Black Rose ความสุขที่มืดมิด

Black Rose ความสุขที่มืดมิด

“คุณหนูค่ะ เช้าแล้วค่ะ” เสียงของคนรับใช้เปิดม่าน ให้ฉันรับแสงของวันนี้ ทั้งๆที่ฉันไม่อยากเห็นแสงแดด ฉันลุกขึ้นจากหมอนนิ่มๆและพูดกับคนรับใช้ว่า “เฮ้อ...ฉันรู้แล้ว เดี๋ยวฉันอาบน้ำเสร็จเตรียมอาหารให้พร้อมล่ะ อย่าให้ฉันต้องบ่นตอนเช้า ฉันไม่ชอบ” ฉันพูดจบคนรับใช้ก็พูดขึ้นมาว่า “เอ่อ..ค่ะ คุณหนู”พอพูดจบ คนรับใช้ก็เดินออกไปจากห้องของฉัน พอคนรับใช้เดินออกจากห้องไปสักพักฉันก็กำลังจะไปอาบน้ำโดยถอนหายใจและพูดเบาๆว่า “เฮ้อ...ทำไมแสงแดดของวันนี้ดูหดหู่จัง รวมแม้กระทั่งฉันด้วย” พอพูดเสร็จฉันจึงไปอาบน้ำ 20 นาทีต่อมา ฉันอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ จึงลงไปทานข้าว “ตึก ตึก ตึก ตึก”ตอนนี้ฉันถึงห้องครัวแล้วฉันจึงไปนั่งประจำที่ แต่เอ๊ะ!!!วันนี้มันดูแปลกๆจัง คนในบ้านหายไปไหนกันหมด? ฉันเพิ่งสังเกตเห็นว่าคนในบ้านหายไป ฉันจึงถามคนรับใช้ว่า “คนในบ้านหายไปไหนหมด?” คนรับใช้จึงตอบว่า “เอ่อ....คุณผู้ชายและคนอื่นๆเขาไม่ให้บอกคุณหนูค่ะ”คนรับใช้พูดอย่างกลัวๆ ฉันจึงรู้ทันทีว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่นอน ฉันจึงพูดอย่างโมโหนิดๆว่า “ทำไม? พวกเขาถึงไม่ให้บอกฉันคนเดียวละ” คนรับใช้ที่ฉันถามเงียบไปสักพักหนึ่งก็พูดขึ้นว่า “ดิฉัน....เอ่อ.....ไม่ทราบค่ะ”คนรับใช้พูดอย่างหน้าสงสัยมากขึ้น จึงทำให้ฉันพูดเสียงหนักๆว่า “เธอบอกฉันมาสิ เธอเป็นคนรับใช้บ้านฉันต้องบอกให้ฉันรู้ว่าคนในบ้านไปไหน ฉันถามแค่นี้เธอตอบไม่ได้เหรอ”คนรับใช้ก็เงียบไปอีกครูใหญ่จนฉันโมโหมาก จึงพูดดังๆว่า “ฉันถามน่ะ ได้ยินไหม!!!” คนรับใช้จึงตอบด้วยเสียงสั่นว่า “คุณผู้ชาย และคนอื่นๆไปโรงพยาบาลเพราะคุณหญิงป่วยหนักค่ะ พวกเขากลัวคุณหนูจะกังวล เลยไม่ให้บอก” ฉันได้ยินดังนั้นจึงปัดอาหารออกไปจากโต๊ะ จนเลอะเทอะด้วยความโมโห และฉันก็พูดกับคนรับใช้อีกว่า “ถ้ามีใครสั่งห้ามพูดเรื่องของแม่ฉัน เธอต้องบอกฉันให้หมด ไม่อย่างนั้น เธอเจอดีแน่” พอฉันพูดจบฉันก็หยิบกุญแจ ขับรถตรงไปที่โรงพยาบาลที่แม่ฉันพักอยู่ เพราะแม่ของฉันบอกฉันว่าเป็นแค่ไข้หวัดธรรมดาฉันจึงไม่สนใจเท่าไหร่ แต่ตอนนี้แม่ป่วยหนักฉันจึงอยากไปดูกับตาว่าป่วยเป็นโรคอะไร แล้วทำไมต้องโกหกฉัน พอผ่านไป 15 นาทีก็ถึงโรงพยาบาลที่แม่ของฉันพักอยู่ ฉันจึงรีบหาที่จอด และลงจากรถด้วยความอยากเห็นและความเป็นห่วงที่ฉันมีต่อแม่ “แอ๊ดด”เสียงประตูที่ฉันเปิด ก็คือประตูห้องที่แม่กำลังพักอยู่ พอฉันเดินไปก็เห็นคนอื่นๆ ร้องไห้กัน ฉันจึงพูดไปว่า “นี้มันอะไรกัน? ..........


KiT Ta 

เครดิตธีม