[SF] My Mistake (MyungJong)

ข้อมูลเบื้องต้น

ฟิคเรื่องนี้เป็นแนว ชายรักชาย ไม่ชอบโปรดอย่าเข้ามาอ่าน

เป็นชอตฟิคเรื่องแรกค่ะ ยังไงก็ฝากติชมด้วย

ได้พล็อตมาจากเพลงจูเลียของอินฟินิทค่ะ พอดีนั่งฟังๆอยู่แล้วน้ำตาไหล

MyungJong Ft. Yeol

เนื้อเรื่อง

Infinite   MyungJong Couple…
 

Song: Julia – Infinite

Drama(?)

ปล. ตัวสีแดงคือเรื่องราวในอดีตนะค่ะ

ค่ำคืนที่เงียบเหงานี้จะไม่เหงาเลยถ้าคนคนนั้นยังอยู่กับผม...

เสียงฝนพรำด้านนอกมันทำผมอดคิดถึงครั้งแรกที่เราเจอกันไม่ได้

‘โอ๊ะ! ขอโทษนะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจเดินชนคุณ’
 

‘นายจะรีบปะ...’

จู่ๆก็มีร่างคนคนหนึ่งวิ่งเข้าชนผมอย่างจังในขณะที่ผมกางร่มเดินอย่างเอื่อยกลับบ้าน
ผมคิดโกรธเจ้าของร่างนั้นอยู่เหมือนกัน แต่พอเงยหน้าขึ้นมองก็ต้องกลืนคำว่าโกรธนั่นลงคอทันที ก็คนคนนี้น่ะ น่ารัก เกินที่จะโกรธลง
 

‘อ่า ผมขอโทษจริงๆครับคือพอดีผมรีบน่ะ ขอตัวก่อนนะครับ’

พูดจบเขาคนนั้นก็วิ่งหายไปท่ามกลางสายฝน ไอตัวผมเองก็ยังคงยืนมองอยู่จนแผ่นหลังบางของเขาลับตาไป

นั่นคือการพบครั้งแรก แล้วก็ยังเป็นรักแรกพบสำหรับผม

ผมนั่งอมยิ้มกับตัวเองน้อยๆ เมื่อนึกถึงวันนั้น
ใบหน้าที่สวยราวกับผู้หญิง พร้อมท่าทางรุกรี้รุกรนนั่น
นึกถึงแล้วก็อดขำไม่ได้ มันตลกนะ แต่ก็น่ารักมากสำหรับผม

หลังจากเจอกันวันแรก เราก็พบกันโดยบังเอิญที่โรงเรียน

 

 ‘โอ๊ะ! ขอโทษครับๆๆๆ ขอโทษครับผมไม่เห็นTT’
 

เสียงหวานๆคุ้นหูผมบอกขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่เมื่อเจ้าของเสียงวิ่งมาชนผมในขณะที่ผมกำลังต่อแถวซื้ออาหารกลางวัน
 

‘อ้าว นายนี่เอง เจอกันทีไรทำไมต้องวิ่งมาชนฉันตลอดหืม’
 

พอหันมองก็รู้ว่าเป็นคนที่ผมอยากเจอ เด็กผู้ชายที่น่ารักๆคนนั้น
 

‘เอ๋? เราเคยเจอกันด้วยเหรอครับ? ผมเคยวิ่งชนพี่เหรอ?’
 

อ่า ผมเป็นพี่เขาสินะ ดูจากดาวที่เครื่องแบบนักเรียนแล้วคงจะแบบนั้น
 

‘นี่จำไม่ได้เหรอเรา ตอนวันฝนตกหนักเมื่อวันศุกร์ที่แล้วไง ไม่เป็นไรหรอก คราวหลังก็อย่าเซ่อซ่าแบบนี้อีกล่ะ...อี ซองจง’
 

เด็กนั่นงงเล็กน้อยก่อนจะทำหน้าเหมือนอ๋อ ว่าทำไมผมถึงรู้ชื่อเขา ก็ที่หน้าอกข้างขวานั่นไงล่ะป้ายชื่อเด่นหลา
 

จากวันนั้นเราก็ได้เจอกันบ่อยขึ้น และสนิทกันมากขึ้น 

 

ผมจำได้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเราสองคน วันที่ 9 มิถุนายน 2549 ผมตัดสินใจขอเขาคบกันเป็นแฟน

  

  ‘นี่ซองจง’
 

‘หือออ?’
 

‘พี่ชอบซองจงนะ’
 

‘อะไรกันมาสารภาพอะไรในสถานที่แบบนี้เล่า นี่มันบ้านผีสิงนะ กรี๊ด!’
 

ผมดึงเจ้าตัวเล็กเข้ามากอดไว้แน่น ก่อนจูบเบาๆลงบกลุ่มผมนุ่ม
 

‘สารภาพที่ไหนก็เหมือนกันนั่นแหละ พี่ชอบซองจงนะ ไม่สิ รัก รักเลยมากกว่า’
 

‘……’
 

‘รักตั้งแต่ครั้งแรก รักตั้งแต่แรกพบ ตอนแรกพี่ก็ไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้ 1 ปีที่พี่ได้รู้จักเรา ได้สนิทกับเรามันทำให้พี่แน่ใจว่าพี่รักนาย’
 

‘…..’
 

‘คบกับพี่ได้ไหมครับ คบกับพี่คิม มยองซูนะ อี ซองจง’
 

คลายอ้อมกอดออกแล้วนั่งคุกเข่าลงไปจับมือบางมือกุมไว้แน่น
 

‘คือ...’
 

‘หรือนายไม่ชอบพี่หือ’
 

‘คือว่า...’
 

‘คงไม่สินะ’

 

‘คือว่า... พี่หาสถานที่ที่มันโรแมนติกกว่านี้ได้ม้ายย! ที่ไม่ใช่บ้านผีสิงอ่ะโห่ มันไม่ได้ฟีลเลยนะ แต่...ก็นะ อื้ม!’
 

‘หือ? ตกลงว่า?’
 

‘ก็คบไงเล่า! อย่าทิ้งผมล่ะกัน-/- ‘
 

‘สัญญาเลยครับ!’  

  

น่าขำเนอะครับ ขอเขาคบในบ้านผีสิงในสวนสนุก ตลกดีนะ

วันครบรอบทุกเดือนเรามักจะซื้อของขวัญให้กัน
จนผมจบมัธยม เข้ามาเรียนในมหาวิทยาลัย ซองจงเองหลังจากผมจบได้หนึ่งปีเขาก็เข้ามาเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับผม
ความรักของเราราบรื่นมาตลอด จนผมจบมหาวิทยาลัยแล้วต้องทำงาน...

 

 ‘อะไรกันพี่มยองซู! พี่เอาแต่ทำงานๆๆ สนใจผมบ้างสิ!’

‘จะเสียงดังทำไมซองจง อายคนอื่นเขาไหม นี่มันกลางสวนสาธารณะนะ’

‘จะอายทำไม มันมีอะไรให้น่าอายห๊ะ พี่เอาแต่ทำงานๆๆๆ ทั้งๆที่วันนี้เรามาเดทกันแท้ๆ พี่ก็ยังเอาแต่คุยงานอยู่นั่นแหละเห็นหัวผมบ้างไหม!’ 

 

เมื่อนึกถึงตอนนั้น ผมก็รู้สึกผิดขึ้นมาจับใจ ทั้งหมดเพราะผมคนเดียว

 

 ‘ซองจง! อย่ามาไร้สาระไร้เหตุผลกับพี่แบบนี้นะพี่ไม่ชอบ!’
 

เผลออย่างไม่รู้ตัว... รู้ตัวอีกทีคือเจ้าตัวเล็กสะอื้นไห้น้ำตาไหลอาบแก้มเนียน 
 

 

‘ซองจงพะ..พี่’
 

ตั้งใจจะปาดน้ำตาที่แก้มนั้น แต่กลับโดนมือของเจ้าของน้ำตาปัดกลับมาอย่างแรง
 

‘ซองจง!’

ใช่ครับ ความโมโหเข้าครอบงำผม เรื่องมันเลยบานปลาย จากตั้งใจจะปลอบ เป็นขับไล่คนที่ผมรักที่สุดไป

‘ถ้าทำตัวงี่เง่าแบบนี่ก็เลิกกันไปเลยแล้วกัน!!!’
 

‘เลิก? หึ อยากเลิกกับผมสินะ ได้ เราเลิกกัน!’

คำบอกเลิกที่เด็ดขาด น้ำเสียงที่ปนสะอื้นนั้นผมจำได้ขึ้นใจ
ทุกวันนี้เมื่อผมนึกถึงซองจงทีไร... ผมต้องได้ยินมันก้องกังวานอยู่ในหัวเสมอๆ

ผมไม่ได้ตั้งใจ จากวันนั้น ผมพยายามไปตามง้อซองจงที่มหาวิทยาลัยก็ไม่เจอ

ไปหาที่บ้านก็พบว่าบ้านนั้นได้รับการดูแลโดยคนอื่นไปเรียบร้อยแล้ว

ผมมารู้อีกทีก็ล่วงเลยไปหลายเดือน ว่าซองจง ไปอยู่ที่ญี่ปุ่นแล้ว...

ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ ก็ผ่านมา 1 ปีกว่าแล้วสินะ


พี่คิดถึงนายนะ อี ซองจง...

เช้าวันใหม่ แสงแดดอ่อนๆปลุกให้ผมลุกจากที่นอน
แล้วก็เช่นเดิม วันนี้ผมก็ต้องไปถ่ายรูปที่ร้านเวดดิ้งสตูดิโอ
ร้านของผมเองนั่นแหะครับ มีพี่สาวผมคอยช่วยอีกแรงเรื่องชุดแต่งงานต่างๆ เพราะเธอเปิดร้านชุดแต่งงาน
 

“มาแล้วครับ”
 

เปิดประตูเดินเข้าไปแล้วเอาข้าวของไปวางไว้ที่ชั้นเก็บของ

“งื้อ พี่ซองยอลอ่า เราถ่ายร้านนี้แหละนะๆๆ ผมชอบบรรยากาศ ดูสิร้านน่ารักมากเลย”
 

เสียงนี้มัน?... หึ คิม มยองซูคงบ้าไปแล้วแน่ๆ  เขาจะมาอยู่ที่นี่ได้ไง
 

“โอเคๆ พี่ตามใจตัวเล็กเสมอแหละครับผม”
 

คงมาถ่ายรูปแต่งงานกันสินะ ถ้าผมยังคบกับซองจงอยู่
ก็คงได้ถ่ายรูปแต่งงานสวยๆแล้วแน่ๆ คิดไปก็อดยิ้มไม่ได้

“คุณตากล้อง! ยืนอมยิ้มอะไรคนเดียวน่ะหือ มีลูกค้านะ มาคุยกับลูกค้าหน่อยสิเรื่องคิวของแกน่ะ”
 

พี่นานะ พี่สาวสุดสวยของผมเดินมาตบบ่าผมแล้วหายเข้าไปในห้องชุด ผมเลยออกไปเพื่อจะคุยงานกับลูกค้า

“อ่า คุณเป็นตากล้องสินะ ผมต้องฝากด้วยนะครับ ผม อี ซองยอลครับผม^^”
 

ผู้ชายคนนี้หน้าตาดีใช้ได้เลยนะ เจ้าสาวก็คงจะสวยน่าดู
 

“ผม คิม มยองซูนะครับ ยินดีที่ได้ร่วมงานนะครับ”
 

โค้งน้อยๆพอเป็นพิธี แล้วเดินเข้าไปนั่งคุยงานกับเจ้าบ่าวที่ดูจะมีความสุขคนนี้
 

เราคุยกันไปเรื่อยจนตกลงวันและเวลาที่จะถ่ายกันเรียบร้อย งานนี้เป็นงานนอกสถานที่ ผมชักอยากเห็นหน้าเจ้าสาวคนนั้นสะแล้วสิ
 

“เอ่อ.. ว่าแต่เจ้าสาวของคุณซองยอลล่ะครับ?”
 

“อ๋อ รายนั้นกลับไปก่ออนแล้วน่ะครับ เห็นว่าจะไปตามหาเพื่อนเก่าๆเพื่อแจกการ์ดน่ะครับ งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ ขอบคณนะครับ”
 

เจ้าบ่าวตัวสูงยืนขึ้นโค้งลาอย่างสุภาพแล้วออกไปจากร้าน

วันนี้เป็นวันที่นัดคู่บ่าวสาวนั่นมาถ่ายพรีเวดดิ้ง นั่นสินะคู่บ่าวสาว มองไกลๆแล้วช่างเหมาะอะไรกันแบบนี้นะ
 

แต่นั่น คุ้นๆ...
 

“เราเริ่มถ่ายกันเลยนะครับ”
 

ผมตะโกนบอกคู่บ่าวสาวที่เพิ่งมาถึงให้มาเข้าฉากที่ผมจัดไว้ที่สวนสาธารณะ
 

“พี่มยองซู...”
 

“ซองจง...”
 

เหมือนโลกทั้งโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ จริงๆด้วยสินะ เสียงที่เขาได้ยินที่ร้านวันนั้น เขาไม่ได้เข้าใจผิดสินะ
 

สะบัดหัวเล็กน้อยไล่ความคิดเศร้าๆออกไป ปั้นสีหน้าเป็นปกติแล้วเริ่มถ่ายรูป
 

มันเจ็บนะครับ เจ็บที่รักษาคนที่เรารักไว้ไม่ได้แล้วต้องมาเห็นเขาอยู่กับคนอื่นอีกคนถึงแม้เรื่องมันจะนานมาแล้วก็เถอะครับ
 

หลังจากถ่ายเสร็จผมก็ก้มหน้าก้มตาเก็บอุปกรณ์ ไม่อยากเห็นภาพบาดตาบาดใจ
 

“พี่มยองซู.. สบายดีนะครับ?”
 

เสียงใสดังขึ้นพร้อมกับเจ้าของเสียงที่นั่งลงข้างๆผม
 

“อื้ม พี่สบายดี ยินดีด้วยนะเจ้าตัวเล็ก^^”
 

เอื้อมมือไปขยี้ผมนุ่มเบาๆ แล้วส่งยิ้มบางๆให้
บางทีการที่ให้คนที่เรารักได้ไปมีความสุขกับคนที่จะสามารถดูแลเขาได้ และมีเวลาให้เขา


น่าจะดีกว่าไปยื้อไปค้านเขาไว้สินะ
 

“อาทิตย์หน้า มางานแต่งผมด้วยนะครับ^^ วันนี้ขอบคุณมากนะพี่มยองซู”
 

คนตัวเล็กลุกขึ้นวิ่งไปหาเจ้าบ่าวของตัวเองที่ยืนโบกมือเรียกอยู่ที่รถ
 

“ไว้เจอกันในงานนะ ตัวเล็ก^^”

บรรดาแขกในงานเยอะแยะมากมายไปหมด ผมมาจนได้สินะ มาเพื่อดูคนที่ผมรักมีความสุข
 

ในมือผมถือของขวัญชิ้นหนึ่งไว้สำหรับให้คู่บ่าวสาวมันคืออัลบั้มภาพที่ผมแอบถ่ายพวกเขาสองคนในวันพรีเวดดิ้ง
 

“คุณมยองซู มาด้วยเหรอครับเนี่ย เห็นซองจงบอกว่าชวนคุณ แต่คุณทำท่าเหมือนจะไม่มา รออยู่นี่สักครู่นะครับเดี๋ยวผมไปตามซองจงมาก่อน”
 

“อ๊ะ ไม่ต้องหรอกครับ นี่ของขวัญ ยินดีด้วยนะครับคุณซองยอล ดูแลซองจงดีๆนะครับ อย่าให้เขาร้องไห้ สัญญากับผมนะ ฝากบอกซองจงด้วยนะครับ ว่าขอให้มีความสุขมากๆ ผมยังคงอยู่ที่เดิม”
 

ยิ้มบางๆ ก่อนจะหันหลังเดินอมยิ้มออกมาจากงานโดยไม่เจอเจ้าสาว เขากลับทำใจไม่ได้ แบบนี้แหละดีแล้ว ดีแล้วล่ะมยองซู
 

ซองจงมีความสุขแล้ว
 

ซองจงมีความสุข มยองซูก็มีความสุขแล้วล่ะ
 

ความทรงจำดีๆของเราเหล่านั้น พี่จะเก็บมันไว้ไม่มีวันลืมเลยล่ะ
 

คิม มยองซู รัก อี ซองจง 

END

-----------------------------------------------------------------------

จบแบบค้างๆคาๆแหละ>< ตอนแรกไรท์ว่าจะเอาลงเป็นหลายๆตอน แต่มันทำไม่ได้ สร้างเท่าไรก็ไม่ได้เลยลงหมดเลยย