คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : [ OS ] ละเมอ : บังชาน
การทำงานหนักๆบางทีก็เป็นความห่างเหินอย่างหนึ่ง การห่างกันไปนานๆก็ทำให้ใครบางคนคิดถึงคนอีกคนหนึ่งขึ้นมา แม้ว่าจะอยู่ใกล้แค่คืบแต่ใช่ว่าจะได้สัมผัสหรือแตะต้องตัวกันอย่างที่คนรักทั่วไปทำกัน
ระหว่างอยู่ที่บริษัททีเอส เมมเบอร์กำลังนั่งเล่นกันในห้องซ้อมเต้นบ้าง บางคนก็เข้าห้องอัดเสียง บางคนก็ไม่รู้ว่าไปขุดตัวใช้ไวไฟฟรีที่ไหน แต่ตอนนี้คิมฮิมชานอยู่ในห้องนั่งเล่นแหละ อยู่กับบังยงกุกที่พอเข้ามาถึง ก็ตรงเข้าไปนั่งที่โซฟาหยิบแมคบุ๊คขึ้นมาเข้าโน่นเข้านี่อย่างรวดเร็ว
'มันจะอะไรนักหนาวะ'
ฮิมชานบ่นในใจก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงข้างๆร่างสูงยงกุกเหล่มองเล็กน้อยก่อนจะกดเข้าเว็ปนั่นนี่ไปเรื่อย ฮิมชานหยิบไอพอดของตัวเองขึ้นมาอ่านเมนชั่นในทวิตไปเรื่อยๆ มีเพียงเสียงแอร์เท่านั้นที่ดังท่ามกลางความเงียบ แล้วจู่ๆฮิมชานก็เงยหน้าขึ้นและหันไปสะกิดยงกุก
"ยงกุก.."
"ครับ?" ยงกุกเงยหน้าขึ้นมามองฮิมชานที่ทำหน้าตาน่ารักตาแบ้วๆที่มองเค้าอยู่ทำให้รอยยิ้มน้อยๆผุดขึ้นมา
"จุ้บหน่อย" คำพูดของฮิมชานทำให้เค้าเลิกคิ้วก่อนจะขยับหน้าเข้าไปจุ้บเบาๆที่ริมฝีปากบางและละออกมาสนใจแมคบุ๊คต่อ
"ไม่เอา จุ้บอีกๆๆ"ฮิมชานใช้นิ้วจิ้มรัวๆที่ต้นแขนของยงกุก ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะจุ้บที่ปากเล็กอีกครั้งเพียงเบาๆ ฮิมชานขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางทำปากยู่
"ไม่เอาแบบนี้อะยงกุกอา.." ยงกุกไม่พูดอะไร เค้าวางแมคบุ๊คลงข้างๆตัวที่ว่าง มือเรียวยกขึ้นมาประคองใบหน้าหวานให้หันเข้าหาเค้าก่อนจะประกบจูบหวานลงบนริมฝีปากบางบดเบียดเข้าไปเบาๆอย่างหักห้ามใจดูดดึงเบาๆก่อนจะละออกอย่างเชื่องช้า
"พอใจรึยังครับ"
"อะ..อื้อ"ฮิมชานหน้าขึ้นสีแถมเม้มปากแน้นก่อนจะก้มหน้าเล่นไอพอทต่อ ยงกุกอมยิ้มก่อนจะหันไปคว้าแมคบุ๊คมาเล่นต่อผ่านไปหายชั่วโมง ก็ยังไม่มีใครมาตามเหล่าเมมเบอร์เข้าประชุม ยงกุกเงยหน้ามองนาฬิกาบนผนังห้องก่อนจะหันมามองฮิมชานที่เอาหัวมาอิงเค้าลมหายใจสม่ำเสมอทำให้เค้ารู้ว่าฮิมชานกำลังหลับอยู่ มือเรียวปัดผมที่ปรกลงมาบังใบหน้าสวยกรีดยาวไปทัดไว้ที่ข้างหู
'ก๊อกๆ'
เสียงเคาะประตูดังขึ้นเรียกให้ยงกุกเบนความสนใจไปยังผู้มาใหม่
"เอ่อ..คังฮยองบอกว่ากลับไปเลยก็ได้ครับ ฮยอง"เป็นยองแจที่เดินมาบอกเค้า โดยที่มีแดฮยอนจับไหล่ของยองแจพ่วงมาด้วย
"อืม เดี๋ยวรอฮิมชานตื่นก่อน พวกนายกลับก่อนเลย"
"ขากลับซื้อหมูย่างให้ด้วยนะฮยอง"แดฮยอนยื่นหน้าเข้ามาพูด ก่อนจะโดนฝ่ามืออรหันตบเข้าที่หน้าผากดังป๊าบ
"โอ๊ะ ตีทำไมเจ็บนะ"แดฮยอนทำหน้ายุ่งก่อนจะโดนยองแจลากออกจากห้อง ยงกุกมองประตูที่ถูกปิดลงแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้าอย่างเอือมๆ ถึงตอนนี้ฮิมชานก็ยังไม่ตื่นแต่ที่แปลกๆคือเหงื่อที่เริ่มไหลออกมาตามโครงหน้าสวย ยงกุกปาดมันออกด้วยความสงสัยทั้งๆที่ห้องออกจะเย็นฉ่ำเพราะแอร์แท้ๆ
"อือ..เดี๋ยว"เสียงพูดเบาๆจนเหมือนกระซิบทำให้ยงกุกเอียงคอฟัง
'ละเมอหรอ'
ยงกุกกระตุกยิ้มและรอฟังต่อ
"ยะ..อย่าสิ..อึก"เสียงละเมอยังคงแผ่วเบา คิ้วสวยขมวดเข้าหากัน และตามด้วยการเม้มปากแน่น
'แม่งคล้ายๆตอนมีอะไรกันเลยหว่ะ'
ยงกุกปาดเหงื่อออกให้ร่างบางอีกรอบและรอฟังต่อ
"อือ..เจ็บ"
'เชี่ยแม่ง ...'
ยงกุกสบถในใจพลางกลืนน้ำลายหูยังคงเอียงฟังต่อ
"อือ..เร็วสิ..อือ" ยงกุกผละออกจากฮิมชาน หัวของฮิมชานไหลตามตัวเค้า จากตอนแรกเช็ดเหงื่อให้ฮิมชาน กลับต้องมาเช็ดเหงื่อให้ตัวเองซะได้
"อือ..เฮือก!" จู่ๆฮิมชานก็เด้งตัวลุกขึ้นมานั่ง ยงกุกมองฮิมชานอย่างงงๆ แล้วจู่ๆคนสวยของเค้าก็ร้องไห้ออกมาเหมือนเด็กๆ
"ฮือออออ ยงกุกฉันฝันร้ายอะ แงงงงงงง๊"ฮิมชานโผเข้ากอดยงกุกอย่างแรง คนโดนกอดก็กอดตอบในใจก็เต้นตุ้มๆต่อมๆลุ้นตั้งนาน
"ไหน ฝันว่าไงเล่าได้มั้ยครับ" ยงกุกลูบหัวปลอมอย่างอ่อนโยน ฮิมชานพยักหน้าแล้วปาดน้ำตาอย่างลวกๆ
"ก็ตอนแรกอะ ฉันเดินกินไอติมอยู่แล้วจู่ๆก็มีไอ่บ้าที่ไหนไม่รู้แย่งไปอะเลยเรียกเอาไว้"ยงกุกพยักหน้าเข้าใจ ฮิมชานสูดน้ำมูกก่อนจะเล่าต่อ"แล้วมันก็เขวี้ยงไอติมฉันทิ้งอะ อุส่าห้ามแล้วนะ!"ฮิมชานเผลอขึ้นเสียงด้วยความหงุดหงิด "แล้วมันก็หยิบไอติมนั่นมาพยายามให้ฉันกินอะสิ" ถึงตอนนี้ยงกุกถึงเข้าใจว่าทำไมฮิมชานต้องเม้มปาก เพราะโดนบังคับในฝันสินะ
"แล้วเจ็บล่ะ นายละเมอว่าเจ็บ"ยงกุกถามออกไป ใจก็เต้นตึกตัก
"มันบีบคางฉันอะสิ! " ยงกุกแอบถอนหายใจมาเฮือกหนึ่ง
"แล้ว ..แล้วที่บอกให้เร็วๆคืออะไร"
"ไม่รู้ลืม แต่ก่อนตื่นมันเอามีดจากไหนไม่รู้จะปาดคอฉันอะยงกุก ฮือออออ"แล้วฮิมชานก็ร้องไห้โฮออกมา ยงกุกหัวเราะเสียงดังด้วยความโล่งพลางคิดในใจ
'กูแม่งหื่นเกินไปรึเปล่าวะ'
ฮิมชานเช็ดน้ำหูน้ำตาออกจนหมด ยงกุกยังลูบหัวปลอบ
"ไม่เป็นไรนะ มียงกุกทั้งคนไม่มีใครเอามีดมาปาดคอฮิมชานนี่หรอก"พูดจบก็กอดเอวบางไว้และโยกไปมาอย่างนึกสนุก ฮิมชานหัวเราะออกมาดวงตาสวยที่แดงเพราะร้องไห้เป็นประกายสดใส
"จะกลับรึยัง"ยงกุกคลายอ้อมกอดออกและถามฮิมชาน เพราะนี่ก็เริ่มดึกแล้ว
"อือ กลับดีกว่าหิวแล้วด้วย" ยงกุกเก็บแมคบุ๊ควางไว้บนโต๊ะ ฮิมชานก็เก็บไอพอทที่มีเหงื่อจากมือลงกระเป๋ากางเกงโดยไม่ลืมดึงทิชชูมาเช็ดให้สะอาด จากนั้นยงกุกก็จูงมือฮิมชานออกไปหาอะไรกินด้านนอก
พอกินข้าวเย็นเสร็จ ฮิมชานก็ขอยงกุกเดินเล่น โดยการเดินอ้อมบริษัทแล้วค่อยวนกลับมาเอาแมคบุ๊คของยงกุก ระหว่างเดินฮิมชานก็พูดนั่นพูดนี่ชี้ไม้ชี้มือไปเรื่อยจนถึงซอยที่ไม่มีคน มือทั้งสองที่สอดประสานแกว่งไปมาอย่างสนุกสนาน
"ฮิมชาน"
"หืม"ฮิมชานหันมาตามเสียงเรียกของยงกุก
"จุ้บหน่อยสิ"ยงกุกเอ่ยยิ้มๆฮิมชานถึงกับตาโต
"อะไร ไม่เอา"และส่ายหน้าปฎิเสธอย่างรวดเร็ว ใบหน้าสวยเริ่มแดงระเรื่อย
"เอ้า ก็เมื่อตอนนั้นฉันยังทำ"ยงกุกดึงฮิมชานให้หยุด เดินและหันมามองเค้า
"เขิน"
คำเดียวของฮิมชานทำให้ยงกุกหัวเราะออกมาเสียงดัง นี่ฮิมชานคงไม่รู้ล่ะสิว่าตอนนั้นเค้าก็เขินเหมือนกัน
"น่า แปปเดียวไง ครั้งเดียวๆ"ยงกุกคะยั้นคะยอให้ฮิมชานจุ้บเค้า ฮิมชานหลบตาลงต่ำเม้มปากแน่นก่อนจะตัดสินใจจุ้บเบาๆที่ปากของยงกุก เค้าหวังว่าพอจุ้บคนตรงหน้าเสร็จจะวิ่งไประเบิดตัวเองที่อื่น แต่ผิดคาดยงกุกคว้าเอวเค้าไว้และดึงเข้าสู่อ้อมกอดอย่างรวดเร็ว
"เฮ้ย!"ฮิมชานอุทานด้วยความตกใจ จมูกของทั้งสองชนกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ
"จะหนีไปไหน"ยงกุกเอ่ยขึ้นเบาๆ ฮิมชานขนลุกเกรียว 'ไม่ไหว แบบนี้ไกล้เกินไป'แถมยังถามตัวเองในใจว่าทำไมตอนนั้นที่ขอทำไมไม่เขินบ้าง
"ยงกุกอา..อยากกลับแล้ว"ฮิมชานพยายามดันยงกุกออกแต่ก็ไร้ผล
"งั้นถ้ากลับเราไป.."
"ไม่ๆๆๆๆ"ยังไม่ทันที่ยงกุกจะพูดจบฮิมชานก็สวนขึ้นมารัวๆ ยงกุกเลยหัวเราะออกมา ฮิมชานได้จังหวะดิ้นออกจากอ้อมกอดนั้น
"หัวเราะอะไรเล่า!" ยงกุกพยายามกลั้นหัวเราะอย่างสุดชีวิต แต่ยิ่งเห็นคนตรงหน้าหน้าแดงก่ำก็ยิ่งหัวเราะหนักขึ้นก่อจะเห็นดวงตาสวยสั่นระริกเหมือนจะปล่อยโฮแหมะ..บังยงกุกหุบปากแทบไม่ทัน
"แค่จะบอกว่า ตอนนายหลับแดฮยอนฝากซื้อหมูย่าง" ฮิมชานกระพริบตาปริบๆ
"นายคิดอะไรอยู่ล่ะ"ยงกุกยิ้มกว้างให้ฮิมชานมองคนตรงหน้าที่กระสับกระส่ายหาคำแก้ตัว ดูยังไงคนคนนี้ก็น่ารักน่าแกล้ง
"เปล่า เปล่าเลยถ้าจะซื้อก็ไปสิ!"ฮิมชานตีแขนยงกุกไปหนึ่งทีแล้วสาวเท้าเดินเร็วๆ ยงกุกส่ายหัวไปมาก่อนจะเดินเข้าไปจับมือเล็กเอาไว้
แหม ก็ลามกพอกันแหละ !
ตอนนี้ก็ใสใส กิ้วๆ มันคือฟิคใสใส
เนอะใสใส คู่นี้น่ารักเสมอ
ด้วยความกริ้บเกร๋ เม้นหน่อยนะ จิบิ
ความคิดเห็น