เพื่อน? คำนี้เกิดที่เราเหรอ...

เนื้อเรื่อง

ตัวเราเองเหรอที่เปลี่ยนไป.....?

เมื่อก่อน เราก็เป็นแค่เด็กผู้หญิงธรรมดาๆคนนึง ไม่มีอะไรน่าสนใจ มีทั้งสุข ทุกข์ เศร้า ทุกอารมณ์เหมือนมนุษย์ธรรมดา..

แต่ตอนนี้ ความรู้สึกทั้งหมดมันแปลกไป ดูด้านชาจนแทบไร้หัวใจ ถึงจะยังยิ้มได้ แต่นั่นไม่ใช่ยิ้มที่จริงใจเลยสักนิด ไม่มีความรู้สึกสนุกเหมือนแต่ก่อน จนแม้บางเวลามันเศร้าจนอยากร้องไห้หรือที่ความรู้สึกบอกว่าควรร้องไห้ น้ำตาที่เคยมีมันไม่มีอีกแล้ว...

เพื่อนเก่าตั้งแต่ยังเด็กก็บอกว่า เราเปลี่ยนไปนะ ตอนนี้ก็เพิ่งรู้ตัว เออ เราเปลี่ยนไปจริงๆ เปลี่ยนไปมาก...

เหมือนกับว่ามีคนสองคนอยู่ในตัวเรา คนนึงคืออดีต กับอีกคนคือปัจจุบัน คนเก่าทั้งสดใสมีชีวิตชีวา กับคนนี้ที่เย็นชาและไร้หัวใจ.....ถ้าไม่ใช่เพื่อนเก่า ที่เคย'เข้าใจ' เราคงไม่รู้ แต่ตอนนี้ คงไม่มีใครเข้าใจเราได้อีกแล้ว....ล่ะมัง
 
ถ้าถามว่าเหนื่อยไหม เหนื่อยสิ...เหนื่อยมาก มันหนักไปหมด สิ่งที่ทำทั้งหมดมันดูน่าเบื่อ....สิ่งที่แสดงเหมือนว่าเรามีความสุข ดูเหมือน'เพื่อนๆ'จะรู้ว่าเราไม่จริงใจ แต่ตอนนี้คงเชื่อกันสนิทใจแล้ว ทั้งๆที่เราก็ยังเหมือนเดิม.....ยังไร้ซึ่งหัวใจ  

เพราะเวลาหรือคำว่าเพื่อน?

คำว่าเพื่อนที่เราเข้าใจความหมายดีแต่ไม่คิดจะมี...
คำๆนี้มักทำให้เราเจ็บในขณะที่มีความสุขกับคำนี้เสมอ

มันมากเกินไปสำหรับเรา....มันหนักเกินกว่าจะรับไหว

อาจจะถึงเวลาที่เราต้องทิ้งคำนี้ไปเสียที..

ถ้าถามว่า...ถ้าโลกนี้ไม่มีคน ไม่มีเพื่อน จะอยู่ได้ไหม
อยู่ได้สิ...เราต้องอยู่ได้
ถึงจะต้องเจ็บขนาดไหน...ก็ตามที

เพื่อน จะต้องเข้าใจเราเสมอ...ทั้งๆที่เราไม่อยากให้เข้าใจสักนิด
เพื่อน จะต้องคอยดูแลเราเสมอ...ทั้งๆที่บางครั้งเราดูแลเขาด้วยหน้ากาก
เพื่อน จะต้องอยู่ข้างๆเราเสมอ...ทั้งๆที่เราอยากอยู่คนเดียว

สิ่งที่เพื่อนทำมันอาจจะขัดกับนิสัยเราก็ได้ เราถึงไม่ต้องการคำนี้

แต่บางที หน้ากากนี่อาจจะบางกว่าที่คิด อาจจะแตกง่ายกว่าที่คิดก็ได้
และมันอาจจะหายไป...ด้วยคำว่าเพื่อนนี่ก็ได้

และเราคงจะเห็นค่าของคำๆนี้ ตอนที่เรากำลังจะเสียมันไป........