ดอกกุหลาบแดงของเจ้าชายปีศาจ

คำโปรย

  ณ ปราสาทแบล็คลินแฮม อาณาจักรวินเชสเตอร์ 

                     งานเต้นรำที่แสนเร้าร้อนได้เปิดฉากขึ้น ท่ามกลางแสงไฟและแสงเทียนสลัวๆ กับวงดนตรีร้องสดแสนเร่าร้อนเสียงแสนละมุน แหบผ่าเซ็กซี่ของหญิงสาว ที่กำลังร่ำร้องและเฉิดฉายอยู่บนเวทีตะหง่าน 

                       ผู้คนมากมายต่างพากันโชว์สเต็ปแด๊นและเต้นรำอย่างสนุกสนาน หญิงสาวและชายหนุ่มต่างพากันจับจ้องและเชื้อเชิญเพื่อเชื่อมสะพานรัก ในฤกาลหาคู่ของชายหนุ่มโสด และหญิงสาวโสด 

                 หญิงสาวร่างบาง ผิวขาวขับกับชุดเดรสแสรกกลางสีแดงสด โชว์ทรวงอกที่คับแน่นของเธอยิ่งเสริมสร้างให้ตัวเธอนั้นโด่ดเด่นกว่าใคร ใบหน้าเรียวได้รูปของสาวขาวผ่อง ผิวพรรณของเธอนั้นขาวราวกับหิมะท่ามกลางภูเขาที่หนาวเหน็บ เรือนผมสีดำสนิทยิ่งทำให้เธอนั้นโดดเด่นไม่เหมือนใคร ดวงตากลมโต ขนตางอนยาวราวกับตุ๊กตา นัยตาสีน้ำผึ้งจดจ้องไปที่ผู้คนมากมาย ข้างหน้าอย่างมีเสน่ห์ลึกลับ สกดทุกสายตาของเหล่าชายหนุ่มมากมายให้ชวนหลงใหลในมนต์สกดของเธอ และน้ำเสียงที่เย้ายวนเหมือนดั่งน้ำผึ้งที่หวานละมุนจนอดใจไว้ไม่อยู่ 

                    นามของเธอคือ.. “เรเรร่า แห่งออสโตมัน”  (นางเอก)

                 และหนึ่งในนั้น ก็คือชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์ ผู้เป็นที่กล่าวขานถึงความโหดร้ายและหน้ากลัว เขาคือเจ้าชายแดร็กคิวร่ายุคทมิฬที่แสนเหี้ยมโหดทารรุณ นามของเขาเป็นที่เรื่องลือถึงความโหดร้ายและเลือดเย็นราวกับสิงโตที่จุติมาจากขุมนรก

และนามของเขาก็คือ… “เจ้าชายแห่งความตาย โรมัน แห่งวินเชสเตอร์” (พระเอก)

ชายร่างสูงจ้องมองหญิงสาวบนเวทีอย่างไม่ลดละสายตา ดวงตาของเขาเฉียวคมราวกับกริชดาบที่แหลมคม ดุดันและหน้ากลัว ฝ่ามือเรียวยาวควงแก้วไวท์แดงในแก้วอย่างเจ้าเล่ห์ และยกแก้วขึ้นดื่มอย่างใจเย็น 

          “หากท่านสนใจข้าจะพานางมาให้ท่าน”  นายทหารคนสนิทกระซิบพูดข้างๆ

          “ข้าเพียงมองหญิงงาม…สืบประวัตินางมาให้ข้า..” เจ้าชายพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเงียบและยิ้มมุมปาก        

           “พะย่ะค่ะฝ่าบาท…”  ทหารรับใช้โค้งตัวรับคำสั่งและค่อยๆเดินออกไป

          “ท่านสนใจนางเหรอ..นางน่ะ หยิ่งยโสและทำตัวลึกลับจนหน้าหงุดหงิดเลยล่ะ..” เสียงหญิงสาวที่นั่งอยู่บนตักของเขาพูดเสียงยั่วยวนปลายนิ้วเรียวจิ้มวนไปมาที่แผงอกหนาของ โรมัน อย่างยั่วยวน และมองไปที่เวทีด้วยสายตาไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก

          “หากข้าไม่ได้ถาม ก็หุบปากเล็กๆของเจ้าไปซะ..” โรมัน พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งขรึม แต่สายตากับจดจ้องไปที่ร่างบางของหญิงสาวบนเวทีที่ขับร้องเพลงไพเราะออกมาอย่างละสายตา 

           “....” นาตารี รีบลุกขึ้นและวิ่งจากไปด้วยความหวาดกลัว เจ้าชายส่งสายตาไปที่นายทหารเพื่อจัดการนาง เสียงกรีดร้องของนาตารีดังออกมาจากหลังม่าน แต่กับไม่มีใครได้ยินเสียงของนางเลย 

ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะเหล่านักอ่านที่แวะเข้ามาทุกๆท่านเลยน้า ถ้าชอบก็กดติดตามให้กำลังใจกันได้นะคะะ