Harry Potter short fic ความผิดพลาดของเดรโก (เดร/เฮอร์)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เรื่องความผิดพลาดของเดรโก
ฟิคแปล(ขออภัยจำชื่อคนแต่งไม่ได้แล้วถ้าใครรู้ช่วยบอกด้วยนะจะได้ลงเครดิตให้เขาได้)

เนื้อเรื่อง

เรื่อง ความผิดพลาดของเดรโก

“เบลส ฉันกำลังจะคลั่งอยู่แล้วนะ” เดรโกร้องครางในขณะที่เอนตัวพิงเก้าอี้ และเขาปิดตาลงด้วยเรื่ยวแรงที่เหนื่อยอ่อน

“มันเป็นความผิดของนาย” เบลสพูดแบบช่วยอะไรไม่ได้

 เดรโกร้องครางและเขียนตัวหนังสือหวัดๆลงบนกระดาษ เขาร่ายมนต์ให้มันบินเหมือนนกไปที่โต๊ะของเฮอร์ไมโอนี่ เธอเปิดกระดาษออกดู และใช้เวลาอ่านมันสักครู่ จากนั้นเฮอร์ไมโอนี่ฉีกมันออก และเธอปัดส่วนที่เหลือออกอย่างเบาๆด้วยไม้กายสิทธิ์ของเธอ เดรโกส่งเสียงครางและเบลสหยุดหัวเราะไม่ได้ที่เห็นเธอทำอย่างนั้น

เสียงหัวเราะของเบลสทำให้ศาสตราจารย์มักกอนนากัลย์หยุดจดงานบนกระดานแล้วหันมาทำหน้าตาถมึงถึงใส่ เบลส ซาบินี่ เพื่อนรักของเจ้าชายแห่งบ้านสลิธลีนทันที

“เบลส! คุณมีอะไรที่อยากจะพูดใช่ไหม?”

 ศาสตราจารย์มักกอนนากัลย์ถามขึ้นและชำเลืองดูเบลส ซาบินี่  เบลสเปิดปากเงียบในทันที เขาส่ายหัว ในขณะที่ศาสตราจารย์มักกอนนากัลหันกลับไป เธอยังคงจดบันทึกบนกระดาน เดรโกพยายามอย่างหนักที่จะกลั้นเสียงหัวเราะแต่ก็ล้มเหลว เสียงหัวเราะคิกคักของเขาดังขึ้นพอที่ศาสตราจารย์ผู้สอนจะหันกลับมาอีกครั้ง

“เดรโก!”

ศาสตราจารย์มักกอนนากัลตะโกนพร้อมกับโยนหนังสือเรียนลงบนโต๊ะ และจ้องไปที่เด็กผู้ชายทั้งสอง สีหน้าของพวกเขาเปลี่ยนเป็นสีขาวซีดอย่างเห็นได้ชัด ทุกคนในห้องเรียนหันมามองและอมยิ้มให้พวกเขาอย่างสะใจ ทุกคนยิ้มยกเว้นแต่เฮอร์ไมโอนี่ที่จ้องพวกเขาเขม็ง และส่ายหัวของเธอ เมื่อเธอหันกลับไป  เดรโกโขลกหัวลงบนโต๊ะ และหยิบปากกาขนนกออกมาเพื่อเขียนบางสิ่งลงบนกระดาษ เขาแทบจะไม่ขยับหัวออกห่างจากโต๊ะเลย

“บ้าที่สุด! แค่พูดกับจินนี่เท่านั้น” เบลสก้มหัวและกระซิบพูดกับเดรโกทำให้เดรโกต้องลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจ

“ว่าไงนะ! ฉันจะไม่ขอความช่วยเหลือจากวิสลีย์! ยายเด็กหัวแดงคนนั้นโดยเด็ดขาด” เดรโกท้วงโดยการกระซิบเบาๆไปให้เบลส เขาเห็นรอนจากทางหางตา รอนกำลังส่งสายตามุ่งร้ายให้แก่เขา เดรโกยักไหล่เหมือนไม่แยแส เขาถอนหายใจ และเอนหัวลงบนโต๊ะอีกครั้ง

และแล้วชั่วโมงเรียนก็สิ้นสุดลง เดรโกเป็นคนแรกที่ลุกขึ้นจากที่นั่ง สิ่งที่เขาคิดก็คือ เขาจะต้องเข้าถึงตัวเฮอร์ไมโอนี่ให้ได้เพื่อขอโทษเธอ แต่กว่าที่เขาจะไปถึงที่โต๊ะที่มีเธอ เฮอร์ไมโอนี่ก็วิ่งปาดหน้าเขาหายไปจากห้องเรียบร้อยแล้วเขาวิ่งออกไปอย่างเร็วโดยไม่สนใจเสียงเรียกด้วยความเป็นห่วงจากเบลสและเสียงโวกเวกจากรอน

“เฮ้ย เดรกใจเย็นสิเพื่อน”

“นายจะตามเฮอร์ไมโอนี่ไปไหนนะมัลฟอย กลับมานะ”

“เกรนเจอร์!” เขาตะโกนเรียกเธอ แต่เฮอร์ไมโอนี่กลืนหายไปกับฝูงชนอย่างช้าๆ

“เกรนเจอร์! ฉันขอโทษ!” เขาเรียกแต่เธอไม่หยุด เดรโกย่ำเท้าก้าวต่อไปโดยไม่หยุด ในไม่ช้าก็มีผู้คนจำนวนมากที่ขวางทางระหว่างเขากับเธอ  

“หมดหวัง หนีไปได้อีกตามเคย “เขาคิดพร้อมถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า  เขาเดินขึ้นบันไดอย่างช้าๆเพื่อไปเรียนวิชาเวทย์มนตร์คาถาตอไป
เขาเข้าไปในห้องเรียนและกระแทกตัวลงสู่เก้าอี้ พร้อมกับโยนหนังสือลงบนโต๊ะจนทำให้เกิดเสียงดังข้างๆที่เบลสนั่งอยู่

“ไปได้ไม่สวยหรือไง?” เบลสถาม และเดรโกรู้สึกคล้ายว่าเขากำลังหายใจไม่ออก

“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเกิดเรื่องแบบนี้!” เขาท้วง และเบลสร้องครางออกมา

“ฉันรู้ ฉันคิดว่าใครๆก็ผิดพลาดกันได้ แม้แต่เจ้าชายผู้สูงศักดิ์แห่งสลิธลีนก็ตาม” เบลสพูดจาเยาะเย้ยในขณะที่เอนตัวพิงเก้าอี้อย่างสบายใจ เดรโกยกแขนของเขาขึ้นจนเกือบจะรอบคอของเบลสเพื่อหักคอเบลสด้วยมือของเขา แต่ศาสตราจารย์ฟลิตวิต เข้ามาในห้องเรียนเสียก่อนทำให้เดรโกปล่อยมือของเขาออกจากคอของเบลส

“โอ้! พระเจ้าช่วย อาจารย์ช่วยฉันไว้ได้ทัน!” เบลสพูดอย่างโล่งอกด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันและหัวเราะเบาๆ เดรโกกลับไปนั่งที่ และเขาก็ไม่คิดสนใจที่จะเรียนอีกในเมือสิ่งที่เขากำลังคิดถึงคือเด็กบ้าเรียน ยายรู้มาก แห่งบ้านกริฟฟรินดอร์ เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์

ชั่วโมงเรียนจบลง และเดรโกเป็นคนแรกที่ออกไปจากห้อง เขาวิ่งไปที่ห้องโถงและในทันทีเขาเห็นเฮอร์ไมโอนี่ เขาวิ่งข้ามโต๊ะไปทันได้ยินบทจบสนทนาระหว่างเธอกับจินนี่

“กินอะไรหน่อยนะ” จินนี่ขอร้องแต่เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหัว

“ฉันไม่หิว” เธอแย้ง

“แต่ ฉันได้ยินเสียงท้องของเธอร้องนะ” จินนี่หัวเราะเยาะ และ เฮอร์ไมโอนี่กัดริมฝีปากของเธอแน่นพร้อมกรอกตาไปมาอย่างเบื่อหน่ายกับสาวน้อยผู้รู้มากอย่างจินนี่
“เอาอีกแล้ว”เฮอร์ไมโอนี่ร้องครางเมื่อจินนี่จูงมือให้เด็กสาวรุ่นพี่มานั่งข้างๆเธอ
“เขาไม่น่าจะทำให้เธอเจ็บใจได้อย่างนั้นนะ!” จินนี่พูดเสียงดังจนทำให้คนที่อยู่รอบตัวเธอเงียบลง และฟังสาวน้อยทั้งสองคุยกัน  เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจ เธอมองไปที่จานผลไม้ตรงหน้าเธอที่จินนี่ยื่นมาให้และกินมันไปได้สองสามคำ

“นั่นซิ” เฮอร์ไมโอนี่พูดฝืนๆและยืนขึ้นเพื่อเตรียมตัวไปเรียนวิชาต่อไป “ฉันว่า ฉันอิ่มแล้ว ฉันคงต้องไปเรียนแล้วล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ก้มหน้ายิ้มเศร้าๆ และแทบจะในทันทีที่จินนี่ร้องอุทานเรียกชื่อคนที่เธอไม่อยากได้ยินออกมาเสียงลั่น

“มัลฟอย”

เฮอร์ไมโอนี่หันกลับไป และหยุดชะงักเมื่อเธอเห็นเดรโก เธอเปลี่ยนสีหน้าของเธอในทันทีจากอาการตกใจเป็นรำคาญใจ และเธอเริ่มเดินหนีเขาอีกครั้ง

“เกรนเจอร์ หยุดก่อน!” เดรโกเรียก เขากำลังวิ่งตามเธอลงไปที่ห้องโถงรวม เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่ผลุนพลันออกไปยังห้องสมุด เดรโกตามเธอไปตลอดทาง ออกไปสู่บันได

และเมื่อเดรโกเห็นว่าไม่มีใครอยู่ในบริเวณนั้นเขาเร่งฝีเท้าจนทันเธอและดึงแขนของเธอให้หมุนมาหาเขาแล้วกอดเธอไว้แน่น เฮอร์ไมโอนี่พยายามดิ้นรนจากอ้อมกอดที่รัดเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

“ปล่อยฉันนะ ฉันเกลียดนาย คนเห็นแก่ตัว”เธอร่ำร้อง ตัวสั่นด้วยความโกรธในอ้อมแขนของซีกเกอร์หนุ่มแห่งบ้านสลิธลีน

“เฮอร์ไมโอนี่ ฉันไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้นเลยนะ ฉันแค่พยายามจะปกป้องเธอ” เขาตะโกน มันทำให้เฮอร์ไมโอนี่หยุดชะงัก เธอหันมาที่เขา สีหน้าของเธอทำให้เดรโกผงะถอยเล็กน้อยแต่ยังคงกอดกระชับเธอไว้แน่น และมันทำให้หน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีขาวซีด เขาเริ่มวิตกถึงชีวิตของเขาแล้วในตอนนี้

“แค่พยายามปกป้องฉันยังงั้นเหรอ?” เธอพูดแยกเขี้ยวไปทางเดรโก

“ดีเลย ดีนะที่ได้รู้ว่านายไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายความรู้สึกของฉัน คนไร้ความรู้สึก” เธอตะโกนและเริ่มร้องไห้เบาๆพลางดันตัวเธออกไปจากเขาอีกครั้ง แต่ไม่เป็นผลเขาดันศีรษะของเธอให้พิงกับไหล่ของเขาและเริ่มจุมพิตที่ข้างแก้มนวลนั้นเบาๆกลิ่นหอมอ่อนๆราวเด็กทารกแรกเกิดของเธอมันทำให้เด็กหนุ่มโหยหาอยากสัมผัสกลิ่นแก้มนวลนั้นทุกวันๆ  เพียงแค่สี่ห้าวันที่เธอโกรธเขาแต่สำหรับเขามันเหมือนชั่วกัปชัวกัลป์ มันทำให้เขาร้อนรุ่ม เขารู้แล้วว่าถ้าเขาจะตายมันง่ายเสียกว่าที่จะให้เธอจากเขาไป

เดรโกกระชับร่างบางให้แน่นขึ้นอีกนิดเขาหอมแก้มเธออีกครั้งเพื่อหวังกับกำลังใจที่จะพูดงอนง้อเธอต่อไปเขากระซิบที่ข้างหูเธอเบาๆและหวังจะให้เธอเข้าใจ

“เฮอร์ไมโอนี่ ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะ...” เดรโกเริ่มพูด

“ที่จะอะไรล่ะ ที่จะถูกจับได้เหรอไง?” เฮอร์ไมโอนี่พูดแทรกขึ้นมาและเธอเริ่มรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีผลักเขาออกห่างจากร่างกายของเธอ มันได้ผลเดรโกเซไปสองสามก้าวในขณะที่ตัวเธอเกือบๆจะล้มถ้าไม่มีราวบันไดประคองตัวเธอเอาไว้เสียก่อน แต่เฮอร์ไมโอนี่ไม่สนใจเมื่อเธอประคองตัวเองได้แล้วเธอรีบพูดต่อไปเหมือนกลัวว่าเธอจะไม่กล้าพูดมันออกมาอีกแล้ว

“ถ้านายไม่เป็นลูกผู้ชายพอ กับความสัมพันธ์ครั้งนี้ แล้วทำไม นายไม่ไปให้ห่างๆฉันล่ะ!” เธอตะโกน และ เดินจากไป ปล่อยให้น้ำตาเปื้อนทั่วทั้งหน้าของเธอ

ในขณะที่เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนต่อว่าเดรโก มีนักเรียนที่เสร็จจากการรัปทานอาหารจากห้องโถงใหญ่เตรียมตัวทยอยเดินออกมากันบ้างแล้ว พวกเขาหยุดเดินและมองทั้งสองคนด้วยความอยากรู้อยากเห็น

เดรโกยังยืนนิ่งไม่สามารถขยับเขยื้อนได้เพราะหัวใจของเขาไม่อาจรับมันไหว ผู้คนรวมตัวกันรอบๆเขารวมไปถึงศาสตราจารย์บางคนด้วย

“เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์!” ศาสตราจารย์สเนปตะโกนเรียกจากบันไดด้านบน ทำให้เฮอร์ไมโอนี่ที่กำลังจะเดินผละจากไปหันกลับมาพร้อมกับน้ำตาที่กลั่นออกมาจากใจเธอ หยดน้ำตามากมายซึ่งแสดงถึงสิ่งที่เดรโกเพิ่งจะกระทำต่อเธอ ขณะเดียวกันเดรโกรู้สึกว่า หยดน้ำตาของเขาก็กำลังเอ่อไหลออกจากดวงตาของเขาเช่นกัน เขารู้สึกว่าหัวใจของเขากำลังแตกสลายลงที่นี่ ตรงที่ที่เขายืนอยู่

“มีอะไรคะ ศาสตราจารย์?” เธอตอบกลับไปพร้อมเสียงสะอื้นล็กน้อย

“ฉันจะไม่ทนกับสิ่งที่เธอพูด! กักบริเวณ!” เขาตะโกน เฮอร์ไมโอนี่ผงกหัวรับและมุ่งหน้าเดินไปยังห้องสมุดอีกครั้ง น้ำตายังคงเปื้อนใบหน้าของเธอ

เดรโกรู้สึกเสียใจในสิ่งที่เขาทำแต่แล้วความคิดหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในสมองของเขา เขายิ้มกับตัวเองเพราะไม่อาจรอคอยชั่วโมงเรียนต่อไปของเขาได้

เขาหันกลับไป ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อยขณะที่เขาหันไปเห็นจินนี่ที่ยืนมองเขาเขม็งเหมือนอยากจะกินเลือดกินเนื้อเขา

“คนโง่!” จินนี่ตะโกนใส่หน้าเขา และ เดรโกก็ต้องตกตะลึงโดยอัตโนมัติ ไม่มีใครกล้าพูดกับเขาเช่นนี้ ถ้าไม่นับรวมผู้หญิงคนเดียงของเขา เฮอร์ไมโอนี่ ก็ไม่มีใครเคยกล้าที่จะทำแบบนี้กับเขามาก่อน

“อะไรนะ?” เขาถามด้วยความงุนงง และ ใบหน้าของจินนี่ในตอนนี้ก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มเหมือนเนือในของลูกแตงโม

“เธอถูกกักบริเวณเพราะนาย!” จินนี่ตะโกนใส่เขาแต่เดรโกกลับหัวเราะเยาะใส่หน้าเด็กสาวผมแดงน้องเล็กตระกูลวิสลี่ส์แทน

“ฉันไม่ได้บังคับให้ยายนั่นพูดแบบนั้นสักหน่อย” เขาพูดไปทั้งๆที่รู้ว่าเขาทำผิด จินนี่สูดลมหายใจลึก และ โดยไม่ลังเล เธอยกมือขึ้นตบหน้าเขา ภายนอกห้องโถงเต็มไปด้วยเสียงปรบมือจากบ้นกริฟฟินดอร์และบ้านอื่นๆยกเว้นสลิธลีน จินนี่ยิ้มอย่างพอใจ และเธอเดินตามเฮอร์ไมโอนี่ตรงไปที่ห้องสมุด

“จินนี่ วีสลีย์! เธอถูกกักบริเวณเช่นกัน!” สเนปตะโกนไล่หลังเมื่อเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า

“ได้ค่ะ” เธอยิ้ม และออกวิ่งไปที่ห้องสมุดอย่างเร็ว เดรโกยืนนิ่งเขากำลังมึนงงกับเหตุการณืที่รวดเร็วนั้น และพยายามทำความเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

“เดาว่านายไม่ได้เก่งเท่ากับที่นายอ้างว่านายเป็นเลยนะมัลฟอย ให้ผู้หญิงต่างบ้านถึงสองคนตะโกนด่ากับตบหน้าเนี่ยนะ!” สลิธิรีนร่างสูงปีหกคนหนึ่งหัวเราะเยาะเขา เดรโกตวัดสายตามอง เดรโกรู้สึกว่ามือของเขากำลังกำหมัดแน่น นี่เป็นเวลาที่เหมาะสมจะให้ดำเนินการตามแผนการที่เขาวางไว้ในใจ

”โอ้ ระวังให้ดียายเด็กหัวฟูกับยายเด็กผมแดงนั่น อาจจะกลับมาซัดนายอีกรอบก็ได้!” เด็กผู้ชายจากบ้านสลิธิรีนคนเดิมหัวเราะ เดรโกไม่รับรู้อะไรอีกนอกจากความร้อนที่ถาโถมเข้ามาบนใบหน้าขาวซีดของเขา เขาหันกลับไปและต่อยเด็กผู้ชายคนนั้นที่ใบหน้าอย่างจัง จนเด็กชายที่ปากเสียล้มคว่ำไม่เป็นท่าเพียงหมัดเดียว

“เกิดอะไรขึ้นกับโรงเรียนนี้กันเนี่ย” สเนปตะโกน พร้อมกับเข้ามาคว้าตัวเดรโกออกไป

“กักบริเวณ มัลฟอย!” เขาตะโกน และเดรโกผงกหัวรับ เขามองไปที่เด็กสลิธิรีนด้วยความสนุกสนานอย่างแท้จริง ในขณะที่เลือดไหลออกจากจมูกของคนที่เขาต่อย และมันหยดไปทั่วพื้น สเนปปล่อยให้เขาไป และเดรโกแทบจะทนรอการกักบริเวณไม่ได้ หรือในขณะที่เขาคิดถึงมัน...โอกาสที่จะได้อยู่กับเฮอร์ไมโอนี่ตามลำพังใกล้จะเป็นความจริง

โดยที่เดรโกลืมนึกไปเสียสนิทว่ามีมารชิ้นโต อย่างจินนี่ร่วมกักบริเวณด้วยเช่นกัน

เวลาของวันนี้ยังไม่จบสิ้น และ เดรโกนั่งคอยให้เวลาผ่านไป เพื่อที่เขาจะได้พบเฮอร์ไมโอนี่ตามลำพัง ในที่สุดมันก็ถึงเวลา 7 นาฬิกา และเขาเป็นคนแรกที่อยู่นอกห้องเรียนปรุงยา เขารอให้สเนปปล่อยให้เขาเข้าไปในห้อง และเริ่มเขียนประโยคที่ต้องเขียน 100 ครั้งบนกระดาษ

เวลาต่อมาเฮอร์ไมโอนี่กับจินนี่เดินเข้ามาในห้องที่เขาคอยเธออยู่ และเดรโกร้องครางอย่างผิดหวังเพราะเขาลืมไปว่าจินนี่จะอยู่ที่นี่ด้วย เฮอร์ไมโอนี่นั่งอยู่ท้ายห้องอีกด้านหนึ่ง และ หยิบกระดาษหนังของเธออกมา สเนปสั่งให้จินนี่นั่งอยู่หลังห้อง และให้เธอเริ่มลงมือเขียน

“ฉันจะกลับมาใน 1 ชั่วโมง และฉันหวังว่ามันจะเสร็จ” สเนปพูด และเดินออกไปจากห้อง เดรโก มองไปที่เฮอร์ไมโอนี่ในทันที

“ฉันเสียใจจริงๆ เฮอร์ไมโอนี่” เขาพูดอีกครั้ง

“ฉันไม่ใส่ใจหรอก มัลฟอย” เธอพูดและยังคงเขียนต่อไป

“ได้โปรดให้อภัยฉัน” เขาร้องขอ

“ไม่มีทางหรอกมัลฟอย” เธอพูด และเดรโกถอนหายใจ เขากำลังคิดอย่างรวดเร็วว่าจะทำอะไรได้บ้างในตอนนี้

“ฟังนะ ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันทำมันผิด…” เขาเริ่มพูด เฮอร์ไมโอนี่หันหัวของเธออย่างช้าๆเผชิญหน้ากับเขา

“ผิดเหรอ? แค่ผิดใช่ไหม?” เธอถามเริ่มโกธรมากขึ้น

“ปัญญาอ่อน” จินนี่หัวเราะเย้ยหยัน และเดรโกเอนหลังพิงเก้าอี้เล็กน้อย

“นายทำลายความรู้ลึกฉันเพราะเพื่อนของนายไม่ชอบฉัน แล้วนายก็ทำมันอีกต่อหน้าฉัน!” เธอพูดแยกเขี้ยวใส่เขา เดรโกกัดริมฝีปากของเขาอย่างใช้ความคิด

“ฟังนะ ฉันรู้ว่ามันแย่แต่เราตกลงกันแล้วว่าเราจะไม่บอกใคร” เขาพยายามต่อสู่ แต่เขาพ่ายแพ้ไปเรียบร้อยแล้วและเขาก็รู้ดี

“นั่นก็ไม่ได้หมายความว่านายจะปากเสียใส่ฉันได้ และอย่างน้อยที่สุด นายไม่พยายามที่จะดีต่อฉันทุกเวลาแม้กระทั่งในเวลาที่เราอยู่กันตามลำพัง แล้วมันจะสำคัญอะไรล่ะ?” เธอถามเขา เดรโกไม่มีคำพูดอะไรนอกจากความเสียใจที่เขาเคยทำผิดกับเธอ

“ฉันคิดว่าฉันทำให้นายเปลี่ยนไปได้มัลฟอย แต่นายก็เป็นแค่ตัวเฟอร์เร็ตงี่เง่าที่ใส่ใจตัวเองมากกว่าคนอื่น” เธอพูดเบาๆ และหันกลับไปยังกระดาษหนังอีกครั้ง

“ฉันแคร์เธอนะเฮอร์ไมโอนี่” เขาพยายามพูด

“ไม่! นายไม่สนใจฉันหรอก เพราะถ้านายแคร์ฉันบ้าง ถึงแม้ว่าเราจะต้องเก็บบางอย่างไว้เป็นความลับก็ตาม แต่นายก็ไม่น่าจะต้องหาวิธีที่จะทำร้ายจิตใจของฉันด้วยคำพูดต่างๆและวิธีการต่างๆของนาย” เธอพูดช้าๆโดยไม่ละสายตาไปจากกระดาษหนังของเธอ และเดรโกเห็นน้ำตาที่ไหลรินลงบนกระดาษ

“เธอไม่คิดว่าเธอทำเกินไปเหรอไง” เขาถาม มันเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่ในสิ่งที่เขาพูด เฮอร์ไมโอนี่ยืนขึ้น และเดินออกไปจากห้องทันที เดรโกถอนหายใจ วางหัวของเขาลงบนโต๊ะ

“นายเป็นพวกเลือดบริสุทธิ์ที่โง่ที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอ!” จินนี่ตะโกน และเดรโกเงยหน้ามองเธอ
“แล้วฉันควรทำยังไงล่ะ” เขาถามเสียงอ่อนลง จนจินนี่ถอนหายใจ

“แสดงให้เธอรู้ว่านายรักเธอสิ” จินนี่แนะเสียงเย็นชา เธอไม่ชอบเขามากนักแต่เธอก็ทนเห็นพี่สาวที่เธอรักช้ำใจแบบนี้ไม่ได้อยู่ดี อีกอย่างการง้องอนของเดรโกที่ผ่านๆมามันทำให้เธอได้รู้ว่าเขารักเฮอร์ไมโอนี่จริงๆ เพียงแต่วิธีการที่เขาทำมันดูเหมือนไม่ถูกต้องก็เท่านั้น

“ยังไง?”เดรโกลุกขึ้นมาหาจินนี่ช้าๆที่หลังห้อง

“นายถามจริงๆใช่ไหม? นายคิดไม่ออกเหรอว่าจะทำให้เธอมีความสุขได้ยังไง?” เธอถามเดรโก จินนี่ส่ายหัวไปมากับชายหนุ่มตรงหน้ากับความซื่อบื้อของเขา จินนี่ไม่อยากจะนึกเลยว่าความรักบางครั้งก็ทำให้คนที่ชาญฉลาดเล่ห์ เหลี่ยมแพรวพราวอย่างเดรโก มัลฟอยตกอับจนคิดหาหนทางไม่ได้ ต้องมาถามเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอ

“ไม่ ฉันจะรู้ได้ไงว่าต้องทำอะไร ทุกสิ่งที่ฉันทำผิดไปหมด!” เขาบ่นและนั่งลงตรงเก้าอี้ด้านหน้าของจินนี่อย่างหมดหวัง

จินนี่พ่นลมหายใจออกทางจมูกอย่างเซ็งๆ เธอกอดอกและมองเดรโกอยู่นานก่อนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เหมือนเช่นเขาทีชอบทำเป็นประจำ
“ยังไงซะฉันก็จะไม่ช่วยนาย”จินนี่พูดออกมาอย่างเป็นต่อ

“ทำไมล่ะ”เขาตาเหลือกด้วยความตกใจถ้าจินนี่ไม่ช่วยเขาแล้วใครจะช่วยเขาได้ในคอนนี้ล่ะเขาไม่เห็นใครที่เหมาะสมเท่าเธออีกแล้ว

“เพราะนายไม่ได้ต้องการเธอมากพอ” เธอพูดด้วยรอยยิ้มเล็กน้อยเธออยากดูปฎิกิริยาตอบสนองจากเขาถ้าเธอพอใจบางทีเธออาจจะช่วยเขาก็ได้

เดรโกทำสีหน้าเหมือนเขากำลังจะตายไปทุกขณะเมื่อมองหน้าเธอ
“จินนี่กำลังล้อเล่นใช่ไหมเนี่ย ฉันไม่เคยต้องการอะไรมากกว่านี้อีกแล้ว! ฉันทนไม่ได้ที่จะมีเธออยู่ในใจ ฉันทนไม่ไหวแล้ว ฉันอยากจะมีเฮอร์ไมโอนี่ อยู่ในอ้อมแขนของฉัน ระหว่างอยู่ในห้องเรียนฉันแทบจะทนไม่ได้เวลาที่เห็นความสวยงามของเธอ ที่แผ่รังสีออกมาจากห้อง ฉันรักเธอและจะไม่ยอมแพ้โดยที่ฉันยังไม่ต่อสู้” เขาท้วงและจินนี่เงยหน้ามองด้วยรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของเธอ

“ตกลง ฉันจะช่วยนาย” เธอยิ้มและในครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เขาชอบรอยยิ้มของเธอ

วันต่อมาผ่านไปอย่างรวดเร็ว และเดรโกเดินเข้าไปยังห้องโถงใหญ่เพื่อไปทานอาหารเช้าด้วยความหวังว่าแผนการของจินนี่จะได้ผล เขานั่งลงถัดจากเบลส ที่กำลังเริ่มพูดถึงการบ้านทั้งหมดที่เขาต้องทำแต่เดรโกไม่ได้สนใจที่จะฟัง เดรโกมองผ่านทุกคนไปที่บ้านกริฟฟรินดอร์ ในขณะที่จินนี่กระซิบการะซาบกับเฮอร์ไมโอนี่ เขาเห็นเฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้าและหน้าตาบูดบึ้งในขณะที่จินนี่พูดกับเฮอร์ไมโอนี่เธอก็หันมามองดูเดรโกเป็นระยะๆในที่สุดเฮอร์ไมโอนี่ก็ผุดยืนขึ้น และกำลังจะเดินออกไปจากห้องโถง

แผนการของจินนี่ล้มเหลว

เดรโกยืนขึ้นในทันทีเมื่อเขาเห็นเฮอร์ไมโอนี่กำลังจะเดินออกไปจากห้องโถง เขามองไปที่เธอพร้อมกับตัดสินใจในทันที

“เฮอร์ไมโอนี่!” เขาตะโกนเรียกจนเสียงดังกึกก้องออกไปนอกห้องโถง

“มีอะไรอีกล่ะ” เธอถามในขณะที่หันกลับมามอง ตรงที่เขากำลังยืนอยู่บนโต๊ะ

“ฉันเบื่อที่จะต้องหลบซ่อนมันอีกต่อไปแล้ว เธออยากให้ทุกคนรู้และฉันกำลังจะบอกพวกเขา ฉันรักเธอ เฮอร์ไมโอนี่ และฉันจะไม่ปล่อยให้เธอไปไหนอีก” เขาตะโกน และ ใบหน้าของเฮอร์ไมโอนี่ก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม

ทั้งห้องจับจ้องเฮอร์ไมโอนี่ด้วยความรู้สึกสงสัยร่วมกันว่า เธอจะทำอย่างไรต่อไป เฮอร์ไมโอนี่ยืนแน่นิ่งอยู่ตรงนั้น เธอเขินอายจนไม่กล้าขยับตัวไปไหน  เดรโกยิ้มกว้างให้เธอเมื่อเห็นดังนั้นและวิ่งตรงไปหาเธอ ก่อนจะเหวี่ยงแขนไปรอบๆเอวเธอและดึงตัวเธอให้มาประชิดกับตัวเขา

“ยกโทษให้ฉันจะได้ไหมเฮอร์ไมโอนี่” เดรโกกระซิบถามเธอ เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้ารับอย่างเอียงอาย เธอจะต้องการอะไรอีกเล่าการที่เขาแสดงความปรารถณาในตัวเธอโจ่งแจ้งแบบนี้มันทำให้เธอรู้แล้วว่าเขารักเธอแค่ไหน เขาไม่สนใจบ้าน ไม่สนใจสายเลือด แค่นี้เธอก็ซึ่งใจจะแย่อยู่แล้ว แต่ตอนนี้ สิ่งที่เข้ามาแทนที่คือ ความอับอายเพราะสายตาทุกคู่ล้วนจับมาที่เธอและเขาทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนพร้อมใจกันหยุดนิ่งอยู่กับที่ เหมือนพร้อมใจกันให้มีแต่เธอและเขาเท่านั้น

“ฉันรักเธอ เฮอร์ไมโอนี่” เดรโกพูดเสียงดังจนเธอสะดุ้งเธอหันไปมองรอบตัวเธอทุกคนต่างยิ้มและมองดูเธอว่าจะตอบยังไง

“เราออกไปคุยกันข้างนอกเถอะเดรโก”เฮอร์ไมโอนี่ประหม่าเธอดึงแขนเดรโกเพื่อให้ออกไปข้างนอกกับเธอแต่เดรโกกลับจับเธอให้หันมาเผชิญหน้ากับเขา

“ไม่ ฉันตามใจเธอแล้ว ดังนั้นเธอต้องตามใจฉันบ้าง บอกรักฉันสิ”

“อะไรนะ “เฮอร์ไมโอนี่ตกใจจนตาค้าง”บอกตรงนี้เหรอ”เดรโกยิ้มพยีกหน้าให้เธอแต่เฮอร์ไมโอนี่กลับส่ายหน้าเธอถอยห่างออกจากเดรโกแล้วพยายามจะเดินหนีออกไปยังสถาณที่แห่งนั้น แต่มีหรือที่คนอย่างเดรโกจะยอมปล่อยเธอไปได้ง่ายๆ เขาดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนอีกครั้งหนึ่ง

“ถ้าเธอไม่ยอมพูด ฉันจะต้องลงโทษเธอนะเฮอร์ไมโอนี่”เฮอร์ไมโอนี่ไม่ตอบเธอพยายามก้มหน้าให้ต่ำที่สุดเพื่อหลบใบหน้าที่แดงกล่ำนี้เสียแต่เดรโกกลับจับใบหน้านั้นเงยขึ้นและในทันทีที่ริมฝีปากร้อนๆของเดรโกทาบทับลงมาที่ริมฝีปากสีชมพูของเธอ เฮอร์ไมโอนี่ก็แทบกลั้นหายใจ มีเสียงฮือฮากันอย่างพออกพอใจของเหล่าบรรดานักเรียนทั้งหลาย และเสียงเป่าปากของบรรดานักเรียนผู้ชายก็ตามมากันเป็นแถว

พระเจ้า นี่เธอกลังจูบอยู่กับ เดรโก มัลฟอย ท่ามกลางนักเรียนและคณาจารณ์ทั่วทั่งฮ๊อกว๊อตส์อยู่หร์อนี่ เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกเข่าอ่อน แต่เดรโกก็รับตัวเธอไว้โดยที่ริมฝีปากของเขายังควานหาความหวานทั่วริมฝีปากของเธออยู่ จนกระทั่งเดรโกพอใจเขาละออกจากริมฝีปากของเธอแล้วกระซิบถามอีกคร้ง

“ว่าไงจะพูดไหม ไม่งั้น” เดรโกพูดแล้วมองไปที่ริมฝีปากของเธอและประชิดริมฝีปากของเขาเข้าใกล้เธออีกครั้ง

แต่เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นมาเสียก่อนที่เขาจะทำตามอำเภอใจได้อีกครั้ง

“ฉันรักเธอ” เฮอร์ไมโอนี่กระซิบเสียงแผ่วแต่เดรโกส่ายหน้า

“ฉันไม่ได้ยินที่เธอพูดเลยเสียงดังหน่อยสิ”เขาแกล้งเธอๆรู้แต่เฮอร์ไมโอนี่ก็ต้องยอมข่มความอายเมื่อเห็นเขาเตรียมจะทำโทษเธอแบบเดิมอีกรอบเฮอร์ไมโอนี่กลั้นลมหายใจนิดหน่อยก่อนเปล่งเสียงออกมาด้วยเสียงอันดัง

“ฉันรักเธอเดรโก”สิ้นเสียงของเฮอร์ไมโอนี่ทุกคนและทุกบ้านรวมทั้งคณาจารณ์บางคนร่วมใจกันตบมือและโห่ร้องแสดงความยินดีกับพวกเขาแทบจะทุกคน

เดรโกหันไปมองรอบๆและยิ้มอย่างมีความสุขก่อนจะก้มลงมาหาเธออีกครั้งและกระซิบบอกเธอเป็นครั้งสุดท้ายก่อนบรรจงจูบเธออย่างนุ่มนวล

“ฉันก็รักเธอเช่นกันเฮอร์ไมโอนี่

แม้ว่าทั้งห้องกำลังจ้องมองและตบมือยินดีกับพวกเขาอยู่ แต่ในตอนนี้พวกเขาไม่รับรู้อะไรอีกแล้วและพวกเขาก็ไม่ใส่ใจมันด้วย เพราะสิ่งที่เขาสนใจในตอนนี้คือจุมพิตชั่วนิรันดร์ที่มีให้กันและกันเท่านั้น

************ จบ************