your heart หัวใจของนาย...ให้ฉันได้ไหม

บทนำ

~   กริ่ง   ~

                เสียงโทรศัพท์รุ่นคุณปู่ในบ้านฉันดังขึ้น     ทำให้สาวสวยหน้าตาน่ารักอย่างฉันต้องลุกขึ้นไปรับสาย    เพราะในบ้านมีเพียงฉันอยู่คนเดียว    เค้าทิ้งฉันไปกันหมดแล้ววววววววววว...................(-_-)’

 “ฮัลโหล....ไม่ทราบว่าคุณต้องการเรียนสายกับเจ้าของบ้านคนไหนคะ”   เว่อร์ไปมั้ยวะเนี่ย

“....................”

“ฮัลโหล”  ฉันพูดขึ้นอีกครั้งเมื่อไม่ได้ยินเสียงใครพูด

“   5  โหล  12 โหล  36 โหล”   

“..............”       ลองใหม่อีกที

“  สวัสดีค่ะ   ไม่ทราบว่าจะพูดกับใครค่ะ”

..............................   เงียบ...ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก  

 กรี๊ดดดดดดดดดด............ นี่ฉันพูดอยู่กับใครเนี่ย        หรือว่าจะเป็น

‘พวกโรคจิต’   (๐o๐)

            ว้ายยยยยยยยยย!!   ฉันควรจะทำยังไง ดี    วางสาย  หรือรอให้มันตัดสายไปเองดี

~   ตู๊ด   ~  ตู๊ด ~

          นั่นไงพูดยังไม่ทันจบ(ได้ข่าวว่าเขียนจบไปแล้ว: มอมแมม )  มันก็วางสายไปซะและ         ต้องเป็นพวกโรคจิตแน่ๆ  ฉันจะทำยังไงดี    มันต้องเห็นว่าชั้น  สวย   น่ารัก  รวย  เริด   เชิด   โสด แน่ ๆ เลย   มันก็เลยจะมาลักพาตัวฉันไปเรียกค่าไถ่  จากนั้นก็ข่มขืนแล้วฆ่าหมกโถชักโครก   แล้วกดน้ำลงเหมือนล้างอึมันแน่ ๆ เลย

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด..........................ฉันยังไม่อยากตายน้าาาาาาาาา......(ดูมัน   คิดไปได้ : มอมแมม)

~ ออดดดดดดดด ~

          เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น

อะ!  ใครมาน่ะ   รึว่าจะเป็นพวกโรคจิตที่โทรมาเมื่อกี้    ทำไมมาเร็วจังเลยวะ    ฉันยังไม่ได้แต่งตัวสวย ๆ ไว้รอเลยนะ *O*   (ยังไม่เลิกอีก : มอมแมม)

                และแล้วสาวสวยคนนี้ก็ต้องระเห็จเดินออกไปดู     ปรากฏว่า   คนที่มากดออดหน้าบ้านฉันก็คือ......       คือ......... คือ.....

“คนส่งหนังสือพิมพ์ยามบ่าย”  

“มีใครอยู่ไหมครับ”      คนส่งหนังสือพิมพ์หน้าตาเหมือนแมลงอินโนเซน (มันเป็นยังไงหว่า : มอมแมม)ตะโกนถามมาจากหน้าประตู  แล้วก็ใส่หนังสือพิมพ์เข้าไปในตู้จดหมายหน้าบ้าน  แล้วก็จากไป

อร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย.....มองไม่เห็นรึไงว่ามีคนสวยอยู่ในนี้อ่ะ    แล้วตรงนั้นเค้าก็เอาไว้ใส่จดหมายนะยะไม่ใช่ใส่หนังสือพิมพ์     แล้วฉันก็ต้องเอาร่างอันบอบบางราวฟองอากาศที่โดนอากาศแค่วินาทีเดียวก็แตกกระจาย(เว่อร์)ออกมาหยิบหนังสือพิมพ์ที่อยู่ในตู้จดหมายนั่น

แต่เอะ!!   นั่นใครมายืนทำลับลับล่อล่ออยู่หน้าบ้านฉันน่ะ  อยู่นอกรั้วบ้านนะคือบ้านฉันตู้จดหมายอยู่ในบ้าน  ส่วนคนส่งหนังสือพิมพ์ยัดเข้ามายังไง  ฉันก็ไม่รู้   

หรือว่า  จะเป็นพวกโรคจิตที่โทรฯมาเมื่อกี้นี้    อ้าย  อย่านะ...อย่า...ฉันรู้ว่าฉันสวยแต่อย่าเลย  ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้วนะ  ม่ายเอา...ฉันม่ายเอานะ..นั่นมันเดินมาแล้วฉันจะทำไงดี....ทำไง...ทำไงดี...ใกล้เข้ามาแล้ว ฮือ ฮือ 

ฉันเห็นมันแล้วหน้าตาคุ้นๆเหมือนเคยเห็นที่ไหน   ต้องเป็นพวกโรคจิตฆ่าข่มขืนที่ออกทีวีบ่อยๆแน่เลย .........มาแล้ว.....มาแล้ว

อะ! ไม่ใช่ค่ะ   นั่นคือ

“ยัยวิช”   เพื่อนสนิทของฉันเอง  แฮะ  แฮะ   เหมือนอ่ะ  ^^ 

“ยัยพรีม     ยัยบ้า  แกทำอะไรอยู่   ทำไมแกเพิ่งจะออกมาเปิดประตูห๊า   แกรู้ไหมว่าผิวสวยๆของฉันโดนแดดไปตั้งหลายนาที  คงคล้ำไปเยอะเลย   แกนะแก   กล้าทำได้ไง  ถ้าผิวฉันเสียขึ้นมาแกต้องรับผิดชอบ    แล้วนี่  ยืนบื้ออะไรอยู่อีก  เปิดประตูให้ฉันเข้าไปเดี๋ยวนี้นะ”      ฉันควรเปิดให้แกไหม    เป็นชุดเลยอ่ะ    แต่ฉันก็ต้องเปิดให้ยัยนี่อยู่ดี   ก็ดูแววตายัยนั่นที่มองมาดิ  แม่มดชัดๆ

                 “แล้วแกมาบ้านฉัน   มีธุระอะไรรึป่าวอ่ะ”   ฉันถามขึ้นหลังจากที่พายัยวิชเข้ามาในบ้านแล้ว

“ฉันจำเป็นต้องมีธุระด้วยเหรอ”  อ๊ายยยยยย!  ดูหน้าตามันสิกวนTEENโคตรรรรรรรร      ก็แหงล่ะที่มันถามแบบนั้นเพราะมันมาหาข้าวบ้านฉันกินประจำ   

“เอาล่ะที่ฉันมาก็เพราะ....เพราะ.....เพราะ...” 

“โอเค ฉันไม่ฟังแหละ” ฮึๆ คิดว่าเล่นอยู่กับใคร  ฉันไม่ง้อแกหรอก  โหๆๆๆๆๆ  =.=

“แกแน่ใจนะว่าแกไม่ฟัง งั้นฉันไม่เล่าก็ได้ เชอะ..(  -_-)”   อ้าวยัยนี่ งอนช้านทามมาย ช้านงอนแกอยู่น้า(  -_-) เออๆ ง้อก็ได้วะ

“โอ๋ๆ  เพื่อนเลิฟ  มีเรื่องอายัยหยอ บอกเค้าหน่อยจิ  นะนะ”  ชิ!  ถ้าข่าวแกไม่ใหญ่พอ  ชั้นฆ่าแกแน่

“ที่ฉันมาเพราะมีข่าวเรื่องรุ่นพี่ที่แกชอบมาบอก”  รุ่นพี่ที่ฉันชอบก็

“พี่เพอร์เฟ็ก นะเหรอ    ทำไมพี่เขาเป็นอะไร”  อ๊ายยยยยยยยยยยยยยย!  แกอย่าบอกนะว่าพี่เค้ามีแฟนแล้ว Y^Y

“พี่เค้ามีแฟนแล้ว”  บอกว่าอย่าบอกฉันไง    แกไม่ได้ยินเหรอ   ฉันอุตส่าห์คิดในใจแล้วนะ   ฮือ  ฮือ   (เค้าคงได้ยินหรอก :มอมแมม) 

“พี่เค้ามีแฟนได้ไง   ฉันไม่ยอมนะ   แกต้องหาวิธีกำจัดยัยตัวน่ารังเกียจที่มาตามติดพี่เค้าออกไปให้หมดนะ”    (หนึ่งในนั้นคือแก : มอมแมม)   ฉันจะไม่ยอมให้ใครได้ไปหรอก  ต้องมีแต่ฉันเท่านั้นที่ได้ครอบครอง        เหอๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   (-*-)

“ใจเย็นๆสิยัยบ้า  พี่เค้าเคยคบใครเกินครึ่งวันไหม”  อ่ะจริงด้วย  เดี๋ยวก็เลิก  เพราะเค้าต้องรักฉัน   อาโฮะ  อาโฮะ

“ฉันว่าแกควรจะสารภาพรักกับพี่เค้าก่อนที่พี่เค้าจะมีแฟนเป็นคน”  เอ่อ  แล้วปัจจุบันแฟนพี่เค้าไม่ใช่คนเหรอ

“แต่.......ฉันกลัวพี่เค้าปฏิเสธนี่นา” (T~T) กลัวจริงๆนะ  ถ้าเป็นแบบนั้นฉันจะกล้าไปเจอใครในโลกนี้ได้อีก(เว่อร์ : มอมแมม)  เธอจะรู้อะไรยะ  ยัยมอมแมม    (ฉันเป็นคนเขียนนะ  ฉันไม่รู้เหรอ: มอมแมม)

“อย่างแกไม่ต้องกลัวหรอกแกหน้าด้านอยู่แล้ว”  ขอบคุณที่ชม   (^-^)    ใช่   ฉันควรบอกเพื่อให้เค้าได้มองเห็นความรักอันบริสุทธิ์สวยงาม   ของฉันที่จะมอบให้(แหวะ: มอมแมม)    (-o-)  แกท้องเหรอ  ถึงได้แหวะ

                                อ่ะเขียนมาถึงขนาดนี้แล้วไม่แนะนำตัวคงไม่ดี      ฉันมีนามอันแสนไพเราะว่า  พรีม     ความหมาย  ไม่รู้เหมือนกัน  เป็นเด็กสาวหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้ม  อายุ  17  เรียนโรงเรียนวันเวลา(ชื่อแปลกเนอะ)หรือ wanwala international  school(ฟังดูดีขึ้นเยอะเลย)   และมีเพื่อนสนิทไม่กี่คน  หนึ่งในนั้น ก็คือยัยวิช  นิสัยกับชื่อเหมือนกันเลย (แม่มดไง)   และฉันก็มีคนที่ชอบแล้ว  เป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียน  เป็นถึง เน็ตไอดอล   แถมยังหล่อที่สุดในโรงเรียนด้วย    ปลื้มมมมมมม   (>///< )       และฉันก็ตัดสินใจแล้วว่าจะสารภาพรักกับเค้าในวันเปิดเรียน