คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 03: เรื่องราวในอดีต
Chapter 03: เรื่องราวในอดีต
นายฟิลิปและนางเกรนเจอร์ กำลังเดินไปรอบๆกลางกรุงลอนดอนที่ถนนชาลิ่งครอส
“ที่รัก ทีนี้จะเอายังไง”นายเกรนเจอร์ถามอย่างรำคาญ เขามองไปที่ประตูไม้เก่าๆ ที่เขียนว่าร้านหม้อใหญ่รั่ว
“ฟิลิปได้โปรดคุณหงุดหงิดเพราะไม่ได้รับการช่วยเหลือใช่ไหม พวกเราจำเป็นต้องขอความช่วยเหลือ ฉันมั่นใจว่าอาจจะมีใครบางคนที่จะช่วยเหลือพวกเราได้ภายในตรอกนั้น”
“เธอมั่นใจได้ยังไง ว่าพวกเขายินดีจะช่วยพวกเรา ได้โปรด บอกฉันว่าทำไมพวกเราต้องไปที่นั่น”
เจน เกรนเจอร์กรอกตาไปมา ก่อนที่เธอจะตอบสนอง มีชายหนุ่มก็เดินตรงไปยังประตูไม้นั้น เขาเป็นคนสูง รูปร่างสันทัด และสำคัญที่สุดเขาผมแดง
เจนและฟิลิปมองให้กันและกัน แล้วยิ้ม ชายหนุ่มเปิดประตูเมื่อเจนพูด
“ขอโทษค่ะ”
ชายหนุ่มมองตรงไปที่ผู้หญิงคนนั้นด้วยความประหลาดใจ เขารู้ว่าเธอมาจากไหนแต่เขายังจำเธอไม่ได้
“ผมรู้จักคุณไหม”
“คุณรู้จักโรนัล วิสลี่ส์ไหม”
ชายหนุ่มยิ้ม
“วิสลี่ส์ โรนัลวิสลี่ย์ ใช่ฉันรู้จักเขา เขาเป็นน้องชายของฉัน ฉันเฟรดริค วิสลี่ส์ เรียกสั้นๆว่าเฟรด “
“ขอบคุณพระเจ้า “เธอร้อง “โอ้ว ฉันขอโทษเธอคงคิดว่าฉันเป็นบ้าไปแล้ว ฉันชื่อว่าเจน เจนเกรนเจอร์ และนี่คือสามีของฉัน ฟิลิป เกรนเจอร์ คือ พวกเรา..”
“พ่อแม่ของเกรนเจอร์ ว่าแล้วมิน่า ผมรู้จักคุณเพราะ ผมเคยเห็นพวกคุณมาก่อนว่าแต่ พวกคูณมาทำอะไรที่นี่ ”
ฟิลิป เกรนเจอร์พูดออกมาเป็นครั้งแรก”คุณรู้จักพวกเรางั้นเหรอ คือว่า ภรรยาของฉันมาที่นี่เพื่อซื้อหนังสือเวทมนต์ให้เป็นของขวัญกับเฮอร์ไมโอนี่ แต่เธอลืมไปว่าเธอไปตรอกไดแอกอนไม่ได้”
“ดีเลย คุณไปกับผมก็ได้ “ เฟรดกล่าว บนริมฝีปากระบายด้วยรอยยิ้ม
ภายในเวลาต่อมา นายและนาง
“ขอบคุณมากเฟรด “เจน เกรนเจอร์กล่าว”ขอบคุณที่มาเป็นเพื่อนพวกเราคุณแน่ใจนะว่าไม่อยากได้อะไร”
“ไม่เป็นไรฮะ คุณนายเกรนเจอร์ มันไม่ปลอดภัยหรอกฮะถ้าคุณจะเดินเข้าไปในตรอกไดแอกอนเพียงลำพัง “เฟรดมองไปที่หนังสือที่นางถือ”และผมก็แน่ใจด้วยว่าเฮอร์ไมโอนี่จะชอบหนังสือที่คุณซื้อให้เธอ”
ก่อนที่ นาง เจน เกรนเจอร์จะพูดอะไรต่อมา พวกเขาก็ได้ยินเสียง กรี๊ดร้อง เหล่าผู้เสพความตายกำลังต่อสู้กับมือปราบมารจำนวนหนึ่งที่ตรอกไดแอกอน
มันเกิดขึ้นรวดเร็วมาก เฟรดกระชับไม้กายสิทธิ์ในมือ
“ได้โปรดอยู่ใกล้ผม แล้วพวกคุณจะปลอดภัย”
“เกิดอะไรขึ้น” ฟิลิป เกรนเจอร์ร้อง
“พวกเรากำลัง .....”เฟรดกำลังพูดขึ้นเมื่อผู้เสพความตายสองคนปรากฎอยู่เบื้องหน้าพวกเขา
“โว้ว โว้ว โว้ว ดูสิมีอะไรที่นี่ สายเลือดผู้ทรยศ และ อื้อ ฉันรู้สึกได้ถึงกลิ่น พวกมักเกิ้ล น๊อตส์ ฉันว่า วันนี้พวกเราคงจะสนุกกันแน่ๆ”
“ฉันเห็นด้วยกับนาย แอนโทนี่”หลังจากน๊อตต์ พูดจบ มันได้ชี้ไม่กวาดตรงไปที่นายเกรนเจอร์แล้วร้อง” อวาดา เคดาฟวา” นายฟิลิป เกรนเจอร์ตายทันที
เฟรดตกใจไปชั่วขนาด พ่อของเฮอร์ไมโอนี่ตายโดยที่เขาช่วยอะไรไม่ได้เลย เขามองไปที่นางเกรนเจอร์และเห็นนางกำลังสิ้นหวัง มันเหมือนกับเธอยังไม่เข้าใจอะไรเท่าที่ควร
น๊อตต์กำลังหัวเราะชอบใจกับสิ่งที่ตนทำไป เฟรดชี้ไม้กายสิทธ์แล้วตะโกน”สตูเปฟาย”ด้วยความแค้นใจ
ผู้เสพความตายประหลาดใจเขาล้มลงไปบนพื้น ทำให้เฟรดยิ้มออกด้วยความดีใจ
“อย่าเพิ่งดีใจ วิสลี่ส์ “โดโรโฮปกล่าว
เฟรดและ โดโรโฮฟเริ่มต่อสู้กัน ช่วงเวลาที่ต่อสู้กันฝ่ายที่มีผมสีแดงเริ่มเหนื่อย โดโรโฮปสังเกตเห็นเขาเริ่มเป็นต่อ ความรู้สึกโกรธเฟรดเริ่มน้อยลงเมื่อรู้ว่าเขาสามารถฆ่าเด็กหนุ่มผมแดงได้โดยง่าย เฟรดรู้ว่ามันใกล้จะจบแล้ว ผู้เสพความตายชี้ไม้กายสิทธิ์มาที่เขาหลับตาลงอย่างอ่อนล้า
โดโรโฮปแสยะยิ้มอย่างน่าเกลียด เขายกไม้กายสิทธิ์แล้วพูดว่า
“วิสลี่ส์เจ้าช่วยบอกกับมักเกิ้ลเกรนเจอร์ด้วยว่าเธอเป็นรายต่อไป” เฟรดรู้สึกตกใจและประหลาดใจ
ประหลาดใจที่โดโรโฮปไม่ได้เสกคาถาใส่เขาในตอนแรก แต่เฟรดเริ่มตกใจเมื่อเขาหันไม้กายสิทธิ์ไปทางนางเกรนเจอร์แล้วตะโกนว่า”อาวาดา เคดาฟรา”แล้วหายตัวไป
เฟรดรู้สึกเข่าอ่อนเขาก้มหน้าซุกอยู่กับฝ่ามือของเขา เขาตัวสั่นอย่างเทาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน โดยไม่สังเกตุเห็นว่ามีใครบางคนเข้ามาใกล้เขา
“มากับฉัน เฟรด”
เฟรดมองมาทางต้นเสียงด้วยความประหลาดใจ เขาคือ รีมัส ลูปิน
“ฉันรู้สึกผิด “เฟรดกล่าวเสียงสั่นเทา”ฉันรู้สึก...”
“ไม่ พี่ชายฉัน.....”จอนส์กล่าว เขาเพิ่งมาถึงในเวลาไล่เลี่ยกับรีมัส และกำลังพูดปลอบใจพี่ชายของเขา”คนที่ผิดคือโวลเดอร์มอ”
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
ในเวลาต่อมา
ฮอกส์วอต
ห้องครูใหญ่
เฟรดนั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างสงบ เขาได้ยินเสียงผู้คนคุยกันรอบๆตัวเขาแต่เขาก็ไม่ได้ตั้งใจฟังสักเท่าไหร่ เขามองหนังสือที่อยู่ในมือของเขาเงียบๆ
ประวิติศาสตร์ฮ๊อกวอต สิ่งพิมพ์ใหม่
“ฉันคิดว่าพวกเขาอยู่ในอัซคาบันเสียอีก” ใครบางคนกล่าว
“มีบางคนที่หนีมันออกมาในวันนี้ จอนส์” มีสเตอร์วิสส์ลี่กล่าว
“โอ้ววว”
“พวกเราจะต้องบอกเฮอร์ไมโอนี่ เด็กหญิงผู้น่าสงสาร”นางวิสลี่ส์น้ำตานองหน้า
“ฉันจะบอกด๊อบบี้ให้ไปนำเธอมาที่นี้ ฉันจะบอกเธอเอง”
“ไม่ฮะอาจารณ์ใหญ่”เฟรดพูดทำความประหลาดใจให้กับทุกคน”ผมต้องการบอกเธอเอง ตามลำพัง ผมผิดเอง
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<>>>>>>>>>>>
เฮอร์ไมโอนี่ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เธอได้ยิน พ่อแม่ของเธอตาย
ตาย
ตาย
ตาย
เธอไม่ได้ร้องไห้ เพียงแต่มองดูเฟรดเท่านั้น เธอไม่ได้ตำหนิเขา แต่จะยังไงก็ตามเธอก็ไม่อยากพูดกับเขาในตอนนี้ เธอต้องการพูดกับคนที่เธอไว้ใจได้ คนแค่สองคน
เธอต้องการพบเพื่อนของเธอ เธอต้องการจะร้องไห้กับไหล่ของพวกเขา
ตาย
ตาย
ตาย
เธออยู่เพียงลำพัง ไม่สิ เธอยังคงมีแฮร์รี่และรอน ใช่เธอยังคงมีเพื่อนของเธอ
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
หนังสือของพ่อแม่เธออยู่ในมือของเธอ เฮอร์ไมโอนี่เดินเข้ามายังห้องนั่งเล่นรวมของกริฟฟินดอร์ เธอต้องการบอกให้แฮร์รี่และรอนได้รับรู้ โชคดี ที่พวกเขาอยู่ที่นั่น พวกเขากำลังเล่นไพ่อยู่กับจินนี่
“แฮร์รี่ รอน ฉันอยากคุยกับพวกคุณ”เธอกล่าว
“โอ้ว เข้ามานิสิ เฮอร์ไมโอนี่ พวกเรากำลังเล่นกันอยู่ มีอะไรที่คุณจะคุยกับพวกเขาเหรอรอก่อนได้ไหม” จินนี่พูด เด็กหญิงผมแดงไม่ชอบให้มีใครมาขัดจังหวะ โดยเฉพาะเฮอร์ไมโอนี่
“แต่มัน...” เฮอร์ไมโอนี่พูดค้างไว้แค่นั้นเมื่อรอนพูดแทรกแทนจินนี่ขึ้นมา
“จินนี่พูดถูก เฮอร์ไมโอนี่ เธอคอยก่อนนะ”
“ไม่....รอน” เฮอร์ไมโอนี่กำลังจะพูด แต่จินนี่พูดสวนขึ้นมาก่อน
“ได้โปรดเฮอร์ไมโอนี่ให้เขาเล่นเกมจบกันก่อน”
แฮร์รี่มองมาที่เฮอร์ไมโอนี่และเห็นได้ว่าเธอดูเหมือนซีดเซียวและเป็นกังวล
“เป็นไรหรือเปล่า เฮอร์ไมโอนี่ ฉันไม่สนถ้าพวกเราจะหยุดเล่นเกมกัน”
เฮอร์ไมโอนี่กำลังจะตอบแต่จินนี่ก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง
“เฮ้ เฮอร์ไมโอนี่คุณซื้อหนังสือมาใหม่เหรอ”
เฮอร์ไมโอนี่ถือหนังสือเข้ามาแนบอกอย่างหวงแหน
“พ..พ่อ .แม่ฉันซื้อมาให้ ประวัติศาสตร์ของฮ๊อกว๊อก ฉบับตีพิมพ์ใหม่”
รอนกรอกตาไปมา แฮร์รี่ยิ้ม จินนี่ได้แต่หัวเราะ
“เฮอร์ไมโอนี่ฉันจะไม่ประหลาดใจเลยถ้าเธอคิดจะแต่งงานกับหนังสือนั่น”
รอนหัวเราะ และแฮร์รี่ก็หัวเราะ เฮอร์ไมโอนี่มองไปที่พวกเขาโดยไมพูดอะไรสักคำ
เธอหมุนตัวและเดินออกนอกห้องนั่งเล่นรวมไปเงียบๆ
แฮร์รี่กำลังจะตามเธอออกไปแต่จินนี่ยึดเสื้อเขาไว้แล้วถาม
“เธอจะไปไหนเหรอแฮร์รี่”
“ฉันจะไปตามเธอน่ะ ดูเหมือนเธออยากจะคุยอะไรกับพวกเรา เธอดูซีดๆยังไงก็ไม่รู้”แฮร์รี่ตอบอย่างไม่สบายใจ
“มานี่เถอะน่าแฮร์รี่ เธออาจจะอยากคุยเกี่ยวกับหนังสือเล่มนั่นก็ได้” จินนี่กล่าวอย่างเซ็งๆ
“ฉันไม่รู้หรอกนะจิน แต่บางทีเธออาจมีปัญหา”
“เชื่อฉันสิ แฮร์รี่ ปัญหาของเฮอร์ไมโอนี่คงเป็นเรื่องการสอบที่เธอทำอยู่ ให้มันผ่านไปเถอะเรามาเล่นเกมส์กันดีกว่า” จินนี่พูดตัดบท
“จินนี่พูดถูกนะ แฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ไม่เป็นไรหรอก เรามาเล่นกันต่อเถอะ”รอนเห็นด้วยกับจินนี่เพราะเขาเองกำลังสนุกกับเกมนี้อยู่เหมือนกันจนไม่ได้สังเกตุถึงความเศร้าของเฮอร์ไมโอนี่
“ก็ได้รอน งั้นมาเล่นกันต่อ” แฮร์รี่กลับมานั่งเล่นต่อเหมือนเดิมอย่างไม่ค่อยจะสบายใจนัก แต่เพียงแค่ชั่วครู่เดียวเท่านั้นทุกอย่างก็ดูจะเหมือนเดิม พวกเขาพูดคุยและหัวเราะกันอย่างสนุกสนานโดยลืมเรื่องของเฮอร์ไมโอนี่ไปจนหมดสิ้น
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<,
หอนอนหญิงกริฟฟินดอ
เฮอร์ไมโอนี่อยู่บนเตียง เธอกำลังร้องไห้อย่างหนักด้วยความเสียใจหยดน้ำตาไหลอาบแก้มเธอมากมาย
ตาย
ตาย
ตาย
เธออยู่ตามลำพัง
ใช่เธออยู่ตามลำพัง
เธอไม่มีใคร ไม่มีใครเลย แม้กระทั้งเพื่อนของเธอ แฮร์รี่ และ รอน
ความคิดเห็น