(ยักษ์)รัก...จอมใจเจ้าเอย(hot)+

                            ****นิยายเรื่องนี้ แต่งจากจินตนาการค่ะ เพื่อถ่ายทอดจินตนาการตามใจคนอยากเขียนค่ะ

                                    ****ผิดพลาดอันใดต้องขอโทษ ณ ที่นี้ค่ะ

 "คุณคงเคยได้ยินแค่นิทานเรื่องรจนากับเงาะป่า แต่คุณคงยังไม่เคยฟังนิทานอีกเรื่องหนึ่งมันแสนขมขื่นที่จะเล่าให้ฟัง ชายผู้มีใบหน้าดุร้ายและเลวทราม ซึ่งหลงรักในตัวสตรีที่สูงเกินจะเอื้อม 

และเขา....ฆ่าเธอ

     "ตอนคุณกอดฉัน คุณหรือไหมว่าฉันรู้สึกอะไร....เจ็บปวดเหมือนร่างจะแหลกไปทั้งร่าง"" 

                    เธอว่าเสียงขื่น น้ำตาไหลรินห้ามตัวเองไม่ได้ ทั้งที่เขาไม่ได้ทำอะไรให้บาดเจ็บหรือรุนแรงแม้แต่น้อย  อสุรินทร์นิ่วหน้าแววตาเจ็บปวด คำสาปที่เขารู้อำนาจของมันดี ว่าเขามิอาจแตะต้องตัวเธอ แม้ปรารถนา แม้รักเธอ นั่นก็เป็นเพราะ....

                    

                    

จะกล่าวนามถึงยักษ์หนึ่งซึ่งโตใหญ่

        แห่งยักษ์ไทยยักษ์เทศทุกเขตขันธ์

แนบสถิตทุกภพจบอนันต์

 น่าหวาดหวั่นยักษ์นี้ทุกที่ไป 

มิใช่ยักษ์วัดโพธิ์โมโหเกรี้ยว

 ยืนแยกเขี้ยวยิงฟันน่าหวั่นไหว

 มิใช่ยักษ์วัดแจ้งแสยงใจ

 ตาเป็นไฟร้อนเร่าเฝ้าอาราม

 มิใช่ยักษ์ยกกระบองเฝ้าจ้องดู

ที่รู้รู้ยักษ์นี้น่าเกรงขาม

 มันสนใจผู้คนค้นติดตาม

ทุกโมงยามคอยเหลือบเขมือบคน 

  CR.  http://www.thaipoem.com/poem/113299   

                                                           

                      

               "กำไลนั้นแปลกดีนะค่ะ ปกติผู้ชายไม่ใส่กำไร ดีไซน์ก็แปลกคาดไม่ถึงว่าคุณจะนิยมของแบบนี้ด้วย"

               ภุมรินเอ่ยถามแววตาสงสัย อุสรินทร์ยิ้มทั้งหน้าและแววตาก่อนตอบอย่างหนักแน่น 

               "ไม่ได้นิยมขนาดนั้นหรอกครับ แต่มันเป็นของแทนตัวของผู้หญิงที่ผมรัก"

                    แสงสีขาวเรืองรองมีเพียงตนที่เห็นเท่านั้น เศษเสี้ยวของตัวแทนเธอ กรุ่นกลิ่นทิพย์ไม่มีวันลางเลือน

               "ก็สวยดีค่ะ"

               ปากตอบเขาไปอย่างนั้น แต่หัวใจเธอเล่า ทำไมต้องรู้สึกเจ็บแปลบ ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ เมื่อเห็นแววตาของเธอถึงไม่อาจอ่านใจมนุษย์ได้ทุกคนแต่กิริยาแบบนี้ก็พอรู้ ช่างน่าขำ ที่ภุมริน หึงแม้กระทั่งตัวเอง!

                                

                                       

                                       หยิบอักษร อ้อนรักสลักจิต เนรมิต วาดวิมาน ผ่านภาษา 

                                       วางเรียงร้อย ถ้อยคำ จำนรรจา ด้วยรส เสน่หา พาจำนน 

                                        เพียงเพราะรัก ภักดี ทวียิ่ง ยามแอบอิงอุ่นไอ ไร้สับสน 

                                      ปรารถนา รุ่มร้อนดั่งต้องมนต์ ยากหลุดพ้น พิษรัก ยักษ์กุมภัณฑ์    

                                          CR. https://writer.dek-d.com/story/writer/viewlongc.php?id=1703565&chapter=1

                         เป็นเพราะตำนานและความเชื่อ ส่งผลให้ภุมริน มายืนอยู่ ณ ที่แห่งหนึ่ง     สถานที่ที่รอบล้อมด้วยป่าเขาและความเงียบสงบอันเป็นสะพานทางเชื่อมไปสู่เทือกเขา    ปริศนาตามตำนานของนักเขียนเก่าแก่ที่บรรจงถ่ายทอดเรื่องราว ที่ยิ่งอ่านมันยิ่งเป็น      ความจริง ถ้าเรื่องเหล่านี้ไม่มีมูลเหตุ คนสมัยโบราณจะถ่ายทอดมันออกมาได้อย่างไร                มือเล็กบรรจงแตะไปที่ใบไม้ปริศนาที่ร่วงหล่นลงมาตรงหน้า ทันใดนั้นกลิ่นหอมกรุ่นคล้ายข้าวหรือบางสิ่งที่อธิบายไม่ถูกแตะปลายจมูก ผิวกายของเธอมีแสงเรืองรอง แว่วเสียงยินดีจากใครบางคน

                    "ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้ง ภุมริน"

                     

  

                    ภุมรินอาจจะเป็นนักศึกษาแพทย์และบุคคลิกเงียบครึมผิดกับหน้าตามีไมตรี ที่ชวนเข้าหา แต่น้อยคนที่จะรู้ว่า เธอตั้งใจเรียนแพทย์เพื่อรักษาอาการป่วยประหลาดของตนเอง ความฝันที่อาจจะมาจากจิตใต้สำนึก เสียงกรีดร้องและอาการจิตหลุดคล้ายกับช็อค กายหลับแต่สมองตื่น   ทางการแพทย์เรียกว่า Sleep paralysis  แต่แปลกออกไปที่อาการของเธอไม่มีวันทุเลาลงและมากขึ้น โดยเฉพาะวันที่พระจันทร์เต็มดวง!

           แล้วเธอก็ได้พบเขา  อสุรินทร์ มหาเศรษฐีหนุ่มที่รูปหล่อเหมือนพระเจ้าสร้าง   ดวงตาคมกริบแรงกล้า จมูกโด่งสมบูรณ์แบบ ชนิดที่ศัลยกรรมต้องตาย ผู้ชายที่เธอเข้าใกล้แล้วรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาดและหวาดกลัวอย่างบอกไม่ถูก ยามเมื่อสบตาคู่นั้นที่บางครั้งทอประกายสีเขียวเข้ม โดยที่เธอไม่แน่ใจว่าตาจะฝาด!   

                    "ถ้าไม่หาขาดจากโรคนี้ วิทยาศาสตร์ช่วยไม่ได้ ทางเดียวคือความเชื่อและไสย์ศาสตร์"

                         "น่าขำนะ"

                         อสุรินทร์ยิ้มบางๆมองใบหน้าของหญิงสาวและแววตาใสซื่อไร้พิษสงที่เหมือนคืนวันเก่าไม่ผิดเพี้ยนก่อนเอ่ยปาก

                    "คุณขำอะไร"

                      "โรคบางอย่างไม่ได้เกิดจาก เชื้อโรค แต่เกิดจากใจของคนต่างหาก บางสิ่งเมื่อตัดไม่ขาดย่อมเป็นทุกข์และทำให้เกิดไข้เจ็บ"

                    "ถ้าคิดได้อย่างนั้นแล้วคุณมาที่วัดนี้ทำไม"

                    "มาเพื่อปลดเปลื้องกายหยาบช้า และรอวันสมหวังในความรัก"

                    "อย่างคุณไม่น่าผิดหวัง มีทุกอย่างที่ผู้หญิงปรารถนา อีกอย่างคนจะรักกันต้องมองกันที่จิตใจ"

                    "ถ้าเป็นแบบนั้นทำไม...ถึงไม่รักเรา ภุมริน" เขาคร่ำครวญในใจ

             

                                              

                     พิศดูโฉมงามทรามสวาท   ผุดผาดเพียงเทพเลขา

                        หล่อนคือสุรางค์นางฟ้า        สุดจะหาได้ในแดนดิน

                      งามพักตร์ลักขณาหาใครเหมือน    คือดวงเดือนเด่นนวลชวนถวิล
                                  งามเกศโสภิตสนิทนิล                      งามขนงราวอินทร์ทรงธนูงามโอษฐ์

                    เอี่ยมแสงแดงแฉล้ม                     เหมือนกุหลาบยามแย้มยิ่งประสงค์

                   งามปรางค์พ่างเพียงบุษบง                  พิศวงจำเริญเพลินพินิจ

                   งามถันเทียมดวงดอกกมล                    กรกลศิลปีช่างประดิษฐ์

                   เอวกลมสมทรงพะวงพิศ                        งามจริตงามสรรพจับใจ

 

                

                         ติดตามไรเดอร์ที่ใต้ภาพค่ะ คลิกภาพได้เลยค่ะ

                            

B
E
R
L
I
N
?