$$ไดอารี่ที่เขียนไม่มีทางจบ$$

แนะนำตัวละคร
- เต้ย  ชายหนุ่มที่ปิดกั้นเรื่องความรักมาอย่างยาวนาน
- ปุยนุ่น หญิงคนแรกที่ทำให้ชีวิตเต้ยรู้จักกับคำว่ารัก
- ฟิช เป็นหญิงเพียงคนเดียวตอนที่เต้ยหลังจากจบมหาวิทยาลัย

เริ่มเรื่อง........
......... ณ ท้องฟ้าของวันเช้าตรู่ วันนั้นมีฝนตกพรำๆเล็กน้อย "เต้ยๆ ตื่นได้แล้วลูก เดวไปโรงเรียนสายนะ..." ....."คร้าบ....แม่" นั่นคงจะเป็นเสียงจากสรวงสรวรรค์ เพราะถ้าไม่มีเสียงนี้ คงจะได้ลงสู่ขุมนรกพร้อมเจอไม้ยาว แถมมีเป็นเส้นๆด้วย คิดว่าจะเป็นอะไรละค้าบท่านผู้อ่าน ไม้กวาด น่าจะเป็นคำตอบที่ถูกต้องแต่ไม่อยากโดนกันเชียวล่ะเช้าๆเนี่ย

         6.30 น ตอนนั้นก็มองเวลานาฬิกาที่บ้าน " เออ เจ้าเต้ย วันนี้วันแข่งกีฬาสีของโรงเรียนหรือเปล่า " เต้ยตอบ " อืม ทำไมเหรอแม่" แม่เต้ยถาม "แล้วแบบนี้อย่าทำให้แม่เหนื่อยอีกนะ ขี้เกียจสักผ้า เวลาแกเล่นทีไร เสื้อเงี้ย ดำเชียว" เต้ยตอบ " คร้าบ จะพยายาม(ให้ดำกว่าที่เห็น555)"

         7.00 น. ก็ได้เวลารอรถบัสที่จะไปโรงเรียนแล้ว เหมืิอนกับทุกวัน ทุกวันเดิมๆ

         " โอ้ย........ " มีคนมาเหยียบเท้า "
         
          "ขอโทษคะ...ไม่ได้ตั้งใจ "
   
          ด้วยความที่เต้ยไม่ทันสังเกตก็ดันหลุดปากมา
        
         " โธ่ รองเท้าช้านนนนT T นี่เธอ ทีหลังหัดให้ดูตาม้าตาเรือซะก่อนซิ(ซึ่งอาการตอนนั้นกำลังว่าแบบไม่เห็นหน้า)

          สักพักได้ยินเสียงร้องไห้....

         "ฮือๆ...ก็ขอโทษแล้ว มาตวาดทำไม"

          ด้วยความที่เต้ยว่าไม่มองหน้า ก็เงยหน้ามาสักเล็กน้อย..... โอ้วว ทำไมเธอ ช่าง............น่ารักอย่างเน้ เต้ยแอบคิดดังๆในใจ จนเค้าหยุดร้องแล้วทำหน้างงงวย

          "เมื่อกี้ว่าอะไรนะคะ"

           "ออ...เปล่าครับ ไม่เป็นไรครับ เรื่องแค่นี้เอง ออ บ้านอยู่แถวนี้เหรอครับ "

          " คะ "

          " เรา เต้ยนะ เธอละ...."

          " ปุยนุ่น แต่ เธอทำไมถามชื่อเราล่ะ "

         " ก็อยากรู้จักไง "

         และแล้ววันนั้นเต้ยก็ได้รู้จักกับคนชื่อปุยนุ่น ปุยนุ่นเรียนคนละที่กับเต้ย แต่ต้องนั่งรถไปทางเดียวกัน ปุยนุ่นลงก่อน เต้ยลงทีหลัง นับจากวันนั้น เต้ยก็คิดว่าไม่ได้แระ นั่งรถทุกวันแบบนี้ ต้ิองขอเบอร์เธอสักหน่อยแล้ว

        วันนั้นตกตอนเย็น ด้วยการที่เต้ยจำโรงเรียนที่ปุยนุ่นเรียนได้ ก็เลยแวะไปรอหน้าโรงเรียนคิดว่าต้องเจอแน่ๆ สักพัก เห็นปุยนุ่นกำลังเดินออกมา หน้าตาดูเหมือนเพิ่งจะร้องไห้มาหมาดๆ

        "เป็นอะไรเหรอปุยนุ่น"

        " หนังสือจดบันทึกเราหาย เราต้องใช้สอบพรุ่งนี้ด้วย " และแล้วน้ำตาเธอก็ไหลอีก

       " อ่าวเหรอ ...... แล้วหาทั่วหรือยัง "

        " หาทั่วแล้ว ที่ๆปุยนุ่นไป ก็ไม่เจอมันวางอยู่ ทำไงดี ทำไงดี ฮือๆๆๆๆๆ"

       " เอางี้ กลับบ้านกันก่อนดีมั้ย มันก็เย็นมากแล้ว "

       " ไม่ๆ ยังไม่กลับจนกว่าจะหาเจอ ฮือๆๆๆ"

     "(เต้ยเอ้ย งานเข้าซะแล้ว หวังว่าจะมาขอเบอร์เฮ้อ...ดันซะอีก)" เต้ยคิดดังในใจ
    
      " เต้ย เมื่อกี้่ว่าไงนะ อะไรเบลอๆ ว่าเราเหรอ "

     " ก็ใช่นะสิ ปุยนุ่นเบลอมากแล้ว กลับกันเถอะ เดวคงจะมีคนเจอเอง "

     " ทำไมเต้ยพูดงี้ละ สมุดนั่นสำคัญกับเรามากนะ ถ้าเต้ยไม่คิดช่วยอะไร ก็ไปเลย "

      สักพักมีรถเก๋งคันนึงผ่านมาบีบแตร "ปี๊บๆ ปุยนุ่นกลับบ้านได้แล้ว วันนี้ต้องรีบกลับบ้านนะพอดีคุณย่าไม่สบาย"

      " จริงเหรอคะ คะๆๆ"

      แล้วปุยนุ่นก็รีบขึ้นรถไปแบบกะทันหัน ทิ้งชายปากหมาไว้ตรงนั้นซะอย่างนั้น เต้ยยืนหน้างงๆ บวกเอ๋อๆ "เฮ้ย อะไรเนี่ย งงอะ"

    เต้ยด้วยความที่อารมณ์เซ็งสุดๆ ตอนนั้นก็ 19.50 น  โอ้ ช่างเป็นเวลาที่น่าจะหาอะไรมาฉีกหรือหินมาปาทิ้ง....ก่อนที่เต้ยจะกลับบ้าน ก็แวะไปดื่มน้ำที่โรงเรียนได้จัดตั้งไว้   อยู่บริเวณอาคารเรียน สักพักหันไปเห็นสมุดเล่มหนึ่งวางอยู่ ก็ไม่รู้ว่าอะไรก็เลยไปเปิดดู " นางสาว ... ชื่อเล่น.... เอ้ยๆๆๆ ของปุยนุ่นนี่หว่า ฮิฮิ้วว เจอแล้วโว้ย อ่าว เอ๊ะ สงสัยข้าต้องเก็บไว้แล้วล่ะเนี่ย "

โปรดติดตามตอนต่อไป