Battle War ' DD ยัยปีศาจตัวร้ายปะทะนายเทวดาตัวแสบ

บทนำ

   -แดนสวรรค์-

ณ  สรวงสวรรค์ที่เต็มไปด้วยบรรดาเทวดานางฟ้าหน้าตาหล่อเหล่าสวยสดงดงามทั้งหลาย  กำลังโกลาหลเกิดการชุมนุมย่อมๆขึ้นเมื่อองค์ประมุขของเหล่าเทพป่าวประกาศถึงสงครามที่เหล่าปีศาจกำลังจะเตรียมบุกสวรรค์ในเร็วๆนี้ มีเสียงวิพากษ์วิจารณ์กันเซ็งเซ่ไปทั่ว  บางก็มีสีหน้าตกใจ  หวาดกลัว  แต่ทว่ากลับมีใบหน้าหนึ่งเรียบเฉยไม่แสดงอากัปกิริยาใดๆยังคงยืนนิ่งในวงชุมนุมนั่น

                “ ดูเจ้าไม่รู้สึกร้อนใจเลยนะโฮล” เสียงถามจากเทวดาหนุ่มขี้เล่นอย่างคิวมีนเอ่ยถามสหายรักที่ยังคงทำหน้าเฉยเมยดูไม่เดือดร้อนกับเรื่องสงครามที่จะเกิดขึ้นแม้แต่น้อย

                “ แล้วเจ้าจะร้อนรนไปเพื่อเหตุใดกันล่ะ  ยังไงซะพวกปีศาจก็รบเราชาวสวรรค์ไม่ชนะหรอก”  แม้แต่คำพูดที่เอ่ยออกมาก็ยังฟังดูเย็นชาน่าหวาดกลัวแต่กลับเป็นเรื่องธรรมดาไปซะแล้วสำหรับคิวมีน  เขาแสยะยิ้ม

                “ ก็ไม่แน่เสมอไปนี่ เจ้าลืมไปแล้วหรือไงเมื่อร้อยสามสิบปีก่อนเหล่าปีศาจยกทัพไปตีเอาเอลฟ์ตอนบนและตอนล่างได้สำเร็จ  รวมถึงพวกเดวิล แวมไพร์  ฟิลด์  ก็ถูกราชาปีศาจยึดครองไปหมดแล้วแบบนี้จะให้ข้าไม่ร้อนรนคงทำไม่ได้” เขารอดูปฎิกิริยาของสหายแต่ทว่าหน้าคมนั้นก็ยังเรียบเฉยเช่นเดิม

                “ เจ้าอย่ากังวลไปตราบใดที่พวกมนุษย์ และแก้วสีรุ้งยังไม่ตกถึงมือพวกมันชาวสวรรค์ก็ยังจะปลอดภัย ” แล้วโฮลก็เดินปลีกตัวออกจากการชุมนุมของเหล่าเทพแต่ทว่าเสียงหนึ่งก็เรียกเขาให้หยุดไว้ก่อน

                “ จะรีบไปที่ใดกัน ‘ทายาทองค์ราชา’  ”  เสียงประหนึ่งเยอะเย้ยจากแก้วสีรุ้งดังขึ้นทำให้โฮลหยุดเดิน ความรู้สึกโกรธครุกกรุ่นในใจ  เขาเกลียดคำๆนี้มาแต่ไหนแต่ไร..เกลียดแก้วสีรุ้ง…ถ้าพวกปีศาจมันได้แก้วนี่ไปคงจะดีกว่านี้ไม่น้อย  เขาคิด

                “ เหตุใดท่านจึงอยากให้ข้าถูกพวกปีศาจชิงไปนัก” มันเน้นคำว่าปีศาจดังซะจนเหล่าเทพหันมองที่โฮลเป็นตาเดียว

                “ หึ  มันเรื่องของข้าสำหรับเจ้า ในสายตาข้าก็เป็นแค่แก้วไร้ค่าดวงหนึ่งเท่านั้น”  คิวมีนพยายามส่งสายตาเป็นเชิงบอกให้โฮลหยุดแต่เขากลับแสยะยิ้มแล้วเล็งสายฟ้าไปที่แก้วสายรุ้งทำให้มันแตกออกเป็นสองซีกจากกันทำเอาเหล่าเทพทั้งหลายรีบรับแก้วทั้งสองซีกไว้อย่างจ้าละหวั่น  ความโกลาหลเกิดขึ้นชั่วขณะ

                “ เหตุใดเจ้าจึงทำเช่นนี้โฮล  อย่างน้อยเจ้าน่าจะเห็นแก่พ่อบ้าง” ผู้เป็นประมุขของเหล่าเทพลุกจาเก้าอี้เดินลงมาหาลูกชายด้วยแววตาเหนื่อยอ่อน

                “ ท่านยังเป็นพ่อข้าอยู่อีกหรอ องค์ราชา?  เอาสิจะลงโทษข้าเช่นไรดีล่ะ”  เขาพูดยิ้มๆ

                “ ขออภัยองค์ราชาข้ารู้ว่าไม่ควรยุ่งแต่..โปรดอภัยให้โฮลด้วยเถอะ  มัน..มันเป็นเพราะโทสะหาใช่ความตั้งใจไม่” คิวมีนรีบแก้ต่างให้แต่ได้รับสายตาไม่พอใจจากโฮลแทน

                “ เป็นเพราะโทสะหาใช่ความตั้งใจงั้นหรอ? ไม่ขำนะคิวมีน”  เสียงเย็นจากราชินีของสวรรค์เอ่ยอย่างเยอะเย้ย  แต่จู่ๆเหล่าเทพกลับตะโกนขึ้นมาเฉยๆ

                “ ลงโทษๆ  ลงโทษๆ”  เกิดเสียงเซ็งเซ่ไปทั่วทั้งสวรรค์องค์ราชามีสีหน้าหนักใจ  แต่ทว่าเสียงของทวยเทพกลับดังยิ่งขึ้นไปอีก  รอยยิ้มปรากฎเหนือใบหน้าหวานภายใต้ผ้าคลุมสีดำที่เฝ้ามองเหตูการณ์อย่างพอใจ

                “ แก้วสีรุ้งเป็นของข้าคืนนี้แน่  หึ”  เธอร่ายมนต์ทำให้เมฆสีดำทมึนค่อยๆลอยขึ้นปกคุมท้องฟ้าของสรวงสวรรค์อย่างช้าๆแต่ทว่ากลับไม่มีใครสังเกตุเห็นความผิดปกติเหล่านี้เลย  กลิ่นความชั่วร้ายอบอวลไปทั่วทุกที่ที่เมฆเคลื่อนที่ไป  รอเท่านั้น..แค่รอถึงยามสามเท่านั้น..รอให้เมฆกลุ่มนี้ลอยมาวนรอบยอดหอคอยศักดิ์เมื่อไหร่สรวงสวรรค์แห่งนี้ถึงกาลอวสานแน่! ชายผ้าคลุมสีดำถูกสะบัดยกขึ้นมาบังตัวก่อนที่ร่างทั้งร่างจะค่อยๆเลือนหายไปโฮลสะบัดหน้าละสายตาที่มองผู้เป็นพ่อหันมาบังเอิญเห็นริมฝีปากแสยะยิ้มนั้นและเมฆผิดปกติสีดำทมึนทำให้เขายิ้มอย่างมีชัยแต่ก็รีบเก็บยิ้มนั้นไว้เมื่อองค์ราชาเอ่ยคำตามความต้องการของเหล่าเทพ

                “ จับโฮลไปขังไว้ที่ยอดหอคอยศักดิ์รอสงครามจบแล้วค่อยตัดสิน” แล้วพระองค์ทรงเดินสะบัดชายเสื้อคลุมแล้วเดินจากไป  สร้างความไม่พอใจแก่องค์ราชินีเรเดียนอย่างมากแต่ก็ทรงทำอะไรไม่ได้นอกจากจ้องหน้าโฮลเขม็ง

                “ เจ้าหาเรื่องใส่ตัวเองแท้ๆ  เป็นเรื่องแล้วไหมล่ะ” คิวมีนพูดอย่างเอือมๆ

                “ ช่างข้าเหอะน่าเวลาพวกปีศาจมันบุกอย่าลืมรีบหนีไปก่อนล่ะกันไม่ต้องห่วงข้า” โฮลพูดเสียงเรียบสร้างความไม่พอใจแก่เหล่าเทพมากขึ้นไปอีก

                “ พอเถอะ  ข้ายังอยากมีสหายดีๆอย่างเจ้าอยู่นะ”  คิวมีนบีบมือโฮลก่อนที่ทหารจะนำตัวโฮลไปขังที่หอคอยศักดิ์สิทธ์ คิวมีนมองดูแผ่นหลังของโฮลที่เดินไกลออกไปจนลับตา เขาจึงกลับหอแห่งเวลล์อันเป็นที่อาศัยของเขา  ทางเดินที่ทอดยาวไปสู่หอแห่งเวลล์นั้นลึกลับซับซ้อนไร้ซึ่งเหล่าเทพตนอื่น  เงาของปีศาจสาวลอยตามเขาอย่างตั้งใจ เฮ้อ~ นานๆทีจะได้ออกจากโลกปีศาจเพิ่งรู้นะว่าเทพก็หน้าตาดีเหมือนกันแฮะ  ปีศาจสาวพึมพำเธอหารู้ไม่ว่าตอนนี้เทพหนุ่มที่เธอกำลังตามอยู่นั้นได้รู้ตัวและรับรู้ถึงคำพึมพำนั้นแล้ว  เขาจงใจแกล้งใช้มนต์ย่นระยะทางทำให้ถึงหอแห่งเวลล์เร็วขึ้นแล้วตรงไปยังสระน้ำก่อนจะร่ายมนต์กักอาณาเขตไว้

                “ ฮ้า..วันนี้ทำไมร้อนจังนะ”  เทพหนุ่มค่อยๆถอดเสื้อออกจนเผยให้เห็นแผงอกขาวที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่น ทำเอาปีศาจสาวปิดตาแทบไม่ทัน  ไอ้เทวดาลามกเอ้ย!  เธอแอบด่าในใจแต่มีหรอที่จะรอดพ้นจากการรับรู้ของคิวมีนได้

                “ ใครลามกกันเจ้าตามข้ามาเองไม่ใช่รึ ”  แล้วคิวมีนก็ดีดนิ้วดังเปาะทำให้ร่างของปีศาจสาวในชุดผ้าคลุมสีดำปรากฎให้เห็นใบหน้าขาวจัดแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย ในโลกปีศาจไม่มีแบบนี้ให้ดูนี่หนา -\\\-   ดวงตาคมขอบตาดำฉบับปีศาจขนตาหนาเป็นแพทำให้ดวงตากลมโตดูเด่นขึ้นมาอย่างถนัด  ริมฝีปากส้มพีชดูมีเสน่ห์เซ็กซี่เย้ายวนให้ลองชิม  สีหน้าตกใจอย่างใสซื่อทำให้คิวมีนถึงกับอมยิ้มเธอพยายามใช้คาถาหายตัวแต่ทว่ามันกลับไร้ผล

                “  อย่าพยายามเลยน่ายังไงเจ้าก็ออกจากแดนสวรรค์…ออกจากหอแห่งเวลล์นี่ไม่ได้หรอก…นอกซะจากว่า…”  เขายิ้มอย่างมีเลศนัยก่อนที่จะเดินเข้ามาใกล้เธอเรื่อยๆ

                “ เจ้า!!” ปีศาจสาวทำได้แค่ชี้หน้าเขาแล้วโมโหเท่านั้น  คิวมีนเดินต้อนเธอมาเรื่อยๆจนติดกำแพงไม่มีที่จะให้หนีอีกแขนเข็งแรงทั้งสองข้างยกขึ้นกันไม่ให้เธอขยับไปไหนได้แม้แต่น้อย

                “ ถะ..ถอยไปนะ”  เธอพูดอย่างกล้าๆกลัวๆ ความบ้าบิ่นเฉกเช่นปีศาจเมื่อครู่ได้หายไปหมดสิ้น  ช่างน่าอดสูซะจริงจะให้ใครรู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าตอนนี้ข้ากลัวเทวดานี่ขนาดไหน

                “ ไม่สมกับที่เป็นปีศาจเลยนี่แค่นี้ก็กลัวแล้วหรอ”  คิวมีนพูดอย่างเย้ยๆ  ปีศาจสาวพยายามดันเขาออกไปอย่างสุดแรงแต่ไม่เป็นผล   เธอมองใบหน้าเปื้อนยิ้มของเขาด้วยความโกรธจัดนัยตาสีน้ำตาลเข้มค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างนัยตาปีศาจทั่วไป ร่างกายเธอกระตุกเล็กน้อยคิวมีนไม่รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงนี้เลย  เธอหยุดผลักเขาแล้วใช้แขนข้างหนึ่งโอบรอบคอเขาไว้อีกข้างก็ไล่ไปตามแผงอกขาวนั่น  คิวมีนถึงกลับสะดุ้ง

                “ ไงแค่นี่เจ้าก็หวั่นซะแล้ว” เธอใช้แขนทั้งสองโอบรอบคอเขาแล้วโน้มลงมาจนจมูกชนกัน

                “ เจ้า..” คิวมีนพูดอย่างแปลกใจเมื่อเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของปีศาจสาว  ริมฝีปากของทั้งสองแตะกันเธอจูบเขาอย่างเร้าร้อนแต่เขาก็หาได้ปฏิเสธจูบนี้ไม่  มือซุกซนของคิวมีนเริ่มถอดผ้าคลุมสีดำนั้นออกเผยให้เห็นเนินอกขาวที่โผล่พ้นเกาะอกสีดำตัวจิ๋ว  กระโปรงที่ยาวสูงจากเข่าไปแค่คืบถูกถลกขึ้นเรียวขาขาวอวบถูกโชว์ออกมา  คิวมีนถอนจูบออกมาอย่างอ้อยอิ่ง

                “ ข้ากู่ไม่กลับแล้วนะ”  เขากระซิบข้างหูเธอแล้วค่อยๆเลื่อนลงตามซอกคอจนถึงเนินอก  อุณหภูมิภายในกายของทั้งสองพุ่งสูงแทบจะทะลุปรอทแต่จู่ๆก็มีลมพัดวูบผ่านร่างทั้งสองก่อนที่จะหอบเอาร่างบางจากไปทิ้งไว้แค่ความว่างเปล่าให้กับคิวมีน  เขากำหมัดแน่นและสถบอย่างเจ็บใจ

                - โลกปีศาจ –

ปีศาจสาวนั่งบนเก้าอี้ตัวใหญ่กลางห้องมีแสงสว่างตรงที่เธออยู่เท่านั้นรอบๆห้องถูกปกคลุมไปด้วยความมืดมิดกลิ่นแห่งความชั่วร้ายตลบอบอวนไปทั่วแต่เธอหาหวาดหวั่นไม่  ดวงตาเรียวคมนัยน์ตาสีแดงเข้มจ้องเธอเรียบเฉย  นัยตาสีเขียวเข้มจ้องเธออย่างเจ็บปวด

                “ เจ้าทำได้เยี่ยมมากธีล..น้องรัก..”  เสียงพูดเรียบเย็นจากราชาปีศาจหรือ ธอล พี่ชายแท้ๆเพียงคนเดียวของเธอเอ่ยอย่างเรียบเย็น ”..แต่เจ้าก็ทำเกินกว่าเหตุไปนะ” เขาละสายตาจากเธอผู้เป็นน้องหันไปมองมือขวาผู้ที่เขาไว้วางใจในฝีมือคนหนึ่ง

                “ เจ้าทำได้ดีมากราชิก..แต่จะให้ดีกว่านี้เจ้ารีบไปเตรียมการทำลายแก้วเวรๆนั่นซะ  เพราะน้องรักของข้าคงจะทำไม่สำเร็จแล้ว”

                “ ข้าทำได้พี่ธอลโปรดให้โอกาสข้าอีกครั้งนะ” เธอจ้องพี่ชายตัวเอง ทำหน้าเว้าวอน

                “ ให้นางลองอีกครั้งก็คงจะไม่เสียหายอะไรหรอกมั้งค่ะ องค์ราชา” ริมฝีปากแดงสดมือซ้ายของเขาขยับปากเอื้อนเอ่ยเสนอความเห็นขึ้น กระแสความไม่พอใจของราชาปีศาจประทุขึ้น  เปซัส รับรู้ได้เธอรีบคุกเข่าลง

                “ เจ้าไม่จำเป็นต้องออกความคิดเห็น ” เสียงนั้นสร้างความเจ็บปวดรวดร้าวเข้าไปถึงก้นลึกของหัวใจเธอ แต่ก็สู้ทนเก็บอาการไว้เพราะเธอเป็นเพียงทาส..ทาสคนหนึ่งที่มันบังอาจไปรัก..เจ้านาย  จะทำเช่นไรได้เพราะใจเธอยกให้เขาไปแล้ว

                “ ขออภัยองค์ราชา” เธอฝืนตอบ   ธีลเจ้าของนัยย์ตาสีน้ำตาลมองพี่ชายอย่างไม่เข้าใจ

                “ คงไม่ต้องให้พี่บอกนะถ้าเจ้าพลาดอีกครั้ง…”  น้ำเสียงเย็นชาจนน่าขนลุกของราชาปีศาจก้องไปทั่วทั้ง           บริเวณ     “…ข้าให้เจ้าทำงานนี้ไถ่โทษด้วย เปซัส” เสียงเรียบเฉยบีบเค้นหัวใจเธอแต่ก็ต้องฝืนเก็บความรู้สึกทั้งหมดไว้ ตอบรับทั้งน้ำตาตกใน

                “ ..เจ้าค่ะ..”

ไอหมอกสีดำปรากฏทั่วบริเวณ ผ้าคลุมสีดำผืนใหญ่ถูกสะบัดอย่างไม่ใส่ใจ  ความเงียบเข้าปกคลุมราชาปีศาจเมื่อผู้ถูกสั่งการทั้งหมดไปแล้วใบหน้าเรียบเฉยยังคงนิ่งงัน ไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ ไร้ซึ่งจิตใจแห่งความเมตตา..ไร้ซึ่งความรัก..คงไว้เพียงแค่ความว่างเปล่าที่สั่งสมมาชั่วกาล!..