คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : [LF 2PM]“MY DARE DEVIL…ปีศาจที่รัก” PART 10
"MY DARE DEVIL…ปีศาจที่รัก"
Part 10 (ตอนนี้มีแต่ชานโฮ)
ไม่รู้ว่าตอนนี้กี่โมง ไม่รู้ว่าตอนนี้เวลาเท่าไหร่ ไม่ได้ดูนาฬิกา ไม่ได้มองลอดผ้าห่ม ไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นเลย แล้วเค้าทำอะไรล่ะ..ตลอดที่บอกมานี้
เค้านอน…นอนจริงๆ นอนอย่างเดียว
ร่างกายมันกำลังประท้วงจวนเจียนจะแย่แล้วว่า ตัวเขาเองจะต้องนอนพักผ่อนให้มากกว่านี้ เพราะแรงที่จะลืมตาขึ้นมายังไม่มีเลย ส่วนเรื่องจะขยับตัวคงต้องไปอีกสักพัก
ขอนอนอย่างนี้ไปก่อนได้ไหม..อีกซักพักแล้วค่อยตื่น…ขออีกพักใหญ่ๆเลยได้ไหม ร่างกายมันจะย่ำแย่แล้วจริงๆ
“จุนโฮ…จุนโฮยา..”เสียงเรียกงุ่งงิ้งไกลๆทำให้เขาอยากเอามือปัดไล่ออกไปให้มันพ้นๆเสียเหมือนเสียงแมลงวันเลย มารบกวนการนอนของเขาทำไม นิสัยไม่ดี คน-นิ-สัย-ไม่-ดี!!!!
รู้ไหมว่าปลุกคนง่วงนอนมันเป็นบาปหนานา.. มารบกวนเวลาคนที่เขานอนน่ะ คนกำลังสบาย หลับอย่างมีความสุขเลยนะ
“นี่ฉันกลายเป็นคนบาปหรอเนี่ย..แต่ความจริงปรกติก็บาปหนาอยู่แล้วล่ะ เฮ้ย..ลืมตาขึ้นมาซักนิดไหวไหม”เสียงนั้นยังคงไม่ยอมหยุดพูดรบกวนเขาอยู่อีก ทำให้อีกคนยิ่งซุกใบหน้าหนีลงหมอนใบนิ่มเสียเลย หลบหนีความจริงไปซะ!!!
อย่าเข้ามานะ คนใจร้าย เขาจะนอน!! ไปชิ่วๆๆ ขอนอนอีกหน่อยไม่ได้หรอ… ตอนนี้มันเหนื่อยแทบขาดใจแล้วนะ แถมยังรู้สึกปวดหัวจังเลยอะ..เอ แต่เสียงคนพูดคุ้นๆอยู่นา…เหมือนเคยได้ยินที่ไหนไม่แน่ใจ…ใครหว่า
เจ้าคนที่นอนหลับได้แต่คิดเอาเองคนเดียวด้วยความอยากรู้แต่ไม่อยากตื่น สมองยังไม่พร้อมใช้งานเท่าไหร่นัก
“เสียงฉันไม่คุ้นก็แย่แล้ว แต่ฉันทำนายเหนื่อยขนาดนั้นเลยหรอ..หึ..มันก็สมควรอยู่หรอก ฉันอิ่มออกขนาดน้ีนายก็คงเกือบตายอยู่แล้วล่ะ”ไอ้เสียงทุ้มๆที่เริ่มกระซิบเข้ามาใกล้หูนี่จะว่าไปก็น่าฟังนะเนี่ย
แต่เอ๊ะ…เขาบอกว่าเขาอิ่ม แล้วเราเกือบตาย ประโยคนี้ฟังแล้วมันคุ้นๆแฮะ
“ฉันฮวาง ชานซองไง นายไม่รู้จักหรอ อี จุนโฮ..”เสียงนั้นดังจนรู้สึกได้เลยว่าปากคนพูดกำลังกระซิบอยู่ชิดริมหูของเขาแล้ว แถมลมหายใจอุ่นๆนั้นก็ใกล้มากจนเกินไป
ฮวาง ชานซอง ชื่อนี้ โอ้…ชัดเลย ฮือ…จำได้แล้ว…ไม่อยากตื่นเลย…ทำยังไงดีล่ะ
“ลืมตาขึ้นมาซะ ก่อนที่ฉันจะหาเรื่องสนุกๆทำกับนายอีก”เสียงของความไม่ปลอดภัย เลยต้องจำใจแค่ลืมตาเท่านั้นเอง คงไม่แย่นักหรอกจริงไหม..แค่ลืมตา ไม่ต้องขยับไปไหน…เหอๆๆๆ ลืมตา
ลืมตาเข้าหากำแพงได้เปล่าล่ะ…งื้อ!!!
“นี่คิดจะเล่นมุขหรือยังไง…อยากเจ็บตัวมากนักหรอ”ชานซองเริ่มเสียงวดอีกแล้วเมื่อเขาไม่ได้ดั่งใจ แต่อีกคนน่ะซิจะให้ทำยังไง ทั้งๆที่เมื่อคืนก็เพิ่ง…เอ่อ..เพิ่งมีอะไรกันไปหมาดๆ ถึงจะไม่เต็มใจให้เกิดขึ้น แต่จริงๆก็ไม่ได้ขัดขืนมากอย่างที่เขาควรทำ โอย…
อี จุนโฮไม่กล้าสู้หน้าใครอีกต่อไปแล้ว อี จุนโฮใจมันคนง่าย!!
“หึๆๆๆ คิดอะไรของนายน่ะ..เอาเถอะ เลิกคิดเรื่องใจง่ายหรือไม่ง่ายซักทีเถอะน่า”ชานซองว่าเสียงอ่อนลงติดจะนึกถึงเรื่องในหัวที่อีกคนคิด จะว่าไปก็ดูน่ารักดี
“ก..ก็..แค่กๆๆ เสียงแหบอ่ะ..งื้อ เอาเป็น คุณเลิกคุยกับความคิดของผมซะทีเถอครับ..ทำเป็นไม่ได้ยินบ้างก็ได้..”อีกคนว่าเสียงครางเครือ เสียงเขาคงแหบมาก หลังจากที่เมื่อคืน เขาคงใช้มันเยอะจนเกินไป
“ก็มันช่วยไม่ได้นี่..มันได้ยินเอง ฉันเลยนึกว่านายคุยกับฉันเสียอีก”ชานซองเย้าแหย่เล็กน้อย
“ง..งั้นก็..ไม่ต้องโต้ตอบผมก็ได้..”จุนโฮว่าด้วยเสียงเนือยๆ ดวงตาของเขาใกล้ปิดลงอีกครั้งอย่างเต็มทน
ชานซองทำเพียงแค่ยิ้มอ่อนๆออกมาอย่างไม่รู้ตัว และตัวจุนโฮเองก็ไม่อาจเห็นได้ในรอยยิ้มนั้น รอยยิ้มที่เขาเคยอยากได้มาก่อน รอยยิ้มที่เคยคิดว่าไม่เคยได้รับ
สำหรับชานซองจะว่าสงสารก็สงสารที่เมื่อคืนเขาช่างเอาแต่ใจ ที่จุนโฮเป็นแบบนี้ก็เพราะเขา
กว่าจะยอมปล่อยให้อีกคนเป็นอิสระได้…ก็ตอนที่จุนโฮร้องว่า เจ้าตัวกำลังจะขาดใจตายเสียแล้ว พร้อมๆกับน้ำตาไหลพรากหอบฮั่กๆๆ นั่นล่ะ ถึงจะมีเลิกรากันไป
แต่ว่าเขาจำเป็นต้องแคร์งั้นหรอ…ไม่เอาน่า ถ้ามันมีครั้งที่หนึ่่งแล้วคิดหรือเปล่านะว่าจะมีครั้งที่สองตามมา เพราะจุนโฮไม่ใช่อูยองเสียหน่อย…ทำไมต้องคิดอะไรให้มากมายด้วยจริงไหม
ใช่เพราะจุนโฮ…ไม่ใช่อูยอง ก็แค่แหล่งอาหารที่มีความรู้สึก…ไม่ใช่หรอ
ชานซองเอามือเขี่ยผมที่ละต้นคอของอีกคนไปมาเบาๆ กดจูบลงไปที่ต้นคออีกคน จนอีกคนกระถดตัวหนีไปอีกหนึ่งมิลลิเมตรเท่าที่ร่างกายของเจ้าตัวจะอำนวย
ชานซองปฏิเสธไม่ได้เลยว่ากลิ่นหอมๆเหมือนนมสดหรือ..ขนมปังอบใหม่ๆไม่แน่ใจมันลอยออกมจากตัวอีกคน..จนอยากฝังคมเขี้ยวลงไปซะจริงๆ น่ากินมากอะ..แต่ไม่แน่ใจว่า มันมาจากจุนโฮจริงๆหรือเปล่าเท่านั้นเอง
“จะนอนไปถึงเมื่อไหร่กัน”
“ผม..ลุกไม่ไหวจริงๆ เอ่อ..ถ้าหิว ไม่รังเกีิยจอาหารเมื่อวาน คงยังพอกินได้น่ะครับ”จุนโฮว่าพลางเม้มปากแน่น ตอนนี้เขาเริ่มมึนๆหัวขึ้นมาอีกนิด รู้สึกมันร้อนๆวูบๆอย่างไรไม่ทราบ
“นายปวดหัวหรอ”ชานซองที่ลุกขึ้นจากที่นอนมาบิดขี้เกียจไปมา ด้วยชุดนอนที่แสนเซ็กซี่ กางเกงผ้าฝ้ายสีขาวสะอาดตัวเดียวที่เกี่ยวขอบเอว อวดแผงอกล่ำสันเสียรับอากาศยามบ่ายแก่ๆ
“ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่ก็นิดนึง อื๋อ!!!!”จุนโฮร้องครางเสียงเบา ที่นอนอยู่ท่าเดิมๆก็ชักจะเมื่อยขึ้นมา เลยขยับตัวจะพลิกเท่านั้น รู้สึกได้ว่าร่างกายเขาใกล้เคียงกับคำว่าอัมพาตเข้าไปทุกที
กระดูกเหมือนจะหลุดออกจากกันอย่างไม่ทราบ ตั้งแต่ต้นคอลงไปจนถึงต้นขาเหมือนจะ…เจ็บไปหมด บอกเรื่องการผ่านสมรภูมิรบแบบร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำในคืนเดียว
“หึ..หึๆ”ชานซองหัวเราะในลำคอเล็กน้อยจะว่าภูมิใจก็ไม่เชิงนัก
“หัวเราะอะไรครับ เพราะใครเล่า…แค่ก..แค่ก”จะว่าอีกคนก็ไม่ได้เจ็บคอ และตอนนี้เริ่มไอแล้วด้วย จุนโฮอยากจะมองอีกคนด้วยดวงตาค้อนคว่ำเขียวๆของเขา แต่ทำไงได้แค่มองปลายเท้าของชานซองเขายังไม่กล้าเลย นี่ขนาดพลิกตัวอย่างยากลำบากออกจากกำแพงได้แล้วนะ..ยังซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มอยู่เลย
“เมื่อไหร่จะเลิกอายซักที ไม่เห็นมีอะไรน่าอาย”ชานซองเดินลงมานั่งที่ขอบเตียงจนมันยวบลง และคนที่นอนอยู่ก็รู้สึกได้ เลยยิ่งซุกหัวลงไปในผ้าห่มเข้าไปอีก
“ลองมาเป็นผมบ้างซิครับ..ว่าแต่ถ้าไม่ว่าอะไร ช่วยหยิบยาแก้ปวดหัวให้ผมซักสองเม็ดกับวานหยิบน้ำให้หน่อยได้ไหมฮะ..”จุนโฮบอกเสียงอ่อย ในขณะที่ชานซองได้แต่ถอนหายใจ ทำอย่างที่อีกคนบอกโดยง่าย
นี่เห็นว่าป่วยเพราะเขาหรอกนะ..ไม่งั้นน่ะมีหรือจะใช้เขาให้ทำนู่นทำนี้ได้
ไม่นานนักของที่ต้องการก็มาอยู่ในมือ น้ำหนึ่งแก้ว ยาแก้ปวดสองเม็ด ซึ่งจุนโฮอธิบายอย่างละเอียดว่าหน้าตามันเป็นอย่างไรและตามด้วยยาแก้อักเสบคลายเส้นอีกเม็ด ที่จุนโฮคิดเอาไว้ว่าท่าทางจะดีถ้ากินมันกันเอาไว้ก่อน
“เอามาให้แล้วก็มุดออกมาจากผ้าห่มซิ”ชานซองว่า ก่อนจะเห็นมือขาวๆที่ยืดออกมาจากผ้าห่ม แต่่ส่วนหัวน่ะยังอยู่ที่เดิม จนคนถือของยิ้มกริ่ม เอาของในมือวางไว้ที่ลิ้นชักข้างเตียง
“ไหนล่ะครับ..”จุนโฮยังคงกวักมือเรียกอยู่หากแต่ไม่รู้ว่าอีกคนกำลังเดินเข้ามาใกล้แค่ไหนแล้ว ยังคงโบกมือค้างเอาไว้อย่างนั้นเพื่อรอคอยรู้สึกได้ว่าชานซองลงมานั่งบนเตียงอีกครั้ง
“อยู่นี่ไง..”
“เหวอ!!!!!!!”ชานซองเอามือดึงคนที่เอาแต่ซุกตัวอยู่ในผ้าห่มไม่ยอมออกดึงพรวดออกมาทั้งตัวเลยไม่มีอะไรปกปิดเอาไว้ คนขี้ตกใจเลยมาหล่นปุ๊อยู่บนตักของคนตัวใหญ่พอดี
“น..นี่ทำ..ทำอะไรน่ะครับ”จุนโฮถามตะกุกจะกัก พาลเอามือไปดึงผ้าที่ชานซองเขี่ยไปไกล ติดก็แต่ตัวเขาหยิบมันไม่ได้เพราะชายหนุ่มจับตัวเขาไว้อยู่ไม่ให้ไปไหน
“จะอายอะไรไปถึงไหน ก็มีเหมือนกันทุกอย่าง เมื่อคืนนี้ก็ทั้งเห็นทั้งจับมาหมดแล้ว”ชานซองพูดได้หน้าตาเฉย แต่คนฟังที่หันมามองหน้าเขาตาเหลือกนี่ซิ หน้าตาเปลี่ยนสีไปหมดแล้ว
กลื่นนมอ่อนๆจากตัวอีกคนมันทำให้ชานซองอดไม่ได้ที่จะงับลงไปที่ปลายหูแดงอีกครั้ง จนเจ้าตัวเล็กที่พยายามขยับตัวแบบขัดๆนั้นถึงกับอ่อนแรง หากก็เกิดเป็นความสงสัยว่า
ไอ้กลิ่นนมหวานนี่มันมายังไงกันนะ ก่อนหน้านี้ไม่เห็นมี จะว่าเปลี่ยนครีมอาบน้ำก็ไม่ใช่!! ที่เขาใช้เมื่อเช้าก็ของเก่านะ จะว่าไปน่าเอาเข้าปากชะมัดยาดเลย
“ม..มีแต่คุณ..ล..ล่ะ ที่ไม่อาย แค่ก..แค่ก”ว่าแล้วก็ป่วยออกอีก ไม่ไหวจะเถียงด้วย ทั้งป่วย ทั้งอาย
“เฮ้อ..ความผิดฉันที่ติดลมเรื่องเมื่อคืนไปหน่อยละกัน อะนี่ยา..กับน้ำ”ชานซองเอาของวางไว้ในมือทั้งสองข้าง จุนโฮเลยต้องเอามือหยิบมันขึ้นมากินอย่างแกนๆ เพราะถ้าไม่ทำ เขาก็ต้องนั่งโป๊โชว์ให้คนอื่นดูอยู่อย่างนี้แหละ
“ใครว่าคนอื่น..ไม่เอาน่าก็เคยๆเห็นกันอยู่แล้วนี่”
“หยุดพูดไปเลยนะครับ ชานซอง..ปล่อยผมได้แล้วครับ..ผมอยากนอนเต็มทนแล้ว”จุนโฮกัดปากตัวเองแน่น พยายามจะตะกายลงให้จนได้ แต่ถึงอย่างนั้นชานซองก็ไม่ยอมปล่อยเขาอยู่ดี
“นายไม่เหนียวตัวหรือยังไง”ชานซองถามอีกฝ่าย ความจริงตัวเขาเองตื่นมาตั้งแต่สิบโมงแล้วล่ะ เห็นจุนโฮยังหลับอยู่ก็ไม่อยากจะปลุกเท่าไหร่หรอก เรื่องข้าวปลาอาหารที่จุนโฮว่าเขาก็เอามากินไปตั้งนานแล้วราวกับรู้หน้าที่ของตัวเองอย่างนั้นล่ะ
มีแต่จุนโฮเท่านั้นล่ะที่นอนนิ่งๆไม่ไหวติงอยู่ราวกับไม่หายใจเท่่านั้นล่ะ
“ก็…นิดหน่อยครับ อ..ฮึ่ม”ไอโชว์ไปอีกนิด
“งั้นฉันจะพานายไปอาบน้ำ”ชายหนุ่มเอ่ยนิ่งๆราวกับมันเป็นเรื่องปกติ แต่จุนโฮน่ะหรือ ตาโตเสียยิ่งกว่าโตอีกน่ะ โอ้ว……ไม่!!!
“ม..ไม่ต้อง…ค..แค่ก…ไม่ต้องครับ ผมอาบเองได้..ค..แค่ก”จุนโฮส่ายหน้าหวือๆ อย่างเอาเป็นเอาตาย
“เก่งจริงๆนะนายน่ะ เอ้าเดินซิ…ถ้าเดินเองไหวน่ะ.. จะยกขายังไม่มีแรงเลย เอ้า ไหนเดินให้ดูหน่อยซิ”ชานซองว่าเสียดุ เอามือเปล่าอีกคนให้เป็นอิสระทันที ไม่ได้กักตัวเอาไว้เหมือนเมื่อก่อนหน้านี้เลย
จุนโฮมองอีกคน ก่อนกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ แต่ก็เห็นเพียงแค่สายตาดุๆจากชายหนุ่มเท่านั้นเลยเริ่มชักจะใจฝ่อขึ้นมาแล้วซินะ
“บอกให้เดินไปเองไงล่ะ..ลุกซิ!!”ชานซองทำเสียงดุมากขึ้นจนจุนโฮใจไม่ดี และกลัวมากขึ้น แต่เพราะอีกคนเริ่มกรรโชกเขาเลยต้องลุกขึ้นจริงๆ
ขาที่ดูเหมือนจะหมดแรงพยุงตัวเองขึ้นมาจากตักของคนตัวโตน้อยๆ มันทั้งสั่นและดูเหมือนจะล้มได้ทุกเมื่อเลย พอยืนตั้ตรงได้เท่านั้นล่ะ กล้ามเนื้อตามตัวก็ปวดลั้นๆ ราวกับประท้วงให้เจ้าของมันให้พักผ่อนเสียที มันไม่ไหวแล้วนะ!!
ไม่ทันตั้งไข่เท่าไหร่เลย ขาก็ยังไม่ได้ก้าวซักก้าวเดียวก็ทำท่าจะล้มแผละลงกับพื้นเสียให้ได้แล้วซิ หากยังดีที่มีคนเข้ามารับไว้ได้ทันไม่งั้นคงวัดพื้นเจ็บตัวเป็นสองเท่าแน่ๆ
“ฉันบอกแล้วใช่ไหม..ว่าไม่ไหว”ชานซองว่าด้วยเสียงที่อ่อนลงกว่าเดิมมาก ในขณะที่มองสบสายตาเว้าวอนของอีกคนที่เอาแขนขาวโอบรอบคอของเขาเอาไว้ เพื่อยึดเป็นหลัก ใครเห็นก็ต้องใจอ่อนทั้งนั้นล่ะ มีคนตัวหอมๆมาทำหน้าหงอยๆอย่างนี้ใส่น่ะ
ถึงจะเป็นพญามารก็ใจอ่อนเป็นนะเว้ยเฮ้ย!!!!!!!!!!
จุนโฮอาจเหมือนคนหัวอ่อน และว่าง่ายสั่งอะไรก็ทำ แต่อันที่จริงตลอดเวลาเกือบสองอาทิตย์ที่ผ่านมา เจ้าตัวอวบๆเล็กๆนี่ทั้งหัวดื้อ หัวรั้นและชอบแอบพยศเขาอยู่ในใจเสมอ
“ก็..ค..แค่ก..ก็คิด..คิดว่าจะทำเองได้นี่”จุนโฮพูดเสียงอ่อย เขาเขินเกินกว่าจะให้อีกคนอุ้มนี่
“แล้วมันได้ไหมล่ะ เดี๋ยวพาไป อาบน้ำกินข้าว แล้วนอนซะ”ชานซองว่าแบบม้วนเดียวจบจนคนช่างอายนั้นพยักหน้าตาม
ไม่วายพอพยุงก่อนเข้าห้องน้ำไป เจ้าตัวก็ได้แต่ขอว่าเขาจะอาบน้ำเองไม่ต้องมาถึงกับช่วยอาบหรอก ถ้าเสร็จแล้วเดี๋ยวจะเรียกเอง แล้วก็แอบยิ้มว่า..ชานซองใจดีกับเขามากขึ้นตั้งเยอะ โดยเฉพาะวันนี้อันที่จริงมันก็น่าดีใจน้อยเสียเมื่อไหร่ล่ะจริงไหม
“นี่นายเห็นฉันเป็นคนยังไงกันแน่”เสียงเตือนสติครับว่า..ชานซองรู้หมดแหละว่าคิดอะไร จนจุนโฮเผลอหน้าแดงแม้ว่าจะอยู่ในห้องน้ำแล้วอีกคนก็มองไม่เห็นก็เถอะนะ
“ก…ก็คิดว่า เอาแต่ใจ นิสัยไม่ดี ดุด้วย แล้วก็ชอบบังคับไงครับ..ค..แค่กๆ”จุนโฮว่าตามจริง เดี๋ยวจะหาว่าพูดไม่ตรงกับที่คิดเอาไว้ล่ะก็จะแย่เอาอีก
“หนอยแน่ออกมานายตายแน่..!!”ชานซองเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันของตัวเองอย่างนึกได้ว่าไปถามทำไมให้ตัวเองโดนด่าอย่างนั้นนะ
มีแต่คนที่นั่งอาบน้ำไปหัวเราะคิกคัก พร้อมกับไอไปด้วยเท่านั้นล่ะ..และแอบรู้มาอย่างว่าคงมีคนแถวนี้ที่เฝ้าหน้าจอคอมพิวเตอร์แล้วผิดหวังที่คาดว่าตอนนี้ชานซองจะอาบน้ำได้ให้จุนโฮล่ะซิ จะบ้าหราาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!
“ว่าแต่…ตัวมีแต่..รอยจูบทั้งนั้นเลย..อ..แค่ก..”
…………………………
…………………..
…………….
หลังจากอาบน้ำแต่งตัว ผลัดผ้าเรียบร้อย กล้ามเนื้อที่ตึงเครียดเขม็งก็ได้รับการผ่อนคลายมากขึ้น เลยทำให้ร่างกายเขาสามารถสั่งได้ดั่งใจขึ้นมาอีกซักหน่อย
อย่างน้อยๆก็ดีกว่าก่อนนี้โขเลยล่ะ
จุนโฮค่อยกระดืบตัวเองออกมาจากห้องน้ำทั้งๆที่ตัวหอมฟุ้ง กลิ่นอาหารลอยมาเตะจมูกอยู่ไกลๆ ทำเอาท้องของเขาร้องโครกครากอย่างช่วยไม่ได้ เพราะเวลานี้ก็เกือบจะเย็นเสียแล้ว ตั้งแต่เมื่อคืนก็ยังไม่ได้กินอะไรเลย
แม้จะยังเปลี้ยๆ และเหมือนจะหน้ามืดเพราะเหนื่อยอ่อน แต่หลังจากอาบน้ำทุกอ่างดีขึ้นมา….12%
“เอ่อ..ค..แค่ก..ทำอะไรครับ…”จุนโฮถามน้อยเมื่อเห็นอีกคนกำลังวางจานอาหารลงบนโต๊ะ ซึ่งจานนึงเป็นปริมาณของคนปรกติ และอีกจานเป็นแบบสามคนโอบ
“อาบน้ำเสร็จก็ดีแล้ว ฉันทำข้าวไว้ให้กินน่ะ”ชานซองถือช้อนสองคันมา จับที่ข้อมืออีกคนให้มานั่งข้างๆแทนที่จะนั่งตรงข้ามกัน
จุนโฮเองก็เดินตามเขามาอย่างว่าง่ายไม่ขัดขืน ไหลไปตามเขาเรื่อยก็สุขใจดี การที่ชานซองทำอะไรให้แบบนี้มันเหมือนฝันว่าไหม จุนโฮกำลัง…ฝัน
“ฝันบ้าฝันบออะไร ละเมอเดินได้หรือยังไง..หรือต้องให้จัดหนักถึงจะได้รู้ว่าไม่ได้หลับอยู่”แม้จะตีความไปคนล่ะอย่างกับที่จุนโฮคิดก็เถอะ แต่เอาเป็นว่าชานซองก็ตอกย้ำว่าสิ่งที่ชายหนุ่มทำให้อยู่ตอนนี้ไม่ใช่ฝันล่ะนะ
“พูดดีๆกันไม่ได้เลยหรือยังไงครับ เอ่อ..อ..แค่กๆๆ แต่ก็ขอบคุณสำหรับอาหารเมื่อนี้นะครับ”จุนโฮอมช้อนเข้าปากเล็กน้อย ทำหน้าคว่ำนิดๆ หากแต่ก็ค่อยตักข้าวเข้าปากไปทีละนิดๆ
ปรากฏว่ารสชาติมันดีมาก แม้หน้าตามันบ่งบอกเอาไว้แล้วว่าดูน่ากิน แต่รสชาตินี่เหนือคำบรรยายมาก..เผลอๆทำอาหารอร่อยกว่าเขาอีกแน่ะ
“ทำไมทำได้ล่ะครับ….แค่กๆ..ท..ท่าทาง..แค่กๆๆๆ อย่างคุณน่าจะมีคนทำให้ทานมากกว่า…จะทำทานเองเสียอีก”จุนโฮกินไปชมไปเขาแอบทึ้งจริงๆนะที่ชานซองทำได้ถึงขนาดนี้น่ะ
“อร่อยล่ะซิ…หึ ที่พูดนี่ หาว่าฉันทำอะไรไม่เป็นหรือยังไงกัน ฉันเป็นคนชอบกินก็ต้องทำอาหารเป็นซิ”ชายหนุ่มว่าก่อนจะตักข้าวคำพูนๆเข้าปากของตัวเอง แม้จะดูมูมมามไปบ้างแต่บอกตรงๆอาหารไม่หกไม่เลอะเลยซักคำ คนอะไรช่างเก่งยิ่งนัก
“อร่อยซิครับ….อ..ฮึ่ม..ไม่ได้ว่าว่าไม่อร่อยเลย ค…แค่กๆ..แค่ก ขอบคุณมากนะครับ”จุนโฮว่าตักข้าวเข้าปากกินไปตามความหิว ในขณะเดียวกัน.แม้ว่าจะกินไปไอไปก็ดี
ชานซองก็ลอบมองคนตัวเล็กไปด้วย จุนโฮไม่สบตาชานซองทั้ง..ยกเว้นตอนที่จะล้มกับตอนกินยาเท่านั้น ก็พอเดาได้…ว่าทำไม แต่ก็แปลกที่จุนโฮไม่พูดถึงมันเลยซักนิดเดียว
อีกอย่าง…อี จุนโฮกำลังเข้าขั่นวิกฤตมาก เพราะอี จุนโฮตอนนี้มีกลิ่นที่โคตรน่ากินเลย….พูดแล้วน้ำลายสอ มันพูดไม่ถูกว่ากลิ่นอะไร แต่พอดมๆแล้วมัน..เหมือนนม..นมใช่คล้ายๆนม แต่ก็ไม่เชิง กลิ่นมันนุ่มๆหอมกว่านั้นอีก ไม่เลี่ยนขนาดนม แต่ก็ไม่เบาบาง เอาเป็นเขาได้กลิ่นอยู่ตลอดเวลา
และเป็นมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วด้วย..กล้ารับประกันด้วยเกียรติของปีศาจจอมมารแห่งนรกภูมิเลยว่า จุนโฮไม่ใช้ตัวประหลาดแน่ๆ จุนโฮเป็นแค่มนุษย์ธรรมดาที่แปลกกว่าปรกติเท่านั้น!!!!!
ไม่ทันไรปากกว่ามือก็ถึง ชานซองกลืนข้าวลงปากซักพักก่อนจะคว้ามือซ้ายของจุนโฮขึ้นมาทันที ท่ามกลางคนที่ยังกินข้าวไม่เสร็จได้แต่มอง
สรุปคือกว่าจะรู้เรื่อง…ชานซองก็เอาปลายนิ้วชี้ของจุนโฮเข้าปากไปเสียแล้ว ตกใจจนจุนโฮต้องรีบเคี้ยวอาหารก่อนจะกลืนมันจนปากเกลี้ยง..
“ท..ทำอะไรน่ะคร..แค่กๆ..ครับ”เจ้าตัวถามเสียงสูงหากอีกคนก็ไม่ว่าอะไรมองหน้าของเจ้าของนิ้วนิ่งๆ
ชายหนุ่มใช้มือคว้าคนตัวเล็กกว่าด้วยมือเดียวมานั่งซ้อนอยู่บนตักของตัวเองให้หลังพิงไปกับอกแกร่งของเขาด้วยความง่ายดายเสียกระไร แถมยังไม่พูดอะไรซักคำ จุนโฮเองก็ไม่ได้ถามเพราะยังติดสงสัยอยู่ว่า อยู่ดีๆตกลงมางับนิ้วของเขาทำไมกันนะ
มือหนาคว้าใบหน้าเล็กให้หันมารับจูบแบบไม่มีปีไม่มีขลุ่ย จนอีกคนกำช้อนแน่น คนตัวโตเอาลิ้นเกี่ยวกระหวัดไปตามโพลงปากของอีกคนเหมือนอย่างเคย หยอกล้อลิ้นเล็กที่ดุนดันกันอยู่นี้ไปเรื่อย
“หืม…อื้อ…อื้อ..”จุนโฮครางประท้วงเล็กน้อยเมื่อตอนนี้ชานซองเริ่มดูดกลืนชีวิตเขาอย่างช้าๆ เพียงแต่ร่างกายที่ยังไม่พร้อมนั้นทำให้เขาเริ่มเวียนหัวอีกระลอก
“…ผ…ผม..มากกว่านี้..ตายแน่ๆ..ค..แค่กๆๆ พ..พอแล้วครับ..ผม..หิวข้าว”คนตัวเล็กกว่าเอามือดันแผงอกที่อยู่ด้านหลังเอาไว้ ก่อนจะพยายามกระถดตัวไปนั่งที่เก่าหากก็ติดอีกชายหนุ่มเอามือล๊อคเอวไว้เสียแน่น
“ก็กินไปซิ”ว่าได้หน้าตาเฉย แถมยังไม่ยอมปล่อยตัวอีกต่างหากแน่ะ
“แบบ…แค่ก…แบบนี้มันกินไม่ได้นะครับ”จุนโฮร้องน้อยๆ ในขณะที่ชานซองทำแค่เลื่อนจานข้าวมาให้ใกล้ขึ้นเท่านั้นเอง จนอีกคนต้องจำใจกินมันตามนี้
ไม่รู้ตั้งแต่เช้าชานซองเป็นอะไร ทำให้ใจเขาเต้นวุ่นวายตลอดเลย อย่างนี้ไม่ดีแน่ๆเลยนะ
เจ้าของดวงหน้าอ่อนเลยค่อยๆปั้นข้าวใหม่อีกรอบ และมันคงจะหมดจานในไม่อีกคำแน่ๆ ถ้าไอ้คนที่นั่งอยู่ข้างหลังเขาไม่พุดอะไรออกมาเสียก่อนข้าวคำนั้นจะเข้าปาก
“เรื่องเมื่อคืนนี้…อึ๊!!”ชานซองยังไม่ทันพูดอะไร มือขาวก็เลื่อนมาอุดปากเอาไว้เสียก่อน
“อ..อย่า..แค่กๆๆๆ อย่าเพิ่ง..พูด..แค่กๆๆ ถึงมัน..นะครับ!!”จุนโฮที่หน้าแดงเถือกเอามือปิดปากเขาเอาไว้เสียก่อน อุตส่าห์เลี่ยงไม่พูดถึงยังจะฟื้นฝอยหาตะเข็บมันอีกทำไมเนี่ย หากซักพักมือใหญ่ก็ต้องมาจับมันเอาออกไปอยู่ดี
“จะอะไรนักหนาเล่า..ฉันจะบอกว่า..ยังไงซะ เดี๋ยวมันก็ต้องเกิดขึ้นอีก แต่หลังจากวันนี้ก็ระวังตัวหน่อยละกัน”จุนโฮฟังแล้วก็ไม่สบายหู..
มันจะต้องเกิดขึ้นอีกพูดมาได้ยังไงไม่อายปาก แต่เรื่องระวังตัวนี่ยังไง..
“บอกให้ระวังก็ระวังซิ…อย่าสงสัยมากได้ไหมเล่า!!!”ชานซองว่าอย่างอารมณ์เสีย เขาไม่อยากบอกเหตุผลอีกคนมากนัก จับอีกคนอุ้มลงจากตักก่อนจะเดินไปล้มตัวลงนอน
“กินเสร็จแล้วก็รีบๆมานอนซักที โทร.บอกพี่แทคยอนด้วย..ว่าพรุ่งนี้จะไปหาเข้าใจไหม”ชานซองสั่งๆๆๆๆ เหมือนที่เคย พลางหันหน้าเข้ากำแพงนอนไป
ทิ้งให้ก็แต่อีจุนโฮที่นั่งงงไปเท่านั้นล่ะ ปรับอารมณ์ตามคนที่เดี๋ยวก็ใจดี เดี๋ยวก็ใจร้ายไม่ถูกเลย
*******************************************************************************
TBC ก่อนหายตัวไปซักอาทิตย์ติดภารกิจ(หรืออาจนานกว่านัั้น) ทิ้งเอาไว้ซะเอาให้หวาน...มาม่ามันจะได้เจ็บๆพิลึก
ความคิดเห็น