโคก็ถอนลมหายใจอย่างหน่ายๆออกมา

“1 อาทิตย์” นิโคพูดขึ้น

“สำหรับอะไร” เพอร์ซีย์ถาม

“ฝึกงานแล้วก็รับผิดชอบสิ่งที่นายทำไง”

“นิโคนายทำแบบนี้ไม่ได้นะ!!!”

นิโคไม่ได้พูดอะไรได้แต่ทำหน้าหน่ายๆก่อนเดินไปตบไหล่เบียงก้าสองทีแล้วเดินจากไป เบียงก้าโกรธ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเจ้าตัวก็เป็นคนยอมแล้ว เธอได้แต่จ้องหน้านายแจ็กสันตาเขียวปัด เพราะเธอรู้ว่าแจ็กสันคิดกับน้องเธอยังไง สายตาตอนที่เขามองนิโคน่ะมันชัดเจน ถึงเธอจะไม่ค่อยอยากจะเชื้อพวกรักแรกพบอะไรอย่างงั้นก็ตามเถอะ แต่ถึงเป็นจริงเธอก็คงทำอะไรไม่ได้อยู่ดี

หลังจากกลับจากเหตุการณ์นั้นเขาเล่าให้โกรเวอร์ฟังแต่ไม่ทั้งหมด อย่างน้อยก็ละช่วงที่ห้วงเวลาหยุดหมุนไปเพราะพอพูดทีไรเขาก็เขินอายขึ้นมาทุกที โกรเวอร์จึงรู้แค่ว่าเขาจะมาทำงานที่นี้เพื่อทดแทนแค่เสียหายเท่านั้น

แต่หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปไวเหมือนกับโกหก อีกอย่างเขาก็มาช่วยงานที่นี้หลังเลิกเรียนแล้วเท่านั้นเช่นเดียวกับนิโคทำให้เวลายิ่งน้อยเข้าไปอีก จริงๆแล้วนิโคเรียนอยู่อีกทีหนึ่งแต่เพราะเวลาเลิกใกล้ๆกันทำให้เขาเริ่มทำงานพร้อมกับนิโคทุกที แถมเจ้าตัวเองก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังถูกจีบอยู่ อันที่จริงไม่มีใครรู้เลยนอกด้วยซ้ำนอกจากเบียงก้า

จนกระทั่งวันสุดท้ายของการทำงานเบียงก้าคงทนเขาไม่ไหวเธอจึงเรียกเขาเข้าไปคุยในห้องหลังเคาท์เตอร์

“เพอร์ซีย์” เพราะว่าพวกเขาเริ่มสนิทกันบางแล้วเบียงก้าจึงเรียกชื่อต้นของเขาแทนนามสกุล

“ว่าไง เรียกฉันมามีอะไรรึเปล่า”

“อันที่จริงก็เรื่องนิโคนั่นแหละ”

“อ่อ...”

“นี่นายจะจีบน้องชายฉันจริงๆใช่ไหม”

“ก็ประมาณนั้น”

“ประมาณนั้นน่ะมันประมาณไหน คำตอบที่ฉันให้นายเลือกคือใช่หรือไม่ใช่ เอ้า เลือก”

“ ... ใช่” ตอนแรกที่ตอบออกไปเพอร์ซีย์คิดว่าตัวเองคงถูกชกหน้าเข้าให้แต่คนตรงหน้ากลับแค่ถอนหายใจออกมาเท่านั้น เบียงก้ามองเขาเหมือนสงสารสุดขีด

“เพอร์ซีย์นายเองก็รู้ใช่ไหมว่านิโคน่ะเป็นคนยังไง” เพอร์ซีย์นึกตามที่เบียงก้าพูด นิโคเป็นคนนิ่งๆไม่ค่อยพูดจาเหมือนมีโลกอีกใบนึงคลุมเขาไว้อยู่อึกชั้น อาทิตย์ที่ผ่านมาเพอร์ซีย์พยายามจีบนิโคทุกวิธีทางทั้งเปิดเผยและไม่เปิดเผย แต่เจ้าตัวเองก็ยังคงความนิ่งไว้ได้จนน่ากลัว จนกระทั่งถึงวันสุดท้ายที่เขาทำงานซึ่งก็คือวันนี้

“ที่ฉันจะพูดคือไอ้ลูกไม้แพรวพราวแบบสาวจีบหนุ่มหรือหนุ่มจีบสาวน่ะ มันทำอะไรน้องฉันไม่ได้หรอกนะ นายคิดหรือไงว่าไม่เคยมีคนทำแบบนายมาก่อน คนที่แล้วน่ะเขาทุ่มสุดตัวมากๆเลยนะ แต่พอดีฉันไม่ค่อยเชียร์เขาเท่าไหร่ ฉันเลยไม่ได้แนะนำอะไรไป อยู่โรงเรียนเดียวกับนายนั่นแหละ เห็นว่าชื่อเจสันอะไรนี่แหละ” เบียงก้าพูด

“แล้วเธอมาบอกฉันทำไม”

“นี่ ฉันมีน้องชายอยู่คนเดียวนายรู้ใช่ไหม ฉันเลยต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้เขา”

“ฉันเข้าใจ ... แล้ว เธอจะบอกให้ฉันยอมแพ้เหรอ”

“ฉันน่ะตั้งคุณสมบัติแฟนของนิโคไว้ในหัวแล้วอะนะ จริงๆแล้วนายน่ะไม่ผ่านตั้งแต่นายเป็นผู้แล้วด้วยซ้ำ แต่เอาเถอะ อาทิตย์นึงที่ผ่านมานายทำให้ฉันเห็นอะไรในตัวนายหลายๆอย่าง ดังนั้นฉันจะแกล้งทำเป็นข้ามๆที่นายเป็นผู้ชายไป”

“แสดงว่า ...”

“ฉันจะช่วยนายจีบเขาแล้วกัน” ใจเพอร์ซีย์เหมือนจะลิงโลดออกมาเมื่อได้ยินประโยคนั้น จริงๆแล้วเขาเองก็แอบกลัวๆว่าที่เขาจีบนิโคไม่ติดเนี่ยเป็นเพราะเบียงก้ารึเปล่า แต่ถ้าอีกฝ่ายดูไม่คิดใจอะไรกับเขานั่นก็เป็นเรื่องที่ดี

“แต่อย่าเพิ่งดีใจไปนะ ฉันแค่บอกว่าจะช่วย แต่นายจะจีบติดไม่คิดอันนั้นมันก็ขึ้นอยู่กับนาย”

“แล้วเจสันน่ะ ทำไมเธอถึงไม่เชียร์เขาล่ะ”

“พอดีฉันรู้มาว่าเขามีแฟนอยู่แล้วน่ะสิ แฟนสาวน่ะ”

“ไพเพอร์”

“รู้จักด้วยเหรอ”

“ในระดับนึงน่ะทั้งเจสันทั้งไพเพอร์เลย”

“งั้นก็ดีแล้ว ฉันหวังว่านายจะประสบความสำเร็จนะ”

“แล้วนี่เธอจะไม่แนะนำอะไรฉันหน่อยเหรอ”

“นายชอบว่ายน้ำรึเปล่า”

“ฉันเป็นกัปตันทีมชมรมว่ายน้ำ”

“โอ้วว โชคดีของนายนะเนี่ย”

“ทำไมล่ะ”

“นิโคน่ะว่ายน้ำไม่เป็น แล้วเขาก็อยากว่ายได้ แต่เขาก็กลัวเหมือนกัน พอดีตอนเด็กๆเขาเคยจอมน้ำน่ะ”

“แล้ว คือ...”

“ฉันอยากให้นายสอนน้องฉันว่ายน้ำหน่อย”

“นี่เธอ ... เอาจริงเหรอเนี่ย”

“ใช่ ออกจากห้องนี้ไปซะ แล้วไปบอกนิโคว่าฉันอยากให้เขาไปเรียนว่ายน้ำกับนาย”

“เฮ้ ... แต่ว่า แบบนี้มันมัดมือชกไปรึเปล่า” เพอร์ซีย์กลัวว่าเขาจะทำให้นิโคเกลียดขี้หน้าขึ้นมามากกว่าน่ะสิ

“นี่เชื่อฉันเหอะน่า จะจีบไม่จีบ”

“จีบครับ !!!” แล้วเขาก็วิ่งออกจากห้องไป

“ขอให้โชคดรนะนายแจ็กสัน” เบียงก้าพูดเบาๆหลังจากเห็นแผ่นหลังคนที่เธอช่วยออกไปจากประตูแล้ว

“นิโค” เขาเรียกนิโคที่ตอนนี้กำลังเช็ดแก้วทรงสูงสำหรับใส่เครื่องดื่มอยู่ นิโคหันมามองหน้าเขาทำสีหน้าประมาณว่านายมีอะไรรึเปล่า

“เบียงก้าบอกว่าให้นายมาเรียนว่ายน้ำกับฉัน”

“อะไรนะ!!!”

“นายฟังไม่ผิดหรอก”

“แต่ว่า-----“

“งั้นฉันไปนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาหา แล้วเจอกัน”

เพอร์ซีย์วิ่งออกไปนอกร้านแบบลืมทุกสิ่งทุกอย่าง ถึงมันจะดูเหมือนมัดมือชกไปหน่อยแต่ก็เอาเถอะอย่างน้อยมันก็ยังพอมีโอกาสสักนิดหน่อยพอให้เขาได้ทำอะไรที่มันเพิ่มโอกาสได้บ้าง เขาคิดอย่างอารมณ์ดีพลางฮันเพลงไปเบาๆ

สวัสดีพรุ่งนี้ที่สดใส

“เมื่อกี้ที่พี่เรียกเพอร์ซีย์เข้าไป พี่เขาไปคุยเรื่องอะไรน่ะ”

“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า

.

.

.

.

.

.

พี่ไม่ได้บอกเขาหรอกว่าเธอกำลังหาวิธีทำให้เขารู้ว่าเธอชอบเขาอยู่ รีบเก็บร้านเถอะนิโค พี่ว่าพรุ่งนี้เรามีอะไรต้องทำอีกเยอะนะ”

.

FINN(?)

ทอร์คท้ายเรื่อง : ตายแล้ว นี่แันแต่งบ้าบออะไรของฉ๊านนนนนนนนนน คือเราไม่ใช่คนที่แต่งแนวช็อตฟิคได้เลย รุ้ตัวก็วันนี้ 5555+ คือขอบคุณทุกคนที่หลงเข้ามาอ่านนะคะ คือฟิคเรื่องนี้มีน้อยมากในไทย เรือลำน้อยๆเรือต้องกระเสือกกระสนดิ่นรนให้อยู่ต่อไปได้ ยังไงก็ขอขอบคุณทุกท่านที่หลงเข้ามาอ่านนะคะ คือตอนแรกกะจะแบบ ให้เพอร์วีย์จีบนิโคให้ติดเลยภายในช็อตฟิคเดียว แต่คือเราโครตไม่ถนัดเลย ัมนจะได้เป็นบทเรียนไว้ ยังไงก็ติดกันได้นะคะ คือแต่งไปแต่งมาแล้วมันชักจะเลอะเทอะอะพูดจริง ขอบคุณค่ะ ><