ก่อนแสงระวีลับฟ้า | อ่านฟรี มี E-BOOK

ฟ้าคราม - ระวี

อาจเพราะความรัก ไม่ได้มีกันแค่สองคน

สุดท้ายเมื่อเธอต้องเลือกทางใดทางหนึ่ง สิ่งที่เลือกจึงไม่ใช่…เขา

แล้ววันนั้นที่คำรักแปรเปลี่ยนเป็นคำลวง

จากรัก…จะไม่เปลี่ยนเป็นเกลียดได้เช่นไร

** โปรยฉาก **

        "บอกมาสิ อะไรที่มันเปลี่ยนวี กรุงเทพ? มัน? หรือว่าเงิน?" เสียงที่เคยทุ้มละมุนน่าฟัง เวลานี้กลายเป็นแข็งกระด้างได้อย่างไม่น่าเชื่อ ดวงตาคมคู่นั้นแดงก่ำราวกับดวงตาของสัตว์ป่ายามร่างกายสูงใหญ่ขยับเคลื่อนเข้าหาเชิงคุกคาม "ถ้าวียอมมันได้ ก็ต้องยอมไอ้ผู้ชายจน ๆ ที่เคยพ่นคำว่ารักให้ฟังทุกวันได้เหมือนกันสินะ"
         หญิงสาวกลัวจนตัวสั่นยามที่ร่างสูงใหญ่เอนชิดลงมาไล่พรมจูบตามซอกคอนวลเนียนอย่างหื่นกระหาย ความเจ็บแปลบทางกายหาเทียบได้กับความปวดร้าวในโพรงอก เพราะเธอทำลายความเป็นตัวตนของฟ้าครามจนหมดสิ้น คงเหลือไว้แต่มนุษย์หมาป่าตรงหน้าที่กระทำรุนแรงไม่คิดปลอบโยนเช็ดน้ำตาให้เธออย่างเก่า
         "คราม..." ระวีร้องเรียกอย่างวิงวอน หยาดน้ำตาไหลทะลักเป็นหยดที่เท่าไรไม่อาจนับ "ถ้าครั้งนี้วียอม สัญญาได้ไหมว่าจะกลับมาเป็นคนเดิม เป็นผู้ชายที่ดีและน่ารักเหมือนครั้งแรกที่เราได้คุยกัน วีรัก...รักครามที่เป็นคนนั้น ไม่ใช่แบบนี้"
         น้ำเสียงเจือสะอื้นของหญิงสาวหยุดมือหยาบกร้านที่เตรียมจะแตะเข้าไปช่วงเอวคอดใต้ร่มผ้านั้นได้ชะงัด เขาเงยหน้าขึ้นสบดวงตากลมโตที่เคลือบไปด้วยหยาดน้ำเต็มสองตา ก่อนจะฟุบหน้าลงกับลาดไหล่มน โอบกอดเธอเอาไว้โดยไม่มีการซุกหอมดอมดมใด ๆ อีก
         พลันนั้นลมหายใจร้อนก็ถูกพ่นลงมาปะทะผิวขาวผ่องด้วยอาการหอบเหนื่อยคล้ายพยายามสะกดกลั้นความรู้สึกบางอย่างไว้สุดกำลัง
        "กลับบ้านไปซะ"
        "คราม..."
        "บอกให้กลับบ้านไป" เสียงตะคอกดังซ้ำมาอีก คราวนี้มันเริ่มสั่นเครือเสียจนคนฟังสะเทือนใจ "ไปมีชีวิตอยู่กับผู้ชายคนนั้น อยู่กับมันให้มีความสุขแล้วไม่ต้องหันมองกลับมาหาเจ้าก้านไม้ขีดไฟไร้ค่า...ที่ครั้งหนึ่งเคยยอมเผาตัวเองนำทางวีจนเดินไปถึงฝั่งฝันเพื่อเจอกับมัน"
        ระวีก้มหน้าปล่อยเสียงสะอื้นอย่างไม่หลงเหลือความอาย เธอกวาดตามองร่างสูงใหญ่ที่ผ่ายผอมลงไปอย่างเห็นได้ชัด ฟ้าครามอยู่ในชุดโกโรโกโส ไม่รู้ว่าได้อาบน้ำบ้างหรือเปล่า แต่ดูจากภาพที่เขานอนกอดขวดเหล้าอย่างนั้นเธอก็เดาได้ว่าเขาคงกินเหล้าต่างข้าว
         น่าแปลก...ทั้งที่ตอนแรกบอกให้เขาลืมเธอไปซะ แต่เมื่อยามเขาไล่เธอให้ออกไปจากตรงนี้จริง ๆ แล้ว หัวใจกลับปวดหนึบจนหากเขาไล่อีกแม้สักคำมันคงพังภินท์ไม่เหลือชิ้นดี
        "แต่หากวันไหน..." ชายหนุ่มรำพึงแผ่วเบา แล้วก็กลับนิ่งไปนาน กว่าจะเอ่ยมันออกมาอีกครั้ง สองตาแดงก่ำคู่นั้นมองจ้องมายังเธอก่อนน้ำตาหยดหนึ่งจะไหลรินลงต่อหน้า "หากวันไหนเขาทำให้เจ็บ แล้วอยากกลับมาหา..."
        "..."
        "กลับมาได้เสมอเลยนะ"
         อนิจจา เป็นครั้งที่เท่าไรไม่รู้ที่เธอถกเถียงกับตัวเองว่าควรเลือกสิ่งใดระหว่างความรักกับบุญคุณของบุพการี หากเลือกความรักนั่นหมายถึงอกตัญญูต่อครอบครัว แต่หากเลือกครอบครัว เท่ากับประหัตประหารหัวใจสองดวงให้มอดไหม้ลงไปพร้อมกัน!

---

        สวัสดีค่ะนักอ่านทุกท่าน สรัลมินท์ (ลัลล์นรา) เองนะคะ 

นิยายเรื่อง ‘ก่อนแสงระวีลับฟ้า’ เป็นนิยายที่ไรต์ได้เขียนเอาไว้ราว ๆ สองปีกว่า และปูภาคต่อรุ่นลูกไว้แต่ยังไม่มีโอกาสได้เริ่มเขียนสักที ตอนนี้ไรต์กำลังจะเริ่มต้นเขียนรุ่นลูกแล้ว จึงมาเปิดนิยายเรื่องนี้ให้อ่านอีกครั้ง

ลงให้อ่านฟรีจนจบนะคะ เพื่อปูทางให้ทุกคนได้รู้จักตัวละครพ่อแม่อย่างระวีและฟ้าคราม ก่อนไปถึงรุ่นลูกซึ่งก็คือน้องฟ้างามค่ะ เป็นแนวดราม่าทั้งสองเรื่อง แต่เรื่องที่ทุกท่านกำลังอ่านอยู่นี้ เนื้อหาค่อนข้างหนักหน่วงกว่า

สำหรับอีบุ๊กมีวางจำหน่ายที่เมพแล้ว จะจัดโปรลดราคา 15% ตั้งแต่วันที่ 1 ธันวาคม 2567 - 1 มกราคม 2568 ระยะเวลา 1 เดือนเต็ม ๆ ค่ะ หน้าเว็บลดจาก 259 เหลือ 221 บาท (ซื้อผ่านแอปเปิ้ลแพงกว่านี้ แนะนำนักอ่านซื้อผ่านหน้าเว็บแทนนะคะ)

อีบุ๊กลิงก์นี้ค่าา

https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMTIwMDExOCI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjE5MjA3OCI7fQ

เพจนักเขียนติดตามได้ตามลิงก์นี้น้า

https://www.facebook.com/lannara.writer

ฝากกดหัวใจ กดเก็บเข้าชั้น และคอมเมนต์เป็นกำลังใจให้กันด้วยนะคะ