อยู่ด้วยกัน Together

ข้อมูลเบื้องต้น

  ชื่อนุนะคะ ลงแต่งลงดู หากผิดพลาดข้อใด ขออภัยนะคะ 

เนื้อเรื่อง

 “เหอะๆ” เสียงเหนื่อยหอบ พ่นลมหายใจแรงเป็นจังหวะดังถี่ๆ ในห้องมืด ตาถูกปรับสภาพให้มือเห็นรางๆ มันทำให้เห็นขาสองข้างที่อยู่สูงจากพื้น นั้นสับไปมาบนอากาศ ก่อนมือทั้งสองข้างจะดึงเชือกให้พ้นลำคอที่ถูกแขวนอยู่ ดวงตาสีแดงและขอบตาบวมโตนั้น เริ่มแสดงความทรมานกับสิ่งที่เจอก่อนจะตวัดลงมามองสาวอีกคนที่อยู่ด้านล่างค่อยมองอยู่จนตาไม่กระพริบ เธอนั่งทรุดขามองดูร่างที่ดิ้นทุรนทุรายที่ห้อยอยู่ด้านบนอย่างหน้าซีดเผือก มือสีขาวซีดเอื้อมลงหาสาวที่นั่งด้านลงช้าๆราวกับขอความช่วยเหลือ พร้อมลูกตาที่เหลือกจอง ก่อนจะเผยให้เห็นน้ำตาไหลลงเป็นหยดสุดท้าย ทุกอย่างจึงเริ่มหยุดลง

“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดด” เสียงสูงแหลมฉุดให้เธอหลุดจากฝันร้ายที่เผชิญมาเมื่อครู่ เหงื่อจำนวนมากผุดทั่วร่างกาย ไม่ต่างจากคนวิ่งรอบสนามนับสิบรอบ

“ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ ตีดๆ” ร่างสาวชักกระตุกอีกครั้ง เมื่อเสียงนาฬิกาสะกิดหูให้รู้ว่าเวลานี้ กำลังตี 5 ในเช้าค่ำของวันหยุด เธอพยุงร่างเล็กๆเดินเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว แต่ยังมีเงาดำอีกหนึ่งเงาที่แอบซ่อนใต้เตียงเหล็กพื้นโล่งนั้นอยู่อีกหนึ่ง จ้องจับตามองไม่กระพริบอยู่ใต้เตียง

“วันหยุดทั่งที จะมีอะไรให้รินดูไหมนะ” สาวพูดกับตัวเองก่อนจะกดเปิดสวิตทีวีตรงหน้า พร้อมเช็ดผมที่พึ่งสระ รินกดไล่แต่ละช่องของรายการทีวี ไปเรื่องไปเรื่อยๆจนเจอรายการผี แสดงให้เห็นถึงนักศึกษาคนหนึ่งมาเล่าประสบการณ์เจอผี ภายในหอแห่งหนึ่ง

“ค่ะ เรื่องเล่าของปังเกี่ยวกับหอตอนปีหนึ่งที่ปังอยู่คะ” แขกรับเชิญเริ่มเล่าประสบการณ์

“ก๊อก กอก ก๊อก” เสียงเคาะประตูดังขึ้นจนทำให้รินต้องละสายตาจากรายการเพื่อเดินไปเปิดประตู รินเปิดประตูกว้างจนเจอชายคนหนึ่งที่เดินเข้ามายังห้องของรินอย่างรวดเร็ว โดยไม่ได้ทักเลย

“ไม่เห็นมีอะไรเลย ก็แค่ทีวีเปิดดูรายการผีเท่านั้นเอง”

“นั้นไง อ๊ากกกกกกกกกกกกกก”

“ไหน ไม่หะ... เห็นแล้ว อ๊ากกกกกกกก”

ชายทั้งสองวิ่งออกจากห้องอย่างรวดเร็ว พร้อมทรงผมใหม่ที่เกิดจากความกลัว และท่าทางที่เปลี่ยนจากแรกเริ่มที่ก้าวเข้ามายังห้อง เมื่อเจอกับภาพหญิงสาวชุดขาวที่ใบหน้าบวมและตาแดงแสดงผ่านเส้นผมที่ปกใบหน้าซีดเผือกนั้น อยู่ใต้เตียงของห้องที่เขาก้าวเข้า

“อะไรของเขา” รินหันไปดูทีวีต่อทั้งๆที่ยังยืนอยู่หน้าห้อง

“คะเจอใต้เตียงคะ จ่ะ จะเลยคะ ตาแดงหน้าบวมๆเหมือนคนร้องไห้นะคะ แล้วก็หน้าซีด” นั้นทำให้รินนึกถึงฝันที่เขาพึ่งเจอเมื่อเช้าที่ผ่านมาไม่ถึงชั่วโมง

“แล้วจำได้ไมคะว่าเลขห้องอะไรครับ”

“จำได้คะ ห้อง 113” เด็กสาวในรายการตอบอย่างทันควัน พร้อมสีหน้าปกติ มือของรินผลักปิดประตูแต่รินก็ไม่ลืมมองเลขที่ติดอยู่หน้าห้อง มันเหมือนเลขที่ในรายการพูดไม่มีผิด 113

“แล้วจากนั้นเราก็ทำบุญให้เขา แต่เขาก็ไม่ไปคะ เราเลยย้ายทีพักเลยนะคะ” เมื่อจบเรื่องเล่าประสบการณ์อย่างไม่เป็นสุข รินหันกลับเข้าห้องที่อยู่ ก่อนร่างกายของรินจะตอบสนองภาพ ด้านหน้าโดยอัตโนมัต หญิงสาวที่ถูกกล่าวบรรยายจากทีวีโพล่ขึ้นยืนบนเตียงของเธอ อย่างน่ากลัว ก่อนเสียงหัวเราะเบาๆจะดังมาจาก”ร่างนั้น

“คิกคิก ฮ่าๆ ยัยริน แกจะกลัวอะไรเนี่ย ฉันไง สาอะเพื่อนแกไง” ร่างนั้นเริ่มหัวเราะด้วยความสนุกก่อนจะเดินเข้าหาเพื่อนที่ยืนแข็งตรงหน้า

“...” ไม่มีเสียงอะไรนอกจากรินวิ่งเข้ามาสวมกอดเพื่อนที่ชื่อสาตรงหน้าอย่างรวดเร็ว ก่อนรองไห้ด้วยความคิดถึง

“โอ๋แกร้องไห้เป็นเด็กไปได้” สาปลอบพร้อมกับลูบเส้นผมเพื่อนสาวอย่างนิ่มนวล

“สา แกอยู่กับฉันนะ”

“ได้สิช่วงนี้อยู่กับแกได้ตลอดแหละ” สาพูดก่อนส่งยิ้มจางๆให้

“คิกคิก คิกคิก คิกคิก คิกคิก”

“นี่แก แกเป็นอะไรนะ” สาคายร่างเพื่อนออกจากอ้อมกอด เมื่อเห็นว่าหน้าและอาการของเพื่อนเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน สายลมเย็นยะเยือกจากอากาศพัดผ่านร่างสา จนเสี่ยวกระดูกสันหลังและต้นคอ หน้าสีนวลเริ่มมีเส้นเลือดฝาดสีแดงไหลขึ้นเต็มใบหน้าของริน ก่อนขอบตาจะบวมโตและดวงตาจะกลายเป็นสีแดง

“ริน รินตายแล้วใช่ไหม”

“ใช่ รินรอสาที่นี้นานมากเลยนะ รินนึกว่าสาจะไม่กลับมาแล้ว” เธอเริ่มรีเพลย์ภาพการตายของเธอช้าๆให้เพื่อนสาวตรงหน้าดู เริ่มจากเชือกเส้นหนาๆที่ห้อยเป็นบ่วงกลมๆจากแพดา ก่อนจะยืนบนเตียงพร้อมนำเส้นบ่วงกลมๆสวมคอและทิ้งตัวลงห้อย เธอดิ้นทุร้นทุรายเพราะเริ่มขาดอากาศหายใจ

“...” สายืนมองอย่างตกใจ นร่างนั้นยังคงดิ้นก่อนจะหยุดฉะงักแล้วหันร่างเข้าหาสา

“รินนึกว่าสาทิ้งริน ไปแล้ว ตอนนี้สาอยู่สาอยู่อีกโลก”

“...”

“สา สามาอยู่กับรินนะ รินรักสานะ”

“แต่สา สารักรินแค่เพื่อนนะ สาขอโทษ” ถึงแม้ร่างกายของสาจะอย่าที่จะควบคุมในตอนนี้ แต่หากไม่หนี้ในตอนนี้ สาจะตายในทันที สารวบรวมสติก่อนวิ่งอย่างรวดเร็ว แต่เธอบิดกลอนประตูไม่ได้ สาหันหน้ากลับมาหารินที่ยืนร้องไห้ด้วยหน้าตาเสียใจ

“ริน ให้สาไปเถอะนะ สาจะทำบุญให้”

“รินไม่ต้องการ” เสียงตะคอกดังกบเสียงสาอย่างรวดเร็ว

“...”

“รินต้องการสา ต้องการสา”

“ไม่สาไม่ต้องการริน” นั้นคงเป็นทางเดียวในสมองที่ทำให้สาพูดออกมาเพื่อชีวิตวันพรุ่งนี้ของเธอเพียงเสี้ยวนาทีที่ใบหน้ารินจะพุ่งออกจากร่างกายเพื่อเข้าใกล้ใบหน้าของสา ซึ่งหน้าสาเริ่มร้องไห้และสติแตกกับเรื่องที่เกิดกับเธอ

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก” สุดเสียงตะโกนร้องอย่างบ้าคลั่งพร้อมมือที่คุมหัว ดวงตาเหลือบมองไปมาอย่างวาดระแวงจนเข่าเธอทรุดลงกับพื้น สภาพห้องสะอาดเมื่อครู่กลับร้างเก่า มีใยแมงมุมจับเต็มอย่างไม่น่าเชื่อ ร่างโปร่งใสของรินยังไม่เลิกรา เธอลอยเข้าใกล้สาอีกครั้ง แล้วนั่งกับพื้นจ้องมองหน้าเพื่อนรักอีกครั้ง

“สา สาไม่อยู่กับรินจริงๆเหรอ” น้ำเสียงอ่อน พูดราวกับอ้อนวอนอีกครั้ง

“มะ ไม่ ไม่ ไม่ สาไม่อยู่ ฮือๆ ปล่อยสาไปเถอะสาขอร้อง”

“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”

ร่างรินพุ่งทะลุอกของสา ต่อหน้าต่อตาจนสติของสารที่ว่าแตกแล้ว ยิ่งทำให้จิตเธอกระเจิงมาขึ้นไปอีก

“อ๊ากกกกก” ในหัวของสานึกถึงภาพความทรงจำระหว่างเพื่อน เธอรู้เรื่องราวที่รินไร้ครอบครัว ไร้ญาติพี่น้อง และมีเพียงแค่เธอที่อยู่เคียงข้างรินมาตั้งแต่เด็กจนเข้ามหาลัยเดียวกัน มันทำให้เธอคิดใหม่ด้วยการตายตามรินเพื่อนสาวของเธอ ก่อนที่เธอจะสิ้นลมหายใจด้วยสีหน้าที่ยิ้ม เธอทิ้งความนึกคิดครั้งสุดท้าย ด้วยเสียงที่พยายามเปล่งช้าๆว่า...

“ริน ฉันมาอยู่กับเธอแล้วนะ”