คิดไม่ออกอ่ะ หุหุ (โจทวินส์ ยองกวัง Boyfriend)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

 นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหา ชายxชาย ใครรับไม่ได้.... 

ลองอ่านดู!!! เผื่อชอบไง 555 

 

โจ กวังมิน(คนที่ทำปากยื่นๆอ่ะนะ) : ยองมินฮยองของผมน่ารักที่สุดในโลกเลย >///<

โจ ยองมิน (คนข้างหลัง) : กวังมินของผมน่ารักเนาะ ว่ามั๊ย?

เนื้อเรื่อง

คำเตือน :  นี่คือเรื่องแรกของไรเตอร์นะ วะฮ่ะ ฮ่าาา<<< เตือนเพื่อ? For what?

 

  

เครดิตรูปภาพประกอบการเล่าเื่รื่อง (- -") : ตามรูปจ๊ะ

ณ กองถ่ายรายการ  w academy

ห้าหนุ่มวงบอยเฟรนด์กำลังนั่งรอนางเอก(ที่โคตรจำเป็น) ต่อหน้ากล้องเป็นสิบตัวที่คอยบันทึกทุกอิริยาบถของพวกเขา หลังจากที่ก่อนหน้านี้ได้รับภารกิจให้ทำมิวสิควิดีโอเพลง Not one,but two  ดงฮยอนอ้างสิทธิความเป็นลีดเดอร์เสนอตัวเองเข้าชิงตำแหน่งผู้กำกับและ...ได้ตำแหน่งมาอย่างใสสะอาด จริงๆ - -   ส่วนที่เหลือต้องมีผู้โชคดี(มั๊ย?)เพียงหนึ่งที่ได้รับบทนางเอก โอ้ ก็อดดดด แล้วใครจะยอมหล่ะที่นี้ เมื่อเกิดปัญหาการแย่งชิงบท(หรอ?)

วิธีที่ยุติธรรมที่สุดก็คือ

“โอ้ น้อยยยยย อ็อค” 

“เย้/ โย้วววว / วะฮ่า/ เฮ้ออออ โล่ง” สี่เสียงที่แสดงถึงความยินดีย่างสุดซึ้ง โฮะๆ ^0^

“อ้ากกกกก ย้ากกกกก ว้ากกกกก โอ้โนววววว ทำมายยย ฮืออออ T^T” <<< เสียงคนที่โชคดี

.

.

.

.
.

.
.
.
.
.
.
.

“เมื่อไหร่ยองมินจะออกมาซะทีเนี่ย” ผู้กำกับบ่นกับตัวเอง (ใช่ ยองมินเป็นคนที่โชคดี หุหุ)

“ยองมินคงสวยน่าดูนะ ฮ่ะ ฮ่าๆๆ” ฮยอนซอง

“ยองมินนูนาๆๆๆๆ”มินวู

“อยากเห็นแล้วอ่ะ งุ้งงิ้งๆ”จองมิน

“...” ส่วนผม นั่งบีบมือตัวเอง?เล่น (ไรเตอร์ : กวังนายเหงื่อออกอ่ะ กวัง: อ๊ะ เหรอ ปาดเหงื่อตัวเองเบาๆ)

“นี่ กวังมิน นายจะดื่มกาแฟยังไงก็ได้แต่ต้องให้ฟองติดคอตัวเองตายเข้าใจป่ะ     แล้วตอนที่นายกำลังจะตายยองมินจะช่วยชีวิตนายโดยการจูบ โอเค้?  อืมม แล้วก็อย่าลืมด้วยว่านี่คือ ‘การเดตของคู่รัก’ ” ผู้กำกับร่ายยาวเพื่อให้นักแสดงอย่างผมเข้าใจบท ครับ ผมเป็นพระเอกของยองมินเองแหละ เพราะผมหล่อสินะ หุหุ เขิน >///< (ไรเตอร์แอบเห็นกวังไปคุยกับผู้กำกับเงียบๆ พร้อมค่าปิดปาก)  

“0.o” มินวู

“0.0” ฮยอนซอง

“-0-“ จองมิน

“กร้ากกกกกก ” ผู้กำกับ - -

เง้อออ ยองมินฮยองออกมาแล้ว แล้วดูหน้าทุกคนสิ ให้ตายผมไม่กล้าหันไปเลยอ่ะ คือว่าตอนนี้ผมนั่งหันหลังให้ยองมินอยู่

“-///-” ผมไม่ไหวแล้ว ยองมินเดินมานั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับผมแล้ว วิกผมสีน้ำตาลยาวไปถึงกลางหลัง ไหนจะสีที่ถูกแต้มบนหน้ายองมินอีก เขินอ่ะ ฮยองจะน่ารักไปไหนครับ 

“อะไรของนาย กวังมิน ตลกหรอ? - -” ยองมินทำหน้ามุ่ย  เต็มใจเป็นนางเอกเว่อร์ๆ

“ป่าวครับ ฮยองน่ารักมาก จริงๆนะ ชูสามนิ้วด้วยเนี่ย” ผมว่าพลางทำชูสามนิ้วส่งสายตาน่ารักไปให้ยองมิน (ชมตัวเองสินะ - -)

“อันที่จริงนายน่าจะเป็นนางเอกของชั้นมากกว่านะ กวังมิน”  ยองมินพูดด้วยน้ำเสียงที่แบบว่า... ขนลุกอ่ะ

“อ่ะ เอ่อ คือว่า... ครับ”  ให้ตายสิผมเป็นพระเอกนะ ทำไมผมต้องเขินด้วยเนี่ย แล้วทำไมยองมินต้องมองผมอย่างนั้นด้วยเนี่ย เขิน  >///<

“แอ็คชั่นได้แล้วจ๊ะ” ผู้กำกับกล่าว (กร้ากกกกกก...)

“แค่กๆๆ โหะๆ ค่อกๆๆ  อ็อค”  ฟองติดคอผมและผมกำลังจะตาย ตอนนี้ผมหลับตาพริ้มเลยครับ ผู้กำกับบอกว่ายองมินจะจูบผม จูบผม อั๊ยย่ะ ผมร้อนไปทั้งตัวแล้วนะ

“...” ทุกคนเงียบ

ตึกๆตักๆ <<< เสียงหัวใจผมเองครับ

ผมรู้สึกถึงลมหายใจของยองมินแล้วหล่ะ ผมพร้อมแล้ว มาเลย โย้ววววว <<< นี่เขินแล้ว?

Yongmin’s part

กวังมินตอนหลับตาปี๋แบบนี้ หน้าแดงแบบนี้ ไหนจะปากสีชมพูของกวังมิน โอ้วววว (แต่งมาจากความรู้สึกของไรเตอร์เวลาเห็นหน้ากวัง -.,-) มันน่า... มากอ่ะ

ผมโน้มตัวเข้าไปใกล้กวังมินมากขึ้น

มากขึ้น

มากขึ้น

และ

“ค้าททททททททททททท!!! ”   เสียงพี่ดงฮยอน

“ม่ายยยยยยยยยย” ผมเองครับ เกือบแล้วนะเนี่ย ให้ตายสิผมน่าจะรีบจูบรีบเสร็จนะ หมดอารมณ์อ่ะ

“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ 0.0” กวังมินพูดพร้อมกับลืมตาขึ้น หมดโอกาสแล้วสินะ ยองมินเอ้ยยยย

“พี่ปวดฉี่อ่ะ เดี๋ยวมานะ”  ไอ่ผู้กำกับบ้า ไอ่พี่ดงฮยอนนนน ปวดทำไมตอนนี้เนี่ย ฮือออ เสียใจนะ

“ - -; ” มินวู จองมิน ฮยอนซอง แบบว่าตรูเซ็ง

End Yongmin’s part     

   

ผมลืมตาขึ้นมาเพื่อจะรับรู้ว่า ผู้กำกับปวดฉี่ เฮ้ออออ ผมถอนหายใจแรงๆ แล้วหันไปมองยองมิน ภาพที่ผมเห็นคือผู้หญิงคนหนึ่งกำลังหัวเสียกับอะไรซักอย่าง ยองมินน่ารักจริงๆครับ

 มองจากภายนอกหลายคนคงคิดว่าคนที่ควรเป็นพี่คือผม เพราะผมดูเป็นผู้ชายมากกว่ายองมิน ผมหมายถึงหน้าตาอ่ะนะ แต่ยองมินจะหน้าหวานกว่าผมมากแล้วเวลายิ้มจะทำให้ดูเหมือนเด็ก แต่ผมกลับมองว่ายองมินเหมาะที่จะเป็นพี่ที่สุด ยองมินเป็นผู้ใหญ่กว่าผมมาก ยองมินคอยดูแลผมมาตั้งแต่เด็กแล้วครับ ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ไม่ว่าจะมีความสุขหรือทุกข์คนที่อยู่ข้างๆผม และคอยช่วยผมในทุกเรื่องก็คือยองมิน ถึงแม้ว่าบางครั้งยองมินจะไม่สนใจผม แต่สุดท้ายยองมินก็ต้องสนใจผมอยู่ดี ^^ ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นเด็กเล็กๆที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เวลาอยู่กับยองมิน ไม่ใช่แค่ผมรู้สึกว่าผมขาดยองมินไม่ได้ แต่ผมขาดยองมินไม่ได้จริงๆ ถ้าผมขอพรได้นะ ผมจะขอให้ยองมินอยู่กับผมตลอดไป แล้วก็...

“กวังมิน นายจะจ้องชั้นอีกนานมั๊ยเนี่ย ” ยองมินถามขึ้น เรียกสติผมให้กลับมา

“คะ ครับ ฮยองว่าไงนะครับ” พอผมได้สติผมถึงรู้ว่าตอนนี้ผู้กำกับกลับมาจากการฉี่เรียบร้อยแล้ว แล้วทุกคนก็กำลังรอให้ผมออกจากภวังค์อยู่ แฮะๆ คิดอะไรเพลินๆแป็ปเดียวเองเนาะ

“ถึงเวลาแล้วหละ” ยองมินยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆผมพร้อมกับพูดเบาๆ แต่แค่นี้ผมก็รู้สึกว่าเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วอ่ะ ให้ตายสิ ผมเก็บอาการไม่ค่อยเก่งซะด้วย

“แอ็คชั่น” ผู้กำกับกล่าวขึ้นอีกครั้ง

“แค่กๆๆ โหะๆ ค่อกๆๆ  อ็อค”  (คัดลอก-วางจากด้านบน หุหุ) ผมกำลังจะตายเพราะฟองติดคออีกครั้ง และเป็นอีกครั้งที่

“...”ทุกคนเงียบ

ตึกๆตักๆ<<< เสียงหัวใจที่กำลังเต้นแรงของผม

อีกครั้งที่ผมรู้สึกถึงลมหายใจของยองมิน ผมพร้อมอีกครั้งแล้วนะ โย้วววววว

“ป๊อก!!!”

โอ้ย! ผมรู้สึกเจ็บๆตรงหน้าผากนะ แต่ผู้กำกับยังไม่สั่งคัทผมก็เลยแกล้งตายต่อไป

“ค้าททททททท  ยองมินนายทำอะไรของนายเนี่ย? ชั้นให้นายจูบกวังมิน ไม่ใช่ดีดหน้าผาก โถ่”

“อะ อ้าว ที่เจ็บๆเมื่อนี้ฮยองดีดหน้าผากผมเหรอ” ผมลืมตาขึ้นแล้วหันไปพูดกับยองมินที่ทำหน้าเนือยๆ

“...”

“ผู้กำกับคร้าบบบ คือว่าไม่จูบได้มั๊ยอ่ะ ผมไม่อยากจู...”

“ใช่ครับผู้กำกับผมก็ไม่อยากจูบกับยองมินฮยองหรอกฮะ ขนลุก ปรื้อ...”  ยองมินไม่ได้ตอบคำถามของผมแต่หันไปพูดกับผู้กำกับ เหมือนยองมินจะบอกว่าไม่อยากจูบผม ก่อนที่ยองมินจะพูดจบผมเลยตัดสินใจพูดแบบนั้นออกไป พูดจบผมก็ลุกเดินออกจากตรงนั้น ทำเอาทุกคนรวมทั้งพี่ๆสต๊าฟในกองถ่ายงงเป็นแถว แต่ผมไม่สนใจหรอกนะ ผมรู้แค่ว่าต้องรีบออกมาก่อนที่น้ำตาผมจะไหล ผมไม่อยากให้ใครถามว่าเป็นอะไร นั้นสิ ผมเป็นอะไรนะ ทำไมผมต้องอยากจะร้องให้ด้วย แค่ยองมินบอกว่าไม่อยากจูบผมแค่นั้นเอง ผมไม่ควรจะเสียใจขนาดนี้นี่นา  พี่ชายไม่อยากจูบน้องชายตัวเอง ผิดตรงไหนงั้นเหรอ? หรือว่าผมคิดกว่ายองมินมากกว่าพี่ชายนะ ไม่จริงหรอก ผมก็แค่ ชอบเขินแล้วก็ใจเต้นแรงเวลาอยู่ใกล้ยองมินแค่นั้นเองนะ แค่นั้นเองจริงๆ

“กวังมิน เดี๋ยวก่อนสิ”

“ฮยอง” ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี สมองของผมสั่งให้ขาวิ่งตรงไปที่ห้องน้ำ ผมต้องหนี หนีไปคิดหาคำตอบ ผมต้องคิดหาเหตุผลว่าทำไม...

“อ่ะ” ยองมินวิ่งตามผมมาทัน เค้าคว้าข้อมือผมไว้แล้วผลักเข้าไปในห้องน้ำก่อนที่จะล็อคประตู...(กริ๊ซซซ<<< เสียงไรเตอร์ ตอนนี้พยามระงับอารมณ์อยากหนัก)

ผมไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่สูงกว่าผมแค่สองเซนติเมตร มือข้างหนึ่งของยองมินยังคงบีบข้อมือผมอยู่ รู้สึกว่าห้องน้ำแคบก็ตอนนี้แหละครับ

“ทำไมนายวิ่งออกมาแบบนั้น รู้มั๊ยว่าทุกคนตกใจแค่ไหน”

“...”

“นายเป็นอะไร กวังมิน ทำไมนายไม่พูด ห๊ะ!!! ” ยองมินเปลี่ยนจากข้อมือมาเป็นบีบไหล่ทั้งสองข้างของผมแน่น จนผมรู้สึกเจ็บ ทำไมต้องตะคอกด้วยหล่ะ T^T

 “โอ้ย ฮยอง ผมเจ็บนะ”  น้ำตาผมเริ่มไหลออกมาแล้ว ผมไม่อยากให้ยองมินเห็นมันเลย

“ถ้าเจ็บ ก็พูดออกมาสิ... กะ กวังมินนายร้องให้ทำไม?” ยองมินเห็นน้ำตาของผมแล้วสินะ

“ T^T ”

“กวังมิน...”  น้ำเสียงของยองมินตอนนี้เปลี่ยนจากการตะคอกมาเป็นน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ

ยองมินนายเคยเข้าใจอะไรบ้างมั๊ยเนี่ย? - -

“ฮยองใจร้ายที่สุดเลย ฮือ...” ผมพูด พยายามผลักยองมินออกไปแต่รู้สึกว่าตัวเองไม่มีเรี่ยวแรงอะไรเลย  หรือเป็นเพราะยองมินแรงเยอะกว่าผมนะ ผมไม่เข้าใจ (นายเคยเข้าใจอะไรบ้างหละกวังมิน <<< ไรเตอร์บ่น)

“หือ... ใจร้าย ยังไงเหรอ?” ยองมินปล่อยมือออกจากไหล่ผม แล้วเอียงคอถามอย่างน่ารัก อารมณ์ไหนของเค้าเนี่ย  แล้วคิดว่าทำแบบนี้แล้วผมจะหยุดร้องให้เหรอ

ครับ ผมหยุดร้องให้แล้ว ด้วยความงง

“นายยังไม่ตอบคำถามของชั้นนะเด็กน้อย” ยองมินเชยคางของผมให้ผมเงยหน้าขึ้นไปสบตากับเค้า สายตาของยองมินตอนนี้ คือแบบว่า ผมอธิบายไม่ถูก ผมรู้สึกว่ามันอาจจะทำให้ผมละลายภายในสามวินาที แล้วตายด้วยความเขิน >///< (หายโกรธไวไปป่ะ<< ไรเตอร์  ก็มันเขินหนิ<< กวัง)

“ก็... ฮยองไม่ยอมจูบกับผมอ่ะ /( _ _ )” ผมพูดอย่างที่คิดจะพูดในตอนแรกแต่ตอนนี้มันคนละอารมณ์อ่ะ ตอนนั้นโกรธบวกงอน แต่ตอนนี้มันเขินอ่ะ -///-

“กวังมิน นายเนี่ยน้า...” ยองมินส่ายหน้าแล้วก็ขำเบาๆกับตัวเอง

“อะไรหรอครับ 0.o” ผมถามด้วยความสงสัย สงสัยจริงๆนะ ทำไมเหรอ ผมทำไมเหรอ?

“แค่ชั้นไม่ยอมจูบนาย นายถึงกับร้องให้เลยหรอ?” ยองมินทำหน้ากวนโอ๊ยอ่ะ แต่ผมก็ยังเขินอยู่ดี เขินเว่อร์

“ก็...” ผมกำลังคิดอยู่ครับ

“ก็... อะไร” ยองมินกดดันผมอ่ะ

“คือว่าผม... ผม... ผมรักฮยองครับ”  ผมพูดไปแล้วไม่นะ ทำไงดีหล่ะผมพูดไปแล้ว นี่เป็นคำตอบที่ผมไม่ได้คิดไว้นะเนี่ย ผมพูดไปแล้ว ผมพูดไปแล้ว อั๊ยย่ะ

“ห๊ะ!!! ว่าไงนะ ไม่ได้ยิน” ยองมินทำหน้าสงสัยแบบจริงจัง อ้าว ไม่ได้ยินจริงดิ

“เปล่าครับ เปล่าๆๆๆๆ ไม่มีอะไร” ผมบอกปัดเผื่อว่าจะรอดชีวิตจากสถานการณ์เมื่อกี้ ท่าทางยองมินจะไม่ได้ยินจริงๆอ่ะแหละ

“นายบอกว่านายรักชั้นหรอ?” สรุปแล้วได้ยิน แล้วยองมินก็มองมาที่ผมด้วยสายตาที่ผมไม่เข้าใจ

“รัก... ยังไง?” ยองมินถาม ณ วินาทีนี้ผมคงต้องพูดความจริงแล้วหล่ะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าต่อจากนี้ยองมินจะมองผมยังไง ผมจะพูดออกไป

“รัก...แบบที่ผู้ชายคนนึงจะรักผู้ชายคนนึงได้น่ะครับ”  (ไรเตอร์แอบขำเบาๆ) ผมหลับตาลง ผมไม่อยากเห็นหน้ายองมินในตอนนี้ ผมไม่อยากได้ยินเสียงตอนที่ยองมินปฏิเสธผม ถ้าหากผมจะขอพรได้อีกสักข้อ ผมอยากจะขอให้ยองมินเข้าใจผม แม้ว่ายองมินจะไม่ได้รักผมแบบที่ผมรักยองมิน ผมไม่อยากให้ยองมินทิ้งผมไป น้ำตาผมไหลอีกแล้วหล่ะ ให้ตายสิ โจ กวังมิน นายอ่อนแอชะมัด เป็นผู้ชายประสาอะไร

“เลิกร้องให้ได้แล้วเด็กขี้แย” สัมผัสแผ่วเบาที่แก้ม ทำให้ผมลืมตาขึ้นมา ยองมินยิ้มให้ผม เป็นรอยยิ้มที่ให้ความอบอุ่นแปลกๆ ทุกครั้งที่ผมร้องให้ หรือเสียใจร้อยยิ้มของยองมินจะทำให้ผมยิ้มได้ทุกครั้ง  แต่ครั้งนี้ผมไม่แน่ใจว่ามันจะทำให้ผมรู้สึกดีหรือเปล่า ถ้ารอยยิ้มแบบนี้เป็นสิ่งพี่ชายจะมอบให้น้องชายอย่างที่ผ่านมา  ผมจะหยุดร้องให้ได้มั๊ยนะ เอาเถอะ  ยิ้มแบบนี้แสดงว่ายองมินจะไม่ทิ้งผมไป ผมควรจะดีใจสิ

“ชั้นก็รักนายนะกวังมิน”

“…”

“ ^ ^ ”

“ห๊ะ!!! ฮยองว่าไงนะครับ ฮยองรักผม? แล้วฮยองรักผมแบบไหนอ่ะ? แบบพี่ชายน้องชายหรือแบบที่ผมรักฮยอง? ฮยองไม่รัจเกียจผมใช่ม๊ย? แล้ว....????” ผมรัวคำถามใส่ยองมินทันทีที่ได้สติ

“ก็...” ยองมินลากเสียง

“ก็อะไร ฮยองตอบผมมาเดี๋ยวนี้นะ” ตอนนี้ผมเขย่าแขนยองมินอย่างแรงด้วยความตื่นเต้น ผมลุ้นนะเนี่ย

“ก็ รักนายแบบที่นายรักชั้นไง ยองมินรักกวังมินนะครับ ^^ ”

“ -///- ” เขินอีกแล้วอ่ะ

“เอ่อ... ฮยองครับ”  ผมเรียกยองมินที่กำลังจ้องอะไรบางอย่างซึ่งผมคิดว่าเป็นปากของผมอยู่  ผมเพิ่งรู้สึกตัวว่าเราอยู่ใกล้กันม๊ากมากจนจะรวมร่างกันอยู่แล้วเนี่ย

“อือ...” ยองมินตอบแบบ เฮ้ย!!! ฮยองช่วยมีสติกว่านี้ได้ป่ะเนี่ย จ้องอะไรอยู่น่ะ โจ กวังมินเขินนะ >///<

“ใกล้ไปอ่ะครับ... เรากลับกองถ่ายกันดีกว่าเนาะ ป่ะ ” ผมพูดพลางยกมือขึ้นเพื่อจะดันตัวของยองมินออกไปห่างๆ แต่ยองมินก็จับข้อมือทั้งสองข้างของผมซะก่อน แล้วมือน้อยๆทั้งสองข้างของผมก็ถูกเพียงข้างเดียวของยองมินรวบเอาไว้ (ช่างง่ายดายเสียกระไรนี่ - -) ก่อนที่จะผลักเบาๆ ทำให้หลังของผมปะทะเบาๆกับผนังห้องน้ำ ผนังห้องน้ำเย็นมากครับ แต่ผมก็ร้อนมากเหมือนกัน ผมรู้สึกถึงเลือดที่กำลังสูบฉีดไปทั่วร่างกายของผม ผมคิดว่าหน้าผมแดงด้วยนะเนี่ย  รู้สึกหวิวๆเหมือนจะเป็นลมเลยแฮะ

(เอาหล่ะช่วงเวลาต่อไปนี้ไรเตอร์จะเป็นคนเล่าละกัน กวังมินท่าจะไม่ไหว)

             ยองมินปล่อยมือจากข้อมือทั้งสองข้างของกวังมิน ใช้มือข้างนึงเชยคางคนที่ตัวเล็กกว่าเค้านิดเดียวขึ้นมา เพื่อที่จะได้ทำอะไรสะดวกๆ (ทำไรวะ) แล้วใช้มืออีกข้างเกลี่ยปอยผมสีน้ำตาลเข้มที่ปรกหน้ากวังมินออก                                                     
           ใบหน้าใสๆมีสีชมพูระเรื่อแต้มที่พวงแก้ม (อยากเห็นบ้าง-.,-) เปลือกตาปิดสนิทที่เจ้าของบังคับให้ปิดลงเพื่อป้องกันไม่ให้ความรู้สึกเปิดเผยออกมาทางดวงตากลมโต ที่ยองมินได้เห็นทุกๆวัน จมูกยังแดงไม่หายจากการร้องให้เมื่อครู่ ริมฝีปากสีชมพูถูกเม้มเบาๆเพื่อป้องกันตัวเองจากอะไรบางอย่าง ยองมินมองภาพคนตรงหน้าแล้วยิ้มออกมาเบาๆ (เมื่อไหร่จะทำอะไรซักทีเนี่ย - -, ) ยองมินโน้มตัวเข้าไปหากวังมิน จนในที่สุดลมหายใจของทั้งสองก็รวมเป็นหนึ่งเดียว แล้วริมฝีปากของคนทั้งคู่ก็ เอ่อ...

 <เค้าจูบกันอยู่อ่ะแหละ ท่าจะอีกนาน  เขียนไม่ออกบอกไม่ถูกจินตนาการต่อเองละกันนะ หุหุ>

ณ กองถ่ายอีกที

“ไอ่พระเอกกวังมินกับนางเอกยองมินมันอยู่หนายยยยยยย” ผู้กำกับบ่น

“คร่อก ฟรี้....zzZ” มินวู จองมิน ฮยอนซอง

“ - - ” <<< พี่สต๊าฟในกอง

“ >///////////< ” <<< ไรเตอร์เอง โฮะๆ

จบแบบงงๆนะ แหะๆ