แผนการรัก ตำรับ365 วัน

  
     "แพน ทำมัยล่ะ ทำมัย เรื่องแบบนี้ทำไมต้องมาเกิดกับ ปิ่น ล่ะ ปิ่นไม่เข้าใจเลย..... ฮือๆๆๆๆๆ..."

      เสียงร้องไห้ ร่ำรำพันของปิ่นดังระงมทั่วทั้งห้อง แม้จะมีแพนนั่งคุกเข่าลงข้างๆกับปิ่นเพื่อนปลอบใจปิ่น แต่กลับไม่สามารถทำให้ปิ่นสงบใจลงได้ ในตอนนี้อาจมีเพียงน้ำตาที่รินไหล เอ่อท่วมดวงตากลมโต ใสๆที่บัดนี้หม่นหมองลงไปนั้นช่วยทำให้ปิ่นคลายความเศร้าใจลงได้บ้าง


     "แพน แพน ฮือ.... ปิ่น ทำผิดอะไรหรอ?? ปิ่นทำผิดอะไร ทำไมพี่อาร์ตต้องบอกเลิกปิ่นกลางงานเลี้ยงรุ่นด้วย ปิ่นผิดอะไรหรอ?? ปิ่นผิดอะไร ฮือ........"

     เพื่อนอย่างแพนก็อดทำใจไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้นกลางงานเลี้ยงรุ่นคืนนี้

     'พี่อาร์ต พี่อาร์ตผิดสัญญากับแพนครั้งที่ห้าแล้วนะ'


     01.00 น.

     -กรี๊ง.........กรี๊ง.......-

     "สวัสดีค่ะ .... อ๋อ .... โทรมาทำไม .... ปิ่นหลับไปแล้ว ..... วันหลังไม่ต้องโทรมาอีกนะ .... อย่ามาพูดแบบนี้นะ .... คนโกหก"

     "แพน พี่อาร์ตโทรมาใช่มั้ย?? ใช่มั้ย??" ปิ่น ที่งัวเงีย เพิ่งตื่นจากการหลับไหลไปกับกองน้ำตาบนพื้นนั้น ค่อยๆลุกขึ้นจากพื้นอย่างช้าๆ ด้วยความอ่อนเพลียที่สะสมอยู่ภายในหัวใจของปิ่นที่แทบจะปริและแตกออกได้ทุกเมื่อนั้น มันช่างหนักอึ้ง แม้แต่จะลุกขึ้นนั่งยังยากที่จะทำ

     "เปล่าหรอกจ้ะ เพื่อนแพนเองล่ะ เพื่อนคนนี้ชอบโกหกแพนจนแพนเอือมระอา ขี้เกียจจะคุยด้วยเลยวางสาย.... แล้วปิ่นลุกขึ้นมานั่งทำไม นอนต่อสิ พรุ่งนี้จะได้มีแรงจ้ะ"

     "ปิ่นไม่อยากนอนแล้วล่ะ อยากนั่งอยู่เฉยๆมากกว่า" ปิ่นทำท่าจะลุกขึ้น แพนจึงรีบไปประคองเพื่อนให้ลุกขึ้นเดินไปนั่งที่โซฟา

     "งั้นเดี๋ยวแพนไปเอาน้ำมาให้ดื่มนะ"

     "จ้ะ"

     ........

     เวลาที่ผ่านล่วงเลยมาคืออะไร พี่อาร์ต ผู้ชายที่ปิ่นรักมากมาย ทำไมทำร้ายจิตใจของปิ่นได้ถึงขนาดนี้ เงาสะท้อนจากกระจกตรงหน้า บอกให้ปิ่นได้รู้ว่าตนเองช่างโง่เง่าเสียนี่กระไร ทำไมเราไม่รู้จักหักห้ามใจบ้าง เรามันโง่เอง ผิดเอง น้ำตาของปิ่นที่รินไหลเมื่อชั่วโมงก่อนนั้น ยังคงปรากฏคราบน้ำตาที่ยากจะเลือนหายไป เราช่างดูโทรมจริงๆ ดวงตาที่บวมและแดงก่ำ รอยแผลบนหัวใจ ยากที่จะลบล้าง

     "ปิ่น น้ำจ้ะ" แพนยื่นแก้วน้ำส่งให้กับปิ่นพร้อมกับรอยยิ้มของเพื่อนแท้ที่ปรากฏอยู่บนใบหน้านี้ มันทำให้ปิ่นรู้สึกผ่อนคลายและสบายใจยิ่งขึ้น แพนคือเพื่อนแท้ของปิ่นจริงๆ

     "แพน พรุ่งนี้แพนพาปิ่นไปมาบุญครองหน่อยได้มั้ย ปิ่นอยากไปซื้อโทรศัพท์และก็ซิมโทรศัพท์อันใหม่น่ะ เครื่องนี้มันเก่าแล้ว แถมเครื่องเริ่มติดๆดับๆ ปิ่นไม่อยากใช้มันอีกต่อไปแล้วล่ะ" ปิ่นพูดน้ำเสียงสั่นเครือ ราวกับว่า มือถือเครื่องนี้เปรีบเสมือนแผลในใจของเธอ

     
     10.00 น.

      "เราจะไปกันรึยังจ้ะปิ่น" แพนพูดด้วยน้ำเสียงคึกคัก หวังจะทำให้ปิ่นรู้สึกดีขึ้น แต่มันก็ได้ผลเพียงน้อยนิดเท่านั้น

      "จ้ะ"


      11.30 น.  มาบุญครอง

       ปิ่นกับแพนเดินดูมือถือหลายร้านที่มีอยู่เรียงรายมากมายจนดูน่าปวดหัว ผู้คนที่เดินขวักไขว่นั้นทำให้ปิ่นดูมีความร่าเริงมากยิ่งขึ้น ยิ่งเดินดูไปเรื่อยๆก็ยิ่งดูสนุกมากยิ่งขึ้น แพนรู้สึกสบายใจกับการที่ปิ่นดูมีความสุขกับการเลือกซื้อมือถือครั้งนี้ ปิ่นและแพนได้มาหยุดอยู่ที่ร้านๆหนึ่ง

       "พี่คะ ขอดูรุ่นนี้หน่อยค่ะ ที่เป็นสีชมพูอ่ะค่ะ"

       "โห น้อง ตาถึงจริงๆ มือถือรุ่นนี้ใหม่ล่าสุดเลยนะน้อง มีฟัง..." 

       ยังไม่ทันที่เจ้าของร้านจะกล่าวพรรณนามือถือรุ่นนี้จบ ปิ่นก็แทรกขึ้นพูด

       "รุ่นนี้สามารถปฎิเสธสายบางสายได้มัยพี่??" 

       "หาน้อง มีดิ รุ่นนี้นะ....."

       "เอารุ่นนี้แหละพี่ เท่าไหร่??"

       " หมื่นสามพันเจ็ดน้อง"

       "อ่ะนี้นะพี่ ด่วน"

       "เอ่อๆ ครับๆ"

       "เฮ้ย ปิ่น นี่แกจะรีบไปไหนวะ พี่เค้างงแล้วนะเว้ย" แพน ซึ่งเห็นพฤติกรรมของเพื่อนของตนเองอย่างงุนงง ได้ถามขึ้นเมื่อจบการซื้อขายมือถือราคาแพง

       "จะรีบไปดูซิมมือถือต่ออ่ะ"

       ปิ่นวิ่งจูงมือแพนไปดูซิมมือถืออีกร้านหนึ่งที่อยู่ตรงอีกล็อคทางเดิน ซึ่งปิ่นได้เล็งมองตั้งแต่เดินเข้ามา

       "เฮ้ย ทำไมต้องเป็นร้านนี้ด้วยวะ ยิ่งไม่ถูกกับคนขายอยู่" แพนบ่นข้างๆหูปิ่น หวังให้ปิ่นมีคำตอบที่น่าพอใจ

       "ร้านนี้ซิมถูกดี"

       "กรรม นี่นะเหตุผลของแก งั้นแกดูซิมไปนะ ฉันไปดูของที่อื่นดีกว่า ไม่อยากเห็นหน้ามัน"

       ยังไม่ทันที่แพนจะก้าวขาออกไปเจ้าของร้านที่ว่าก็เดินออกมาพอดีราวกับฟ้าสั่งมา

       "จะไปหน่าย...... คนซวย"

       "ไอ้บ้า ปากหมาจริงๆเลยนะแกเนี้ย ไอ้เคราปลาดุก"

       แพนตอกปากใส่เจ้าของร้านทันทีที่เจ้าของร้านพูดจบ และทันทีที่เจ้าของร้านถูกว่าจบก็เหลือบหันไปเห็นปิ่น

       "สวัสดีคร้าบ...... มาดูอะไรครับวันนี้ จะเป็นมือถือ ที่ชาร์จแบต แบต หน้ากากโทรศัพท์ บลูทูธ สมอทอล์ก และก็......"

       "มาดูซิมมือถือย่ะ" แพนรีบตัดบท

       "ขอโทษ ผมถามคนสวย ไม่ได้ถามคนซวย" เจ้าของร้านรีบสวนกลับก่อนหมดโอกาส

       "คนสวยก็เป็นเพื่อนกับคนซวยคนนี้นี่แหละย่ะ"

       "จริงดิ เอ่อคนสวยคร้าบ..... คุณเป็นเพื่อนคนซวยหรอครับ"

       "ใช่ค่ะ ดิฉันจะมาดูซิมมือถือค่ะ อยากแนะนำรุ่นไหนคะ" ปิ่นรีบถามก่อนที่ศึกน้ำลายจะกระฉูดจนร้านเปียก

       "เอ่อ เชิญเลยครับ ด้านในครับ"

       ระหว่างที่เจ้าของร้านกำลังแนะนำของให้กับปิ่นอยู่นั้น แพนก็เดินอยู่ในร้าน ดูของไปต่างๆนานาแก้เซ็ง

     
       12.35 น.

       "ขอบคุณครับ คุณ....??"

       "อ่อ ปิ่นค่ะ ปิ่นแก้วค่ะ"

       "ครับ ผมเนมนะครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ"

       "อ่อค่ะ เช่นกันค่ะ แพน เราไปกันเถอะ"

       "จ้า ชั้นไปแล้วนะไอ้หนวดปลาดุก"

       "เออ ไม่ต้องโผล่หน้ามาแล้วนะ เบื่อ"

       "เออๆๆๆ รู้ๆๆๆๆๆๆๆ"