คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ครูเอง
ครูพวกเรา เปิดเทอมวันแรก
Laxus part
ให้ตายสิวันนี้ผมต้องไปพบปู่อีกล่ะ ก็ไม่พ้นโดนบ่นหูชาแน่เลย ผมขอระบายแปปน่ะครับ ผมเนี่ยน่ะพอเรียนจบตรีก็โดนส่งตัวไปเรียนต่อโทที่อเมริกา เฮ้ออออ ก็ต้องรับช่วงต่อโรงเรียนของปู่นี้เนอะ แม่ผมน่ะเสียไปตอนผมเกิดได้สองขวบ พ่อของผมอันที่จริงเป็นครูเหมือนกันแต่ด้วยความที่เขาคิดว่าตัวเองเป็นลูกชายเจ้าของโรงเรียนก็อยากฮุบโรงเรียนนี้เป็นของตัวเอง เขาน่ะทะเยอทะยานจนเกินเหตุ จนทำให้ครูกับนักเรียนต้องบาดเจ็บตอนผมอยู่ปี 4 เอกภาษา พอผมเรียนจบปู่ผมเลยส่งไปเรียนต่อโท ผมเองก็ไปเรียนบริหารมาเพิ่มด้วยล่ะน่ะ ก็อยากช่วยปู่บ้าง ผมไปเป็นครูอยู่ที่ออสเตรเลีย 2 ปี ปีนี้ได้เข้าบรรจุทำงานราชการล่ะ โดนเป็นครูประจำชั้นเลยหรอ อ้ากกกกกก ปู่โหดเกินไปแล้วน่าแต่ก็ยังดีน่ะที่ปู่ให้ผมดูแลปี1 ยังเป็นเด็กน่ารักอยู่ล่ะน่ะ???? ก็เทียบได้กับ ม.4 ล่ะ ผมได้เป็นครูห้องA เด็กสาย A ค่อนข้างแสบน่ะ(ไหนเมื่อกี้บอกว่าน่ารักไงว่ะ)จะว่าไปน้องผมก็อยู่สายAเหมือนกันนี้น่า ลูซี่น่ะเธอเป็นญาติผมเองเรียนเก่งมากกก แต่ซุ่มซามไปหน่อย พ่อกับแม่เธอก็ฝากผมกับปู่ดูแลด้วย เพิ่งย้ายมาจากโรงเรียนหญิงล้วนน่ะ เป็นโรงเรียนลูกคุณหนูแต่น้องผมน่ะ ถึก เอ้ยไม่ใช่ คือไม่ค่อยเป็นคุณหนูสักเท่าไร แม่เธอเลยอยากให้ย้ายโรงเรียนน่ะ อย่าไปบอกเชียวน่ะ เดี้ยวจะโดนปู่บ่นอีกเรื่องแกล้งน้องน่ะ 5555
ครูสายAก็มีผม ครูมิร่าเจน ล่ะก็ครูรากิ เฮ้อออ ผมกลายเป็นครูหนุ่มคนเดียวในสายน่ะสิ แต่ก็มีครูหนุ่มคนอื่นน่ะ ก็มีครูแม็กซ์ ฟรีด วอเร็น อัลแซค โดรันบาลล่ะน่าแล้วยังมีคนอื่นๆอีกแต่ผมก็สนิทกับพวกนี้ที่สุดแล้วล่ะ โรงเรียนแฟรี่ของพวกเราน่ะมีทั้ง ประถม มัทธยมต้น มัทธยมปลาย มหาลัย เรียกว่าใหญ่มากเลยล่ะ พูดจริงๆ แล้วผมโคตรขี้เกียจน่ะเนี่ย สร้างอะไรมากมายหว่า เฮ้อออออ แล้วก็มีหอพัก 10 หอ หอประถม หอมัทธยมต้น หอมัทธยมปลาย แล้วก็หอของส่วนมหาลัย 7 หอ เพราะมหาลัยของพวกเราใหญ่ที่สุดในเมืองล่ะน่า ติดท็อประดับประเทศด้วย คนก็แห่มาเรียนกันเยอะโคตร โรงอาหารก็แบ่งเป็นหอๆไป มีโต๊ะสำหรับเด็กแต่ล่ะห้องในโรงอาหาร แต่ก็มีโต๊ะว่างๆไว้เผื่อคนข้างนอกเข้ามาดูงาน ดูสถานที่ เที่ยว ได้มากินข้าวล่ะน่ะ ในบริเวณโรงเรียนก็มี สวน สระว่ายน้ำ อาคารเรียน ร้านสะดวกซื้อ เรียกได้ว่าสบายมากกกกกก พวกที่เรียนประถม มัทธยมน่ะต้องเรียนเก่งมากๆเลยน่ะ เงินก็ต้องมีด้วยเพราะโรงเรียนเราเน้นเด็กมีคุณภาพ เด็กที่พร้อมทั้งฐานะและสมอง ส่วนมหาลัย แค่คุณเรียนเก่ง ก็โอเคน่ะ เรามีทุนให้แต่ล่ะคณะ ไม่จำเป็นต้องรวยมาก แต่ทุกส่วนเหมือนกันคือ เน้นการเรียน กิจกรรม นิทศการ การหาความรู้ และก็การทำงานเป็น เพราะถ้าเด็กเรียนเก่งแค่ไหน ทำอะไรไม่เป็นก็จบ เราจึงต้องเน้นทุกทักษะของนักเรียนเลยล่ะ หอแต่ล่ะหอมี 5 ชั้น ชั้นหนึ่งเป็นพวกร้านค้า ชั้นสองถึงชั้นสี่เป็นของนักเรียน ส่วนชั้นห้าเป็นของครูอย่างพวกเรา ชั้นห้าน่ะแต่ล่ะห้องกว้างมากไว้เก็บเอกสาร เก็บอุปกรณ์การเรียนการสอน มี 15 ห้อง 15 คน ชั้นของนักเรียน เป็นนักเรียนปี 1 2 3 ชั้นล่ะ 50 คน โดยการจัดห้องจะสุ่มกันไป หอพักชั้นนักเรียน จะมีชั้นล่ะ 24 ห้อง 4 ห้องเป็นห้องรวมห้องล่ะ 5 คน มีห้องคู่ 10ห้อง และห้องเดี่ยวอีก 10 ห้อง
นั้นสิน่าเรื่องส่วนตัวบ้างดีกว่า เห็นผมหล่อแบบเนี่ย????????? (หล่อตรงไหนหวา) ผมไม่เคยมีแฟนน่ะ ตอนอยู่อเมริกาถึงจะมีสาวสวยอึ้มๆมาจีบผมบ้างก็เถอะ แต่ผมไม่สนใจนี้น่า โดนบ่นว่าต้องกลับมาบริหารโรงเรียนต่อน่ะ รีบเรียนให้จบเร็ว ที่ไหนได้ก็ให้ผมเริ่มสอนเด็กอยู่ดีนี้หว่า ตอนผมไปสอนอยู่ที่ออสเตรเลียอยู่สองปีนะน่ะ ปู่บ่นแทบหูชาเลยล่ะ นี้คือเหตุผลที่ผมต้องมีหูฟังติดตัวล่ะน่า เฮ้ออออออออออ เดินไปบ่นไปถึงซะล่ะ
@ห้องครูใหญ่
ก๊อก ก๊อก
“เข้ามา” เสียงยังแก่เหมือนเดิมเลย นี้ผมต้องก้มอีกแหละ ปู่ควรจะเพิ่มความสูงเหมือนกันน่ะเนี่ย
“อะไรล่ะปู่”
“นี้มิร่าเจน สตราอุสน่ะ เป็นครูของปี2สายAเหมือนแก รู้จักใช่ไหม” มิร่าเจนหรอออออ
“รู้จักดิ่ ก็เคยประชุมครูด้วยกันนี้หวาตาแก่”
“เออ นั้นแหละ เขาจะมาช่วยดูแกด้วย ถ้าไม่เข้าใจอะไรก็ถามเขาล่ะกันน่ะ” อ่อ คือให้ผมดูงานจากเขาว่างั้นเหอะ
“สวัสดีค่ะ ฉันมิร่าเจนค่ะ เรียกมิร่าเฉยๆก็ได้น่ะค่ะ” ก็อืมน่ารัก เดี้ยวๆ ผมคิดไรอยู่เนี่ยยยยย อ้ากกกกกก
“อะ….อืม ฉันลัคซัส เดรเยอร์”
“คะ ตอนนี้ไปที่ห้องเรียนเลยดีกว่า เด็กนักเรียนเข้าห้องหมดแล้ว ฉันขอตัวน่ะค่ะครูใหญ่”
“จ้า” แหมกับลูกกับหลานไม่เคยพูดเพราะด้วยเลยเนอะ
“คุณลัคซัสไปด้วยกันไหมค่ะ ฉันว่าจะไปห้องพักครูสักแป๊ปนน่ะค่ะ” เอาเถะ เธอคงมีธุระล่ะน่ะ
“ไม่เป็นไร เดี้ยวแนไปก่อนล่ะกันน่ะ ไปแล้วน่ะตาแก่”
“เอออออ” เหอะกับหลานพูดแบบนี้ซะงั้น
จากนนั้นผมก็ไปห้องเรียน เด็กยังเงียบๆอยู่เลยแหะ สงสัยยังไม่รู้จักกัน ผมก็เช็คชื่อแล้วก็ให้แนะนำตัว ดีที่คาบแรกในห้องเป็นของผมหลังจากโฮมรูม ผมก็ให้เด็กเขาทำความรู้จักกันไปล่ะน่ะ แล้วก็ให้เอกสารไปนิดๆหน่อย เรื่องการออกเสียงในภาษาให้ศึกษาเอาเอง คาบหน้าจะลองทดสอลความรู้ดู แต่เห็นว่าคาบบ่ายมีประชุมครูนี้น่า เห็นว่าเรื่องงบอะไรสักอย่างแต่ผมก็ไม่ได้อยู่ฝ่ายนั้นนี้ ผมอยู่วิชาการ ค่อยโดดดีกว่า ไปห้องล่ะกัน
@ห้อง 511
เฮ้ออ เอาล่ะ ทำใบความรู้เด็กต่อดีกว่า
ก๊อก ก๊อก
“ใครคร่าบบบบบ”
“ฉันเองค่ะ” ฉันนี้ใครว่ะคับ
“อ่า คับๆ” ผมก็ไปส่องตรงประตู อ่อ มิร่าหรอ ผมก็เปิดประตูให้
“สวัสดีค่ะ”
“หวัดดีแล้วมีอะไรล่ะ”
“คือฉันเอาขนมมาฝากน่ะค่ะ พอดีอบขนมไว้น่ะค่ะ มากินด้วยกันน่ะค่ะ” คุณเธอยิ้มซะแก้มปริขนาดนี้ใครจะปฏิเสธได้ว่ะ
“อ่า ได้ๆ เดี้ยวฉันไปเอาจา”
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี้ยวฉันไปเอาให้น่ะค่ะ คุณลัคซัสนั้งรอที่โต๊ะเลยน่ะค่ะ” อ้ะจ้ะ คุณเธอพูดดักผมซะงั้น ดูๆแล้วเธอน่าจะอายุน้อยกว่าผมแหะ ผมน่ะ 24 แล้วน่ะ เธอน่าจะสัก 20 แหะ
“มาแล้วค่า” โห้ ขนมน่ากินดีแหะ ก็กินไปสักพัก เธอก็เกิดถามขึ้นมา
“คุณลัคซัสเนี่ย อายุเท่าไรค่ะ”
“24น่ะ”
“อ่อ แสดงว่าฉันอายุน้อยกว่าคุณน่ะเนี่ย ฉันอายุแค่ 23 เอง” โห้ น่าเด็กจังแหะ
“อืม”
“แล้วคุณเคยทำงานเป็นครูมากี่ปีแล้วล่ะค่ะ”
“2 ปี ที่ออสเตรเลียน่ะ”
“ว้าวที่นั้นเป็นอย่างไงบ้างล่ะค่ะ”
“ก็ที่นั้นก็ดี เด็กถึงจะแก่แดดหน่อยก็เถอะน่ะ”
“555 อย่างนั้นหรอ” แล้วเราก็คุยกันเรื่อยเปื่อย เป็นครั้งแรกน่ะเนี่ยที่ไม่มีคนเบื่อผม แล้วก็ผมพูดมากขนาดนี้ เพราะผมเป็นคนพูดน้อย ส่วนใหญ่เธอเลยจะถามผมซะมากกว่า
“เอาล่ะนี้เย็นแล้ว พวกเราไปกินข้าวกันดีกว่าเนอะ”
“นี้นสิฉันก็เริ่มจะหิวละ ไปกินที่โรง”
“ฉันชอบเชอเรีย ฉันชอบเชอเรีย ฉันชอบเชอเรียยยยยยยย” เสียงใครตะโกนมาฟะ
“เสียงเด็กนี้น่า เอ๊ เหมือนเสียงคาน่า เด็กนักเรียนห้งฉันเลยนี้น่า”
“ให้ตายสิ ไปตักเตือนซะหน่อยสิ เธอน่ะ”
“555 นั้นสิค่ะ รู้สึกว่าเด็กๆจะคึกคนองเกินไปล่ะน่ะค่ะ” เฮ้อออ หิวก็หิว ขนมที่มิร่าทำมาให้ก็หมดท้องซะล่ะ
แล้วพวกเราก็ลงไปชั้นสี่ มิร่าเธอบอกว่าเด็กๆพักอยู่ห้องรวมเลยไปหากัน
“จับต่อๆ ใครไม่โดนบ้างห๊า” เธอเปิดประตูเข้าไปแล้วก็พูดกับเด็กล่ะน่ะ เพิ่งเห็นว่า เวนดี้ เชอเรีย แล้วก็โรเมโอเด็กห้องผมก็อยู่ด้วยแหะ ลูซี่ด้วย เธอคงอยู่ห้องมิร่าเจนซิน่ะ ก็น่า น้องทั้งเรียนเก่งทั้งแสบซะขนาดนั้น ไม่อยุ่สายAได้ไงหว่า แล้วพวกเราก็ไล่เด็กไปกินข้าวได้สักที
“พวกเราไปกินข้าวกันได้แล้วแหละน่ะค่ะ”
“อ่า นั้นสิ ฉันก็เริ่มหิวแล้วแหะ”
Mira part
สวัสดีค่ะทุกคนฉันมิร่าเจนค่ะ ฉันเป็นครูโรงเรียนนี้มาสามปีแล้วล่ะค่ะ แล้ววก็ครูใหญ่ให้ฉันมาช่วยดูคุณลัคซัสด้วย แต่เขาก็โตขึ้นจากเด็กแหละน่ะค่ะ แต่ก็พูดน้อยเหมือนเดิมเลย เขาคงจำไม่ได้เพราะพวกเราเคยไปหากันตอนเด็กๆ คุณพ่อคุณแม่ท่านรู้จักกับคุณพ่อของลัคซัส คุณลัคซัสเคยช่วยฉันตอนที่ฉันเกือบจมน้ำในบ่อปลา พูดแล้วก็น่าอายน่ะค่ะเนี่ย 555 เอาล่ะ ตอนนี้พวกเราอยู่ในโรงอาหารของหอพักแล้ว นั้นสิน่ะ ไปซื้อข้าวมากินดีกว่า ฉันน่ะชอบบขข้าวผัดกระเพราไข่ดาวที่นี้มากเลยล่ะค่ะ ตลอดสามปี ถ้าไม่ทำกินในห้องพัก ก็จะลงมากินที่นี้ประจำเลย เอาล่ะซื้อเสร็จแล้ว ไปหาโต๊ะดีกว่า
“อ่ะนี้” คุณลัคซัสที่นั่งตรงข้ามกับฉันยื่นน้ำมาให้
“ขอบคุณค่ะ ราคาเท่าไรค่ะเดี้ยวฉันจ่ายให้” เกรงใจจังเลย
“ไม่เป็นไรหรอกถือว่าฉันเลี้ยงล่ะกัน ขอบคุณสำหรับขนมในห้องล่ะกันน่ะ”
“ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ แล้วขนมอร่อยหรือเปล่าค่ะ”
“อร่อยสิ” ว้าว ดีใจจัง
“ถ้าอย่างนั้น ทีหลังฉันจะทำให้กินบ่อยๆน่ะค่ะ”
“ได้สิ เอาหลายๆอย่างเลยน่ะ 555 “ เป็นครั้งแรกน่ะเนี่ยที่เห็นเขาหัวเราะ ก็ที่ผ่านมาทำหน้านิ่งตลอดเลยนี้น่า เป็นคนที่น่ารักดีน่ะค่ะ
ความคิดเห็น