[FANFIC]Jackbam : I'm a goodboy! หล่อร้าย คุณชายมาเฟีย

#32

                ร่างเล็กของเด็กชายผมแดงวัยเก้าขวบเศษ กำลังนั่งรออยู่ที่บริเวณหน้าประตูของคฤหาสน์สีทอง เพื่อรอคอคอยเพื่อนใหม่ของเขา หลังจากที่แอบฟังคุณพ่อคุยกับคุณลุงฮาจุนกิมาเมื่อวันก่อนว่าวันนี้ ลูกชายของเพื่อนพ่อจะมาอาศัยอยู่ที่บ้านเขาชั่วคราว ทำให้เขาแอบดีใจลึกๆว่าจะมีเพื่อนใหม่ให้เขาพบเจอบ้าง นอกจากยูคยอมลูกชายของคุณลุงฮาจุนกิที่แสนจะน่าเบื่อนั้น วันๆก็เอาแต่กินๆและก็นอนอย่างหมอนั้น…น่ารำคาญจะตายไป

ก่อนหน้านี้

                “เป็นอย่างไรบ้างจุนกิ” เสียงของคุณพ่อเอ่ยถาม น้ำเสียงดูเป็นห่วงเป็นใยมากจริงๆ

                “ตายทั้งคู่ครับ คุณคิดว่าใครที่เป็นคนบงการ”

                “อืม…นั้นสินะ แต่ข่าววงในบอกว่าเพื่อนสนิทอีกสองคนเป็นคนทำ แต่ฉันไม่คิดแบบนั้น”

                “คุณทำให้ผมทึ่งเสมอเลยเฉินฟง และที่อัศจรรย์กว่านั้นผมก็คิดแบบคุณ”

                “แผนตื้นๆ แต่แค่จับมือใครดมไม่ได้ มันกลบร่องรอยได้เนียนมาก”

                “นั่นสินะ”

                “แล้วเราจะเอายังไงกับลูกชายเขาครับ น่าสงสารเด็กนั้นนะครับ เสียเสาหลักไปอย่างนั้น”

                “ได้ยินว่าทั้งคู่ยังมีลูกสาวอีกคนไม่ใช่เหรอ”

                “ใช่ครับ…เธอดูเป็นผู้ใหญ่มากเลย ผิดกับน้องชายที่เอาแต่ฟูมฟาย เข้มแข็งไม่เหมือนพี่สาวเลยสักนิด แล้วจะใช้ชีวิตในโลกที่โหดร้ายแบบนี้ได้ยังไง”

                “เอาน่า…แกอย่าไปต่อว่าเด็กนั้นเลย จิตใจมนุษย์มันก็มีบ้างที่จะอ่อนแอ อ่อนต่อโลก โดยเฉพาะด้านมืดของโลกใบนี้ มันโหดร้ายกว่าที่เด็กวัยสิบห้าจะนึกถึง”

                “สรุปแล้ว…คุณจะรับดูแลเด็กนั่น? แล้วไอ้จางเหว่ยละครับ มันไม่คิดจะใยดีหลานตัวเองบ้างหรอ?” ลุงฮาจุนกิเอ่ยคำถาม ทำให้คุณพ่อหัวเราะรวลออกมาอย่างชอบใจ

                “อย่างไอ้หมารอบกัดนั้นนะเหรอ…อย่าไปสนใจมันเลย ถึงแม้มันจะเป็นจ่าฝูง แต่ก็มิอาจจะเป็นราชสีห์ไปได้หรอก”

                “หมายความว่ายังไรกันครับ เรื่องจางเหว่ย”

                “ช่างเถอะ…ไปพาเด็กนั้นมาพบฉันแล้วกัน”

                การตั้งหน้าตั้งตารอคอยของเด็กชายผมแดงถือว่าเป็นการสิ้นสุดเมื่อ รถตู้สีดำสนิทเคลื่อนเข้ามาจอดตรงบริเวณด้านหน้าคฤหาสน์พอดี ในขณะที่เขากำลังนั่งอยู่ตรงบริเวณบันไดด้วยท่าทีตื่นเต้น พร้อมกับอาการดีอกดีใจเมื่อประตูรถเปิดออก เพื่อนใหม่ของเขาจะนิสัยเป็นยังไงกันนะ

                เบื้องหน้าปรากฏร่างของลุงฮาจุนกิที่กำลังก้าวขาลงจากรถ พร้อมกับสูงโปร่งใบหน้าขาวและคมเข้ม เรือนผมสีดำสนิทในชุดเสื้อเชิ๊ตกับกางเกงสีดำทั้งชุด จัดว่าเขาเป็นคนที่หล่อเอาเรื่องเลย

                “สวัสดีครับนายน้อย…มาทำอะไรตรงนี้กันครับ” เสียงของลุงฮาจุนกิเอ่ยทักก่อนทำให้เด็กชายผมแดงสะดุ้งโหยงก่อนจะฉีกยิ้มออกมา

                “มาร์คมารอเพื่อนใหม่ของมาร์คครับ เบื่อพี่ยูคยอมจะแย่แล้ว” น้ำเสียงไร้เดียงสาอย่างนั้น ทำให้ฮาจุนกิถึงกับหลุดขำ

                “ฮ่า ฮ่า นายน้อยมารอเพื่อนนี่เอง” ลุงฮาจุนกิเอ่ยก่อนจะหันไปเอ่ยกับร่างสูงที่ยืนสงบนิ่งไม่พูดไม่จาอยู่ข้างๆกัน “แนะนำตัวสิครับ เจ้าของบ้านเขามาต้อนรับด้วยตัวเองเลยนะครับ”

                แต่เด็กชายผมแดงไม่ปล่อยให้อีกคนเอ่ยปาก พลันเอ่ยแนะนำตัวเองในทันที

                “ชื่อมาร์ค เป็นลูกเจ้าของบ้าน นายต่อจากนี้เรามาเป็นเพื่อนเล่นกัน” เด็กชายผมแดงฉีกยิ้มกว้างอีกรอบ โอกาสที่จะมีเพื่อนใหม่แบบนี้หาได้ยากมากจริงๆ เพราะคุณพ่อไม่ปล่อยให้เขาออกไปไหนเลย เพราะเกรงว่าจะโดนลอบทำร้ายจากศัตรูที่มีอยู่ทั่วไปทุกหัวระแหงของกรุงโซลนั้นเอง

                “ฉันแจ็คสัน หวัง…” ร่างสูงเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉยพรางหันไปหาลุงฮาจุนจินที่ยืนมองพวกเขาอยู่ข้างๆ “ไหนละครับ บอสของคุณ”

                เด็กชายผมแดงยืนมองด้วยสีหน้างุนงง เมื่อลุงฮาจุนกิพาแจ็คสันเดินหายเข้าในคฤหาสน์ สีหน้าและแววตาที่เรียบเฉยของอีกคน ทำให้เขารู้สึกแปลกใจ นอกจากเพื่อนคนแรกคือยูคยอมจอมน่าเบื่อนั้นกับเพื่อนใหม่ที่ดูจะไม่ตื่นเต้นเหมือนเขา แต่ทำไมเขาถึงมีความรู้สึกตื่นเต้นเสียเหลือเกินกับการได้พบเพื่อนใหม่ในครั้งนี้

                “แจ็คสันหวัง…” เด็กชายผมแดงเอ่ยขึ้นมาเบาๆก่อนจะอมยิ้มแล้วเดินหอบของเล่นกลับเข้าไปในคฤหาสน์เช่นกัน

………………………………………

25%

ฮ่าๆ ขอโทดน้า เค้าไม่มีเวลาลงเลย ฮึก!! พยายามผูกเรื่องหรือแก้ปมทั้งหมดให้แล้วนะ นำไปสู่ตอนจบของเรื่อง คนอ่านน้อยไม่แคร์ ยอดวิวน้อยไม่สน สนเพื่อนๆทุกคนที่คอยให้กำลังใจเสมอมา ยังขอบคุณอีกเช่นเคย ขอบคุณที่เดินทางมาด้วยกันนะครับ