Three boy Three

ภาค1

Three Boys Three T

เขียนโดย..Sweetest Lemon

Main Characters

เต้ กวี ... นิสิตวิศวเครื่องกล จุฬาฯ พี่ชายประจำตระกูล ชายหนุ่มผู้มากด้วยความสามารถ นอกจากเรียนเก่งแล้วยังเป็นที่หมายปองของสาว ๆ ทั่วไป ดูเป็นคนหยิ่ง ๆ เพราะไม่ค่อยยิ้มแต่เมื่อรู้จักแล้วจะรู้เลยว่านิสัยเปิ่น ๆ บางครั้งทำตัวไม่เหมาะกับอายุ ดูไม่น่าจะเป็นพี่ใหญ่ได้ แต่ลึก ๆ แล้วถือได้ว่าเป็นเหมือนพ่อคนที่ 2

ต่อ อภิเชษฐ์ ... นักศึกษานิเทศฯ สาขาภาพยนตร์ ม. กรุงเทพ ชายหนุ่มคนที่สอง นอกจากหน้าตาที่กินขาดแล้วยังสอดแทรกด้วยคารมที่จับใจสาว ๆ หนุ่มกะล่อน+เจ้าชู้คิ้วหนาคนนี้เป็นที่ต้องการของสาว ๆ ทั่วไป เห็นกะล่อน ๆ อย่างนี้แหละพ่อบ้านประจำของบ้านเลยล่ะ คอยควบคุมทุกอย่างภายในบ้านเพราะถ้าให้พี่ชายจัดการล่ะก็ไม่มีที่อยู่แน่

เต้ย วรเวช ... ม.ปลายปีสุดท้าย ความหล่อเหรอ ไม่แพ้พี่ๆ เหมือนกัน มีดีกรีเป็นถึงกัปตันทีมฟุตบอล แล้วจะไม่ให้ Pop ได้ไงล่ะ บุคลิกจะดูขรึมๆ แต่ถ้าสนิทแล้วละก็ถึงไหนถึงกัน เป็นคนที่ไม่ยอมเสียฟอร์มง่ายๆ นอกจากกีฬาเก่งแล้วดนตรีก็ไม่ใช่ย่อย น้องชายคนสุดท้องประจำบ้าน จอมกวนเลยล่ะ

พ่อแม่ของทั้ง 3-หนุ่มนั้นอยู่ที่อเมริกา เนื่องจากพ่อเป็นหมอและต้องไปประจำการที่ Baptist Hospital of  Washington ตั้งแต่เต้ยอายุ 10 ขวบ ส่วนแม่นั้นย้ายตามพ่อไป และมีกิจการร้านอาหารไทยขึ้นชื่อแห่งหนึ่งในกรุงวอชิงตัน เมื่อตอนเต้เอ็นท์ติดจุฬาฯ
ครอบครัวของพวกเค้านั้นถือได้ว่ารวยมากเพราะเงินที่ส่งมาให้ลูกชาย 3 คนนั้นใช้กันไม่ใช่น้อย ๆ แต่ด้วยความสมถะของทั้ง 3 หนุ่มนั้นดูว่าฐานะค่อนข้างปานกลาง มีน้อยคนมากที่รู้ว่าพ่อและแม่ที่แท้จริงของพวกเค้าคือใครและทำงานที่ไหน ทั้ง 3 หนุ่มนั้นต่างปั้นเรื่องกันสารพัด เช่น พ่อแม่อยู่ต่างจังหวัดเป็นชาวไร่บ้าง, หรือไม่ก็เป็นพวกรถเร่ขายอยู่ต่างจังหวัด

Chapter 1 <สาเหตุเพราะเต้>

New Characters
น้ำผึ้ง - สาวสวยน่ารักเป็นดาวคณะวิศวะ รู้จักกับเต้มานานแล้วแต่เริ่มสนิทตั้งแต่ปี 1 แอบชอบเต้มานานแล้วแต่เต้ไม่เคยรู้ (ทุกคนรอบข้างรู้หมด) เป็นคนที่คอยอยู่ข้างเต้ทุกครั้งที่เต้มีปัญหา, เป็นลูกเจ้าของร้าน Be Sweet

จัมป์ - เพื่อนรักเต้ คบกันมาตั้งแต่ ม. 1

ในวันที่ 2 ของภาคเรียนที่ 1
ต่อ "ไอ้เต้ยถ้ารถฉันมีเศษขนมปังตกอยู่ล่ะก็แกต้องล้างรถให้ฉัน 1 เดือนเต็ม"
เต้ย "โหไรว่ะ แค่เศษขนมปังแค่เนี้ยทำเป็นบ่น ทีเฮียนั่งกิน Cereal ไม่เห็นบ่นบ้างเลย"
ต่อ "ก็ถ้าเกิดให้เฮียแกล้างรถนะมีหวังได้ขึ้นรถเมล์ไปเรียนกันแน่นี่ก็คันสุดท้ายของบ้านแล้วด้วย"
เต้ "ก็ใครเค้าจะไปรู้ล่ะว่ามันจะพังไปเลย"
เต้ย "หมายความว่าไงอ่ะเฮีย"
เต้ "ก็ไปดูหนังมา แล้วในหนังเกียร์มันสลับกันจากเดินหน้าเป็นถอยหลัง เลยลองทำดูบ้าง มันเลยกลายเป็นถอยหลังหมดเลย"
ต่อ "ใช่..ถอยจนต้นวาสนาของม๊าหักเลย" ต่อเสริม
เต้ย "ผมว่าซ่อมเสร็จแล้วเอาไปขายเหอะ แล้วซื้อคันใหม่เอาแบบเกียร์ auto คันนั้นของป๊าเก่าแล้วด้วย"
เต้ "พี่ก็กะว่าจะโทรไปปรึกษาป๊ากับม๊า"
ต่อ "รีบๆ เลยนะเฮีย เพราะเฮียคนเดียว ผมเลยต้องมากลายเป็นคนขับรถเนี่ย"
เต้ "แค่พี่แค่น้องแค่เนี้ยทำเป็นบ่น"
เต้ย "ใช่ๆ ทีกับสาวๆ ละก็ คร้าบ.. ครับ.. ok ครับ"
ต่อ "เดี๋ยวก็จอดให้ลงเดินซะนี่"
เต้-เต้ย "โทษฮับพ่อ โทษฮับ" ทั้ง 2 ทำท่ายกมือไหว้เหนือหัว

แล้วรถก็มาจอดที่ที่หน้าโรงเรียนเต้ย
ต่อ "รีบๆ ลงไปเลยนะแก" เมื่อเต้ยลงจากรถแล้วได้เคาะกระจกรถข้างคนขับ เต้เลื่อนกระจกลง
เต้ "มีไรเหรอเต้ย"
เต้ย "ระวังให้ดีนะ ท่าทางวันนี้จะไทยหลังอานพันธุ์แท้ด้วย" แล้วเต้ยก็เดินไป
ต่อ "กลับบ้านเองนะแก" แต่เต้ยทำหูทวนลมเดินเข้าโรงเรียนไป
เต้ "เออท่าทางจะจริงว่ะ"
ต่อ "เฮียว่าไงนะ"
เต้ "แค่บอกว่าต้องโทรไปคุยกับม๊าเรื่องรถ" แล้วเต้ก็กดโทรศัพท์ตรงไปหาม๊าทันที และเมื่อเวลาผ่านไปได้ 10 นาทีเต้ก็วางสาย
ต่อ "ม๊าว่าไงบ้างพี่" ต่อถามด้วยความเป็นห่วงเพราะม๊าไม่เคยยอมคุยกับต่อขณะที่เค้าขับรถอยู่
เต้ "เค้าบอกว่าถ้าวันนี้มีเวลาว่างก็ให้แวะไปคุยกับเพื่อนป๊าที่ showroom Nissan หรือไม่ก็ BMW แล้วจะโอนตังค์มาให้"
ต่อ "งั้นหลังเลิกเรียนวันนี้ผมไปรับพี่นะ แล้วไปดูรถกัน" แต่เต้ยังคงทำหน้าหนักใจ "เป็นไรอ่ะเฮีย"
เต้ "ก็ลืมถามม๊าว่า Showroom ไหน" แล้วเต้ก็หันไปมองต่อแบบยิ้มๆ
ต่อ "เฮ้อ.. งั้นอย่าลืมโทรไปถามม๊าล่ะ" เต้พยักหน้า "เออ นี่เฮีย เมื่อไหร่จะหาแฟนใหม่ซะทีอ่ะ พี่ดรีมเค้าทิ้งพี่ไปเกือบ 2 ปีแล้วนะ"
เต้ "พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ รุ้สึกว่ามันอยากพักบ้าง รักมากก็เจ็บมาก" เต้ทำหน้าเศร้า
ต่อ "เฮียยังไม่ลืมอีกเหรอ"
เต้ "ใครเค้าจะไปลืมลงล่ะ ไม่เหมือนแกนิ"
ต่อ "อ้าวเฮียแขวะกันงี้เลยเหรอ เฮียน่าจะลองมองดูรอบๆ ตัวเฮียดูนะ และลองให้ความสนใจดู"
เต้มองไปรอบๆ "ไม่ใช่รอบๆ อย่างนั้น ผมหมายถึงคนที่เค้าคอยอยู่ข้างๆ เฮียเสมอ" แต่เต้ยังคงทำหน้างงๆ "ช่างเหอะ" ต่อตอบแบบกลุ้มใจในตัวพี่ชายเค้า แล้วรถแล่นมาจอดหน้าตึกวิศวะ
เต้ "พี่คอยอยู่ที่ศูนย์ (ศูนย์หนังสือจุฬา) นะ"
ต่อ "รับทราบครับ" แล้วต่อก็ออกรถไป เมื่อรถต่อลับตาเต้ไปแล้วเค้าจึงเดินเข้าไปหาเพื่อนที่นั่งอยู่
น้ำผึ้ง "แล้วรถเต้อ่ะ"
จัมป์ "อย่าบอกนะว่าเข้าอู่เพราะฝีมือแก" เต้พยักหน้ายิ้มๆ "ทีนี้อีท่าไหนล่ะ"
เต้ "เกียร์เปลี่ยนเป็นถอยหลังหมดเลย"
จัมป์ "ฮ่า ๆ ๆ เชื่อเค้าเลยว่ะ สุดยอดไอ้เต้ นับถือ ฮ่า ๆ ๆ ข้าอะสงสารบ้านแกจริงๆ"
เต้ "สงสารบ้านข้าทำไมว่ะ ที่พังอ่ะรถ กับต้นวาสนาของม๊า" คำถามของเต้ทำให้จัมป์ถึงกับเกาหัว
น้ำผึ้ง "ไอ้จัมป์มันหมายถึงครอบครัวของเต้นะ" เต้ยิ้มๆ กับความเปิ่นของตัวเอง
จัมป์ "ไปขึ้นเรียนกันเหอะว่ะ" แล้วทั้ง 3 ก็เดินคุยกันไป สักพักก็มีเสียงที่เคยคุ้นหูดังขึ้น "พี่เต้ค่ะ เดี๋ยวก่อนค่ะ"
ทั้ง 3 หันหลังไปตามที่มาของเสียงและพูดพร้อมกันว่า "ดรีม"
ดรีม "ค่ะดรีมเอง ทำไมทำหน้ากันอย่างนั้นล่ะค่ะ เอ่อ..พี่เต้ว่างมั้ยค่ะ"
จัมป์ "ไม่ว่างครับน้องกำลังจะขึ้นเรียน" ดรีมจ้องไปที่จัมป์แล้วมองกลับมาที่เต้ แต่เห็นเต้เงียบ
ดรีม "งั้นวันนี้ดรีมโทรไปหาพี่เต้นะค่ะ งั้นดรีมขอตัวก่อนนะค่ะ แล้วคุยกันค่ะ" แล้วดรีมก็เดินไป
น้ำผึ้ง "เต้ เต้ เต้" เต้สะดุ้ง "เป็นไรหรือเปล่าเต้" เต้ส่ายหัว
จัมป์ "ไอ้เต้แกอย่ากลับไปคืนดีกับยัยนั่นเด็ดขาดนะโว้ย"
น้ำผึ้ง "จัมป์ แต่มันเป็นสิทธิ์ของเต้นะ แล้วเค้าก้ยังไม่ได้พูดอะไรด้วย เค้าแค่บอกว่าจะโทรศัพท์ไปหาเท่านั้น"
จัมป์ "ไม่สนล่ะ กันไว้ก่อน จำไว้นะไอ้เต้" "ไอ้เต้!" จัมป์ ตวาดเมื่อเห็นเต้ยังคงมองเหม่อ
เต้ "ไรว่ะแค่นี้ต้องตระโกนด้วย"

 (ติดตามตอนต่อไป)