คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [LF 2PM]MY DARE DEVIL ปีศาจที่รัก PART 9
Won Der.
Part 9 (อ่านช้าโดนแบนจะหาว่าไม่เตือนนะคะ)
จะว่าเราลืมอะไรไหม..เอ ลืม หรือไม่ลืม ลืมซิ ลืมชัวร์เลยล่ะ -___-“
“อื้อ..พอแล้วน่า ฉันอิ่มพอแล้วปล่อยได้แล้ว..”อูยองที่เอามือถูปากตัวเองเบาๆ พยายามขึ้นตัวออกมาจากอ้อมกอดของใครบางคนที่กอดเขาเอาไว้ไม่ปล่อย
“อ้าว..อิ่มแล้วหรอ เพิ่งทานไปนิดเดียวเองนี่”นิชคุณหยอกเย้าเสียงหวาน ทั้งๆที่รู้ความจริงว่าตัวเองทำอะไรลงไป
“นิดเดียวบ้าบออะไรเล่า!!!!! จูบเมื่อกี้แทบจะลากไส้ออกมาอยู่แล้วนะ ได้จับเวลาไหมว่ามันเป็นนาทีเลยนะนั้นน่ะ สงสัยจูบเดียวคงอยู่ได้เป็นอาทิตย์แล้วเนี่ย!!!!”อูยองขู่ฟ่อจนนิชคุณต้องยิ้มออกมาในหน้า
เขาชอบมองอีกคนค้อนตาคว้ำ เขาชอบมองใบหน้าเหมือนโกรธงอนของอีกคนเป็นอย่างมากเลย มันดูมีสีสีนอย่างไม่น่าเชื่อ หลากอารมณ์ หลานสีสัน ชวนให้มอง
ว่าแต่จีบเด็กนี่มันยากมากไหมนะ แล้วอย่างยิ่งจีบปีศาจจิ๋วนี่ต้องทำยังไงกันนะ
“คอยดูจะไปเข้าฝันเอาให้นอนไม่หลับทั้งคืนเลย”เจ้าตัวบอกอย่างนั้นแต่เอาเข้าจริงๆน่ะจะทำได้ไหมนะ รู้ทั้งรู้ว่าอย่างนิชคุณน่ะไม่ใช่เล่นได้ด้วยง่ายๆเลย
“แล้วจะนอนรอ เริ่มจากคืนนี้เลยไหม อยากลองเจอกับคุณในฝนมาตั้งนานแล้วนะ”ความฉวยโอกาสน่ะไม่เข้าใครออกใครหรอก มือหนายังคงยึดฐานที่มั่นเป็นเอวบางได้อย่างเหนียวแน่นดีอยู่แล้วล่ะ
“หึย ฉันก็แค่พูดเท่านั้นล่ะ ให้เข้าไปจริงๆฉันก็แย่น่ะซิ แล้วนี่จะกอดอีกนานไหม..ปล่อยได้แล้วไอ้หมอชีกอ!!!!!”ผลักอกเขาไปอีกซักที เห็นี่คราวนี้คนหล่อเลยต้องปล่อยเจ้าเหมียวจอมพยศออกจากอ้อมอกไปจนได้ซิน่า
นิชคุณเดินอาดไปยังห้องครัวหลังจากปล่อยคนตัวเล็กให้เป็นอิสระได้แล้ว หนำซ้ำยังทำท่าหยิบจับนู่นนี่นี่นั้นอย่างเป็นธรรมชาติ ไม่ว่าจะเป็นตะหลิวเอย กระทะเอย ไหนยังเตรียมของทำอาหารอีกแน่ะ อะไรก็ดูคล่องแคล่วไปเสียหมด
แต่จะดีมากท่าเจ้าตัวระลึกชาติได้ว่าที่หยิบจับอยู่น่ะของในห้องคนอื่น
“นี่นาย..จะทำอะไรของนายน่ะ!!”อูยองร้องเสียงหลงรีบเดินตามอีกคนเข้าห้องครัวไปเลยทีเดียว แต่ก็ช้าไปนิดน้ำมันลงกระทะแล้วจ้า!!!!
“อ้าว..ก็ก็ผมหิวข้าว แล้วคุณเองก็ยังไม่ได้กินอะไรไม่ใช่หรอครับ ผมเลยอาสาทำอะไรให้กิน เห็นไหม มองนาฬิกาซิดึกแล้วนะครับ ไปนั่งดูโทรทัศน์รอนะครับเดี๋ยวก็เสร็จายหนุ่มในผ้ากันเปื้อนที่สวมทับเสื้อเชิ๊ตพับแขนแบบนี้ ปฎิเสธไม่ได้เลยว่า
ขนาดกูเป็นผู้ชายยังว่าหล่อลากเลย!!!!
“มันไม่ใช่เรื่องนั้นซักหน่อย”
“ก็เรื่องเดียวกันแหละครับ รอผมแป่บเดียวนะครับ..อูยอง”ปากว่าคงไม่พอ ขยิบตาวิ้งค์มาให้อีก แล้วอย่างนี้จะทำอย่างไรได้ ในเมื่ออูยองก็ต้องเดินออกมานั่นรอที่โซฟาอย่างที่ชายหนุ่มว่า
พร้อมกับดวงตาที่มองแผ่นหลังกว้างหน้าเตาทำอาหาร แทนที่จะเป็นโทรทัศน์ไปอย่างที่ชายหนุ่มบอกตอนแรกน่ะซิ
โอย…ไอ้หมอบ้านั้นกำลังทำอะไรกับหัวใจของเขากันนะ!!!!!!!!!!
………………………..
………………..
………
“พนันกันหมื่นนึงเลย ฉันว่า..จุนโฮคิดอะไรกับชานซอง..”แจบอมคีบเนื้อย่างเข้าปาก เสร็จเอาตะเกียบชี้หน้าคนรักที่กำลังปิ้งอย่างเมามันส์ให้เงยขึ้นมามอง
“เห!!! ไม่อะเจย์ ฉันว่าชานซองต่างหากที่คิดอะไรจุนโฮ”แทคยอนว่ากระดกโซจูเข้าปากคำใหญ่ มั่นใจร้อบเปอร์เซ็นต์มากๆว่าต้องเป็นความคิดตัวเองเท่านั้นที่ถูกต้อง
เพราะคนที่ได้รู้ถึงการมองในคนล่ะมุม จึงมองมันต่างกันออกไป เพราะเขาเห็นกันคนล่ะอย่าง จึงมองมันไม่เหมือนกัน และรู้สึกถึงมันต่างกัน
“ไม่อะ..ฉันว่าจุนโฮแหละคิด”แจบอมมยังคงนั่งยันเรื่องของตัวเอง เขาจำได้ เขาเห็นสายตาขอจุนโฮทุกครั้งที่มอง ทุกครั้งที่จุนโฮพูดถึงชานซอง
มันมีอะไรที่พิเศษ มากกว่าคำว่า รูมเมท
“หึ..ไม่ใช่อะ..ไม่ใช่นะ เจย์ยังไงฉันก็ว่าชานซองต่างหาก..พนักกันก็ได้แต่เงินฉันไม่เอาสนใจปะล่ะ”ว่าแล้วก็รินเหล้าใส่ทั้งตัวเองและทั้งคนที่นั่งตรงข้ามกันไปด้วย คราวนี้กระเดือกชิ้นเนื้อลงคอตัวเองบ้าง
“พนันกัน..เอาอะไรล่ะ..หืม”คนหน้าขาว เจ้าของดวงตาเฉี่ยวสวยยิ้มยั่วอีกคน รู้ได้ไม่ยากหรอกว่าถ้าไม่อยากได้เงิน จะเอาอะไร
“ฉันเชียร์ข้างชานซอง แต่เอ๊ะ…งั้น เอาเป็นฉันเป็นผู้ตามที่ดี ขอมาก่อนซิ แถมให้เสนอด้วยเอาไหม”แทคยอนวางทุกอย่างในมือลง กลุ่มควันเนื้อย่างดูเหมือนหมอกสร้างอารมณ์เล็กๆ
“อืม…เอางั้นก็ได้ ตกลง!!! ฉันขอ….ไปเที่ยวบ้านจุนโฮซักอาทิตย์ ขอออฟเฟอร์ทุกอย่าง วันพักผ่อน เงิน ห้องสวีท 3 คืนหลัง ส่วนฉันจะออฟเฟอร์นาย ด้วยทุกท่าที่นายอยากได้ ท่ายาก EVERYTHING,THAT’ S Ok?? สามวันสามคืนเลยเป็นไง”อีกคนเท้าคางมา เขาก็ทำกลับ เพียงแต่ของแจบอมน่ะ มันมีพลังกว่าเยอะเลย
นี่ขนาดไม่นับรวมไอ้ท่ากัดปาก ขยิบตาเมื่อกี้ด้วยแล้ว พ่อจับปลำ้มันบนตระแกรงเนื้อย่างเลยเป็นไง
“แล้วถ้าเราผิดทั้งคู่ เป็นว่าเขาตกหลุมรักกันทั้งคู่ล่ะ อย่างงั้นจะทำยังไงดี”แทคยอนชอบเวลาที่แจบอมกรึ่มๆ เขาชอบจริงๆให้ตายเถอะ แจบอมจะมีส่วนผสมระหว่างเด็กวัยรุ่นกับความก๋ากั่นคนรวมๆกันในส่วนที่กำลังเหมาะเลยล่ะ เข้ากั้นเข้ากัน
ไม่ผิดหวังที่แจบอมจะเหล่มองไปข้างๆ กัดปากแน่นขึ้น พองลมอีกนิดไม่มากไม่น้อง เอามือเกี่ยวแก้วโซจูเล็กกระดกเข้าปากรวดเดียว จากนั้นมองมาที่เขาด้วยสายตาเชิญชวนและขี้เล่น
“เอาเป็น เราเอาทั้งสองอย่างมารวมกัน แล้วฉันจะคูณสองในส่วนของนาย..แล้วเราสองคนมาเริ่มทำมัดจำตั้งแต่คืนนี้เลยสนใจไหมล่ะ”
นี่แหละที่กูอยากฟังมานานแล้ว ประโยคนี้แหละ…Can you feel ma HEARTBEAT??!!
******************************************************************************
กว่าจุนโฮจะกลับถึงห้อง…นาฬิกาก็บอกว่าตอนนี้น่ะ สี่ทุ่มเข้าไปแล้ว ดีอย่างที่ธุระทั้งหมดที่ต้องทำน่ะ ทำเสร็จไปตั้งแต่ออกจากบ้านไปชั่วโมงแรกแล้วน่ะซิ ไม่งั้นล่ะมีเคือง!!!
เลยเป็นมหกรรมการรื้อของเข้าตู้เย็นไปเสียก่อนจะได้ทำอย่างอื่น
“โอ้ย..ตายล่ะซิ คุณยังไม่ได้ทานอะไรเลยใช่ไหม”คนที่กำลังเปิดตู้เย็นเอาของที่ซื้อมาใหม่ใส่เข้าไป นึกขึ้นมาได้ว่าไอ้ที่เขาทำเอาไว้เมื่อตอนเย็นยังคาตู้อยู่เลยนี่หว่า
แล้ววันนี้ก็มัวแต่ไปซื้อของมาเลยไม่ได้ทันทำอะไรกินกันเลยน่ะซิเนี่ย
“จะกินก่อนไหมครับ”จุนโฮหยิบจานหนึ่งในนั้นออกมาจากตู้เย็น ถือมันเอาไว้ด้วยสองมือก่อนยิ้มอย่างน่ารัก ปะปนกับความเจื่อนที่ทำให้อีกคนต้องหิ้วท้องรอโดยที่เจ้าตัวแอบรู้สึกที่ไม่เตือน
มาคิดภาพตามเล่นๆกันดีไหม..
ตอนนี้ตู้เย็นกำลังเปิด ซึ่งในนั้นบรรจุของกินแน่นเอี๊ยดเลยล่ะ และตามพื้นห้องก็มีของกินมากมายหลายอย่างกำลังรายล้อมเต็มไปหมด ท้องหิวๆน่ะน่ากินน้อยเมื่อไหร่ ในมือของใครบางคนก็มีอาหารจานโปรดของเขาด้วย ตบท้ายจุนโฮเองที่เป็นของที่เขา…นี่กินได้เหมือนกัน
อะไรๆทำไมมันดูน่ากินไปหมดเลยล่ะ เขาหิวจนตาลายหรือมันน่ากินมากกันแน่นะ เขาเหลือบมองของในถุงที่เพิ่งซื้อมาเมื่อหัวค่ำ กล่องกระดาษบรรจุของใช้ได้สิบสองชิ้น สลับกับมองหน้าคนนั้นตรงนั้นอีกครั้งแล้วเหวี่ยงถุงนั้นออกไปไกลๆ
“กินซิ กินแน่ๆ”ชานซองจุดรอยยิ้มบนใบหน้าหล่อของเขาขึ้นมาเล็กน้อย หากคนฟังก็ไม่ได้เอะใจอะไรพยักหน้ารับคำเขาไปเสียอย่างนั้น ทำท่าจะลุกขึ้นเสียอีก หากไม่กี่ก้าวอีกคนก็มาถึงตัว
มือหนาคว้าตัวเข้าให้ยืนขึ้นรวดเดียว ใช้มือข้างว่างคว้าจานนั้นไปวางไว้ในตู้เย็นอีกรอบก่อนจะปิดมันเสียสนิทจนไอเย็นไม่ได้มีทางเล็ดลอดออกมาเลยแม้แต่นิดเดียว จุนโฮมองทุกอย่างที่เกิดขึ้นรวดเร็วจนมองตามไม่ทัน สงสัยก็แต่..ถ้าชานซองจะกินจะเก็บของเข้าตู้เย็นทำไม
“หิวไม่ใช่หรอครับ”จุนโฮว่าตาใส ก่อนที่จะมองใบหน้าหล่อที่ห่างจากเขาเพียงแค่ไม่มาก หากนัยตาพราว นั้นกลับบอกบางอย่าง ทำเอาเขาต้องหุบปากฉับ
......
กรุณาไปดูตอนที่ 25 ค่ะ
การเสพชีวิตของจุนโฮเขาได้รับการกินอย่างอิ่มจนมากพอ แต่สิ่งที่ไม่พอคือไฟราคะที่ไม่อาจจะทำให้มันอิ่มหนำเช่นเดียวกับความต้องการอาหารของร่างกายเลย แล้วมันจะเป็นอย่างนี้…ไปจนกว่าจะถึงเมื่อไหร่กัน…
หากหมดค่ำคืนนี้ จนอรุณสาดแสง..ยังจะเพียงพอที่จะดับไฟนั้นได้หรือไม่
************************************************************************************
TBC ใครอ่านไม่เม้นท์ตอนนี้นะ....จะไม่แต่ง NC อีกต่อไป!!!!!!!(แต่งยาวไปไหมอะ)
ความคิดเห็น