คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 การพบกันที่บังเอิญหรือตั้งใจของคนสองคน
สือเหมย เป็นหนึ่ในบุรบุธรรมนหนึ่ออ๋อู้เิน นาถูเลี้ยูเหมือน ๆ นอื่น ๆ ที่ไ้รับวามเมาาอ๋อู้เิน โยเ็ทั้หมะไ้รับารใ้แ่ ‘สือ’ ทั้หมโย้อละทิ้ัวนเิม ละทิ้แ่เิมนเอ
สือเหมย เป็นสรีที่มาาสุลเียว เป็นน้อสาวแท้ ๆ ออ๋อเียวหยาที่พลัพราาันมานานหลายปีและนาเป็นหนึ่ในสาเหุที่ทำให้พี่ายนั้นไ้รับบาเ็บหนัในรานั้น แม้ว่าพี่ายะส่นออามหานาเท่าไหร่็ไม่พบ
สือเหมยัเป็นนที่มีผลานโเ่นอย่ามา ้วยฝีมือที่ร้ายา นั้นเอทำให้เหล่าพี่น้อสุลสือนอื่นพาันอิาริษยาและหมายะเอาีวินาอยู่บ่อย ๆ แน่นอนว่า พ่อบุธรรม็มัิะ่านาอยู่เ่นัน
สือเทา เป็นหนึ่ในบุรบุธรรมนหนึ่ออ็อู้เิน เาถูเลี้ยูเหมือนับนอื่น ๆ ที่ไ้รับวามเมาาอ๋อู้เิน เามีผลานโเ่นเ่นเียวับสือเหมย เาเลียนาเ้าไส้เ้าระูมุ่หวัอยาำันาไปพ้น ๆ หน้าเพื่อะไ้รับวามเมาาพ่อบุธรรมเพียนเียว
หลัาบศึสรามแนเหนือับพวอสูรนั้น เิารสูเสียล้มายำนวนมาอแนเหนือ อาทิเ่น ารายอพระายาเปยเหมยออ๋อหมิาหมินหรือแม่ทัพแนใ้นั้น ทำให้อ๋อหมิาหมินรู้สึอยาายามภรรยาไป้วยหาไม่ิว่าัวเอยัมีน้อายและสหายน้อายมามายที่เาไม่อาละทิ้ไปไ้ เาเลือที่ะายไปแล้ว เายัหน้าที่ที่ะ้อล้าแ้นแทนภรรยาอยู่อี เายัายไม่ไ้ และหลัาภรรยาเาายไป วัน ๆ นั่แ่ินเหล้า ้าวไม่่อยิน ร่าายูบผอม เ็บัวไม่่อยพูและมัปล่อยัวไม่่อยูแลัวเอ
ยามื่อ (23.30) สะพานใลาเมือหลวหมิ
อ๋อหมิาหมินนั่ื่มสุราแถวนั้นไ้ยินเสียฝีเท้าำนวนมาำลัวิ่มาทานี้ เามอแล้วลับมาสนใสุราในมือเหมือนเิม
สือเหมยทำานพลาไม่สำเร็ปล่อยให้นรัอ๋อเียวหยารอีวิ ทำให้ถูพ่อบุธรรมลโทษและารสอบสวนนั้นึทราบว่านาำเรื่อนเอไ้ ำไ้ัวเอมีพี่ายอยู่และำไ้ว่าเาือใร นาำเป็น้อปป้อนรัอพี่ายนั้นเอ และนายัปป้อนรัฮอเ้หมิเทียนอี้วย ทำให้พ่อบุธรรมโรธมาึมีำสั่ให้ับัวนาไปลโทษที่ัำสั่
สือเทาเหินายไล่ามสือเหมยมาิ ๆ ่อนะสะบัฝ่ามือระแท้านหลัอสือเหมยทันที ทำให้อีฝ่ายระเ็นลอยออไปไลและล้มรหน้าายี้เมาที่ำลันั่ื่มสุราอยู่นเียวในมุมมื
“อั่!” สือเหมยสำรอเลือออมาำนวนมาพยายามยันายลุึ้นยืนแ่็ทรุลไปอี่อนะถูพวสือเทาับัวนาให้ยืนึ้นมาและับรอยาพิษเ้าไปในปา นาพยายามิ้นรนแ่ไม่อาัืนไ้นระทั่ัวนาอ่อนแรลทีละนิพลามอสือเทา้วยวามโรธแ้น
สือเทามอสือเหมยอย่าสะใแล้วหันไปมอายี้เมาที่นั่อยู่ใล้ ๆ นั้นแล้วมอ้วยแววามุ่ร้าย้อารปิปาอีฝ่าย แม้พวนเอะปปิใบหน้า็ามแ่้อ่านอื่นเพื่อวามปลอภัย
“อย่า...่าเา” สือเหมยรีบยันัวึ้นมาถลันไปัวารับาบสือเทาที่้วแทเ้าหาายี้เมานั้นทันทีทำให้ปลายาบแททะลุัวนาเลือไหลออมาำนวนมาพร้อมับเหล่าอ์รัษ์ลับออ๋อหมิาหมินเผยายออมาในทันทียามเ้านายนเอไ้รับอันรายทำเอาพวสือเทาพาันมอเลิ่ลั่ไปหมและเิาร่อสู้ันในทันที ่าฝ่าย่ามีฝีมือและพวสือเทาถู่าไปำนวนแ่สือเทายัไม่ยอมถอยลับยื่นมือไปยุ้มเส้นผมอสือเหมยใ้าบในมือนั้นัเส้นผมสือเหมยออมา้วยเพื่อนำไปมอบให้ับพ่อบุธรรมและ่อยเหวี่ยลไปับพื้นอย่าไม่ไยีแล้วรีบเหินายหายไปับวามมื
อ๋อหมิาหมินเินไปหาสือเหมย เานั่ยอ ๆ มอนาที่ยัมีลมหายใอยู่ และรุ่นิว่า ‘แทนที่เาะาย นาันมา่วยเาายแทนะั้น’ ่าน่าหุหินัะนั่มอูนาายสิ้นใรหน้า็ูใร้ายไปหน่อย ‘ะ่วยพานาไปหาหมอละัน’
“พานาลับวัไป้วยและามหมอหลวมารัษานา” อ๋อหมิาหมินล่าวออมาน้ำเสียแหบพร่าแล้วเหินายลับวัหลวาม้วยเหล่าอ์รัษ์ลับนเอที่หอบร่าสรีที่เ้าปป้อเ้านายัวเอนไ้รับบาเ็บสาหัสลับเ้าวัหลวหมิ้วยันทั้หมและอีลุ่มแยไปามหมอหลวมารัษาสรีนานี้และพบับอ๋อเียวหยาับู่หมั้นระหว่าทาโยบัเอิ ึ่ทั้สอ็เพิ่ลับมาา้านนอเ่นัน ทำให้เิารพูุยสอบถามและทั้สอ่ารีบพาันมาที่ท้ายวัหลวหมิึ่ที่นั้นเป็นที่อยู่ออ๋อหมิาหมินนั้นเอ
ยามโ่ว (01.20) วัมัรราัน เวัหมิ แว้นหมิ
หมอหลวถูหิ้วมา่อนที่อ๋อเียวหยาับหหลินมาถึและทั้สอแหนหน้ามอ้านบนเห็นพวอ์รัษ์ลับออ๋อหมิาหมิน่อนหน้านี้ที่ยืนุยันอยู่นั้นไ้หอบหิ้วพวหมอหลวที่เ้าเวรยามึผ่าน้ามหัวพวเาไปอย่ารวเร็ว านั้นเสียฝีเท้าอฮอเ้หมิเทียนับหเฟย็มาถึในเวลาไล่เลี่ยับทั้สอเ่นัน่ารีบพาันเ้าไปหาเ้าอวันี้ทันทีพบว่าำลันั่ื่มสุราไม่สนใผู้ใอยู่
“พี่ให่ ท่านเป็นเ่นไรบ้า ้าไ้ยินว่ามีนลอบทำร้ายท่าน” ฮอเ้หมิเทียนรีบัถามทันทีแล้วนั่ลมอพี่ายนเอที่เยหน้ามอเา
“มันใ่ที่ไหนละ” อ๋อหมิาหมินส่ายหน้าอ่อนใับวามอบเาอน้อายและะยสุรามาื่ม่อแ่แล้วน้อาย็ห้ามปรามอหยุื่ม เาึหยุและเา็เล่าเรื่อที่เิึ้นให้ทุนฟัอย่าละเอียแล้วนั่ื่มสุรา่อไป
หเฟยับหหลินสบาันในทันทีเพราะทั้สอ็เพิ่ลับมาา้านนอวัหลวหมิเ่นัน หาไม่พบับนรัอพวนาระหว่าทาละ็...็ะไม่ลาับสหายอพวนาเ่นัน
ฮอเ้หมิเทียน อ๋อหมิาหมิน อ๋อเียวหยา ่ามอเห็นารสบาอพวนาทั้สอในทันทีทุอย่าอยู่ในสายาทั้สามบุรุษเ่นันแ่ไม่มีใรพูอะไรทั้สิ้น ่อนหน้านี้ฮอเ้หมิเทียน อ๋อเียวหยา ออไปามหานรัอพวเา้านนอวัหลวหมิหลัาพวนาหายัวไปั้แ่หัว่ำ ส่วนอ๋อหมิาหมิน็ออไปนั่ื่มสุราแถวสะพานุนั้นที่พวนาอบไปเ่นัน
หมอหลวที่รัษาอาารนเ็บเสร็แล้ว็รีบเินออมารายานว่า ‘บาแผลที่ถูาบแททะลุัวนั้นสามารถรัษาไ้แ่อาารที่บาเ็บเพราะถูพิษนั้นยาะรัษาไ้เป็นพิษที่มีเพาะในเมือู้ ส่วนยารัษานั้นแทบไม่มีหวั’
หเฟย หหลิน ถึับอบาแ่ำแล้วรีบพาันวิ่เ้าไป้านในทันทีเพื่อให้แน่ใว่า ‘ใ่สหายอพวนาหรือเปล่า’
“อาสือ” หเฟย หหลินอุทานื่อสหายออมาพร้อมันแล้วรีบ่วยันประอร่าสือเหมยึ้นมาอย่าทุลัทุเลเพราะไม่อยาให้ระทบระเทือนแผลและอาารบาเ็บอสหายแ่อย่าใ
ฮอเ้หมิเทียน อ๋อเียวหยา อ๋อหมิาหมิน ่าพาันเินามหเฟย หหลินันเ้ามา้านในและมอเห็นหเฟยำลัประอัวนเ็บให้ทรัวนั่ล ส่วนหหลินำลัล้วหยิบวยาเล็นั้นออมา พวเาำไ้ว่านั้นือวยาลับอฮอเ้้าวหหลที่มอบให้พวนา เม็ยาแ่ละเม็ล้วนสำัมาเลือให้เพาะนสำัเท่านั้นหาแ่พวนาลับเลือรัษาสรีนานั้น
เวลาผ่านไปรึ่ั่วยาม
สือเหมยเริ่มไ้สิลับมาลืมามอเห็นหเฟย หหลิน ำลั่วยใ้พลัรัษาอาารบาเ็บให้ับนา นารู้สึว่ารอยแผลที่เิาาบอสือเทานั้นหายไปแล้วแ่หลเหลืออาารบาเ็บภายในที่บอบ้ำอยู่มาึไม่อยาให้ทั้สอเปลือแรรัษานา
“ึนานี้ยัไม่นอนันอีเหรอ” สือเหมยยมือห้ามารระทำหวัีอหเฟย หหลิน แล้วยับะลุยืน
“ไม่ไ้นะ ห้ามเ้ายับัว” หเฟยรีบบอห้ามปรามับสหายทันที
“ใ่ เ้ายัไม่หายี” หหลินรีบบอห้ามปรามับสหายเ่นัน
“นาเป็นใร” อ๋อหมิาหมินที่นั่เียบอยู่นาน สัเพวนามาไ้สัพัแล้วึเอ่ยปาถามับสอสรีสุลหในทันทีและทำให้หเฟย หหลิน ่าสบาันไปมาอย่าเลี่ยันว่าใระเป็นนอบำถามนี้
“้าื่ออาสือเป็นสหายอพี่เฟย พี่หลิน” สือเหมยเป็นอบแทนสอสรีสุลหเอ ึ่หนึ่ในนั้นือหเฟย นรัฮอเ้หมิเทียนับหหลิน นรัออ๋อเียวหยา(พี่าย) ทั้สอนั้นถูนา่วยเหลือถึสอรั้สอรา โยรั้นแรพบันในอนเิศึรบแนเหนือับพวอสูรและรั้นที่สอ็อนหัว่ำที่พบับพวนาอนพวนาออมาเินเล่น้วยันแ่สอน
“ไม่เพียเป็นสหายอพวเรา นาเป็นผู้มีุอพวเรา้วย” หหลินรีบบอออไปับทุนแล้วหันไปสบาับหเฟยแล้ว้าวาออไปรหน้าอสหายนเอที่นั่พับนเียอย่าอ่อนแร “พว้าอยาิามรับใ้เ้าเป็นนายหิอพวเรา” ทำเอาทุนในห้อนั้นพาันะลึาม ๆ ัน
“ใ่ พวเรายัไม่ไ้แ่านออเรือนย่อมทำามใที่พวเรา้อารไ้” หเฟยรีบล่าวออมาัอับนรันเอับนรัอาิสนิทนเอในทันที
“เพื่อทแทนบุุที่ไ้่วยีวิพวเราถึสอรั้” หหลินรีบล่าวออมาแววามุ่มั่น้อารที่ะทำามที่ใ้อาร
“เฮ้อ” สือเหมยถอนหายใออมา ‘ไหนมันวุ่นวายอย่านี้ละ’ ่อนะมอนรัอพวนา “ะมาิาม้าไ้อย่าไรพบันแ่สอรั้เอ ื่อแท้ริ้า พวท่าน็ไม่รู้ ัวน้าเป็นใร มาาไหน็ไม่รู้แล้วะเื่อใ้าไ้อย่าไร”
“ถ้าเ่นนั้น...” หหลินไม่รู้ะหยิบยเอาอะไรมาพูับสือเหมย ึหันไปปรึษาาิสนิทนเอและนี่เป็นรั้แรที่อับนำพูโ้อบับผู้อื่น
“เ่นนั้นรับพว้าเป็นสหายอเ้า ทุเรื่ออเ้า็ถือเป็นเรื่ออพวเราเ่นัน” หเฟยรีบลุึ้นยืนล่าวอย่าเอาแ่ในเอับสือเหมย
สือเหมยมอสอสรีสุลหแล้วหัวเราะออมาอย่าลบันับารระทำนเอที่ัำสั่พ่อบุธรรมนเอและยัสร้าำว่ามิรสภาพับสอสรีสลหอี้วย ‘นับว่าเป็นเรื่อที่เหนือาราหมายริ ๆ’
“ย่อมไ้” สือเหมยยิ้มพลาพยัหน้าออมาแล้วยมือทุบหน้าอนเอที่รู้สึเ็บอลาอเนื่อาเ็บภายในารระแทอสือเทาแล้วแววาายโรธแ้นสือเทาออมา “้าเ่นนั้นอีสามวันเราไปเอันที่เมืออี้ ป่าเหมยละัน” นารวบพลัปราลุมายแล้วลุึ้นยืนยมือประสานเ้าหาันในทันทีให้ับฮอเ้หมิเทียน อ๋อเียวหยา อ๋อหมิาหมิน ให้ทั้สามบุรุษแล้วีนิ้วารแ่ายนาแปรเปลี่ยนเป็นุสีำั้หัวรปลายเท้าพร้อมับผ้าลุมสีำอันมีเอลัษ์ุ้นเยเหมือนับผ้าลุมอเปยเหมยไม่มีผิและทุนำมันไ้ “ผ้าลุมิ้นนี้เป็นอสหายมอบให้้าเอาไว้่อนที่นาะเินทาลับแนใ้ในรั้นนั้น”
ความคิดเห็น