ล่าสมบัติบรรพกาล

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ -- ทางเรือที่สาปสูญ (1)

บทนำ ทางเรือที่สาบสูญ

          อากาศสุดที่จะขะมุกขมัวในเช้ามืดของวันที่เรือท้องแบนของชาวบ้านสามลำมุ่งหน้าออกจากโอเดีย บนเรือนั้นหากเพ่งดูจะเห็นว่าในแต่ละลำนอกจากจะมีนายเรือบังคับท้ายอยู่ ยังมีเงาตะคุ่มดำของผู้ที่โดยสารมาบนเรือด้วย แต่ละร่างนั้นคลุมห่อไว้ด้วยผ้าหนาสีเข้มดำราวกับมีไว้เพื่อซ่อนบุคคล บนเรือไม่ให้มีใครเห็นหรือสังเกตได้ ลำแรกที่นำหน้ามามีชายสามคนนั่งต่อกัน อีกลำมีสองคนและในลำสุดท้ายนั้นยากจะบ่งได้ว่ามีคนอื่นหรือไม่ อาจจะเป็นกองอะไรสักอย่างที่ห่อคลุมไว้ด้วยผ้าอีกที

ไฟตะเกียงหัวเรือยังส่องสว่างแต่เพียงริบรี่ในความมืด นายพายจ้วงน้ำเสียงเบาแต่สม่ำเสมอ แรงคัดฝีพายส่งเรือแหวกผืนน้ำสีทะมึนไปข้างหน้าโดยอาศัยแรงส่งของน้ำลงในเวลานั้นด้วยอีกแรงหนึ่ง

โดยไม่มีใครรู้ว่าหนึ่งในนั้นมีชายชาวโปรตุเกสปะปนมาด้วย ส่วนอีกหลายคนเป็นคนในราชสำนักข้างฝ่ายวังในที่จำเป็นต้องหนีออกมาพร้อมกัน

แผ่นดินโอเดียแห่งนี้มีการผูกความสัมพันธ์กับชนชาติโปรตุเกสมาชั่วระยะเวลาใหญ่ ถึงขนาดว่ามีชุมนุมชนของชาวต่างชาติต่างแผ่นดินนี้บนพื้นที่รอบนอกรั้วกำแพงวัง แถมยังมีการรับเอาวิทยาการของโปรตุเกสเข้าไปทั้งในส่วนของการเมืองและการทหารด้วย ยิ่งนับวันยิ่งมีอำนาจเพิ่มพูนขึ้นจนพวกญี่ปุ่นกับสเปนชักแสดงออกอะไรบางอย่างที่ไม่น่าไว้วางใจ

พลันที่กลับมาจากสงครามที่เมืองเชียงใหม่เมื่อขวบปีก่อน กองทหารปืนของโปรตุกีสในกองทัพขององค์สมเด็จพระไชยราชานั้นได้กระทำการอันเป็นความดีความชอบใหญ่หลวง แม่ทัพนายกองในอำนาจของพวกเจ้านายชั้นสูงฝ่ายนั้นฝ่ายนี้แอบเจรจาในเชิงลับกับบรรดาชาวโปรตุเกสกันทั้งนั้น มีการติดสินบนต่างต่างนานาด้วย บรรดาพวกโปรตุเกสใจละโมบก็ฉกฉวยเอาผลประโยชน์เหล่านั้นราวกับปลาหิวเหยื่อ

ลุล่วงเข้าเวลาหนึ่งในยามนั้น สภาพในราชสำนักดูไม่สู้จะดีนัก นายทัพระดับสูงที่สุดเท่าที่พวกพ่อค้าโปรตุกีสพอจะติดต่อเอาข้อมูล พวกทหารเหล่านั้นได้แอบส่งสัญญาณความไม่น่าไว้วางใจมาถึง

พวกเขาแจ้งล่วงหน้าให้ข้าเร่งรีบออกจากอาณาจักรสยามหรือที่ไอ้พวกแขกโพกหัวเปอร์เซียมันเรียกว่าซอร์เนาแห่งนี้ เพราะเดี๋ยวจะมีเหตุการณ์ร้ายแรงครั้งใหญ่เกิดขึ้น

มันจะมีอะไรที่ยิ่งไปกว่าการถูกลอบปลงพระชนม์ขององค์กษัตริย์อีกหรือ? ข้าแอบคิด

พลันที่ออกไปถึงปากแม่น้ำใหญ่ เรือใบสามธงของสเปนจะลอยลำอยู่ที่นั่น ข้าได้รับอนุญาตให้ขึ้นและร่วมเดินทางไปญี่ปุ่นอีกครั้ง โอ... ข้าคิดถึงแผ่นดินนั้นเฉกเช่นที่ข้าคงคิดถึงแผ่นดินสยามและเมืองโอเดียนี้ด้วย

น่าเสียดายที่ด้วยเวลานี้ทั่วทุกพื้นที่ของแผ่นดินสยามกำลังตื่นตระหนกด้วยเหตุร้ายอันเกิดแก่ราชวงศ์กษัตริย์ผู้ปกครองประเทศ ข่าวนั้นเล่าจริงเท็จประการใดไม่รู้ แต่ดูเหมือนที่ข้ารับฟังมาจะเป็นการไม่ดีแน่แท้ที่จะอยู่ท่ามกลางความคุกรุ่นของกลิ่นไฟสงครามครั้งใหญ่ ไฟสงครามที่รอจะเกิดขึ้นอยู่ในเวลาอันใกล้

            ปินตู กระขับชุดคลุมอย่างนักผจญภัย เขายืนมองย้อนไปทางทิศตรงกันข้ามกับเรือที่กำลังแล่นทะยานไป แสงตะวันจับทิศตะวันออกบ่งเวลารุ่งสาง เขาเพ่งสายตาผ่านผิวน้ำไปยังแผ่นดินเบื้องหลังด้วยความระลึกถึง เขาได้พบและเผชิญกับเรื่องราวหลายสิ่งอย่างระหว่างที่ย่างเหยียบเท้าเข้ามาที่นี่ทั้งสองครั้งสองครา บัดนี้ทุกอย่างกลายสภาพเป็นเพียงความทรงจำ เฉกเช่นเดียวกับบทบาทของเขาในฐานะคนเคยมีความสำคัญไม่น้อยบนแผ่นดินแห่งนี้ด้วย

..........๑๑..........