คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ฝันเเรก
“กริ๊ง...กริ๊ง...” เสียงใสกังวานของกระดิ่งดังก้องไปก้องมาในห้องเล็กๆคับแคบ เด็กหญิงตัวเล็กลืมตากลมโตสีแดงจางๆขึ้นมามองหาต้นเสียง มือขาวนุ่มเสยเส้นผมสีน้ำตาลสวยให้เข้าที่เข้าทาง รู้สึกไม่ชอบใจกับเสียงกระดิ่งที่มารบกวนการนอนของตัวเอง เสียงใสน่ารักเอ่ยถาม
“นั้นใครนะ?” ทว่าไม่มีใครตอบกลับ เสียงกระดิ่งยังคงดังเรื่อยๆ และเริ่มเข้ามาใกล้ เด็กน้อยเริ่มหวาดระแวง ความกลัวเริ่มพุ่งสูง มือเล็กๆพยายามกอดตัวเองแน่นพยายามซุกตัวกับผ้าห่ม หลับตาปี๋เมื่อรู้สึกถึงเสียงชวนขนลุกที่เข้ามาใกล้จนเหมือนอยู่เพียงแค่ข้างหู
“สายัณสวัสดิ์ คุณหนู กำลังทำอะไรอยู่หรอ?” เสียงแหลมของใครบางคนเอ่ยถามในระยะประชิด เด็กหญิงตกใจสุดขีดเขยิบกายออกห่างแทบจะทันที ลืมดวงตาขึ้นมามองสิ่งที่อยู่เบื้องหน้า มันไม่ใช่สิ่งน่ากลัวอย่างที่เธอคิดไว้ มันกลับเป็นเพียงแค่ “กระต่าย”
ใช่.... กระต่ายแถมยังเป็นกระต่ายสีขาวเสียด้วย แต่มันต่างจากกระต่ายที่เธอเคยพบในทุ่งหญ้ามากทีเดียว บนหัวเล็กๆของมันมีหมวกทรงสูงสีดำที่ประดับประดาไปด้วยดอกไม้หลากหลายชนิดที่ไม่เคยพบเห็น บนคอก็ยังมีเนกไทที่ดูไม่เข้ากับตัวเลยสักนิดแถมมันยังใส่เสื้อโค้ทหางยาวอีกต่างหาก และที่สำคัญกระต่ายทั่วไปมันพูดไม่ได้ บนอุ้งมือปุกปุยมีกระดิ่งสีเงินแวววาวผูกอยู่ และนั้นคือที่มาของเสียงที่ทำเธอหวาดกลัวในสิ่งที่ไม่รู้ หนูน้อยรู้สึกงุนงงอดไม่ได้ที่เอ่ยถามพร้อมกับดึงหูยาวๆนั้นสักที
“เธอเป็นใคร? แล้วนี่เธอเป็นกระต่ายจริงๆหรอ??” กระต่ายตัวกลมพยายามดิ้นให้หลุดจากมือที่มาจับต้องตัวมัน เสียงแหลมๆเอ่ยดังลั่น
“ปล่อย!มันเจ็บนะ! อย่าดึงสิ เฮ้!! ฉันคือกระต่ายขาวมาจากโลกที่บิดเบี้ยว!!” เด็กหญิงยังไม่หยุดเธอเริ่มรู้สึกชอบในกับความนุ่มนิ่มนี่แล้วสิ เอ่ยถามพลางแกล้งต่อแค่เปลี่ยนจากหูยาวๆมาเป็นหางกลมๆแทน
“กระต่ายอะไรที่ไหนพูดได้กันเล่า” เมื่อเห็นว่าโดนกลั้นแกล้งอย่างไม่มีทางสู้ เจ้าตัวเล็กก็จำต้องอยู่นิ่งๆดีกว่าขัดขืนแบบไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้นเลย
“ที่โลกที่บิดเบี้ยวนะน่ะ อะไรๆก็พูดได้ทั้งนั้นแหละ ขนาดถ้วยน้ำชายังพูดได้เลย อีกอย่างที่ฉันมาที่นี่ก็เพื่อจะมาพาเธอไปที่นั้นโดยเฉพาะเลย” เด็กหญิงตาโตถามด้วยความสงสัยใครรู้
“เธอจะพาฉันไปที่นั้นทำไมกระต่ายน้อย?” กระต่ายขาวตอบกลับอย่างภูมิอกภูมิใจเป็นที่สุด
“ก็ท่านราชินีแดงของฉันนะ สั่งให้ฉันพาเธอไปเล่นเกมส์ยังไงล่ะ อีกอย่างนะฉันชื่อ รัธ ไม่ใช่กระต่ายน้อย” เด็กหญิงยังคงไม่เข้าใจ
“ไปเล่นเกมส์?เกมส์อะไร? สนุกไหม?” รัธทำท่าครุ่นคิด
“ฉันก็ไม่รุ้เหมือนกันว่ามันคือเกมส์อะไร แต่จากที่ฟังๆมามันก็น่าสนุกน่าดูเลยละ!”
หนูน้อยยิ้มร่าโยนกระต่ายขาวไปมา
“ไปเลยสิฉันอยากไปเล่นเกมส์ ...ถึงอยู่นี่ก็ไม่มีใครอยู่ดี” ประโยคหลังมันช่างเบาเสียจนแทบไม่ได้ยิน เหมือนกับจะพูดตอกย้ำกับตัวเอง
“รู้แล้วๆ ไปกันเลยก็ได้แต่วางฉันลงก่อนสิ มึนหัวไปหมดแหล๊ววว” หลังจากอุ้งเท้าได้เหยียบพื้น รัธก็ปลดกระดิ่งออกมา ก่อนจะใช้อุ้งมือปล่อยมันลงมากระทบกับพื้นจนเป็นเสียงดังกังวาลใส ทันทีที่กระทบกับพื้นไม้เนื้อดี แสงสีจ้าพร่างตาก็สาดทอไปทั่วห้องเล็กๆ สว่างจนรู้สึกแสบตา มันสว่างจนเด็กหญิงอดไม่ได้ที่จะหลับตาลง โดยหารู้ไม่ว่าถ้าลืมตาขึ้นมาแล้ว สิ่งที่จะพบเจอต่อไปนี้มันช่างชวนให้นึกว่าเป็นความฝันซะจริง!
ความคิดเห็น