ลูกกวาดสีเทา

เนื้อเรื่อง

              "น้อยหน่า ตัวเองเล่นหมากเก็บกับเค้าไหม''
''แอนจะเล่นชิงช้าคนเดียวหรอ''
''จิ๊บ ขอกินขนมหน่อยสิ''
''ข้าวเม่า ทำไมกางเกงเปื้อนแบบนั้นล่ะ ไม่กลัวโดนคุณครูตีหรอ''
                                  
สารพัดมุขที่เด็กชายเบนงัดมาใช้กับเพื่อน เพื่อขอคืนดีกับเพื่อน แต่เหมือนทุกคนจะพร้อมทำความเฉยชาใส่ ทำหูทวนลมกับสิ่งที่เขาพูดหรือเย้าหยอกด้วย แม้จะเป็นเพียงเด็กอนุบาลแต่ดูเหมือนจะรู้วิธีการแสดงรังเกียจกันแล้ว
      หนุ่มน้อยเดินออกมาจากสนามเด็กเล่น เล่นคนเดียวอย่างเหงาหงอยตอนเวลาเที่ยงคุณครุให้เด็กทุกคนนำผ้าปูที่นอนมาปูและนอนลงแต่เบนยังไม่อยากนอนกลับคิดสนุก เพราะเขามีแผนการบางอย่างเขาเนมาที่หลังประตูจากนั้นรอจังหวะที่ครูประจำชั้นหันหลัง พอครูหันหลังเขาใช้มือผลักประตูแรงๆ "ปั้ง" คุณครูรีบวิ่งออกมา
"ใครกันนะมาแกล้งฉันแบบนี้ ไม่เล่นด้วยนะ" เสียงครูประจำชั้นพูดอย่างแตกตื่น
"เกิดอะไรขึ้นหรอ"คุณครูห้องข้างๆถาม
"อยู่ดีๆประตูก็ปิดเอง"
"อย่างกังวลเลยหน้าลมพัดล่ะมั้ง"

ที่จริงแล้ว ลมไม่สามารถผ่านมาได้เลย
เด็กชายเบนกำลังนอนหัวเราะอยู่ อย่างสะใจ

ชั่วโมงสุดท้ายเป็นชั่วโมงศิลปะ
เด็กหญิง น้ำอ้อยเป็นคนวาดรูปสวยที่สุดเธอวาดเจ้าหญิงเลซี่
ที่ๆไหนมีความสุขเด็กชายเบนก็เข้าไปขัดขวาง
เขาอาศัยช่วงเวลาน้ำอ้อยเผลอ ก็ใช้ปากกาเมจิวาดลงตรงหน้าเจ้าหญิงเลซี่
"ฮือๆ ใครมาทำเจ้าหญิงเลซี่ฉันให้เป็นเจ้าหญิงหนวดล่ะนี่ แง้ๆ"
เด็กชายเบนรีบวิ่งออกจากห้อง วิ่งอ้อมไปหลังโรงเรียน
หลังโรงเรียนจะเป็นป่าทึบ เด็กชายเบนวิ่งไปตรงหลุมแห่งหนึ่ง
ทันใดนั้นคุณครูสายประถมก็วิ่งมาจับแขนเบน
คุณครูร้องเพลงกล่อมเด็กสมัยแต่ก่อน
ทีแรกเบนทำท่าลุกลี่ลุกลนไม่ยอมฟังแต่ตอนนี้เขานั่งฟังอย่างนิ่งๆ
ก่อนจะเอ่ยถามว่า ''ถ้าผมเป็นเด็กดีครูจะรักผมไหม''
''ครูคงรักเธอไม่ได้แล้วเพราะเราเป็นคนละพวกกับเขา''
''เธอจำวันศุกร์ที่แล้วได้ไหม เธอไปทำอะไรที่หลุมนั้น''
ทันใดนั้นความคิดของเบนก็นึกขึ้นมา
เขาแอบมาเล่นหลังโรงเรียนในวันศุกร์ แต่เขาพลัดตกลงไปในหลุม
ตอนนี้เขารู้แล้วว่าทำไมเพื่อนๆจึงไม่คุยกับเขา
ก็เพราะเขาตายแล้ว