[FIC 2PM]MY DARE DEVIL…ปีศาจที่รัก [YAOI] CHANHO

ลำดับตอนที่ #11 : [LF 2PM]“MY DARE DEVIL…ปีศาจที่รัก” PART 11

 

 “MY DARE DEVIL…ปีศาจที่รัก”

  Won Der.

Part 11

ความทุกข์ใจ…ใช่มันคือความทุกข์ใจ…

จุนโฮเรียกมันว่าความเสียใจที่กำลังก่อตัวขึ้นอย่างเชื่องช้า ทว่าฆ่าเขาอย่างทรมาน คล้ายกำลังถูกทำให้ตายลงไปอย่างช้าๆ…ช้าๆ…จนหมดลมหายใจตาย

ความสุขเป็นแค่ภาพลวงตาเท่านั้น

ในอ้อมกอดที่แข็งแรง และอุ่นร้อนนั้นก็เป็นแต่เรื่องหลอกลวง มโนภาพ ความคิดและสิ่งที่อยู่ในสมอง เป็นแค่สิ่งที่เขาสร้างขึ้นมาเองทั้งนั้น ทุกอย่างเขาเป็นคนสร้างมันขึ้นมาเองกับมือ

รอยยิ้ม รอยจูบ กอด หรือแม้แต่การทำรัก…ไม่ซินะ เรียกว่าการทำรักคงไม่ได้ เรียกว่าเซ็กซ์คงจะถูกมากกว่า เป็นเพียงสิ่งที่ร่างกายมันถูกกระตุ้น และต้องได้รับการตอบสนองเท่านั้น

จุนโฮกำลังกำผ้าที่เช็ดหัวชื้นๆของตัวเองแน่น ตอนนี้ชานซองหลับแล้ว เขามีเวลาไม่มากนักในหนึ่งวันที่จะสามารถคิดเรื่องต่างๆได้โดยที่ชานซองไม่รู้ตัว

เมื่อคืน เขามีอะไรกับชานซองเป็นครั้งแรก เช่นเดียวกับเมื่อเช้า ชานซองทำเรื่องให้เขาประหลาดใจสารพัด

แต่ในทั้งสองสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นมันไม่มีความรักอยู่เลย..เขาเชื่อ ไม่มีแม้แต่ความรู้สึกชอบหรือพิศวาสอยู่ในนั้น แต่เขาก็มีความสุขที่ได้อยู่อ้อมแขนท่แข็งแรงนั้น ไม่อย่างนั้นเขาคงขัดขืนอย่างสุดกำลัง ต่อให้ต้องถูกฆ่าให้ตายก็ตาม

คนอย่างอี จุนโฮ ไม่มีอะไรดีซักอย่าง แต่ศักดิ์ศรีของเขาเท่านั้นที่ฆ่าให้ตายไม่ได้

และเรื่องเมื่อคืน…เขาเต็มใจ เต็มใจให้อีกฝ่ายตักตวง เอาเปรียบ จนหนำใจแม้จะแทบขาดใจตายก็ตามแต่ หากก็ยังยอมนอนทอดร่าง กรีดร้อง ครวญครางออกมา สำหรับเขา…มันเป็นความรู้สึก แต่กับอีกคนอาจเป็นแค่สัญชาตญาณของการสืบพันธ์ุเท่านั้น หรือไม่ก็อาจเป็นไปเพราะความหิวโหย

ใครจะไปรู้ได้…

เพียงแต่…ชานซองไม่ได้มีไว้เพื่อเขา สายตาคู่นั้นไม่ได้มีไว้เพื่อมองเขา ร่างกายนั้นไม่ได้มีเพื่อโอบกอดเขา และเสียงทุ้มนุ่มนั้นก็ไม่ได้มีไว้เพื่อกระซิบคำบอกรักกับเขาเลย

เสียงสายน้ำถูกปิดลง มือบางวักน้ำอุ่นบางส่วนขึ้นมาเพื่อชะล้างใบหน้าของตัว ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเงาของตัวเองในกระจก มองใบหน้าของตัวเอง มองสายตาที่เป็นของเขา

เขายังคงเป็นคนเดิม มีใบหน้าที่เหมือนเดิม แต่บางอย่างมันกลับไม่เหมือนเดิม เงาของจิตใจของเขากลับไม่เหมือนเดิม หัวใจที่บอบบางของเขาก็ไม่เหมือนเดิม

น้ำตาที่เอ่อคลอกำลังจะไหลออกมาในไม่ช้่า แต่เจ้าของมันกลับปาดมันออกก่อนที่มันจะได้อวดโฉมออกมา

ความรักช่างโหดร้ายนัก..ยิ่งเมื่อมันไม่ได้รับการตอบสนอง

เขากำลังเป็นคนโง่…คนโง่เขลาที่ยอมหลอกตัวเองว่าตัวเองมีความสำคัญในสายตาของเขาที่รักบ้างจนยอมให้ทุกสิ่งที่อย่างในที่สุดทั้งที่เคยเสียงแข็งว่าจะไม่มีวันยอม

แต่ไม่มีอะไรรับประกันได้ว่า..ชานซองจะไม่ไป ไม่วันไหนก็วันหนึ่ง

คนที่เคยทำให้ห้องนี่ไม่เงียบเหงาจะจากไป พร้อมกับเอาหัวใจของเขาไปด้วย และที่เหลืออยู่มันจะเป็นแค่ความทรงจำเท่านั้น ถ้าชานซองจะต้องจากไป เขาจะได้มีสิ่งให้คิดถึง อย่างน้อยเขายังสามารถหลอกตัวเองให้คิดถึงอ้อมกอด ใบหน้า เสียงที่ทุ้นนุ่มยามเรียกชื่อเขานั้นได้ ดีกว่าไม่มีอะไรหลงเหลืออยู่อีกเลย

ตอนนี้……ก็แค่รอวันที่จะต้องจากลาเท่านั้นซินะ สำหรับคนที่ไม่เป็นที่ต้องการอย่าง อีจุนโฮ เพราะอย่างนั้นคงไม่ผิดใช่ไหมที่จุนโฮจะยอมเสียศักดิ์ศรีเพื่อแลกกับความสุขที่รอวันเลือนหายไป

เพราะคิดเอาไว้ว่าเหลือเวลาอยู่อีกไม่นานแล้วซินะ..มันคงเหลืออีกไม่นาน

“..ฮ…ฮึก…ฮึ..”มือขาวยกขึ้นมากดปิดปากตัวเองเอาไว้กลั้นเสียงสะอื้น..กลัวอีกคนได้ยินแล้วจะตื่นขึ้นมาเสียก่อน จึงต้องรีบกลั้นมันเอาไว้ให้ลึกสุดใจ

สุดท้าย..คนโล่อย่างอี จุนโฮก็ยังเป็นคงโง่อยู่วันยันค่ำ และยังต้องมาร้องไห้ให้กับความสมเพชของตัวเอง มีแต่คนโง่เท่านั้นล่ะ ที่จะหลอกตัวเอง มีแต่คนโง่ๆเท่านั้น

เพราะความเป็นจริงแล้วต่อให้หลอกตัวเองมากเท่าไหร่ ในใจลึกๆก็รู้อยู่ดี…ว่าความจริง มันก็ทำไม่ได้เลย

……………………………

……………………

…………….

ต๊อก…ต๊อก….

เสียงกระทบของไม้กำลังปลุกให้ชานซองตื่นขึ้นมา…อาการงัวเงียเล็กๆเหมือนคนนอนไม่พอทำให้เขาอารมณ์เสีย เพราะมันรบกวนความสดชื่นเสียเต็มประดา ชายหนุ่มรู้ดีว่าเสียงนั่นคือ จุนโฮกำลังทำอาหารเช้าอยู่ แค่มันเช้าเกินไปเท่านั้นเอง อีกอย่างคือ ที่เขานอนไม่พอ คงเพราะเขาฝันแปลกๆ ซึ่งเขาไม่ได้ฝันมานานมาแล้ว

เขาฝัน..ฝันว่า เห็นเด็กคนนึงกำลังกอดตัวเองร้องไห้ เสียงร้องนั้นช่างเจ็บปวดจนกระเทือนมาถึงหัวใจของเขา..ใบหน้าเล็กๆนั้นช่างเจ็บปวดนัก แม้แต่เจ้าแห่งนรกอย่างเขายังต้องสั่นคลอน

เมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้..เด็กคนนั้นกลับลอยห่างออกไป ยิ่งเดินเท่าไหร่กลับไม่ถึงเสียที จนสุดท้ายเด็กคนนั้นก็ไปไกลจนลับสายตา..

หดหู่…เป็นคำจำกัดความที่แสนเหมาะสมเหลือเกิน

เช้านี้จึงไม่ค่อยเป็นเช้าที่สดชื่นเท่าไหร่นัก สำหรับฮวาง ชานซอง ชายหนุ่มจึงเลือกเดินไปหาคำที่กำลังทำอาหารอยู่เสียแทน

กลิ่นนุ่มหอมๆ ลอยมาให้ได้กลิ่นอีกครั้งบอกได้เลยว่าจุนโฮยืนอยู่ตรงไหน ซึ่งชานซองจะพยายามทำตัวให้ชินกับมันเท่านั้นเองไม่พยายามจับจุนโฮเข้าปากเสีย

“จุนโฮ..”เสียงเรียกทุ้มๆนิ่งๆทำให้คนที่กำลังหั่นผักอยู่เงยหน้าขึ้นมอง จนคนเรียกเองก็สะดุดไปเสียเล็กน้อย

ในเมื่อเจ้าของชื่อเลือกที่ยิ้มออกมาทั้งหน้าจนมันดูสว่างไปเสียหมด ราวกลับพระอาทิตย์ในหน้าร้อน จนคนมองปฎิเสธไม่ได้เลยว่ามันน่ามองมากแค่ไหนกัน มันดีจนสามารถลบความหดหู่นั้นไปได้อย่างถนัดใจ

ลืมเรื่องความฝันเมื่อืนไปเสียสนิท

“ตื่นแล้วหรอครับชานซอง..ผมโทร.บอกแทคยอนให้แล้วนะครับ ว่าวันนี้..ตอนเย็นจะแวะเข้าไปหา”จุนโฮว่าก่อนจะก้มหน้าทำอาหารต่อไปอย่างเป็นปกติ อีกคนได้แต่เกาหัวเบาๆ

“อ่อ…แล้วนายน่ะ..หายดีแล้วหรอ”ชานซองเดินเข้ามาใกล้ๆเลียบเคียงถามเสียงเบาๆหากจุนโฮได้แต่หัวเราะเบาๆ ราวกับขบขันเล็กน้อย หันมามองหน้าคนถาม

“ผมก็เป็นผู้ชายนะครับ ไม่เหยาะแหยะขนาดนั้นหรอกครับ ไปอาบน้ำ แปรงฟันก่อนเถอะครับ แล้ว..ผมจะเตรียมอาหารไว้ให้นะครับ”จุนโฮยิ้มหวานอีกครั้ง นั้นทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้นจริงๆ เมื่อชานซองเลือกจะพยักหน้ารับและเดินเข้าไปอาบน้ำตามที่จุนโฮบอกทุกประการ..

**************************************************************************************

เวลาในโลกของเรามันช่างผ่านไปเร็วนัก..

รอประเดี๋ยวก็เย็นลงแล้วซินะ..ตอนนี้เป็นเวลาที่จุนโฮและชานซองกำลังเดินทางไปพบแทคยอนที่บ้านของแจบอม เป็นเวลาที่เย็นๆที่ฝนกำลังตกพรำๆไม่แรงมาก

แต่เป็นเวลาที่แสนหดหู่ของจุนโฮที่พยายามทำให้สมองของตัวเองว่างเปล่า..ไม่คิด ไม่รู้สึก และไม่รับรู้

และต่อให้ชานซองซอนจะกอดจูบ พลอดรักกับอูยองเมื่อพบเจอกัน เขาก็จะไม่คิดเรื่องนั้นเลย จะไม่รู้สึก ไม่รับรู้ ไม่ใส่ใจ ต่อให้มันเห็นตำตาอย่างนั้นก็จะพยายามคิดถึงเรื่องอื่นไปเสีย

เขาคิดเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว คิดอย่างถี่ถ้วนรอบคอบดีมากแล้ว ว่าถ้าชานซองจะไป…เขาจะไม่ทำให้ชานซองต้องลำบากใจที่จะไปซักนิดเลย

“นายกำลังคิดอะไร..จุนโฮ”จู่ๆชานซองก็ถามขึ้นขณะที่ตอนนี้ลิฟฟ์โดยสารกำลังเดินทางขึ้นไปยังชั้นที่ 21 ของตัวตึกอพาตเม้นย่านใจกลางเมืองของโซลล์

ความเงียบ ที่มีแต่เสียงหายใจรบกวนชานซอง ตลอดหลายวันเขามันจะได้ยินสิ่งที่จุนโฮคิด แม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อย เรื่องเลือกผัก เสียงโทรทัศน์ เรื่องภาพต่างๆ

หากตั่งแต่ออกจากบ้านมามันกลับว่างเปล่า

“ผม..ไม่ได้คิดอะไรเลยครับ ไม่ได้คิดเลย”จุนโฮตอบตามความจริง สมองคนเรามันช่างซับซ้อนนัก ต่อให้ชานซองมองมันลึกมากค่ไหน แต่อย่างว่าถ้าเจ้าของจิตใจคิดจะปกปิดจริงๆ

มันก็จะเป็นความลับตลอดไปอยู่ดี

ชานซองมองใบหน้าเล็กของคนข้างกายที่ส่งยิ้มให้เขา ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่นอย่างใช้ความคิด ก่อนจะเลิกสนใจกับมันไปเพราะเห็นว่าไม่ใช่เรื่องที่จะต้องใส่ใจมากอยู่แล้ว

เดินมาไม่ไกลจากลิฟฟ์มานกก็มาถึง ห้อง 2121 เป็นเลขห้องที่สวยเอาการน่าดูชมอยู่เลยทีเดียว ชานซองและจุนโฮไม่เคยมาที่นี้ แต่ที่มาถูกก็เพราะ..ได้รับการบอกทางอย่างแม่นยำจากเจ้าของเป็นอย่างดี

“เคาะซิ..”ขนาดจะเคาะยังขี้เกียจเลย แต่จุนโฮก็เลือกที่จะทำให้โดยไม่ลังเลเลยแม้แต่นิด

คนที่มาเปิดรับเป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจาก…อูยอง คนที่จุนโฮเตรียมใจไว้เพื่อที่จะรับมือ คนที่วิ่งโผเข้ากอดชานซองต่อหน้าเขา และเขาเองก็เลือกที่จะมองมันอย่างเฉยเมย

ต้องไม่คิด อย่าแม้แต่ที่จะคิด เขาห้ามตัวเองไว้แบบนั้น..

จุนโฮเลือกที่จะมองภาพประตูห้อง และทางเดินที่แสนว่างเปล่าไร้ผู้คน มองผืนผ้าพรมสีแดงทีทอดยาวอยู่ตรงหน้า ทางเดินที่มืดสนิมจะมองไม่เห็นปลายสุด มองมันเอาไว้..

“จุนโฮ..เอ่อ..เข้ามาก่อนซิ”แจบอมเรียกอีกคนที่ทำกังจดจ่ออยู่กับสิ่งที่ไม่มีอะไรดูน่าสนใจ จนอีกคนตกใจสะดุ้ง หันมามองหน้าคนเรียกก่อนจะยิ้มให้อย่างน่ารัก

“โอ้..ขอบคุณมากนะครับ แจบอม”จุนโฮยิ้มให้ หากแจบอมกลับมาเขาด้วยสายตาที่แปลกกว่าเดิม

“จ….จุนโฮ..เข้ามาๆๆ ข้างนอกอากาศเย็นเดี๋ยวไม่สบาย”แจบอมเก้อไปเล็กน้อย ทำหน้าตาไม่ถูกเมื่อมองเห็นเจ้าของรอยยอ้มเต็มใบหน้า

บางอย่างของจุนโฮมีอะไรที่เปลี่ยนไป และต้องการการแก้ไขอย่างเร่งรีบ..

สายตาที่เคยหวาน สายตาที่น่ารักบอกทุกอย่างของจุนโฮ รอยยิ้มที่เป็นเหมือนดวงอาทิตย์ ที่เขาเคยนึกชอบ เอ็นดู และถูกใจรอยยิ้มของจุนโฮ มันมีอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนไปต่างจากที่เคยเป็น

มันช่างว่างเปล่าเหลือเกิน..ว่างเปล่าจนเกินไป

คนตัวเล็กเดินตามเจ้าของห้องเข้ามาที่ห้องของเขา นี่เป็นครั้งแรกที่ได้มาเหยียบที่นี้ ห้องนี้กว้างมากพอจะอยู่ได้ ประมาณสี่ห้าคน บอกได้ว่าเจ้าของมีฐานะที่ค่อนข้างดี มีห้องใช้สอยเหลือเฟือ คือสามห้องนอน และหนึ่งห้องนั่งเล่นใหญ่ ห้องครัว และห้องเก็บของ ช่างน่าอยู่ต่างจากห้องของจุนโฮที่เท่าแมวดิ้นตายมากๆ

“ตามสบายเลยนะจุนโฮ”แจบอมบอกก่อนจะเดินเข้าครัวไปหยิบของมารับแขกในขณะที่ชานซองเดินปนั่งคุยกับอูยองที่ตรงโซฟา แบบออกรสออกชาติ และอีกฝั่งแทคยอนกำลังเดินออกมาจากห้องนอน

จุนโฮไม่รู้ว่าตัวเองมาทำอะไรที่นี้..และเขามาเพื่ออะไร เพียงแต่ต้องมาก็มา..เท่านั้นเอง มามองในสิ่งที่ไม่อยากมอง มาได้ยินในสิ่งที่ไม่อยากได้ยิน มาเพื่อ…เจ็บหรือ..ทำให้มันชินชา

“ไอ้หยา…จุนโฮ!!”แทคยอนทักเสียงสูง เรียกสติให้คนที่กำลังยืนเหม่ออยู่กับที่ พยายามทำจิตใจให้ไร้เรื่องหันมามองกับท่าทางตกใจขนาดนั้น

“ค…ครับ อ่า สวัสดีครับแทคยอน”อีกครั้งที่เจอคนอึกอักใส่เขาจนเจ้าตัวต้องทำหน้าสงสัย

“น..นายเปลี่ยนน้ำหอมหรอเนี่ย”แทคยอนถามเสียงสูงก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ทำจมูกฟุดฟิดๆที่เจ้าตัวแบบพิสูจน์หลักฐานว่าเป็นจริงดังคาดหรือไม่อย่างไร โดยมีแจบอมเข้ามาร่วมวงอีกคน จนจุนโฮทำท่าสงสัยหนักกว่าเก่า

“เปล่านะครับ ผมไม่ได้ใช้น้ำหอม”จุนโฮส่ายหัวเบาๆเป็นคำตอบ ยกแขนตัวเองขึ้นมาดมบ้าง เขาก็อาบน้ำตามปกติ ปะแป้งเป็นพิธีแค่นั้นเอง

“หรอ..แปลกนะนาย…กลิ่นนายเหมือน นม…นมหวานๆ”แทคยอนเลิกคิ้วสูงก่อนจะมองอีกที

“ไหน..นม ไม่เห็นได้กลิ่นนมเลย…ไม่เห็นมีเลย”แจบอมลองบ้างหากตัวเขากลับไม่ได้กลิ่นเหมือนแทคยอน ก็ได้กลิ่นแป้งปกติ ของคนที่ปะมา

“กลิ่นแรงจะตายชัก นายไม่ได้กลิ่นได้ยังไง…กลิ่นแบบนี้นะ อย่าว่ากันเลยเหอะ ยั่วน้ำลายชะมัดเลยเจย์”แทคยอนว่าหันมามองหน้าแจบอมหากเจ้าคนตัวเล็กไม่ว่ากระไร

“กลิ่นอะไร..ไม่เห็นมี..นี่กะหื่นใส่น้องมันหรอ”

“เปล่านะเจย์ จริงๆ…แปลกว่ะ!!”แทคยอนบอกกลับหันมามองหน้าจุนโฮที่เอียงมองเขาทั้งคู่ตาแป๋ว ประมาณทางวสายตาที่มองกลับมาได้เลยว่า

พี่ครับ ตกลงมันมีกลิ่นหรือไม่มีกันแน่

“วันนี้ก็มาเรื่องนี้แหละ..”ชานซองว่าขึ้นมาเสียงนิ่งๆ มองคนที่แทคยอนจับหมุนไปหมุนมาน้อยๆ ในขณะที่อูยองก็ค่อยๆกระดืบเข้ามาใกล้จุนโฮด้วยอีกคน พร้อมกับทำท่าฟึดฟัดอย่างได้ที่

จุนโฮตัวแข็งเล็กน้อยเมื่ออูยองเข้ามาใกล้เขา..จุนโฮทำตัวไม่ถูกเล็กๆ จะว่าเขาไม่ชอบจาง อูยองคงไม่ใช่แน่ๆ เพราะว่าอูยองออกจากน่ารักน่าเอ็นดูและ จุนโฮไม่มีเหตุผลที่จะไม่ชอบ แต่แค่มันทำตัวลำบากจัง กับคนที่ชานซอง รักมากมาย

“นาย…จุนโฮ ใช่ไหม”อูยองถาม ในขณะที่จุนโฮพยักหน้ารับ

“เรามาเป็นเพื่อนกันเถอะ”อูยองพูดอีกครั้ง และยื่นมือไปให้ ในขณะที่จุนโฮมองมือเล็กที่ยื่นมาอย่างงงๆในที เพียงแต่เมื่อเห็นใบหน้ารบเร้าของอูยองก็ทำให้บอกปัดไม่ได้

อีกอย่าง..ถ้าเขาไม่ทำ ชานซองต้องฆ่าเขาเป็นแน่…นั่นน่ะ คนสำคัญของชานซองเลยนะ ทาสอย่างเขาจะไปกล้าเหิมเกริมได้อย่างไร ถึงจะไม่ได้ไม่ชอบอูยอง แต่ไม่ใช่ว่าเห็นหน้าแล้วไม่รู้สึก ได้แต่คอยเตือนตัวเองว่าอย่าคิด

นั่นล่ะ..อย่าคิด จุนโฮ อย่าคิดอีกเลย

“นาย…นายเป็นตัวอะไรอะ กลิ่นนายน่ากินมากเลย รู้ตัวปะ…ขอกินคำนึงได้ไหม”อูยองแลบลิ้นปากตัวเองเบาๆ แต่คนโดนขอนี่ล่ะตาโตเป็นไข่ห่านเลยซิ

เมื่อกี้บอกเป็นเพื่อน ตอนนี้บอกขอกินคำนึง มันชอบกลอยู่น่ะ

หากแต่ไม่ติดว่ามือชานซองดึงไอ้ตัวเล็กกลับมา ป่านนี้คงได้ถลาไปจูบปากสมใจอยากแล้วซิ พอๆกับจุนโฮที่หนีไปหลบหลังแทคยอนอย่างกลัวๆ ระคนตกใจ

“ไอ้แสบ อยู่ดีๆแกไปขอเขาอย่างนี้เป็นใครก็ตกใจทั้งนั้นล่ะน่า แกจะบ้าหรอ!!!”แทคยอนว่าส่ายหน้าดิ๊กกับน้องตัวเองที่มันสลัมได้ใจจริงๆ

“อะไรเล่า..ก็มันน่ากินจริงๆนี่…อดใจไม่ไหวแล้วเนี่ย…คำนึงไม่ได้หรอ”อูยองโวยลั่นๆ ติดที่ไม่ถูกชานซองลากไปไกลๆคงได้มีกินจริงๆเป็นแน่

ผลสุดท้าย ชานหนุ่มก็พาอูยองมากอดเอาไว้บนตักไม่ให้ดิ้นไปไหน หากจุนโฮก็ได้แต่มองภาพนั้นด้วยความรู้สึกหลากหลายอย่างมากมายเหลือเกิน..รู้สึกไม่ชอบ รู้สึกเจ็บที่ใจ รู้สึกเป็นส่วนเกิน และรู้สึกไม่ดี

ห้ามไม่ให้คิด แต่จริงๆก็ไม่เคยทำได้เลย

โดยไม่ได้สังเกตสายตาของแจบอมที่ลอบมองอยู่ด้วยเลย แจบอมมองมันอยู่นานแล้ว และคิดแล้วว่า เรื่องราวมันคงไม่ต่างจากที่ตัวเองคิดมากนัก เขาเป็นคนฉลาด เรื่องของหัวใจมันไม่มีอะไรคาดเดาได้ยากหรอกนะ ยิ่งคนที่เคยเป็นมาก่อน มันไม่ต่างหรอก

และมันจะดีกว่านี้ ถ้าแจบอมไม่สะดุดกับอะไรเข้าเสียก่อน จนต้องยิ่นนิ้วไปจิ้มมันเพื่อพิสูจน์ ที่ตรงต้นคอ

“เอ่อ..จุนโฮตรงนี้เจ็บไหม”เจ้าของดวงหน้าเฉี่ยวถาม ในขณะที่จุนโฮกลับหันมามองหน้าอีกคน

“เจ็บหรอครับ..ไม่นี่”จุนโฮนี่ก็พาซื่อตอบ โดยที่ไม่รู้เลยว่า ที่แจบอมกดลงไปมันคือ….รอยจูบ

“หรอ…เอ่อ แทคนายจะคุยกับชานซองใช่ไหม งั้น…ชานซองครับ ผมยืมตัวจุนโฮแป่บนึงนะครับ มีเรื่องจะคุยด้วย”แจบอมว่าก่อนจะลากตัวของจุนโฮให้ตามไป ไม่รู้ว่าอนุญาตหรือไม่ แต่อยู่กันแค่ในห้องนี้..คงไม่ต้องรอหรอกมั้ง

เพียงแต่..ปลายสายตาสุดท้ายของจุนโฮที่เห็น คงเป็นภาพของชานซองที่มองอูยองด้วยสายตาที่เขาไม่เคยเห็น..ทั้งอบอุ่นและเอ็นดูเหลือเกินซินะตอนนี้จุนโฮจึงรู้ว่า ต่อให้เขาคิดเสียงดังมากแค่ไหน ชานซองคงไม่ได้ยิน

เพราะเวลานี้สมองของชานซองคงไม่ได้มีไว้เพื่อรับรู้เรื่องของจุนโฮ

…………………………..

…………………..

………….

แจบอมพาจุนโฮเข้ามาที่ห้องของตัวเอง ลงกลอนอย่างดีจนคิดว่าใครก็คงเข้ามาไม่ได้ ถ้าหากไม่เลือกจะพังประตูเข้ามาน่ะนะ

จุนโฮมองหน้าแจบอมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม หากการรับรู้ของเขาอยู่ใรจุดที่ไม่มั่นคง เขาไม่ได้มีอารมณ์อยากรู้อะไรมากขนาดนั้น..จิตใจมันแค่ไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัว

ในหัวมีแต่ภาพของจุนโฮและอูยอง

“นาย…จุนโฮ….นอนกันแล้วใช่ไหม”แจบอมถามออกมา หากคนโดนถามกลับหันขวับมามองโดยไม่เชื่อสายตาตัวเอง

ใบหน้าของแจบอมดูจริงจังมากจนน่าตกใจที่คนอารมณ์ดีเสมอ ไม่คิดเลยว่าแจบอมทุกครั้งที่จุนโฮพบเจอจะทำหน้าเครียดได้มากขนาดนี้ แต่ที่น่าตกใจคือ..คำถามที่ออกมาจากปาก

“ถามตรงๆตอบมาตรงๆนะ นาย…นอนกับชานซองแล้วใช่ไหม”แจบอมทวนคำถามเผื่อเอาไว้ว่าจุนโฮอาจจะคิดว่าเขาหูฝาดหรือไม่ ตอกย้ำว่าคำถามนั้นเป็นเรื่องจริง

“เอ่อ…เอ่อ..แจบอม พ..พูดอะไรครับ”จุนโฮพยายามเลี่ยง แต่เขาไม่ใช่คนโกหกเก่งเป็นพื้นฐานอยู่แล้วเสียด้วยมันเลยถูกจับได้มาแต่แรก

“รอยจูบที่คอนาย..มันชัดมากเลยนะ”แจบอมเดินเข้ามานั่งลงบนเตียง และพูดด้วยเสียงที่อ่อนลง

จุนโฮรีบยกมือขึ้นมาตะปบเข้าที่คอของตนเอง ใบหน้าเลิ่อลั่กก็ซีดเผือกสลับกับแดงเรื่อไปมา เหมือนเก็นที่เขินอายพร้อมๆกับการกลัวที่โดนจับได้ว่าโกหก

“ถามอีกทีเถอะ…นอนกันแล้วใช่ไหม เพิ่งนอนกันมาไม่นานใช่ไหม”แจบอมจับมือที่สั่นเทาของจุนโฮมาจับเอาไว้หลวมๆ ราวกับต้องการปลอบเด็กขี้กลัวตรงหน้า

จุนโฮหมดหนทางที่จะโกหกอีกต่อไป เพียงแต่ปากของเขาไม่สามารถพูดมันออกมาได้ตรงๆเท่านั้นเอง มันกระดากอายเสียจนเกินไป มันน่าอายมากนัก จึงเลือกที่จะพยักหน้าอย่างเชื่องช้าแทนคำตอบ

“หรอ..เต็มใจซินะ”ราวกับตอกย้ำเรื่องราวต่างๆ ที่ทำให้จุนโฮทำอย่างเคย คราวนี้แจบอมจึงถอนหายใจหนักออกมาอีกครั้ง มองใบหน้าจุนโฮที่ก้มต่ำลงทุกทีก็เริ่มใจหาย

“ชอบเขามาเลยหรอ”แจบอมกำมือที่จับนั้นแน่นมากขึ้น และจุนโฮก็ทำแบบเดิมพยักหน้าตอบเขาไป เช่นกันที่แจบอมถอนหายใจออกมาเฮือกแรง

“เจ็บมาซินะที่ต้องมานั่งดูภาพอะไรแบบนี้..ไม่น่าเลยจริงๆนะ”แจบอมลูบมือข้างว่างลงบนกลุ่มผมนุ่มหยักศกน้อยๆของคนที่เขากำลังกุมมืออยู่นี้ด้วยความสงสาร

ที่เรียกมาถามไม่ใช่เพราะอยากรู้เรื่องของชาวบ้าน เพียงแต่แทคยอนเคยคุยกับเขาเรื่องจุนโฮบางส่วน และจุนโฮเป็นเด็กที่น่ารัก มีมารยาท มากมายหลายเหตุผลที่เขาจะเอ็นดูเด็กคนนี้เพียงแค่พบกันไม่กี่ครั้ง

แต่พอมาเจอกันวันนี้..น่าใจหายนะที่รอยยิ้มนั้นมันช่างดู..ว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่ความหมายอะไรเลยแบบนั้น

แจบอมหลงแต่คืดว่า เด็กสองคนนี้กำลังตกหลุมรักกันเอง อ่า..นั้นเป็นเรื่องที่ดี..แต่ลืมคิดไปสนิทว่า เรื่องนี้ยังมีอูยองอยู่อีกคนซินะ ยังมีตัวแปรที่ไม่สามารถตัดออกไปได้อีก

“ขอบคุณนะครับ..”แม้จะยังก้มหน้าอยู่ และเสัยงที่เปล่งออกมาจะสั่นระริกก็ตามที แต่นั้นกลับยิ่งทำให้แจบอมสงสารมากเหลือเกิน

เขา..ก็แค่ถาม ความห่วงใยน่ะ เทียบไม่ได้กับความเสียใจ และเขาก็ไม่ได้ทำอะไรให้ควรแก่การขอบคุณ

“เดี๋ยว…มัน…ก..ก็จะผ่านไป…ผ่านไป..เอง..ค..ครับ”จุนโฮกำมือของแจบอมแน่น พอๆกับที่แจบอมกำมือเขาเอาไว้ และคำพูดคำนั้นที่เขาพูดมันออกมา ไม่ได้เพียงบอกให้แจบอมสบายใจเพียงอย่างเดียว

แต่ความจริงแล้ว มันมีเอาไว้เพื่อตอกย้ำตัวเองให้จำเอาไว้ว่า…ซักวันมันก็จะผ่าน

****************************************************************************

TBC