-:- สิ่งเล็กๆที่เรียกว่า Toom!! -:-

ข้อมูลเบื้องต้น

                             รักคนอ่าน

เนื้อเรื่อง

             “สวัสดีค่า!! ยินดีต้อนรับท่านผู้ฟังทุกท่านเข้าสู่รายการ  Writers Radio สถานีวิทยุอันดับ 1 ของนักอ่านนักเขียนวัยรุ่น ที่ฮ๊อตที่สุดในประเทศทาย กลับมาเจอกันอีกแล้วนะคะในทุกๆ วันโกนและวันพระ  เป็นยังไงกันบ้างค่ะ เพื่อนๆชาวไรท์เตอร์ รีดเดอร์ปั่นงานนิยายกันอยู่รึเปล่าเอ่ย   ไรท์เตอร์ เรดิโอเราอยู่เป็นเพื่อนท่านตั้งแต่เวลาตี 3 โดยประมาณ ไปจนถึงตี 5 เพื่อนๆคนไหนยังไม่นอนก็ส่งข้อความมาทักทายกันได้นะคะที่ 0801234567   เอ้า!! เพลงแรกจัดไป !! ”

                ผมหันไปมองหน้าปัดวิทยุ นี่มันคลื่นไหนกันแน่ จำได้ว่าผมกำลังปรับสัญญาณเพื่อที่จะรอฟังรายการ เดอะ  ช๊อค ของพี่ป๋อง สุพรรณ แฟนพันธุ์แท้พระเครื่อง แต่ด้วยความที่ตัวผมก็เป็นนักอ่านนักเขียนคนหนึ่งเหมือนกัน จึงอดไม่ได้ที่จะหยุดฟังสถานีคลื่นนี้ด้วยความสนใจ

                ผมละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ เดินมานอนบนโซฟาพร้อมกับหิ้วเอาวิทยุติดมือมาด้วย ผมต้องการจะพักสายตาเป็นเวลาชั่วครู่หลังจากที่ต้องนั่งทำงานหน้าจอคอมพิวเตอร์มานาน การนอนหลับบนโซฟานุ่มๆพร้อมกับมีเพลงเพราะๆเปิดคลอไปด้วยเป็นอะไรที่ผ่อนคลายได้อย่างมาก ผมหลับตาลงแต่คอยเงี่ยหูฟังเพลงอยู่ตลอดจนกระทั่งเพลงจบ..

                “เอาล่ะค่ะ ช่วงนี้เป็นช่วงที่แฟนรายการทุกท่านรอคอยอยู่แน่ๆ ในช่วง Meet And Freez วันนี้เราได้รับเกียรติจากนักเขียนชื่อดังที่สุดในประเทศ ผลงานของเขาเรียกได้ว่าเป็นผลงานระดับมาสเตอร์พีช ติดอันดับหนึ่งตลอดกาล แม้เพิ่งจะเขียนแค่คำนำก็ตาม ใช่แล้ว!! จงยอมศิโรราบแก่พลังอำนาจเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา ขอเชิญท่านผู้ฟังพบกับ ดร. ฮ๊อบ ได้เลยค่า!! ”

                ผมลืมตาขึ้นลุกขึ้นมานั่ง ดร.ฮ๊อบนี่เรียกได้ว่าเป็นไอดอลของผมเลยทีเดียว เขาเป็นนักเขียนชื่อดังมากความสามารถ นอกจากเรื่องงานเขียนแล้ว เขายังมีพรสวรรค์ทางด้านการเต้นไม่ว่าจะเป็น แท็ป บอสซาโนว่า รุมบ้า แทงโก้ ดร.ฮ๊อบมีสเต็ปการเต้นระดับปรมาจารย์ น่าเสียดายอย่างยิ่งที่เป็นรายการวิทยุ ไม่อย่างนั้นดร.ฮ๊อบคงได้แสดงสเต็ปการเต้นที่ร้อนแรงให้ได้ชมกัน

                “สวัสดีครับ ผมดร.ฮ๊อปนะครับ พวกคุณกำลังทำอะไรอยู่ จงวางมือจากสิ่งนั้นแล้วมานั่งฟังผมซะดีๆ ” เขากล่าวทักทายด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแก่ผู้ฟัง

                “ค่ะ ก่อนอื่นขอถามดร.ฮ๊อบว่า ตอนนี้กำลังมีผลงานอะไรให้แฟนๆได้เสียตังค์ซื้อกันบ้างคะ”

                “ ตอนนี้หลักๆ ฮ๊อบมีงานเขียนอยู่ 2เรื่องใหญ่ๆครับ นั่นคือ ว้าย!! โรส และ A Boy And An Airdoll เด็กชายและตุ๊กตายาง ทั้งสองเรื่องเป็นนิยายแนวแฟนตาซีไฟไซ เน้นเขียนเรื่องราวให้มันดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ตามอายุของผู้เขียนน่ะครับ แต่ก็ไม่ลืมที่จะสอดแทรกความเป็นโรแมนติคดราม่าแบบที่วัยรุ่นชอบเข้าไป ผู้อ่านจะรู้สึกได้ถึงความมีพัฒนาการของตัวละคร ที่ค่อยๆเติบโตขึ้นไปพร้อมๆกับเหตุการณ์สำคัญที่เป็นเหมือนกับบททดสอบให้พวกเขาก้าวข้ามไป อีกทั้งเนื้อเรื่องยังมีการอิงหลักเหตุผลตามหลักวิทยาศาตร์มากขึ้น เรียกได้ในนิยายเรื่องเดียวกันสามารถให้อรรถรสในการอ่านครบทุกรสชาติ ”

                 ผมลุกขึ้นนั่ง ตาสว่างเหมือนได้ดื่มกาแฟ บุคคลที่ผมเดินตามรอยเท้าเขามาตลอดกำลังมาปรากฏกายอยู่ตรงหน้า ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เห็นตัวจริงของเขาก็ตาม แต่การได้ยินเสียงที่ส่งผ่านมาตามคลื่นวิทยุ สำหรับผมนี่ก็ถือว่ามีความสุขมากอย่างเหลือล้น

                ผู้จัดรายการท่านนั้นเปิดเพลงสลับกับการสัมภาษณ์ดร.ฮ๊อบ ซึ่งผมก็ไม่ได้สนใจฟังเพลงสักนิด ใจจดใจจ่ออยู่กับคำพูดที่ดร.ฮ๊อบพูดออกมา ผมพยายามจดบันทึกมันไว้ให้ได้ทุกคำ ไม่ให้ตกหล่น ถ้าเป็นไปได้ผมอยากจะโทรไปบอกผู้จัดรายการท่านนั้นว่า ตัดช่วงเปิดเพลงออกไปเลยเถอะ แล้วให้ดร.ฮ๊อบร้องสดดีกว่า

                “เอาละคะ ช่วงพักเบรคนี่ เราจะเปิดโอกาสให้ท่านผู้ฟังทางบ้านได้ส่งข้อความมาทักทายพูดคุยกับดร.ฮ๊อบนะคะ ทางรายการจะเอาข้อความนั้นอ่านออกอากาศให้เพื่อนๆทางบ้านได้ฟังด้วย ส่งมาได้ที่ 0801234567  หากข้อความไหนจี๊ดโดนใจทีมงาน ทางเราเตรียมของรางวัลไว้สมนาคุณท่านคือหนังสือ ว้าย!!โรส ภาค รีไรท์จนรีบอร์นแล้วย้อนมารีเวนจ  พร้อมด้วยลายเซ็นของดร.ฮ๊อบ เอาไว้อวดเพื่อนๆได้เลย”

                เท่านั้นแหละ ผมรีบวิ่งไปหยิบเอาโทรศัพท์มือถือที่อยู่บนชั้นวางของ พร้อมกับพยายามพิมพ์ข้อความเพื่อที่จะส่งไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่มือเจ้ากรรมมันกลับสั่นระรัวด้วยความตื่นเต้น ผมดีใจจนแทบจะควบคุมตัวเองเอาไว้ไม่อยู่อยากจะร้องตะโกนออกมาดังๆ  ผมบรรจงพิมพ์ข้อความลงไป กลั่นเอาความรู้สึกที่ยกย่องเทิดทูนแปรเปลี่ยนให้กลายเป็นตัวอักษร ใช้เวลาอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อผมตรวจทานว่ามันถูกต้องเหมาะสมดีแล้ว ผมยกมือขึ้นไหว้โทรศัพท์หนึ่งครั้งแล้วจึงค่อยกดส่งข้อความไป

                จากนั้นผมเดินไปต้มน้ำร้อนแล้วชงกาแฟมาแก้วหนึ่ง ตอนนี้ยังนอนไม่ได้จนกว่ารายการจะจบ ผมเดินกลับมานั่งยังโซฟา แล้วปรับเร่งเสียงวิทยุให้ดังที่สุด   เพื่อรอฟังผู้จัดรายการอ่านข้อความที่ผมเพิ่งจะส่งไปออกอากาศ ประกาศก้องให้โลกรู้ว่า ผมเคารพเทิดทูนท่านดร.ฮ๊อบมากขนาดไหน

                เมื่อเสียงสปอร์ตโฆษณาคั่นรายการจบลง ผู้จัดรายการกล่าวสวัสดีผู้ฟังอีกครั้ง สำหรับคนที่เพิ่งเปิดมาเจอรายการในตอนนี้จะได้ทราบว่าท่านกำลังฟังรายการคลื่นใดอยู่ ดร.ฮ๊อบก็ยังอยู่กับเรา เขาส่งเสียงทักทายผู้ฟังด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ก่อนที่ทางรายการจะเปิดเพลงคั่นบทสนทนาอีกครั้ง หลังจากเพลงจบก็ได้เวลาเข้าสู่ช่วงที่ผมตั้งตาคอยเสียที

                “เอาล่ะค่ะ อย่างที่บอกไปในตอนต้นรายการ แฟนๆรายการสามารถส่งข้อความเข้ามาทักทายดร.ฮ๊อบได้ ซึ่งตอนนี้ก็มีส่งเข้ามาแล้ว  ไหนดูซิ  ว้าว!!   ส่งกันเข้ามามากมายทีเดียวค่ะ เดี๋ยวทางทีมงานจะนำมาอ่านออกอากาศให้ได้ฟังกันเลย เดี๋ยวช่วงท้ายรายการ เราจะให้ดร.ฮ๊อบเลือกข้อความที่ถูกใจแทนทีมงานเราเลยดีกว่า มาแล้วค่า มาดูสิว่าข้อความแรกแฟนๆรายการเขาส่งมาว่ายังไงบ้าง”

                “กรี๊ดดดดดดดด!! ขอเพลง ยาราไนก๊า หน่อยนะค๊า”  จากคุณ มิไลกู้

                “เอ่อ ช่วงนี้เป็นช่วงสัมภาษณ์พูดคุยกับแขกรับเชิญนะคะ ขอเพลงนี่กรุณาส่งหลังไมค์เลย เอ้า ข้อความต่อไปมาเลย”

                “ สวัสดีค่ะ หนูติดตามอ่านผลงานของพี่เขามานานมากๆแล้ว วันก่อนหนูได้มีโอกาสนำหนังสือของพี่ไปอ่านให้เพื่อนๆได้ฟังหน้าชั้นเรียน  ปรากฏว่าหนูเห็นเพื่อนๆเขานั่งฟังด้วยความตั้งใจ พอถึงฉากต่อสู้ เพื่อนๆของหนูก็ตื่นเต้นตกใจกันใหญ่เลยทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันเลยว่าสนุกมากๆ ไม่เคยพบเคยเจอมาก่อนในชีวิต หนูอยากขอบคุณพี่เขามากๆที่สร้างสรรค์ผลงานที่ทรงคุณค่าแบบนี้ให้เยาวชนคนรุ่นใหม่ได้อ่านกัน” จาก สถาบันพัฒนาผู้พิการทางสมองอาคาเนีย

                “ต้องขอบคุณน้องๆมากครับที่ชื่นชอบในผลงานของผม ซึ่งจากข้อความที่ส่งมานี่เราจะเห็นได้ว่า หนังสือของผมนั้นเหมาะกับคนทุกเพศทุกวัย อ่านแล้วทำความเข้าใจง่าย” ดร.ฮ๊อบกล่าวขอบคุณข้อความที่ส่งมานั้น ซึ่งผมก็เห็นด้วยว่าที่ดร.พูดมานั้นเป็นความจริง

                ต่อเลยนะคะ “สวัสดีคร้าบ ผมเป็นแฟนคลับลับๆของท่านดร.ฮ๊อบ ถึงแม้จะไม่ค่อยมีเวลาอ่านหนังสือของท่าน แต่ผมก็ติดตามข่าวสารของท่านอยู่ตลอดเวลา เจอข่าวตามหน้าหนังสือพิมพ์ นิตยสารฉบับไหน ผมก็มันจะตัดเก็บสะสมไว้ในอัลบั้มภาพ เพื่อเป็นเกียรติแก่วงศ์ตระกูล ทราบไหมว่า ดร.ฮ๊อบเคยได้รางวัลถึง 4สาขาในงานเดียว ไม่อัจฉริยะจริงๆ ทำไม่ได้ครับรางวัลทั้ง 4ได้แก่ รางวัลบทประพันธ์ดัดแปลงยอดเยี่ยม [ ดัดแปลงผลงานตัวเอง ] , รางวัลซาวด์เอฟเฟคยอดเยี่ยม  จามส์ คาเนร่อน เป็นผู้มอบรางวัล , รางวัลนักเขียนเท้าไฟยอดเยี่ยม best performance จากบริษัท JYP เกาเหลาใต้ และรางวัลนักเขียนที่นักอ่านยกมือไว้เป็นจำนวนครั้งมากที่สุด จากคุณปลาหมึกสมพร ” 

                ผมปลาบปลื้มจนน้ำตาไหล ไม่เคยทราบมาก่อนเลยว่าดร.ฮ๊อบเก่งกาจถึงเพียงนี้ รางวัลที่ผู้ฟังทางบ้านคนนั้นส่งมา ล้วนแต่เป็นรางวัลที่ไม่มีนักเขียนทายคนไหนเคยได้รับมาก่อน ผมยังรอลุ้นให้ผู้จัดรายการท่านนั้นอ่านข้อความที่ผมส่งไปบ้างพร้อมกับนั่งรอฟังข้อความของคนอื่นๆที่ส่งมาด้วยความตั้งใจ

“รักดร.ฮ๊อบมากๆค่ะ ท่านเป็นนักเขียนที่นำเทคโนโลยี 3Dมาใช้ในวงการหนังสือ เป็นคนแรกๆในประเทศทายเชียวนะ3Dที่ว่าก็คือ Die เพื่อกู  สู้เพื่อDoll  รอDrax ตังค์  ใครที่เอาแต่ว่าเขา ทำได้แบบนี้อ๊ะเปล่าล่ะ ”  จากคุณ ปิรันย่าบก 3D

“ท่านอดีตนายกฯของประเทศทายคนหนึ่งเคยยกย่องผลงานของดร.ฮ๊อบว่า เป็นนิยายแฟนตาซีไซไฟที่เยาวชนทายควรอ่าน ทำให้หนังสือของท่านขายดิบขายดี มาภายหลังเกิดปัญหาความไม่สงบขึ้นจากกลุ่มเสื้อแกง  ปรากฏว่าอดีตนายกฯท่านนั้นถูกสงสัยว่าเป็นท่อน้ำเลี้ยง จึงอยากทราบว่า ผลกำไรจากการขายหนังสือได้นั้น ดร.ฮ๊อบก็เป็นหนึ่งในเครือข่ายท่อน้ำเลี้ยงของกลุ่มคนเสื้อแกงด้วยหรือเปล่าครับ” จากคุณ ไก่อู้ลูก ส.อ.ฉ

“ยายหนูชอบหนังสือ ว้าย!!โรส ของดร.ฮ๊อบมากค่ะๆ  วันก่อนคุณยายจะไหว้พระ แต่ขาโต๊ะหมู่บูชามันหัก คุณยายไม่รู้จะทำยังไงดี พอเหลือบไปเห็นหนังสือวางอยู่ก็เลยหยิบมารองขาโต๊ะ ปรากฏว่าโต๊ะตัวนั้นแข็งแรงทนทาน รองรับน้ำหนักได้ดีมากกว่าเก่า จนคุณยายของหนูอุทานออกมาด้วยความประหลาดใจเลยค่ะว่า เจ้าประคู๊ณณ เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็นหนังสืออะไรมันจะรองขาโต๊ะได้ดีขนาดนี้” จากคุณ นุก สุขีวดา

“ฝากข่าวประชาสัมพันธ์หน่อยนะค๊า วันที่ 32 ตุลานี้ กลุ่มแฟนคลับดร.ฮ๊อบมีมิตติ้งรวมกันที่ป่าดงพญาไฟ เราจะร่วมกันทำประโยชน์แก่สังคมด้วยการช่วยกันปลูกป่านะคะ เพื่อเป็นลดโลกร้อน และที่สำคัญเป็นการอุทิศส่วนกุศลให้แก่ต้นไม้ทุกต้นที่สละชีวิตมาเป็นหน้ากระดาษในหนังสือของดร.ฮ๊อบ แล้วเจอกันนะคะทุกคน !!” จาก บอร์ดนักเขียนเด็กดื้อดอทคอม

“ผมขอบคุณดร.ฮ๊อบมากๆเลยครับ เพราะท่านเคยช่วยชีวิตผมไว้ วันหนึ่งผมเดินเข้าไปเตะบอลคนเดียวในโรงยิมของโรงเรียน  จู่ๆพวกเกย์โรงยิมที่มันซ้อมวอลเลย์บอลอยู่เกิดหน้ามืดขึ้นมา  พวกมันวิ่งตรงเข้ามาจับตัวผมไว้หมายจะทำมิดีมิร้ายในขณะที่ผมกำลังจะเสียท่าอยู่รอมร่อ เพื่อนๆของพวกมันคนนึงวิ่งเข้ามาบอกว่า ดร.ฮ๊อบมาแล้ว!! พวกมึงกำลังทำอะไรอยู่ให้หยุดทำเดี๋ยวนี้ แล้ววิ่งไปที่ห้องประชุม พยายามฝ่านักเรียนคนอื่นๆไปหน้าเวทีให้ได้ อาจารย์ฝากบอกมาด้วยว่า ถ้าครูเห็นใครยืนกรี๊ดอยู่หน้าเวที เดี๋ยวจะให้เกรด 4   พวกมันเลยปล่อยผมไป”จากคุณมาวิณมาแวะ….

ผมร้องลั่นด้วยความโมโห ทำไมมันมีแต่ข้อความบ้าบอคอแตกส่งเข้ามา แล้วข้อความที่ผมส่งไปมันหายไปไหน  ปรกติมันจะต้องมีแต่ข้อส่งที่ส่งไปให้กำลังใจ อวยพร แสดงความรักความยกย่องชื่นชมไม่ใช่หรือ ข้อความเชิงประชดประชันเสียดสีถูกอ่านออกอากาศอย่างต่อเนื่อง จนผมทนไม่ไหวเตะเข้าใส่วิทยุโครมใหญ่ด้วยความโมโห

                ฉับพลัน!! ผมลืมตาตื่นขึ้นด้วยความตื่นตระหนก  พบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนโซฟา วิทยุยังคงวางอยู่ใกล้ๆตัวและเปิดอยู่ตลอด ที่แท้แล้วเหตุการณ์เลวร้ายนั้นมันเป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้นเอง ผมค่อยๆยันตัวเพื่อจะลุกขึ้นมานั่ง พยายามคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาเมื่อคืน

                สรุปแล้วเหตุการณ์ดังกล่าวผมแค่เผลอหลับและฝันไปเท่านั้น ผมลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว รับประทานอาหารเช้า ก่อนที่จะออกไปร้านหนังสือเพื่อเลือกซื้อผลงานของดร.ฮ๊อบที่ผมฝันถึงเมื่อคืน ระหว่างทางผมครุ่นคิดถึงเหตุการณ์นั้นอีกรอบ ก่อนที่จะแอบหัวเราะเบาๆกับตัวเอง  ข้อความที่ผมรับรู้ในความฝันนั้น โชคดีที่ไม่มีเรื่องไหนเป็นความจริงเลยสักเรื่องเดียว….

 
                                                                 จบเหอะแบบนี้