RESURRECTION

PROLOGUE

ใต้ต้นมะกอกสูงใหญ่แผ่กิ่งใบสาขา สีเขียวขจีตัดกับสีแดงฉานของโลหิตโดยรอบ สายลมพัดโชยนำพากลิ่นสังกะสีลอยมาแตะจมูก ซากศพไร้ชีวิตนับร้อยนับพันกองสุมพะเนินชวนขนลุก สายธารโลหิตหลั่งไหลมารวมกันคล้ายกลายเป็นลำธารเล็ก ๆ ทอดยาวออกไป ท้องฟ้าที่เคยสดใสกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา ในตอนนี้กลับเหลือเพียงเมฆดำอึมครึมปกคลุมทั่วทั้งบริเวณ

เหมือนเป็นสัญญาณของการจากลา...

“ไยเจ้าต้องร้องไห้ด้วยเล่า?”

นัยน์ตาสีแดงเหลือบขึ้นมองเจ้าของอ้อมกอดอบอุ่น ใบหน้าที่คุ้นเคย แม้รู้ตั้งแต่แรกว่าไม่ควรให้เรื่องของเราเกิดขึ้น เพราะสุดท้ายเรื่องราวทั้งหมดก็ต้องจบลงเช่นนี้

เขาก็ยังเต็มใจให้มันเกิดขึ้นอยู่ดี

“ในที่สุด เจ้าและข้า...ก็จะได้อยู่ด้วยกัน เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป ไม่มีใครมาขวางเราได้อีกแล้ว เจ้าห้าม...ห้ามจากข้าไปอีกเด็ดขาด”

เขาได้แต่เพียงส่งยิ้มบางกลับไปให้

“ลืมตาขึ้นมาเดี๋ยวนี้! ห้ามหลับตา! ข้าจะรักษาเจ้าเอง”

เขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง แต่มันทำได้ยากเหลือเกิน เรี่ยวแรงราวกับถูกดึงดูดออกไป ร่างกายขยับไม่ได้อีกแล้ว ปีกสีดำคู่ใหญ่เองก็เหลือเพียงข้างเดียวจากการถูกฉีกกระชาก ทั่วทั้งร่างแทบอาบย้อมไปด้วยเลือดและบาดแผลที่ไม่มีวันรักษาให้หายได้จากธนูศักดิ์สิทธิ์

ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังอยากเอื้อมมือขึ้นไปสัมผัสใบหน้าตรงหน้าอีกสักครั้ง ใช้แรกเฮือกสุดท้ายยกมือสัมผัสเส้นผมสีทองเป็นประกายที่เขาชอบสุด เปลือกตา แก้ม คาง และริมฝีปากที่เขาก็ชอบที่สุด ดวงตาสีฟ้าที่จ้องมองมาอย่างเจ็บปวดเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา เขาก็ยังคงชอบที่สุด และปีกคู่ใหญ่ที่เคยขาวบริสุทธิ์ แม้ตอนนี้จะถูกย้อมด้วยสีแดง แต่เขาก็ยังคงชอบปีกคู่นี้ที่สุด

เขาส่งยิ้มบางกลับไปอีกครั้ง ครั้งนี้ช่างอ่อนแรงเหลือเกิน

“ข้า รัก…”

...เจ้าเหลือเกิน

เปลือกตาของร่างในอ้อมกอดค่อย ๆ ปิดลงพร้อมลมหายใจแผ่วบางก่อนจะหยุดลงพร้อม ๆ กับหัวใจของคนที่ยังมีชีวิตอยู่ที่แตกสลายตามไป เสียงร้องไห้ราวกับจะขาดใจที่ใครอีกคนไม่มีวันได้ยินยังคงดังอยู่...เนิ่น...นาน

สวัสดีค่ะทุกคน นามปากกา Norki K. เองค่ะ

นี่เป็นนิยายเรื่องที่เท่าไร เราเองก็จำไม่ได้แล้ว เคยแต่งนิยายลงเด็กดีเมื่อสัก 1-2 ปีก่อน แล้วก็หยุดไป

ตอนนี้อยากแต่งนิยายอีกครั้ง 55555 พร้อมนามปากกาใหม่ด้วย ชื่อสวยสุด ๆ (สำหรับเรา) ไปเลย!

หวังว่าทุกคนจะชอบกันนะคะ

xoxo