{ Short Fiction ‘ YunJae ’ ; { Yaoi }

ลำดับตอนที่ #13 : 02 [ Oh! My Boy ]...'Part 6 end' + ตอบคอมเม้น 397

Part 6

--------------------------

                เมื่อเสียงเปิดประตูดังขึ้นจากหน้าห้องบ่งบอกได้ว่ายุนโฮนั้นได้กลับมาจากที่ทำงานแล้ว แจจุงและจีฮเยที่ตั้งใจวางแผนเอาไว้ว่าจะต้องทำให้ยุนโฮนั้น บอกรักแจจุงให้ได้ ก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องของตัวเองแล้วเริ่มดำเนินแผนการที่ได้วางไว้ทันที และไม่ลืมเปิดประตูแง้มๆเอาไว้ตามแผนของตน

                .. ขอให้แผนสำเร็จทีเฮ๊อะ!

                ดวงตาเรียวรีของคนตัวสูงกวาดสายตาไปรอบๆห้องเพื่อที่จะหาแจจุงและจีฮเยที่ปกติจะมานั่งดูทีวีหรือนั่งเล่นกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่นทุกวัน แต่วันนี้กลับไม่มีแม้แต่เงาของทั้งคู่เลย

                .. หายไปไหนกัน? ..

                ขายาวก้าวตรงไปที่ห้องครัว เผื่อว่าทั้งคู่อาจจะกำลังทำอาหารอยู่ก็เป็นได้ แต่ก็ไม่เจออีกเช่นเคย งั้นก็เหลืออยู่ที่เดียวแล้วล่ะ ..ห้องของจีอเย..  เมื่อคิดได้อย่างนั้นขายาวก็รีบก้าวตรงที่ห้องของน้องสาวทันที แต่ก่อนที่มือหนาจะดันประตูที่เปิดแง้มไว้เข้าไป ก็มีคำพูดคำพูดหนึ่งต้องทำให้เขาต้องหยุดชะงัก

                “พี่รักยุนโฮ แต่พี่ไม่กล้าบอก พี่กลัวว่าถ้าพี่บอกไปยุนโฮอาจจะไม่รักพี่ก็ได้” เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ใกล้จะร้องไห้เต็มที แต่สายตาดันเหลือบมองไปที่บานประตูแง๊บเดียว ที่ตอนนี้ยุนโฮได้แต่ยืนทำหน้าตาตกใจอย่างสุดๆ

                .. แจจุงรักเขา ยะ..อย่างงั้นเหรอ ..

            “พี่แจจุงรักพี่ยุนโฮเหรอค่ะ!” เสียงเล็กตั้งใจตะโกนเพื่อให้คนที่ยืนอยู่หน้าประตูได้ยินชัดเจนเต็มสองรูหู

                หัวเล็กๆของแจจุงผยักหน้าน้อยๆออกมาแทนคำตอบ

                “นั้นสิค่ะ พี่ยุนโฮดูไม่รักพี่แจจุงเลยสักนิด” ว่าไปแต่ก็ไม่วายอมยิ้ม อย่างพี่ยุนโฮถ้าไม่เรียกว่ารัก ก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้ว! “แล้วพี่แจจุงจะทำยังไงเหรอค่ะ”

            “พี่...พี่จะกลับเกาหลีวันนี้” ตั้งใจเน้นคำว่าวันนี้ให้ไอ้หมีมันได้ยินชัดๆ ถ้าแกยังไม่บอกรักฉันล่ะก็ ฉันจะกลับเกาหลีจริงๆด้วย! และแน่นอนว่ามันดังจนไปกระทบโสตประสาทหูของยุนโฮแน่นอน..

                .. พี่จะกลับเกาหลีวันนี้ ..

            .. กลับเกาหลีวันนี้ ..

                ..วันนี้!!!! ..

            “ห้ามกลับนะ!” ร่างสูงที่ยืนอยู่หน้าประตู แอบฟังทั้งคู่มาตั้งแต่ต้น รีบเปิดประตูพรวดพราดเข้ามาทันที เมื่อได้ยินว่าแจจุงจะกลับเกาหลี เขาไม่ยอมให้แจจุงกลับเกาหลีหรอก เขายังไม่ได้แอ้มแจจุงเลยนะ(?) {หมี แกห่วงไรกันแน่เนี่ย!}

            “ทำไมพี่แจจุงถึงกลับเกาหลีไม่ได้ล่ะค่ะ?” จีฮเยถามด้วยรอยยิ้มกรุ่มกริ่ม

                “ใช่ ทำไมฉันถึงกลับเกาหลีไม่ได้”

            “เอ่อ…คือ” ยุนโฮอ้ำอึ้ง “คือ จีฮเยต้องเสียใจแน่ๆ ถ้านายกลับเกาหลี”

                .. ฮึ่ย เอาจีฮเยมาอ้างเนี่ยนะ ใครกันแน่ที่จะต้องเสียใจ ไอ้พี่บ้า! ..

            “แล้วนายล่ะ นายจะไม่เสียใจเหรอ” ร่างบางถามด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย พลางเดินเข้ามาประชิดกับคนตัวสูง

                “ฉะ…ฉันจะเสียไปทำไมล่ะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย” 


(50%

            “งั้นเหรอ..” คำพูดของยุนโฮนั้นทำเอาแจจุงถึงกลับหน้าหงอยเดินไปหยิบกระเป๋าลากใบสวย ที่นอนแน่นิ่งอยู่ข้างๆตู้เสื้อผ้า แล้วลากออกจากห้องไปทันที

ร่างบางรีบสาวเท้าออกจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด หยดน้ำใสรื้นขอบตาสวยก่อนจะปล่อยให้ไหลอาบแก้ม เมื่อพ้นบานประตูสีอ่อน

            .. ฮึก ฉันเสียใจจริงๆนะ ถ้าเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วนายจะมาทำเหมือนรักฉันทำไม รู้มั้ยว่าคำพูดไร้เยื่อใยของนายมันทำให้เจ็บ...

            “นี่พี่ยุน ไม่คิดจะตามพี่แจจุงออกไปเหรอค่ะ” จีฮเยถามขึ้น เมื่อเห็นพี่ชายของตนเองยังยืนอยู่กับที่ ไม่ขยับไปไหน

                “…..”

                .. ใช่ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน และผมก็รู้ด้วยว่านี่ต้องเป็นแผนของจีฮเยแน่ๆ ทำไมผมจะไม่เห็นรอยยิ้มกรุ่มกริ่มบนใบหน้าของจีฮเยตอนที่กำลังถามผมกัน แล้วก็เพราะแบบนี้ไงผมจึงไม่ตามแจจุงออกไป ผมไม่รู้ว่าคำว่า ‘รัก’ จากปากของแจจุงนั้น เจ้าตัวพูดออกมาจากใจจริงหรือเปล่า หรือแค่เป็นส่วนหนึ่งของแผนจีฮเย ที่คิดจะแกล้งผม…

            “พี่ยุนโฮอยากจะเสียพี่แจจุงไปเหรอค่ะ พี่แจจุงเขารักพี่มากนะ”

            “รักเหรอ? อย่าคิดนะว่าพี่ไม่รู้ว่านี่เป็นแผนของเรา” ยุนโฮเอ่ยออกมาอย่างรู้ทัน

            “พี่รู้เหรอ!?” ดวงตากลมเบิกออกกว้างอย่างตกตะลึง  ไม่คิดว่าพี่ชายของตนนั้นจะรู้เรื่องนี้ “อ่า…แต่พี่ยุนโฮ ที่จีฮเยทำไปทั้งหมด ก็เพราะอยากให้พี่ยุนโฮสมหวังกับพี่แจจุงนะค่ะ” เสียงเล็กรีบพูดให้พี่ชายตัวเองกระจ่างทันที เพราะกลัวว่าพี่ชายของตนจะเข้าใจผิดไปมากกว่านี้

                จีฮเยพูดต่อทันที เมื่อเห็นว่ายุนโฮยังคงยืนนิ่ง

            “พี่ลองคิดดูสิ ไม่มีใครที่ไหนยอมให้คนที่รู้จักกันได้แป๊ปเดียวจูบหรอกนะ ถ้าคนๆนั้นไม่มีใจให้”

            “แต่..ถ้าพี่บอกรักแจจุงไป แล้วแจจุงไม่รักพี่ตอบล่ะ” ร่างสูงถามด้วยใบหน้าที่สลดลงกว่าเก่า

            “ถ้าไม่ลองแล้วพี่จะรู้เหรอ” คำพูดสั้นๆของจีฮเยนั้น ทำเอาร่างสูงถึงกลับมีแรงตั้งใจบอกรักแจจุงขึ้นมาทันที

            .. ใช่ ถ้าเขาไม่ลองดูสักตั้ง แล้วจะรู้เหรอ ว่าผลลัพธ์มันจะออกมาเป็นยังไง ผมจะบอกรักแจจุง!! ..

            แต่ที่ยุนโฮจะออกไปบอกรักแจจุงนั้น ยุนโฮก็คิดอะไรบางอย่างได้ว่า ตกลงใครเป็นพี่เป็นน้องกันแน่?(ว่ะ)..==;..

“ขอบใจมาก น้องรัก พี่รักแกจริง ฮ่าๆๆๆ” ร่างสูงเอ่ยออกมาอย่างอารมณ์ดี(สุดๆ) แล้วหอมลงไปที่แก้มนิ่มของน้องสาวเต็มแรงอย่างรักใคร่(?)

ฟอด ดดดด!

“เฮอะๆ เก็บคำบอกรักของพี่ไปบอกพี่แจจุงเถอะ” จีฮเยเอ่ยออกมาอย่างเซ็งๆ  แล้วถูไปที่แก้มที่โดนพี่ชายตัวเองหอม แรงๆ อย่างไม่กลัวเจ็บ

            “พี่ไปบอกรักพี่แจจุงแล้วนะ^^” ว่าแล้วก็รีบวิ่งออกไปจากห้องจีฮเยทันทีโดยไม่หันมามองหน้าของน้องสาวตัวเองสักนิด ว่าเจ้าตัวอยู่ในอารมณ์ไหน..

.. ทีไอ้เรื่องแบบนี้กลับไม่ฉลาด แต่ไอ้เรื่องโฉยโอกาสกับพี่แจจุงนี่ฉลาดสุดๆเฮอะ! ..

##############

            “ฮึก ฮืออๆๆๆ” ร่างบางยังคงนั่งร้องไห้เงียบๆอยู่บนโซฟาภายในห้องของยุนโฮ ไม่ได้จะกลับเกาหลีอย่างที่ตัวเองบอก นั้นก็เพราะ ในกระเป๋าเขามีเสื้อผ้าซะที่ไหนล่ะ กระเป๋าปล่าวเฮอะ==;! แถมเขาไม่มีตั๋วเครื่องบินเกาหลีด้วยซ้ำ และอีกเหตุผลนึงก็คือเขาอยากจะนั่งรอ รอให้ยุนโฮออกมาบอกรักเขาก็แค่นั้น..  

                ในขณะที่แจจุงยังคงนั่งร้องไห้ คิดอะไรไปเรื่อยเปลื่อย จู่ๆก็มีแขนแกร่งของใครบางคนที่เขาจำได้ดีว่าเป็นของใคร มากอดเข้าที่คอเขาไว้ พร้อมกับใบหน้าหล่อที่แนบลงกับใบหน้าสวยของตน  และพูดประโยคที่เขาอยากฟังมากที่สุดออกมา

“ฉันรักนาย แจจุง” เพียงคำพูดสั้นๆของยุนโฮ ทำเอาแจจุงสะอึกสะอื้นออกมากกว่าเก่า ไม่ใช่น้ำตาแห่งความเสียใจ แต่เป็นน้ำตาแห่งความดีใจ 

.. ดีใจมาก ..

.. ดีใจจริงๆ ..

.. ดีใจที่ในที่สุดยุนโฮก็บอกรักเขาสักที ..

“อ้าว! ไหงกลับร้องไห้หนักกว่าเดิมล่ะ หืม? อย่าร้องไห้นะคนดี” ยุนโฮที่ตอนนี้ย้ายตัวเองมานั่งอยู่ข้างๆร่างบางแล้ว ใช้นิ้วหนาเกลี่ยเบาๆที่แก้มของแจจุงเพื่อซับน้ำตาของแจจุงออกไปอย่างอ่อนโยน เขาอยากให้แจจุงยิ้ม มากกว่าร้องไห้นะ..

“ฮึก ก็นายนั้นแล่ะทำฉันร้องไห้ ฮืออ ฮึก คำพูดขะ ของนายทำให้ฉันเสียใจรู้มั้ย คนบ้า!” ร่างบางพูดออกมาทั้งน้ำตา แต่ก็ไม่ลืมมองค้อนใส่ร่างสูงอย่างอนๆ ก่อนที่มือนิ่มจะฟาดเบาๆเข้าให้ที่แขนเรียวซึ่งเต็มไปด้วยมัดกล้ามของร่างสูง โทษฐานที่ทำให้เขาเสียใจ

“ยุนโฮขอโทษนะ ตอนนั้นยุนโฮคิดว่าแจจุงบอกรักผมเพราะต้องการจะแกล้งผมน่ะสิ ให้อภัยผมนะ รู้มั้ย? ผมรักแจจุงจนแทบคลั่งตายแล้วนะ” เอ่ยไปพร้อมกับทำหน้าตาน่าสงสาร พร้อมกับส่งสายตาระยิบระยับไปให้กับร่างบาง ทำเอาแจจุงถึงกับนั่งแก้มแดงแจ๋ อย่างเขินๆ

“ไม่ต้องมาพูดเลยนะ งอนแล้ว!” เป็นการงอนที่เปิดเผยมากเลย คิมแจจุง..

ปากอิ่มเอ่ยอย่างงอนๆแล้ว ก่อนจะนั่งหันหลังให้กับยุนโฮ เพราะไม่อยากให้ร่างสูงเห็นว่าตัวเองหน้าแดง แล้วก้มหน้างุด พร้อมกับแก้มใสที่ขึ้นสีระเรื่อยอย่างห้ามไม่ได้ประโยคแรกๆน่ะไม่ได้เขินหรอก แต่ไอประโยคหลังนี่สิ เขินเป็นบ้าเลยอ่ะ><

.. ‘ผมรักแจจุงจนแทบคลั่งตายแล้วนะ’ ..

อร๊ายยยยยยยย เขิน><!

“หันหน้าหนียุนโฮทำไมล่ะครับ” ว่าแล้ว ร่างสูงก็เนียนโอบกอดแจจุงจากด้านหลัง แล้วเอาคางเกยไหล่ของแจจุงอย่างออดอ่อน ทำให้ใบหน้าของทั้งคู่ยิ่งใกล้ชิดกันมากขึ้น เรียกให้ใบหน้าสวยขึ้นสีระเรื่ออย่างน่ารักได้ไม่ยาก

“ก็...”

“ก็อะไรครับ”

“...เขิน” พูดจบก็ก้มหน้างุด แสดงอาการอย่างที่พูดขึ้นมาเป็นหลักฐานให้ยุนโฮยิ้มอย่างชอบใจ แก้มใสๆของแจจุงกำลังขึ้นสีระเรื่อ ยิ่งได้มองใกล้ๆแบบนี้ อยากจะบอก! แจจุงโค-ตรน่ารัก อ๊ากกกกกกกก ภูมิใจ(ว่าที่)เมียสวย><!

“หึหึหึ..” หัวเราะออกมาด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ตามแบบฉบับ เรียกให้คนในอ้อมกอดต้องหันขวับมาทันที แต่กลับต้องทำให้ใบหน้าสวยแดงกล่ำขึ้นมากกว่าเก่า

“หัวเราะอะไรเล่า อ๊ะ..” เพราะทันทีที่แจจุงหันหน้ามาทำให้ใบหน้าของทั้งคู่ยิ่งใกล้ชิดกันมากขึ้น ดวงตาสีเข้มประสานเข้ากับดวงตากลมคู่สวยของแจจุงด้วยสายตาจริงจัง สายตา..ที่เต็มไปด้วยความรักมากมายที่เขามอบให้คนตรงหน้า

อยากให้แจจุงได้รับรู้ว่า เขารักแจจุงมากแต่ไหน แม้ช่วงเวลาที่เราได้พบกันจะเป็นระยะเวลาสั้นๆ แต่เวลาเพียงแค่นั้น กลับทำให้คนทั้งสองคนได้เรียนรู้ ได้รู้จักกับบางสิ่งบางอย่างที่ยิ่งใหญ่ บางสิ่งบางอย่างที่เขามอบให้แจจุงหมดหัวใจ บางสิ่งบางอย่างที่เรียกว่า..รัก..

“ฉันรักนายนะ แจจุง”

“รู้แล้วน่า..” พูดแล้วก็เสหน้าหลบทันที เพราะกลัวว่าร่างสูงจะเห็นใบหน้าอันแดงกล่ำของตัวเอง

.. งื้อ..แจจุงเขินนะ>//< ..

“แต่นายยังไม่บอกรักฉันเลยนะ”

“หา?” คำขอของยุนโฮทำเอาแจจุงถึงกับเบิกตากว้างอย่างตกใจ ยิ่งพอหันไปปล้วเจอกับสายตาอ้อนๆ ของยุนโฮ ที่แทบจะชิดกับใบหน้าของเขาในตอนนี้ หัวใจก็ยิ่งเต้นถี่รัวมากขึ้น

“บอกรักฉันหน่อยน้า...” ยุนโฮยังคงทำเสียงออดอ้อน ลมหายใจร้อนๆที่รดรินอยู่ตรงซอกคอขาว ก็ยิ่งทำให้หัวใจดวงน้อยๆสั่นไหว

“กะ...ก็ได้” เอ่ยจบ ใบหน้าสวยก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ แล้วจุ๊บลงเบาๆที่ปากหยักของยุนโฮ แล้วรีบผละออกมาทันที พร้อมกับพูดประโยคที่ร่างสูงนั้นรอฟังอยู่

“รักนายนะ ยุนโฮของฉัน>///<”

บอกออกมาอย่างเขินๆ จนยุนโฮแทบจะทนกับความน่ารักของคนตรงหน้าไม่ไหว จับคนสวยกดลงกับโซฟาซะเลย แต่แล้วคิดของยุนโฮก็ต้องจบลง เพราะว่ายัยน้องสาวตัวแสบของเขา(อีกแล้ว==;)

“โอ๊ะ! ช๊อตเด็ด! คิคิ” เสียงเล็กเอ่ยล้อพี่ชายของตัวเอง ทำให้ร่างสูงอดกับความน่าหมั่นไส้ของน้องสาวไม่ได้ต้องขว้างหมอนตามหลังของน้องสาวออกไป แต่มีเหรอที่จีฮเยจะหลบไม่ทัน แถมยังหันมาส่ายก้นไปมาให้พี่อย่างล้อเลียน

“จีฮเย!!! อย่าหนีนะ” ว่าแล้วคนถูกล้อเลียนก็ทนไม่ไหว ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วรีบวิ่งไล่เจ้าเด็กแสบไปทั่วห้อง

เรียกให้บรรยากาศที่เคยแสนหวานจนเลี่ยนในความคิดของจีฮเย กลับมาครึกครื้นด้วยเสียงหัวเราะจากทั้งสามคนอีกครั้ง



.. end ..


talk
ทุกุคนคงคิดใช่มั้ยว่าทำไมไม่มีเอ็นซี แต่อย่าเพิ่งด่าไรเตอร์กัน==' เพราะเอ็นซีมีแน่นอน แต่จะมีในspecialนะจ่ะ^^







หมายถึงรูปไหนเหรอค่ะ????