คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter2-50%
ปานฉัตรหอบหิ้วถุงขนมและของกินมากมายที่หล่อนซื้อเพื่อเอาไปฝากคนที่บ้านเข้ามายังร้านเคเอฟซี เธอเลือกเอาของไปวางบนโต๊ะในโซนที่ยังว่างอยู่ก่อนจะเดินไปสั่งซื้อชุดเบอเกอร์ที่มาพร้อมเป๊ปซี่และมันบดของโปรด ก่อนจะมานั่งรับประทานอยู่เงียบๆในมุมที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัว ทันใดนั้นเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือที่วางไว้ใกล้มือก็ดังขึ้นก่อนจะเห็นว่าเป็นเบอร์ของพีระวัฒน์ที่เป็นลูกค้ามานัดรับโปรแกรมนั่นเอง
“สวัสดีค่ะคุณพีระวัฒน์ ตอนนี้ฉัตรมาถึงเคเฟซีแล้วนะคะ คุณอยู่ไหนคะ”
“ผมกำลังเดินเข้ามาในร้านครับ คุณนั่งอยู่ตรงไหนเหรอ เดี๋ยวผมจะเดินเข้าไปหา”
“ฉัตรนั่งอยู่โต๊ะด้านในตรงริมกระจกค่ะ สวมเสื้อยืดโปโลสีขาว เดินเข้ามาแล้วคุณจะเห็นค่ะ”
ขณะที่พีระวัฒน์เดินเข้ามายังโต๊ะที่ปานฉัตรได้บอกเอาไว้ ชายหนุ่มก็ได้เห็นหญิงสาวที่ดูจากท่าทางแล้วน่าจะเป็นคนที่ทำให้เขาต้องมาพบ เธอกำลังถือโทรศัพท์แนบหูก่อนจะยืนสอดส่ายหันมองไปรอบๆราวกับว่ามองหาเขาเช่นกัน สองขายาวของเขากำลังเดินไปยืนอยู่ใกล้เธอ แต่เจ้าหล่อนมัวแต่หันมองด้านอื่นอยู่จึงไม่ทันเห็นเขา
“คุณพีระวัฒน์เห็นฉัตรยังคะ คุณอยู่ทางไหน ทำไมฉัตรไม่เห็น”
“คุณก็หันมาสิครับ ผมอยู่ตรงหน้าคุณแล้ว” หลังจากพูดจบเขาก็ตัดสายสนทนาทันทีและหย่อนโทรศัพท์ลงในกระเป๋ากางเกงราวกับว่ามันไม่ใช่สิ่งจำเป็นอีกต่อไป เมื่อหญิงสาวหันมาก็พบกับผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ใบหน้าของเขาเรียกว่าหล่อขั้นเทพคงไม่ผิดนัก รูปร่างสูงน่าจะประมาณไม่ต่ำกว่า180เซนติเมตร แม้จะสวมใส่ชุดสบายๆอย่างเสื้อยืดคอกลมกับกางเกงยีนส์และรองเท้าแตะของผู้ชายแต่ก็ไม่ได้กลบรัศมีความหล่อของเขาได้เลย เพราะมัวแต่ทัศนาตัวเขาอย่างเพลิดเพลิน หากไม่มีเสียงทักของคนตรงหน้าคงทำให้เธอมองไปอีกนาน
“สวัสดีครับ คุณคงเป็นคุณฉัตรใช่ไหมครับ”
“สวัสดีค่ะคุณพีระวัฒน์ เชิญนั่งสิคะ ว่าแต่คุณทานอะไรมาหรือยัง ทานด้วยกันสิคะ”
“ยังไม่ทานอะไรมาเลยเหมือนกันครับ ผมส่งงานอาจารย์เสร็จก็รีบออกมาพบคุณเลย ขอโทษนะครับที่ทำให้รอ ว่าแต่ถ้าผมทานกับคุณแค่นี้คงไม่ทำให้อิ่มหรอกครับ เอาเป็นว่าผมไปสั่งเพิ่มมาดีกว่า” ว่าแล้วชายหนุ่มก็ลุกขึ้นไปยืนเข้าคิวเพื่อรอสั่งอาหาร ปล่อยให้หญิงสาวได้แต่นั่งอึ้งกับท่าทางของชายหนุ่ม ดูเหมือนเขาค่อนข้างพูดเก่งกว่าเธอเสียอีก ขนาดเธอถามไปนิดเดียวแต่เขาก็ตอบมาเสียยาวเหยียดไม่เหมือนกับคนที่เพิ่งได้เจอหน้ากันครั้งแรก กลับเป็นหล่อนเสียอีกที่ไม่กล้าพูดอะไรกับเขามากนักนอกจากเสียว่าทักทายตามมารยาท แค่เห็นหน้าเขาแล้วพาลให้หล่อนรู้สึกแปลกๆ แม้แต่มือไม้ก็รู้สึกเกะกะ ถ้าไม่มีของกินให้หยิบจับที่วางตรงหน้าเธอก็คงทำอะไรไม่ถูกเสียแล้ว ในทางกลับกันปานฉัตรคงไม่รู้ว่าพีระวัฒน์ก็รู้สึกไม่ต่างจากหล่อนเพียงแต่เขาเลือกที่จะพูดออกมายาวเหยียดเพื่อกลบอาการประหลาดที่เกิดขึ้นเมื่อได้สบตาเจ้าหล่อน ไม่ว่าจะเป็นใบหน้าที่หวานซึ้ง อีกทั้งขณะตอนที่เธอกล่าวทักทายเขามันทำให้เห็นว่านอกจากรอยยิ้มที่ส่งมา ดวงตาของเธอกลับมีรอยยิ้มเช่นกัน เขาไม่ได้คาดคิดแม้แต่นิดเดียวว่าผู้หญิงที่เขาแอบมองที่งานขายอาหารสี่ภาคตรงลานกิจกรรมเมื่อตะกี้คือคนเดียวกับผู้หญิงที่เขาต้องมาพบเจอในวันนี้ หากไม่หาทางเลี่ยงออกมาเพื่อเข้าแถวรอสั่งอาหาร เขาคงเกิดอาการไปต่อไม่ถูกแน่ๆ
หลังจากได้อาหารตามรายการที่สั่งเรียบร้อยแล้ว พีระวัฒน์ก็ถือถาดที่บรรจุอาหารที่พนักงานให้มาเดินไปวางบนโต๊ะที่หญิงสาวกำลังนั่งรอก่อนที่จะนั่งลงเตรียมรับประทาน เขาสังเกตว่าปานฉัตรมีท่าทางประหม่าเล็กน้อยและไม่ค่อยจะกล้าลงมือทานอาหารที่วางอยู่ตรงหน้าของเธอ จึงอดไม่ได้ที่จะต้องทำลายอาการนั้นด้วยการชวนคุยให้รู้สึกเป็นกันเอง
“ผมเห็นคุณฉัตรทานเบอเกอร์ไปยังไม่ถึงครึ่งเลย อิ่มแล้วเหรอครับถ้ายังไม่อิ่มก็มาทานต่อด้วยกันเถอะ ถือเสียว่าทานเป็นเพื่อนผม เราทานไปด้วยคุยไปด้วยก็ได้ครับ”
“เอ่อ ก็ได้ค่ะ งั้นเราลงมือทานกันเถอะค่ะ” หญิงสาวรับคำเสียงเบา แต่ไม่ทันจะได้หยิบแฮมเบอเกอร์เข้าปากชายหนุ่มก็ทักท้วงขึ้นมาจนเธอได้แต่ถือมันค้างเอาไว้
“คุณเรียกผมว่าพี่พีดีกว่า เพราะเท่าที่ทราบมาคุณยังเรียนอยู่ปี2ส่วนผมเรียนปี4แล้วก็เท่ากับว่าคุณยังเป็นรุ่นน้องของผมอยู่ ส่วนผมจะเรียกคุณว่าน้องฉัตรแล้วกันและแทนตัวเองว่าพี่พีด้วย ดีมั้ย พี่ว่าดูเป็นกันเองด้วยไม่ต้องมาพิธีรีตองกันหรอก” ชายหนุ่มพูดไปโดยที่ปากของเขายังเคี้ยวเนื้อไก่เคเอฟซี ท่าทางดูสบายๆต่างจากหล่อนที่รู้สึกอึ้งปนประหม่าเล็กน้อย จะไม่แปลกใจได้อย่างไรก็ในเมื่อที่ผ่านมาเธอเขียนโปรแกรมให้ลูกค้ามาก็หลายคนแล้ว โดยส่วนมากหลังจากพวกเขารับไฟล์งานเสร็จส่วนเธอก็รับเงิน ต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปไม่เคยต้องมานั่งพูดคุยหรือทานอาหารด้วยกันอย่างนี้เลย
พระนางเราก็ได้เจอกันแล้วนะคะ ทานอาหารด้วยกันมื้อแรกก็เป็นKFCด้วยนะ
นี่มันคือเรื่องจริงของชีวิตนักศึกษาเมื่อ8-10ปีก่อนเลยนะคะ จะมีอาหารอะไร
ที่พอกับกำลังทรัพย์นอกจากพวกอาหารขยะทั่วไปนี่แหละ ถ้านักศึกษาสมัยนี้
ไรเตอร์เห็นมีเงินกินอาหารดีๆกว่าKFCกันเยอะเลย
ปล.ถ้าอ่านช่วงไหนแล้วขัดๆไปบ้าง สามารถแนะนำมาได้เลยนะคะ
เรื่องภาษายังไม่เป๊ะ แต่เรื่องความเละเทะไรต์สามารถค่ะ 555
ความคิดเห็น