พันธนาการรัก รอยอดีต

คำโปรย พันธนาการรัก รอยอดีต

" แม่หญิงชมจันทร์ เจ้าคะ เจ้าราชรัตนเกตุมณี มาถึงแล้วเจ้าคะ ท่านช่างงามเหลือเกิน งามกว่าบุรุษใดในเขตหัวเมืองนี้เลยเจ้าคะ " หญิงสาวร่างคล้ำ ที่นั่งคุกเข่าลงเบื้องหน้า ให้กับ ร่างที่อวบอิ่มที่อยู่ในชุดฉลุลายทองคำบนผ้าไทยโบราณ มีเครื่องทองประดับลวดลายสวยงาม ส่งให้ร่างผิวสีน้ำผึ้งสวยงามมากกว่าเดิม ผมดำยาวที่ปล่อยถึงบั้นเอวงาม สะโพกสวยรับกับเอวคอด อกอิ่มวัยเต็มสาว ทำให้ใครเห็นก็อดชื่นชมไม่ได้

" ทำไม ต้องเป็นข้าด้วยเล่า อีอบ หญิงอื่นทั่วเมือง ลูกเจ้าขุนมูลนาย ข้าราชบริพาน ของเจ้าราชรัตนเกตุมณี ที่พร้อมใจกันถวายตัวให้กับเขา ทำไมเขาถึงต้องการข้าที่เป็นแค่ลูกสาวคนตีดาบ " ร่างอวบ นัยต์ตาเศร้า เมื่อมองตัวเองในกระจกบานใหญ่ เสื้อผ้า เครื่องประดับ เป็นของที่เขาส่งมาให้ด้วยตนเอง

" ท่านพ่อ ของแม่หญิงชมจันทร์ เป็นตระกูลเดียวที่ตีดาบให้เจ้าหัวเมืองนะเจ้าคะ แม่หญิงงามออกปานนี้ " บ่าวรับใช้ พยุงร่างอวบให้เดินออกไปจากห้องเพื่อ ออกมารับหมั้นเจ้าหัวเมือง

ร่างสูง ใบหน้าได้รูป ที่เดินขึ้น บันไดไม้เรือนไทยหลังใหญ่ มาด้วยเครื่องทรงเสื้อผ้าทำด้วยทองคำ ลวดลายปราณีต ดวงตายาวรี มองสบตาดำแววตาเศร้า ในมือของชายหนุ่มมี ดาบด้ามทองน่าเกรงขามที่รับกับร่างกายที่สูงและสมส่วนส่งให้ร่างนั้นดูน่ากลัวมากขึ้นไปอีก ท่านครูส่ง ผู้เป็นพ่อ พร้อมทั้งผู้รับใช้ทุกคนบนเรือน ก้มหมอบกราบอยู่ที่พื้น เมื่อชายหนุ่มก้าวพ้น บันไดขึ้นมา ชายหนุ่มเดินมาหยุดยืนตรงหน้า ร่างอวบที่เขามองด้วยแววตาถวิลหาเปิดเผย

" งามกว่าทุกวัน ที่ข้า จิตนาการไว้ เมื่อเจ้าใส่แพรพรรณนี้ " มือหนาเรียว ยื่นเข้ามาเพื่อจับมือบาง แต่ร่างอวบเบี่ยงร่างหนี ทำให้ ร่างสูงขบกรามแน่นแววตาน่ากลัวดุดัน ส่งมา

ข้ารับใช้ ทุกคนก้ม ศรีษะด้วยความหวาดกลัวจนตัวสั่น มีเพียง หญิงสาว ผู้เป็นนายเท่านั้น ที่สบตาดุคมนั้น โดยไม่เกรงกลัว

ร่างสูง ถอดสร้อยสังวาลย์สีทองฉลุสวยงาม บนหัวสร้อยเป็นรูปพญานาค เป็นสร้อยประจำตัวของเชื้อพระวงค์ชั้นสูง และทุกคนต่างรู้ดีว่า สร้อยสำคัญเช่นนี้จะอยู่ที่คู่หมายของเจ้าของสร้อยเท่านั้น ร่างสูง สวมสร้อยสังวาลย์ ใส่ให้ร่างอวบที่ กำสร้อยเส้นนั้นแน่นพร้อมจะกระชากออกทันที

" ใส่ไว้ เจ้าก็รู้ดีว่าถ้าเจ้าดึงมันออกจะเกิดอะไรขึ้น กับคนบนเรือนของเจ้าทั้งหมด และคนของหมู่บ้านเล็กๆ นี่ด้วย " ร่างสูงกระซิบบอก พร้อมมือหนา บีบมือบางที่กำสร้อยสังวาลย์ ไว้ สายตาคมดุมองสบตาดำโตนั้น ก่อนจะปล่อยมือลงแล้วหันหลังไป

" อีกสามวัน ข้าจะ มารับนางไป " เสียงทุ้ม เอ่ยขึ้นกับ พ่อของชมจันทร์ ก่อนร่างสูงจะเดินลงเรือนไป โดยไม่หันกลับมามองร่างอวบนั้นอีกเลย

น้ำตาที่ไหลรินลงอาบสองแก้ม เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้น ดังจน ศรัณลีย์ ตื่นขึ้น

" พี่จัน พี่จัน ฝันร้ายอีกแล้วเหรอคะ " ร่างบาง เขย่าปลุก จันทร์เจ้าที่ร้องไห้ จนร่างอวบ สะดุ้งตื่น ทั้งที่น้ำตานองหน้า

"  พี่ขอโทษ ทำลีย์ตื่นอีกแล้วเหรอ " ร่างอวบปาดน้ำตาออกจากแก้มอิ่ม แล้ว มองน้องสาวอย่างขอโทษ