Harry short fic เรื่องราวในมุมมองความรักของเดรโก (เดร/เฮอร์)

ข้อมูลเบื้องต้น

ผมเกลียดเวลาที่เธอเม้มริมฝีปากของเธอเพราะมันทำให้ผมอยากจูบเธอ ผมเกลียดเวลาที่เธอดูอารมณ์เสียเพราะมันทำให้ผมอยากจะกอดเธอไว้แนบแน่น และผมเกลียดเวลาที่เธอร้องไห้เพราะมันทำให้ผมอยากจะไปจัดการใครก็ตามที่ทำให้เธอร้องไห้ 

เนื้อเรื่อง

เรื่องราวในมุมมองของเดรโก

ผมมองเธอที่กำลังเดินไปหาอาจารย์และยื่นเรียงความของเธอให้เขาอย่างสง่างาม เธอดูราวกับนางฟ้าแต่ผมรู้ดีว่าพวกนางฟ้ายังไม่อาจจะดูดีได้แบบนั้น  หรือไม่อาจที่จะฉลาดแบบนั้น  เธอสมบูรณ์แบบในทุกสิ่งที่เธอเป็น และผมแน่ใจว่าไม่เคยเห็นใครเป็นเหมือนเธออีกทั้งชีวิตของผม  ถ้าเพียงแค่มีทางที่ผมจะได้อยู่ใกล้ชิดกับใครสักคนในแบบเธอ แต่ผมรู้ว่ามันขัดแย้งกับความเชื่อของบ้านและจะขัดแย้งกับทุกๆสิ่งที่ผมเคยพูดไว้

คุณอาจจะถามว่า ผมเป็นใครที่จะอธิบายนางฟ้าเช่นนั้นได้?  ทำไมล่ะ ผมชื่อเดรโก มัลฟอย  เด็กหนุ่มผู้อวดดี  และนางฟ้าคนนี้คือใครกันนะเหรอ ทำไมล่ะ คงจะไม่เป็นใครอื่นไม่ได้นอกจาก เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์  ผู้สมบูรณ์แบบคนนี้   เธอเกลียดผมและนั่นไม่ใช่แม้แต่เป็นคำถาม  มันเป็นความจริงในชิวิตที่โรงเรียน  กริฟฟินดอร์กับสลิธีรีนห้ามออกเดทกัน และนั่นจะเป็นการทรยศบ้านของคุณ

ทุกวันนี้   ผมพบว่าตัวเองหลงรักเธอหัวปรักหัวปรำ  ผมปรารถนาว่าเธอจะแค่มองมาที่ผม และนั่นเองที่เธอจะปล่อยให้ผมบอกเธอว่าผมรู้สึกอย่างไร  ผมเกลียดเวลาที่เธอเม้มริมฝีปากของเธอเพราะมันทำให้ผมอยากจูบเธอ ผมเกลียดเวลาที่เธอดูอารมณ์เสียเพราะมันทำให้ผมอยากจะกอดเธอไว้แนบแน่น และผมเกลียดเวลาที่เธอร้องไห้เพราะมันทำให้ผมอยากจะไปจัดการใครก็ตามที่ทำให้เธอร้องไห้

บางทีคงจะเป็นวันนี้?  บางทีวันนี้ผมจะบอกเธอว่าผมรู้สึกอย่างไร  ผมรีบเร่งทำเรียงความของผมและส่งมันให้กับอาจารย์ด้วยรอยยิ้มเยาะของไสตร์มัลฟอย   มันช่างง่ายดายที่ทำให้มันเสร็จแต่เวลานี้ผมต้องการไปหานางฟ้าคนนั้น  ผมเก็บของและเดินออกไปแบบไม่ส่งสัญญาณถึงความเร่งรีบ แต่เมื่อผมก้าวพ้นออกไป ผมตามเธอไปแทบจะในทันที

ผมได้ยินเสียงฝีเท้าเวลาที่เธอย่างก้าว   ฝีเท้าของเธอหยุดลงชั่วขณะแต่ผมยังคงไล่ตามเธอก่อนที่เธอจะไปถึงห้องสมุด  ถ้าผมตามเธอไม่ทันในตอนนี้  เธอจะโกรธที่ผมขัดจังหวะเธอในขณะที่เธออ่านหนังสือ  นั่นไม่ใช่ความคิดที่ดีสำหรับผม ถ้าผมอยากจะถามเธอเรื่องไปฮอกส์มีทในช่วงสุดสัปดาห์  มันไม่ใช่ความคิดที่ดีจริงๆ

ในที่สุด ผมบอกกับตัวเองให้เร่งฝีเท้าเพื่อที่จะตามเธอให้ทัน  ผมเลี้ยวตรงมุมและคว้าเฮอร์ไมโอนี่ไว้  ผมจับแขนของเธอในลักษณะที่อ่อนโยนที่สุด ไม่ทำให้เธอเจ็บและเกลียดผมมากไปกว่าที่เป็นอยู่ ผมจับเธอหันหน้ามาเพื่อพูดคุย  ผมเห็นได้ถึงความประหลาดใจบนใบหน้าของเธอ และตามมาด้วยสายตาเกลียดชังอย่างแท้จริง ผมกลั้นหัวเราะเพื่อไม่ให้เธอฆ่าผม

“อย่ามายุ่งกับฉัน มัลฟอย ฉันมีงานต้องทำ” เฮอร์ไมโอนี่บอกผม การได้ยินเธอพูดชื่อของผมออกมาจากปากของเธอ มันเพียงพอที่จะทำให้ผมละลายตรงนี้ ผมพยายามสงบสติอารมณ์เมื่อมองตาเธอ   เธอมองกลับมาและมองเห็นว่าผมไม่ได้อยู่ตรงนี้ เพื่อจะทำให้เธอได้รับความเจ็บปวดแบบเดิมๆ แบบที่ผมเคยทำให้เธอเจ็บมาก่อน 

“เธอคิดว่าฉันอยู่ตรงนี้เพื่อทำให้เธอเจ็บปวดอย่างนั้นเหรอ? ไม่เลย ฉันมีเรื่องที่จะขอร้องเธอ  มันเป็นคำถามถ้าเธอจะตอบ” ผมบอกเธอ ดวงตาของผมฉายแววความจริงใจและความซื่อสัตย์ในขณะที่มีรอยยิ้มตามมาบนใบหน้าของผม     “เฮอร์ไมโอนี่ ฉันรักเธอ...มากกว่าที่เธอรู้ ฉันอยากรู้ว่าเธอจะเต็มใจไปเดทที่ฮอกส์มีทกับฉันในสุดสัปดาห์นี้ไหม?”  

เฮอร์ไมโอนี่มองมาที่ผม แม้ว่าผมเพิ่งปล่อยคำพูดที่น่าตลกขบขันที่สุดใส่เธอ  เธอรวบรวมสมาธิและจ้องเข้าไปในดวงตาของผมเพื่อค้นหาบางอย่าง   “ฉันไม่รู้มัล – เอ่อ ฉันหมายถึงเดรโก    ฉันหมายความว่า นายไม่กังวลว่าจะดูเป็นยังไงเหรอ ถ้านายจะอยู่กับคนที่เกิดจากพวกมักเกิลเช่นฉัน ในที่ๆมีผู้คนมากมาย ฉันรู้จักนายและก็ท่าทีของนายเวลาที่อยู่กับพวกสลิธีรีนคนอื่นๆดี” เธอตอบกลับมาอย่างเย็นชา

ผมยอมรับว่านั่นทำให้ผมเจ็บปวดเวลาที่เธอพูดกับผมเช่นนั้น จริงๆแล้วมันรู้สึกเหมือนถูกต่อย  มันเหมือนกับเวลาที่พ่อแม่ตีมือคุณเวลาที่พวกเขาบอกคุณว่าอย่าแตะต้องอะไร  “มาถึงตอนนี้แล้วเฮอร์ไมโอนี่ ถ้าฉันสนใจภาพลักษณ์ของฉัน แล้วฉันจะมาถามเรื่องนี้กับเธอกลางทางเดินแบบนี้เหรอไง   คำตอบคือไม่ และนี่ก็แสดงให้เห็นมากพอแล้วนะ   ฉันไม่ใส่ใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับฉัน...ความจริงคือ ฉันตกหลุมรักเธอ   ตกหลุมรักเธออย่างหนักและฉันแค่อยากอยู่กับเธอ   เธอจะยอมรับคำเชิญที่จะไปเดทกับฉันไหม หรือเธอมีแผนอื่นที่ดีกว่านี้เหรอ” ผมถามเธอออกไปตรงๆ

เฮอร์ไมโอนี่จ้องมาที่ผม ตกตะลึงจนพูดไม่ออก เห็นได้ชัดว่าเธอพยายามหาข้ออ้างนับล้านว่าทำไมจะไม่ไปกับผม และนั่นทำให้ผมเจ็บปวด  ในที่สุดเธอเริ่มตอบคำถามผม   “เดรโก ฉันจะไม่ให้อภัยนายสำหรับทุกเรื่องที่ผ่านมา แต่ฉันเชื่อว่าฉันจะให้โอกาสนายแก้ไขตัวเองเสียใหม่ เพราะในที่สุดแล้วทุกๆคน สามารถเปลี่ยนกันได้ ใช่ไหม”   เธอพูดกับผมด้วยน้ำเสียงดูเหมือนเป็นการแนะนำมากกว่าคำถาม และถึงแม้ว่าเธอจะถามความคิดเห็นของผม นั่นก็ช่วยทำให้ผมรู้สึกว่ามีโอกาสที่เรื่องนี้จะได้ผล

หัวใจที่พองโตของผมซึ่งกำลังเบิกบานกับความรักที่มีต่อผู้หญิงคนนี้  ผมวางมือทั้งสองข้างปะทะกำแพง และผมเอนตัวเข้าไประหว่างแขนที่กางออกทั้งสองข้างของผม  ผมจูบเธออย่างเรียบง่าย ไม่มีสิ่งใดสำคัญสำหรับผมอีกต่อไปแล้วในตอนนี้ เว้นแต่ตัวผมเองและเธอ   ความรักที่ผมมีให้เธอ  และสิ่งที่ทำให้ผมประหลาดใจคือ เธอจูบผมตอบกลับมา หลังจากที่หนังสือของเธอหล่นลงสู่พื้น  ถ้าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่นางฟ้าบอกผมทีว่าเธอคืออะไร  รสชาติของเธอคล้ายเปปเปอร์มินต์ทำนองนั้น และ ผมรักในทุกวินาทีของมัน  เราอยู่อย่างนั้นเป็นเวลานานที่สุดเท่าที่เป็นไปได้  เราทั้งคู่หายใจผ่านจมูกของเราเพื่อเก็บช่วงเวลานี้ไปตลอดกาล  แขนของเธอโอบล้อมรอบคอของผม และแขนของผมเคลื่อนที่โอบล้อมเอวของเธอ

ในที่สุดเธอผละตัวออกห่างจากผม  หน้าผากของเราทั้งคู่สัมผัสกันในตอนที่ผมมองเข้าไปดวงตาสีน้ำตาลช็อกโกแลต ที่น่าตื่นตาตื่นใจของเธอ   เธอมองกลับเข้าไปในดวงตาสีเทาของผม  ผมได้ยินเสียงใครบางคนเรียกชื่อเธอจากด้านหลังผม และผมหวังว่านั่นจะไม่ใช่เสียงคนที่ผมคิด  แต่ถ้าใช่ล่ะ ผมคิดว่าผมอาจจะแค่ฆ่าเขาซะ หรือกัดฟันแน่นเพื่อเห็นแก่เฮอร์ไมโอนี่    ใช่! เพื่อเฮอร์ไมโอนี่ ผมแค่จะกัดฟันทน และสนุกกับความจริงที่ว่าผมได้เธอไป

เราทั้งคู่หันไปและเห็นรอน วีสลีย์ กำลังยืนนิ่งตัวเกร็งอยู่ตรงนั้น และอ้าปากค้างด้วยความตกใจ  แฮร์รี่  ไม่ใส่ใจนัก เขากำลังหัวเราะอย่างหนักที่เห็นใบหน้าของรอนกำลังเปลี่ยนเป็นสีแดงจากการขาดออกซิเจน และแว่นตาของเขาเลื่อนลงไปที่จมูก  ผมคิดว่าผมคงเข้ากับพอตเตอร์ได้ดีกว่าวีสลีย์ เฮอร์ไมโอนี่เอนไปข้างหน้าหลังจากประสานมือข้างขวาของเธอเข้ากับมือข้างซ้ายของผม และเธอดันขากรรไกรของเขาขึ้นเพื่อปิดปากของเขา

“นายรู้อะไรไหมถ้านายยังเปิดปากค้างแบบนี้ พวกแมลงอาจจะบินเข้าไปในปากของนาย ฉันแน่ใจว่านายคงไม่อยากให้เป็นแบบนั้นหรอกใช่ไหมรอน แค่คิดก็พอที่จะทำให้ฉันคลื่นไส้อาเจียนได้แล้ว”   เฮอร์ไมโอนี่บอกกับเขา และหัวเราะคิกคัก ในขณะที่เธอเอนตัวกลับมาอยู่ข้างผม

“เธออยู่กับเขาได้ยังไง? เขาเป็นศัตรูนะ โธ่เอ๊ยเฮอร์ไมโอนี่ ฉันคิดว่าเธอรู้ว่าฉันรักเธอ  ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยจะถามเธอ แต่ทำไมเธอต้องไปกับเขาด้วยล่ะ?  อย่างน้อยก็ไม่น่าจะใช่ศัตรู!” รอนตะโกนใส่เธอ ถ้าเขาจะเสียงดังได้มากกว่านี้ บางทีอาจจะมี 15 คนในฮอกส์มีทที่จะไม่ได้ยินเขา คนบ้าก็แค่ต้องตะโกนมันออกไป และทั้งหมดที่ผมต้องการจะทำคือทำให้เขาหุบปากได้แล้ว

“เขารักฉัน และฉันก็รักเขา  ฉันเสียใจที่นายไม่เข้าใจให้เร็วกว่านี้ ถ้านั่นคือแบบที่นายรู้สึก” เฮอร์ไมโอนี่บอกรอนด้วยรอยยิ้มวางท่าที ผมคิดว่าเธอได้มันมาจากผมตลอดเวลา   ซักวันเธอจะอยู่ข้างผมไปยาวนานอย่างแน่นอนที่สุด  แต่นั่นถ้าเพียงแค่สัปดาห์นี้ประสบผลสำเร็จ  ผมมีแผนการใหญ่ๆเก็บไว้เพื่อเธอมากมาย  มันตลกดีที่แค่ได้เห็นว่าเธอสงบอารมณ์ได้อย่างไรกับเพื่อนโง่ๆที่เธอมีคนนี้  ผมคิดว่าเธอน่าจะฆ่าเขา หรือทำอะไรซักอย่าง อย่างน้อยที่สุดผมก็หวัง  เธอมองมายังผมด้วยสายตาสงบนิ่ง ที่ผมรู้ว่าเป็นการจงใจทำเพื่อปรามผมจากการฆ่าเพื่อนที่ช่างไม่เข้าใจอะไรเลยของเธอ  จากนั้นเธอยิ้มให้รอน “มาเถอะ เดรโกไปกันได้แล้ว” เธอบอกผม

ผมตามเธอไปด้วยความตกตะลึงมากกว่ารอนซะอีก ผิดก็แต่ผมมีรอยยิ้มบนใบหน้าแทนที่จะสีหน้าของความบึ้งตึง  ถ้าจะมีวันไหนที่จะเป็นไปได้ดีกว่านี้  ผมก็อยากที่จะเห็นมันเกิดขึ้น  ผมคิดว่าในตอนนี้ผมเป็นผู้ชายที่มีความสุขที่สุดในโรงเรียน   ยังไงก็เหอะอย่างน้อยผมก็มีความสุขมากกว่ารอน  ผมไม่รู้แน่เพราะแฮร์รี่กำลังหัวเราะอีกครั้ง  ผมคิดว่าเขาอาจจะกำลังสนุกกับเรื่องนี้เพราะใบหน้าของรอนน่าตลกพิลึก  มันก็แค่สายตาที่ไม่เป็นสุขที่เขาอยากจะฆ่าผม ในตอนที่ผมกำลังหลับ  รอนยังมีสายตาและท่าทางที่สับสน  นั่นก็เพราะความรักที่เฮอร์ไมโอนี่มอบให้ผม  ผมคิดว่าผมแค่จะทำให้ตัวเองมีความสุขกับข้อตกลงนี้   เธอมีความสุข และถ้าใครก็ตามมาแทรกกลาง  ผมจะมีเฮอร์ไมโอนี่จัดการพวกเขา และผมมั่นใจว่าวิธีการของเธอจะมีความรุนแรงน้อยกว่าวิธีการของผมมาก

..................................................

จบ