คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : ตอนที่ 11 พยาบาลจำเป็น (100%)
อนที่ 11 พยาบาลำเป็น (100%)
ภีษมะพยายามั้สิโยเร่วามเร็วให้ห่าออไป
มืออี้าวานโทรศัพท์หาพา้วยวามวามเป็นห่ว ทำให้รถบรรทุับามทันนเบียรถยน์หรูไหล่ทาไ้สำเร็
ประู้านนนั่้านับรถบรรทุเปิออมา หาแ่นในรถยัไม่ทันไ้้าวลมา
็้อรีบปิประูและรีบับรถหนีไปทันที
เพราะไ้ยินเสียบีบแรารถที่ับามมาัลั่น
เมื่อรถบรรทุับหนีไป
พารีบเปิประูลารถไปยัรถที่เสียหลัลไป้าไหล่ทาทันที
เธอะโนเรียนอยู่ในรถ้วยวามเป็นห่ว
หัวใอหิสาวแทบะหยุเ้นเมื่อพยายามเินลุยห้ารไปเห็นายหนุ่มฟุบหน้าอยู่ับพวมาลัย
เธอทุบประูรถให้ายหนุ่มเปิประูอย่าบ้าลั่ ลืมวามลัว ลืมิถึวามปลอภัย
ลืมโทรแ้ำรว ลืมิถึทุอย่าไปหม
ภีษมะไ้ยินเสียเรียแว่ว
ๆ ัลอยมา เาสะบัหัวไล่วามมึน และพยายามหันหน้าไปยัุที่ไ้ยินเสียนั้น
หัวใอายหนุ่มไปอยู่ยัาุ่มเมื่อเห็นใบหน้าีเียวอนที่เป็นห่ว
เารีบวานมือเปิประูรถออมา แล้ว็้อรีบาแนรับร่าบาที่โผเ้ามาอร้อไห้สะอึสะอื้นอยู่ับอ
ายหนุ่มรู้สึมึนหัวและปวามเนื้อัว
หาแ่ไม่มีเวลาสนใอาารอัวเอ
สิ่สำัที่สุสำหรับเาอนนี้ือร่าบาในอ้อมอ
เพราะไม่แน่ใว่าไอ้รถบรรทุันนั้นะย้อนลับมาอีหรือไม่ หลัา้มลูบลุ่มผมสลวยเพื่อปลอบวั
ายหนุ่มหันไปเปิประูรถเพื่อัารับเรื่อและล็อรถไว้
่อนรีบูมือบาไปยัรถอเธอ
พาร้ออะเป็นนับรถเอ
เมื่อเห็นรอยเียวาารระแทามใบหน้ามายและเลือหยาิ้วหนา
ภีษมะยินยอมเพียให้เธอผ้าเ็หน้าห้ามเลือ ายหนุ่มรีบับรถไปสถานีำรวและบอให้พาโทรไปแ้ำรว
แม้ว่าหิสาวอร้อให้เาไปโรพยาบาลเพื่อทำแผล่อน
แ่นเ็บลับอไปสถานีำรว่อน
ภีษมะัรามแน่นระับโทสะ
เพียแ่ิว่าถ้าเิพาิร่าแหไปับเา แล้วเป็นอะไรไปแม้แ่นิเียว
ร่าหนา็สั่นเทิ้ม้วยวามโรธ มือหนาำรอบพวมาลัยแน่น
วาล้า่อยอ่อนแสลเมื่อเห็นสีหน้าีเียวอน้า ๆ
ึะลอวามเร็วอรถลเพื่อให้สามารถบัับรถ้วยมือเียว
่อนะเอื้อมไปึมือบาที่วนเวียนับเลือบนหัวิ้วให้ลมาุมพิหนั ๆ
หลายรั้ปลุปลอบ
“อบุน้ำผึ้ที่่วยผมไว้อีแล้ว แ่่อไปน้ำผึ้โทรศัพท์ไปแ้ำรว็พอ
ห้ามลารถเพื่อ่วยผมแบบนี้อีนะรับ”
ายหนุ่มล่าวอบุและห้าม้วยวามเป็นห่ว หิสาวไ้แ่ส่ายหน้า
ฝืนลี่ยิ้มอบลั้นน้ำาไว้อย่าสุวามสามารถ
เมื่อภีษมะอรถหน้าสถานีำรว
หิสาว็ปล่อยโฮออมาอย่าโล่ใับเหุาร์น่าหวาลัวที่ผ่านมา
ายหนุ่มึร่าบามาอปลอบโยนและุมพิลาระหม่อมปลอบวั
นเสียสะอื้นาลึ่อยเ็น้ำาให้อย่าอ่อนโยน
หลัาแ้วามที่สถานีำรวและให้ปาำเรียบร้อยแล้ว
ภีษมะโทรบอผู้ารเสสรร เพื่อนสนิทอลุ และอร้อไม่ให้บอวันัย
เพื่อนรัอลุโวยวายเสียัลับมา้วยวามเป็นห่ว
เสสรรรับปาว่าะไม่บอวันัยืนนี้ แ่ะบอในรุ่เ้าทันที
ายหนุ่มไ้แ่อบุเมื่อไ้ยินเสียเสสรระโนโหวเหวสั่ลูน้อมือีให้ลมาสืบีนี้ทันที
พาบอายหนุ่มให้ไปโรพยาบาลเพื่อทำแผลและรวเ็ร่าาย
นเ็บอิออผลัผ่อนอเป็นวันพรุ่นี้
แ่เอสายาาั้นน้อทำามำสั่โยไม่บิพลิ้ว
แทบไม่น่าเื่อว่าแม่เสือสาวที่บัับู่เ็เาอนนี้ะเป็นนเียวับลูแมวน้อยที่ร้อไห้สะอึสะอื้นับอเาอย่าวัเสียเมื่อว่าั่วโมที่ผ่านมา
นายแพทย์สั่ให้ภีษมะนอนรัษาัวเพื่อูอาารที่โรพยาบาล
หลัาผลารรวเ็สมอไม่ไ้รับารระทบระเทือน
มีเพียรอยฟ้ำและแผลแที่ิ้วาารระแทอย่าแร
ายหนุ่มึันะลับไปพัฟื้นที่บ้าน
แ่เมื่อเอสายาอ้อนวอนแมบัับอเ้าอไ้แล้ว็้อยอมทิ้ัวลนอนโยไม่มีปาเสีย
หาแ่มี้อแม้ว่าหิสาว้อเป็นนเฝ้าไ้ เธอไ้แ่ึามอนเ็บ
แล้วเินออไปหยิบระเป๋าเสื้อผ้าในรถ
เมื่อพาอาบน้ำแ่ัวเรียบร้อยออาห้อน้ำ
นป่วย็หลับไปแล้ว
หิสาวเินไปหยุอยู่้าเียึผ้าห่มสีาวที่เลื่อนลเือบถึเอวมาลุมอว้า
เธอแะหลัมือบนหน้าผาว้าและยิ้มพอใเมื่อสัมผัสับวามอุ่นปิ
นิ้วเรียวเอื้อมไปแะรอย้ำ้าแ้มแผ่วเบา
เธอละปลายนิ้วาหน้าม่อนที่ะลาไล้ไปถึปาหนาหยึลึไ้รูปามที่ใ้อาร
แ่มือบาลับถูึไปประทับูบ้วยริมฝีปาอุ่นั แล้ววาไว้บนอว้าไม่ยอมปล่อย
ทั้ ๆ ที่ายัปิสนิท หิสาวทรุัวนั่บนเ้าอี้้าเียพยาบาล
และปล่อยมือัวเอไว้บนออนไ้ึุ่มไว้อย่าหวแหน
พาโทรศัพท์แ้อาารป่วยอภีษมะแ่อนัา
เลานุารเออใับเหุาร์ที่เิึ้นับเ้านายนเอยให่ แล้ว็้อรีบวาสายเมื่อไ้ยินเสียเอะอะโวยวายาประู
วันัยเปิประูเ้ามาเล่นานหลานายที่ไม่ยอมโทรบอั้แ่เมื่อืนที่เิเรื่อ
ผู้เป็นลุเพิ่ทราบเรื่อาเสสรรเมื่อเ้ามื ็บึ่รถมาระยอทันที
และเมื่อไ้ำอบไม่เป็นที่น่าพอใาหลานายว่าไม่อยาให้นเอใ
ผู้สูวัย็หันไปเล่นานพาในานะสมรู้ร่วมิ่อ
หิสาวไ้แ่ยิ้มแหยเมื่อนาน
ๆ ทีะเห็นเ้านายผู้มีอารม์ีเป็นนิสินโรธเป็นฟืนเป็นไฟนานี้
วบนวันัยไ้ระบายวามอัอั้นันใ้วยวามเป็นห่วหลานายและลูน้อนโปรเรียบร้อย
เาึหันไปอบใพาที่่วยเหลือภีษมะไว้อีรั้
หลัานป่วยหลับไปอีรั้้วยฤทธิ์ยา
วันัยพาพาไปอนโมิเนียมหรูิทะเลึ่เป็นที่พัอเธอในระหว่าทำานให้บริษัทไทย
ออี่ เ้านายอนุาให้เธอหยุพัผ่อนหลัาผ่านเหุาร์น่าใ
เพราะว่าะไ้นอน็ล่วเลยวันใหม่ และารนอนที่โรพยาบาล็ไม่น่าะหลับสบายนั
พาื่นึ้นมาเมื่อไ้ยินเสียโทรศัพท์รีร้อ้าหูหลัาีบหลับไปไม่ี่ั่วโม
เธอเอื้อมมือไปรับโยายัปิอยู่ และาสว่าาอาารัวเีย
เมื่อไ้ยินเสียอ่อนแรอนปลายสาย
“ุภีม เป็นอะไรหรือเปล่าะ”
“เป็นรับ หนัมา”
“ั้นน้ำผึ้ะรีบไปเี๋ยวนี้นะะ”
หิสาวลนลานแ่ัวและรีบับรถไปโรพยาบาล้วยวามร้อนใ
เธอเาะประูและผลัเ้าไปทันที่อนไ้รับอนุา และมอหานป่วย้วยวามเป็นห่ว
แ่ลับเอนป่วยนั่พิหมอน้อนันอยู่ที่หัวเียพร้อมโน๊บุ๊บนั โยไม่มีทีท่าว่าะมีอาารหนัอย่าที่บอเธอ
“ุภีมเป็นอะไระ” หิสาวถามนป่วยเสียแ็
โยไม่สนใเ้านายัวเอที่นั่อยู่หน้าโน๊บุ๊บนเียนอนนเฝ้าไ้เ่นเียวับหลานาย
“เป็นสิรับ หนัมา้วย” อีฝ่ายอบและส่ยิ้มหวานนน่าหมั่นไส้
“เป็นอะไระ น้ำผึ้็เห็นว่าสบายีมา” ประโยสุท้ายเน้นหนัอย่าประ
“เป็นโริถึน้ำผึ้หนัมารับ”
ำอบน้ำเน่าอนป่วยทำให้นถามอึ้นพูไม่ออ
วันัยลุออไปาห้อเียบริบอย่ารู้ใหลานาย
ถึแผนที่เาพยายามเลี้ยล่อมไม่ให้พาเอารถไปเอ เพื่อให้ภีษมะไ้มี้ออ้าอยับรถบริารหิสาวะไม่ประสบผลสำเร็
แ่เ้าหลานาย็สาน่อเอไ้อย่าีทีเียว
พาหันหน้าเลิ่ลั่ไปมอเ้านาย้วยวามเินอาย
และถอนหายใโล่อเมื่อไม่เห็นวันัย เธอหันหลัเินหนี
เพราะไม่รู้ะทำหน้าอย่าไร นพูลับทำหน้าระรื่น ไม่ไ้รู้สึระาผู้เป็นลุสันิ
แ่ยัเินไปไม่ถึประูห้อ
็้อรีบถลาลับมายัเียนไ้เมื่อไ้ยินเสียร้อรวราอย่าเ็บปว
หิสาวถลาลับมาละล่ำละลัถามอาารอย่าเป็นห่ว
ภีษมะ้มหน้าลุมมับบ่นปวแผล
หิสาวโน้มัวไปูที่ิ้วเ้มนหน้านวลห่าาหน้านป่วยไม่ถึนิ้ว
แล้วริมฝีปาอุ่นั็ลบนลีบปาอิ่มโยไม่ทันั้ัว
มือหนาประอแ้มนุ่มไว้อย่าทะนุถนอม ามหวานื่นระหน่อย ๆ
พริ้มหลับรับุมพิบาเบาราวปีแมปอที่แะลมาบนแพนาอน
่อนะลาเรื่อยมาบนสันมูโ่สวย และบลบนเรียวปาสีรอเบอรี่สเพื่อูิมวามหอมหวานเนิ่นนาน
ถ้อยำที่เรียม่อว่าถููลืนหายไปพร้อมรอยุมพิ
ว่าายหนุ่มะผละาวามหวาน่ำ็ทำเอาหิสาวแทบยืนทรัวไม่อยู่
ริมฝีปาหยัลึไล้เรื่อยไปทั่วพวแ้มระเรื่อ
หิสาวึุหน้าับออายหนุ่มแน่นหนีสัมผัสร้อนผ่าว ไม่ว่าเาะันร่าบาออห่าเพื่อมอวหน้าสวยเี่ยวอย่าไร
แนเรียว็รัรอบัวเาแน่นไม่ยอมยับ
ายหนุ่มหัวเราะเอ็นูและพออพอใที่ถูนัวบาอแนบิ
นแล้เ็บหนัวัายาวทั้สอล้าเียพยาบาล
ร่าเพรียวบาึอยู่รลาท่อนาแ็แร ายหนุ่มยับวแนรัร่าบาแน่นึ้น
และโยัวเบา ๆ เหมือนารโอ๋เ็เล็เพื่อให้หายโรธาารถูลั่นแล้
ภีษมะอิไม่ไ้ว่าร่าบาไร้เียสาในอ้อมอเป็นอเานเียว
ไม่เยมีผู้ายหน้าไหนไ้สัมผัสร่าามเ่นเามา่อน
ายหนุ่มอยาร้ออเป็นเ้าอเธอเพียนเียว ถึอีีหนึ่อหัวใะแย้ว่าเาือนมาทีหลั
ทั้ ๆ
ที่เยสาปส่ผู้หิที่บับผู้ายอายุอ่อนว่าหลายปีเหมือนโแ่ินห้าอ่อนและปิาับัวเอว่าะไม่แย่ออใรเ็า
หาแ่หัวใลับส่สัาบอให้ทำามวามรู้สึอหัวใ
เาอยาเป็นนเห็นแ่ัวัเ็บหิสาวให้ในอยู่แนบายเ่นนี้ลอไป
ายหนุ่มหลับาหยุวามวามิอันสับสน
บหน้าแนบลุ่มผมสลวยเพื่อิถึเพียร่าอ่อนนุ่มในอ้อมแนเท่านั้น
พาเหลือบามอเสี้ยวหน้าม้วยวามรู้สึอบอุ่น
เธออยาถามเ้าออ้อมอว่าสัมผัสอเามีวามหมายลึึ้เพียใ
สัมผัสอ่อนโยนนี้ะรารึอีนานแ่ไหน
หรือเพียั่ว้ามืนะาหายลายเป็นเรี้ยวราเหมือนเิม
เธอะลายเป็นผู้หิใ่ายที่ยอมรับสัมผัสอ่อนหวาน่ายายหรือไม่
หิสาวหลับาหยุวามวามิอันสับสน
เรียวปาอิ่มแนบลบน้นอแ็แรทำามสัาอหัวใโยิถึเพียเ้าออ้อมแนอบอุ่นเท่านั้น
ไม่มีำพูใ
ๆ ออมาาปาอนทัู้่
เพราะ่าลัวว่าำพูที่หลุออมาะเป็นารเริ่ม้นให้เวลาเิน่อไป
เพราะทั้เาและเธออยาหยุเวลาอันอ่อนหวานไว้เพียรนี้
*******************************************
สามารถโหลอ่านเล่มเ็มนบบริบูร์ ไ้้าล่านี้นะะ
อบุ่ะ
 |
|
ความคิดเห็น