เจ้าสาวซ่อนรัก [รีไรท์ 2562]

   …คำโปรย…

“เมื่อคืนพี่ปาไม่ได้เมา!” มานิสาเอ่ยเสียงแข็งเหมือนกล่าวโทษ... ปาณัทกลับดูไม่ค่อยเดือดร้อนกับท่าทางของเธอนัก ออกจะชอบใจเสียด้วยซ้ำ

“อะไรกันจ๊ะ จู่ๆ ก็มาพูดเรื่องพี่เมาหรือไม่เมา”

“ก็พี่ปาไม่เมา แต่พี่ปายัง...” คำต่อไปไม่หลุดออกจากปากของมานิศา แถมแก้มขาวๆ ยังกลายมาซับสีเลือด ปาณัทรู้แล้วว่าภรรยาสาวโวยวายด้วยเรื่องใด... เขาเองก็ยังจำสัมผัสหวามไหวเมื่อคืนได้ไม่ลืม ยิ่งเจ้าหล่อนเอามารื้อฟื้น ก็เหมือนกำลังปลุกอะไรในตัวเขาให้ตื่นขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งด้วย 

“แต่เหมี่ยวก็เต็มใจ” เขายิ้มที่มุมปากแล้วจ้องนัยน์ตาหญิงสาว แต่เธอหาได้รับรู้ถึงความผิดปกติที่เริ่มเกิดขึ้น

“ก็เหมี่ยวคิดว่าพี่ปาเมานี่”

“แล้วเมากับไม่เมามันต่างกันยังไง”

“ก็ถ้าพี่ปาเมา แสดงว่าพี่ปาไม่มีสติ ไม่รู้เรื่อง เหมี่ยวก็จะปล่อยเลยตามเลย และไม่คิดถึงมันอีก แต่นี่...”

“พี่ไม่ได้เมา” ชายหนุ่มยอมรับหน้าตาเฉย

“พี่ปา” มานิศาขานชื่อสามีเสียงสั่น ซึ่งเกิดจากความรู้สึกวาบหวามไม่ใช่ความกลัว…

“แล้วตอนนี้พี่ก็ไม่ได้แกล้งเมาด้วย” เขาก้มมากระซิบข้างหูในระยะประชิด หญิงสาวรู้สึกร้อนวูบทั้งที่เขายังไม่ได้แตะตัวเธอเลยแม้แต่น้อย หากเมื่อพยายามก้าวถอยไม่ให้เขาถูกตัวเธอได้มันก็ช้าไปเสียแล้ว

...........................