ย้อนเวลากลับมาเป็นเกอน้อยตระกูลหยาง

กรุณาอ่านคำเตือนก่อนเข้าไปอ่านนะจ้ะ

นิยายเรื่องนี้เป็นแนวจีนโบราณ ซึ่งในเนื้อเรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์ใด ๆ ทั้งสิ้น ชื่อและสถานที่ต่าง ๆ อาจไม่มีอยู่จริง เกิดขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียนล้วน ๆ ภาษาที่ใช้อาจขัดหูขัดตาไปบ้าง อาจจะไม่รื่นหูสักเท่าไหร่ สำหรับชื่อของตัวละครอาจมีความหมายบ้างไม่มีบ้าง มีคำพูดที่หยาบคาย กระทบกระเทือนจิตใจ อาจมีการผิดจารีตประเพณีอันดีงาม และอาจไม่สมเหตุสมผล อาจมีการกล่าวอ้างตำนานที่ไม่มีอยู่จริง เพราะนี่คือนิยายจ้า

นิยายเรื่องนี้เป็นแนวชายรักชาย แนวผู้ชายท้องได้ เพศรองเป็นเกอ หรือก็คงคล้าย ๆ โอเมก้าประมาณนี้ หากมีข้อผิดพลาดประการใดไรท์ก็ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน หากไม่ชอบ ไม่ถูกใจกดออกได้นะคะ ขอบคุณค่ะ อันนี้ไม่ว่ากัน หากชอบอย่าลืมติดตามกันไปนาน ๆ นะคะ

…………………………………………………………………………………………………………………

หยางไป่หลิน คือชี่อเกอน้อยที่นอนอยู่บนเตียงในขณะนี้ ร่างกายบอบบางที่มีผ้าพันแผลมากมาย พันรอบกายอยู่ ยังคงมีเลือดซึมออกมาอย่างหน้าเวทนาสงสาร แต่ใครจะสงสาร นอกจากมารดาอันเป็นที่รัก มีชีวิตระทมไม่ต่างจากบุตรเกอของตนนัก ความเป็นอยู่ของฮูหยินใหญ๋ มันไม่ได้ต่างจากบ่าวสักเท่าไหร่ อาจจะดีกว่าตรงมีบ่าวประจำกาย 2 คนที่ตามมาจากตระกูลเดิมและบ่าวน้อยที่ฮูหยินใหญ่เก็บมาเลี้ยงด้วยความสงสาร

ได้รับการรักษาไปแล้วแต่ตอนนี้ เกอน้อยกำลังหายใจรวยริน และกำลังจะจากไป ความทุกข์ในใจของคนเป็นแม่นั้น ไม่มีคำบรรยายได้เลย นางร้องไห้ปานใจจะขาด รุ่งสางของอีกวันลมหายใจของเกอน้อยก็หมดลงเสียงกรีดร้องภายในใจของนางดังอยู่ในนั้น น้ำตาไหลรินไม่ขาดสายหาหนทางใดไม่เจอจึงจบชีวิตของตนลงตามลูกน้อยไปด้วย

ความมึดมิดก่อเกิดขึ้นรอบตัว ก่อนที่จะเจอแสงสว่างดวงหนึ่ง จนปรากฏกายใครคนหนึ่งที่ หยางไป่หลินรู้จักจากรูปวาดรูปหนึ่งในศาลบรรพชนของสกุลหยาง