คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter1-25%
บริเวณอาคารเรียนคณะวิศวกรรมโยธาของมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงด้านวิศวกรรมศาสตร์ติดอันดับต้นๆของประเทศไทย บรรยากาศในวันนี้ค่อนข้างเงียบกว่าปกติ ด้วยส่วนใหญ่มีนักศึกษาที่สอบเสร็จและทยอยปิดเทอมกันไปบ้างแล้ว ส่วนที่เหลือบ้างยังสอบไม่เสร็จหรืออาจติดทำงานส่งอาจารย์ ถัดไปจากอาคารเรียนใต้ต้นไม้ใหญ่ก็มีโต๊ะม้าหินอ่อนที่ถูกจัดวางไว้ให้บรรดานักศึกษาได้นั่งอ่านหนังสือหรือพักผ่อนตามอัธยาศัยใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งมีนักศึกษาคณะวิศวะสี่คนกำลังนั่งปรึกษาเกี่ยวกับงานที่จะต้องทำส่งอาจารย์ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าเพื่อที่จะได้ทำเรื่องขอจบการศึกษาได้อย่างสมบูรณ์ ท่ามกลางบรรยากาศที่เคร่งเครียดมีนักศึกษาชายที่นั่งโดดเด่นกว่าเพื่อนนักศึกษาคนอื่นๆ พีระวัฒน์ รัตนไพบูลย์เกียรติ ผู้เป็นเจ้าของใบหน้าอันหล่อเหลาตามแบบฉบับหนุ่มเมืองเหนือ ไม่ว่าจมูกที่โด่งเป็นสันคิ้วเข้มได้รูปรับกับดวงตายาวรีชั้นเดียวมาพร้อมกับผิวขาวเหลืองชวนให้นักศึกษาสาวที่เดินผ่านไปมาละแวกนั้นต่างพากันเหลียวมอง
ดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่คมกำลังกวาดมองเอกสารการเรียนที่อยู่ในมืออย่างเคร่งเครียด เมื่อนึกถึงงานวิจัยที่ต้องทำส่งอาจารย์เพื่อขอจบการศึกษาในไม่กี่เดือนข้างหน้านี้ ซึ่งนับว่าเป็นสิ่งที่ยากยิ่งสำหรับนักศึกษาที่ต้องการจะขอจบและเขาก็ตั้งมั่นอย่างแน่วแน่ว่าต้องทำให้สำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี
“พี นายหาคนเขียนโปรแกรมที่เราจะเอามาประกอบการทำโปรเจ็คจบได้หรือยังวะ”เป็นเอกหรือที่เพื่อนๆในกลุ่มเรียกว่าเอก เอ่ยถามขึ้นมาขณะที่ทุกคนนั่งวางแผนงานวิจัยที่เต็มไปด้วยอาการตึงเครียด
“ยังเลย นี่ก็กำลังมองหาอยู่แต่หายากชะมัด ที่เจอก็เอาค่าจ้างแพงลิบลิ่ว ไม่ไหวว่ะเพื่อน ฉันอยากได้ที่เป็นนักศึกษารับเขียนโปรแกรมหารายได้พิเศษมากกว่า นอกจากไม่แพงแล้วยังเป็นการช่วยให้พวกเขามีรายได้ด้วย นายพอที่จะแนะนำใครให้ฉันได้บ้างมั้ย” พีระวัฒน์ส่ายหน้าพร้อมทั้งตอบคำถามเพื่อนด้วยอาการเหนื่อยล้าพร้อมทั้งร่ายยาวถึงเหตุผลอย่างต้องการระบาย
“นายลองไปหานักศึกษารับเขียนโปรแกรมในเว็บบอร์ดตามเว็บไซต์ของมหาวิทยาลัยต่างๆดูสิ ฉันว่าน่าจะมีคนมาลงประกาศรับเขียนโปรแกรมอยู่นะ เออ เดี๋ยวลองโทรถามน้องยิ้มแฟนของฉันให้ละกันเผื่อเธอจะรู้” เป็นเอกแนะนำเพื่อนสนิทของเขาพร้อมทั้งเสนอทางเลือกให้อย่างหวังดี“อืม ขอบใจนายมาก ยังไงก็ช่วยหน่อยละกัน” พีระวัฒน์พูดพลางตบบ่าของเพื่อนอย่างต้องการขอบคุณ“ไม่เป็นไรหรอก เอาหน่าอย่าคิดมาก ฉันช่วยนายอยู่แล้ว พี” เป็นเอกตกปากรับคำเพื่อคลายกังวล
บรรยากาศพลบค่ำในแมนชั่นไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยดังกล่าวมากนัก ซึ่งเป็นที่ทราบกันอยู่แล้วว่าส่วนใหญ่ผู้เช่าพักอาศัยจะเป็นนักศึกษา หากยามปกติเวลานี้ก็คงมีเสียงจอแจแต่วันนี้ต่างไปตรงที่ว่าช่วงนี้เป็นฤดูแห่งการสอบ นักศึกษาต่างคร่ำเคร่งอ่านหนังสือกันอย่างหนักทำให้ดูสงบกว่าปกติโดยสิ้นเชิง พีระวัฒน์ ก็ได้เช่าแมนชั่นที่นี่พักเช่นเดียวกับเพื่อนนักศึกษาคนอื่นๆ ด้วยขนาดห้องไม่เกินยี่สิบห้าตารางเมตรพร้อมกับมีเฟอร์นิเจอร์พื้นฐานให้ผู้เช่าอย่างเสร็จสรรพ ทำให้นักศึกษาที่รักความสันโดดและชอบความเรียบง่ายเช่นเขาสามารถพักได้อย่างไม่รู้สึกลำบากแต่อย่างใด แม้ว่าเบื้องหลังชายหนุ่มรูปหล่อคนนี้จะเป็นทายาทของเจ้าของบริษัทรับเหมาก่อสร้างยักษ์ใหญ่ติดระดับประเทศ เขาเป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของเจ้าสัวพีระ รัตนไพบูลย์เกียรติกับมารดาที่เป็นสาวเมืองเหนือซึ่งผู้คนต่างเรียกว่าคุณวัชราหรือแม่เลี้ยงวัชรา ก่อนหน้าที่พีระวัฒน์จะเข้าศึกษาต่อที่สถาบันนี้ บิดาและมารดาของเขาต่างพากันรบเร้าให้พักที่คฤหาสถ์หรูหรือคอนโดส่วนตัวพร้อมทั้งเสนอของขวัญของการสอบติดเป็นรถยุโรปป้ายแดงตามวิสัยของคนมีฐานะร่ำรวย แต่ชายหนุ่มยืนกรานว่าต้องการจะใช้ชีวิตเหมือนนักศึกษาคนอื่นๆ พักหอพักใกล้มหาวิทยาลัยและนั่งรถประจำทางไปเรียน เขาไม่ชอบการทำตัวโดดเด่นหรืออวดความร่ำรวยของตัวเองแบบลูกคนมีอันจะกินที่เห็นได้โดยมากในสังคมปัจจุบัน
“กริ๊ง! กริ๊ง!” เสียงโทรศัพท์จากมือถือของชายหนุ่มที่วางอยู่บนโต๊ะดังขึ้น ขณะที่เขากำลังนั่งอ่านหนังสือสอบ ทำให้เขาต้องเบนสายตาเพื่อดูเบอร์ทีโทรเข้ามาก่อนจะกดรับสายและกรอกเสียงลงไป “มีไรเปล่าเอก ถ้านายจะชวนฉันไปส่องสาว ช่วงนี้ขอบายนะเพื่อน”
“แหม น้อยๆลงหน่อยนะนายพี ฉันแค่โทรมาบอกเรื่องนักศึกษารับเขียนโปรแกรม พอดีวันนี้น้องยิ้มโทรมาบอกว่าที่มหาวิทยาลัยที่หล่อนเรียนมีเพื่อนนักศึกษาที่พักห้องติดกันรับจ้างเขียนโปรแกรมด้วยแหละ แถมน้องคนนั้นเป็นนักศึกษาไอทีเสียด้วย แจ่มเลยว่ะ นายสนใจหรือเปล่า” เป็นเอกสาธยายถึงเหตุผลที่ทำให้เขาต้องโทรมารบกวนเวลาอ่านหนังสือของเพื่อนอย่างอารมณ์ดี
“จริงเหรอ สนใจสิ แล้วฉันต้องทำยังไง ติดต่อน้องคนนั้นได้ที่ไหน น้องเขาเรียนชั้นปีที่เท่าไหร่ ยังไงวะ” พีระวัฒน์แสดงอาการดีใจอย่างสุดฤทธิ์จนรีบถามข้อมูลเพื่อนของเขาอย่างลุกลี้ลุกลน
“จริงสิวะ ว่าแต่ข้อมูลที่นายถามมา นายไปถามน้องคนนั้นเองละกัน นายติดต่อน้องเค้าได้ที่อีเมลล์xxx@hotmail.comน้องยิ้มให้ข้อมูลมาเท่านี้แหละ หลังจากนี้นายต้องไปคุยกับเธอเองละกัน อ้อ! เธอชื่อ ปานฉัตร แต่เห็นแฟนของฉันเรียกฉัตร ยังไงแกก็ลองไปทำความรู้จักกับเธออีกทีแล้วกันนะ” เป็นเอกเริ่มบอกรายละเอียดตามที่เขาได้มาจากแฟนสาวที่เรียนอีกสถาบันให้กับเพื่อนของเขา
ตั้งใจจะมาอัพแค่เสาร์-อาทิตย์แต่ไปๆมาๆ ใจอ่อนไม่ได้
เลยเอามาลงให้รีดเดอร์อ่านกันเสียเลย ถ้าแต่งได้เยอะ
ก็จะมาอัพให้อีกนะคะ วันนี้เอาเท่านี้ไปก่อนเด้อ
ความคิดเห็น