moon

เนื้อเรื่อง

ฉันมองเขาเวลาที่เขาขึ้นรถเมล์  ฉันอยู่ ม.5  ส่วนเขาอยู่ ปวช.2
รู้สึกสะดุดตายังไงบอกไม่ถูก  ฉันนั่งอยู่ด้านในสุด  เขาเดินเข้ามายืนอยู่ข้างหน้าฉัน  ฉันรู้สึกทำอะไรไม่ถูกได้แต่นั่งนิ่งรอให้ถึงป้ายรถเมล์  ฉันไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเขา
          แล้วหลังจากนั้นฉันก็ไม่เจอเขาอีกเลย จนฉันขึ้นมหาวิทยาลัย ฉันเจอเพื่อนใหม่แล้วก็เหมือนสวรรค์เป็นใจที่เขาและฉันอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกัน แต่อยู่คนล่ะคณะ  เขารู้จักกับเพื่อนของฉัน  เขาเป็นคนยิ้มง่าย แต่ไม่ค่อยจะสนใจใครเลย  แต่ฉันก็ยังดีใจที่เขายังจำฉันได้ว่าเคยขึ้นรถเมล์ด้วยกัน  
                 เขาโทรมาคุยกับฉัน  เราคุยกันนานพอควรเลยทีเดียว  ฉันรู้สึกว่าเขาเขาไม่ถือตัวคุยเล่นคุยหัวได้ 
ถึงแม้ว่าเขาจะอายุมากกว่าฉันก็เถอะ 
 เราอยู่บ้านใกล้กัน   เขาบอกว่าว่างๆ เขาจะมาเล่นที่บ้าน  แต่ก็แค่คำพูดลอยๆ  เขาไม่เคยมาบ้านฉันเลย 
แค่มาส่งที่หน้าบ้านแล้วก็กลับไป  แต่ฉันก็ดีใจ
ฉันรู้เรื่องเขากับรุ่นพี่ของฉันว่าเขาสองคนกำลังคบกันแต่ฉันก็ไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่จนกว่าจะได้ยินจากปากของเขาเอง  
แต่เขาก็ไม่เคยบอกหรือเล่าอะไรเกี่ยวกับรุ่นพี่ของฉันให้ฉันฟังเลยสักครั้ง
และหลังจากนั้นไม่นานในวันกีฬาสี  เขาอยู่กับเพื่อนเขา 
ฉันก็ปล่อยให้อยู่กับเพื่อน ส่วนฉันก็อยู่กับเพื่อนฉัน  
ประมาณ 3 ทุ่มวันนั้น  เขาโทรมาหาฉัน  เล่าให้ฉันฟังว่า 
"วันนี้ไปกินเหล้ากับต้อยกับเจ้นิ่มมา  พอดีเจ้นิ่มเป็นญาติของเพื่อน 
ก็เลยรู้จักกัน  มากินเหล้ากันเฉยๆ ไม่มีอะไรหรอก"  
ฉันก็เลยไม่ได้คิดอะไรมาก  อย่างน้อยก็เหมือนกับเขา มีใจให้ฉัน
เขาชวนฉันไปดูหนังแหละ  ฉันดีใจมากเลย  แต่บอกไว้ก่อนเลยน่ะว่าฉันเป็นคนไม่ค่อยพูดเราก็เลยไม่ค่อยได้คุยกันกินข้าวเสร็จ
แล้วเราก็ไปดูหนังกันแล้วเราก็กลับบ้าน  (เฮ้ออออออ!!!!  ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นเล้ยยย)  แต่อย่างน้อยเขาก็ชวนเรา อิอิ ^_^
            หลังจากสอบกลางภาคเสร็จ ฉันไปเที่ยวดับเพื่อน  ฉันก็เลยโทรชวนเขาไปด้วย  แต่เขาบอกว่านัดเพื่อนไว้แล้ว 
ฉันก็เลยไม่ว่าอะไร  ฉันก็ไปเที่ยวกับเพื่อนของฉัน  เขาก็ไปเที่ยวกับเพื่อนของเขา  
ฉันและเพื่อนของฉันกำลังจะกลับ เพื่อนให้ฉันโทรหาเขา  ชวนเขาไปเที่ยวต่อ 
แต่เขาบอกว่าดึกแล้วกลับไปนอนเถอะ  ฉันจึงกลับไปนอนที่หอเพื่อน 
เมื่อฉันกลับมาถึงหอเพื่อนฉันก็โทรหาเขา  เขาก็เลยบอกกับฉันว่า  เขาจะมาฉัน   ให้ฉันมารออยู่ข้างล่าง  
เรานั่งคุยกันอยู่ข้างล่างนานพอดูเลยทีเดียว  แล้วอยู่ๆเขาก็ยืนขึ้น แล้วก็มองมาที่ฉัน  แล้วเขาก็จูบฉัน 
เขารู้ว่าฉันไม่เคยจูบใคร  เขาสอนให้ฉันรู้ถึงรสชาติของการจูบ  ฉันลืมไม่ลงเลย  แม้ว่ามันจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ตาม
              หลังจากนั้นไม่กี่วันเขาก็โทรมาหาฉัน  ขอโทษฉันเรื่องวันนั้น  ที่เขาจูบฉัน  เขาบอกว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ 
(ฉันรู้สึกในหัวมันว่างเปล่า  ฉันไม่รู้ว่าต่อไปจะเป็นอย่างไรในเมื่อฉันคิดไปขนาดนี้แล้ว   แต่ต้องมาตั้งต้นเริ่มใหม่อีกเหรอเนี่ย) 
ฉันเลยบอกเขาไปว่า ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย  จะมาขอโทษฉันทำไมกัน  มันไม่ใช่ความผิดของใครหรอกแล้วฉันก็วางหู 
เราไม่ได้คุยกันนานพอสมควรเลยแหละ   ช่วงเวลาเหล่านั้นฉันพยายามที่จะลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับฉันให้หมด 
ฉันสอบปลายภาคเสร็จแล้ว  ฉันจะได้นอนเต็มอิ่มสักที  แล้วอยู่ๆเขาก็โทรมาชวนไปดูหนัง  ฉันรับปากเขาว่าฉันจะไป 
ฉันไปเล่นเกมส์ตอนเช้าที่ร้านสักชั่วโมงนึงได้มั่ง  แล้วฉันก็ออกมาเดินเล่น   สักพักเสียงโทรศัพท์ฉันก็ดังขึ้น 
เจ้นิ่มโทรมาหาฉัน  เจ้โทรมาถามเรื่องเขากับฉันว่าเป็นอะไรกันรึป่าว
ฉันไม่รู้จะพูดอย่างไรในเมื่อเขาก็ไม่ได้บอกว่าเราคบกันแบบไหน  ฉันจึงบอกเจ้ไปว่าเราเป็นแค่เพื่อนกัน 
ฉันรู้ว่าถ้าหากฉันบอกไปว่าฉันกับเขาเรากำลังคบกันอยู่ก็เหมือนกับฉันคิดไปเองฝ่ายเดียวแล้วฉันก็จะไม่กล้าที่จะมองหน้าเขาอีก
หลังจากที่ฉันคุยกับเจ้นิ่ม  ตอนเย็นฉันก็ไปดูหนังกับเขา   เขาบอกกับฉันก่อนไปดูหนังว่า 
"ดูหนังเสร็จแล้วไปเดินเล่นบึงกันน่ะ  มีเรื่องอยากจะคุยด้วย"
ฉันสงสัย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรมาก
เราดูหนังเสร็จก็ไปเดินเล่นบึง  เขาพยายามถามฉันว่า  ฉันคิดยังไงกับเขา  ฉันบอกไม่ได้ว่าฉันชอบเขาแค่ไหน 
ฉันไม่มีค่าพอที่จะบอกไปว่าฉันชอบเขา  ฉันจึงบอกเขาไปว่า คิดกับเขาเป็นเพื่อนที่ดีคนนึงเลยทีเดียว
เขาก็เลยบอกเรื่องเขากับรุ่นพี่ฉัน ให้ฉันฟัง แล้วก็ถามฉันว่าเรายังเป็นเพื่อนกันได้อยู่ใช่ไหม 
(ในตอนนั้นฉันคิดอะไรไม่ออกเลยไม่รู้ว่าจะตอบว่าอย่างไรกับคำถามที่เขาถามมา  ถ้าหากฉันตอบไปตั้งแต่แรกว่าฉันชอบเขา 
เขาจะบอกเรื่องเจ้นิ่มให้ฉันฟังหรือป่าว) 
             ฉันก็เลยบอกเขาไปว่าเราก็ยังเป็นเพื่อนกัน  เรายังคุยกันได้เหมือนเดิม 
แล้วก็ดูเหมือนว่าเขาก็คิดมากก่อนที่จะบอกฉันเหมือนกัน  
หลังจากที่เขาบอกฉัน เขาบอกว่าเขารู้สึกโล่งใจมากๆเลย 
(แล้วฉันล่ะ  นายเคยคิดถึงความรู้สึกของฉันบางไหมว่าฉันจะรู้สึกอย่างไร  แต่ฉันชอบนาย 
ฉันอยากให้นายเป็นคนเลือกเองมากกว่า  ว่านายรักใคร นายก็เลือกคนนั้นเหอะ 
ฉันไม่อยากที่จะไปบังคับนายในเมื่อใจของนายก็ไม่ได้อยู่กับฉันแล้ว) 
หลังจากนั้นก็เป็นครั้งสุดท้ายที่เขาไปส่งฉันที่บ้านแล้วเราก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย  เจอกันก็ยิ้มให้กันบาง 
พูดกันบางสัก 2-3 คำ  แล้วก็เลยไป   (นายรู้ไหมว่ามันเจ็บปวดแค่ไหนที่ฉันต้องฝืนทำในสิ่งที่ไม่อยาก 
ทั้งที่ความจริงแล้วฉันอยากอยู่กับนายตลอดเวลา   กินข้าวด้วยกัน กลับบ้านด้วยกัน ) แต่มันคงเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว  สิ่งที่ฉันคิดไว้  
อีกนานแค่ไหนที่ฉันจะเจอคนแบบนายอีก  มันคงจะไม่มีวันแล้วล่ะมั่งเพราะว่านายเป็นคนที่ฉันจะจำไปจนวันตายเลยแหละ  
ไม่เคยมีใครเหมือนนายที่ทำให้ฉันเป็นได้ถึงขนาดนี้  รับรู้ไว้ซะ!!!!!!




+ +